Alle inzendingen over het onherroepelijke

Denken over hechten is een vorm van hechten aan de woorden die cirkelen om het gevoel van vast willen houden aan het bijpassend buikgevoel gevuld met borrelende ingewanden aan alles eigenlijk wat onherroepelijk tot kwijtraken gedoemd is. Het is als een muntstuk dat pas waarde heeft als het uitgegeven wordt.…

tegen het zwart van de nacht spreidt zij haar regenboog wijd opent zij haar ogen om er sterren in te vangen dan ziet zij schapen zich haastend langs het kleurenspectrum botweg elkaars koppen volgen naar onherroepelijk zwart zoveel schapen dat zij de tel is kwijt geraakt Marije Hendrikx ©…

onderhuids doet de ziekte haar werk en ondermijnt ondergraaft verminkt nog onzichtbaar voor het oog maar vaag voelbaar er klopt iets niet meer een vijand is binnengeslopen in het geniep terwijl de buitenkant nog glimlacht stromen binnen de tranen om wat wegvloeit onherroepelijk zoals een uitgesproken tekst die nog even blijft hangen…

voordat het regent terwijl donkergrijs naar blauw neigt zodra het later is dan daarnet de kinderhand geen stenen meer raapt het huis zich in eendere straten herhaalt vogels al zwijgend hun koorzang weerleggen een rivier verwatert tot woordenstroom en dat onherroepelijk ook blijvend is het moment waarop, de stip van het tijdstip - inpakken…

De liefde van jou en mij zijn onherroepelijk met elkaar verbonden.…

er viel een snelle blik van ‘t oog -ik kan het geen aanraking noemen verwisseling van woorden leek op een gebeurtenis zo kort als een fractie of een moment, ergens tussen voortduren en beleven, een vlek op de vlakte van de muur de U van het uur, een volle seconde genoeg om onherroepbaar te zijn Ik wacht een ademteug Herdroom het…

het duister onherroepelijk mensen haasten zich huiswaarts ginds klinkt de midwinterhoorn binnen branden kaarsjes en krijgt de tijd iets van weleer twee kerstdagen lang sluiten wij de ogen voor al het zeer warmen ons aan het haardvuur en hopen op zoveel meer zoals vrede bijvoorbeeld de opperste vorm van welbehagen kan zijn…

wie je was is mijn fantasie, er is geen contact met jou in dat bloemenveld bij Merano Je keek mij vragend aan op dat ogenblik, op deze foto van mijn en jouw gedachten sindsdien tijdloos ingevroren op de rand van een zwarte eeuwigheid Ook mezelf aftastend in de spiegel, zie ik wie ik lijk te zijn en niet wie ik wil zien Het zijn onherroepelijke…

ik zie het laatste ijs van de ruiten glijden een groot stuk wilde nog even betijen de dooi was onherroepelijk waar vorst ons het uitzicht ontnomen had schoonde de zon het geblokkeerde contact met alles van buiten natuurlijk was het binnen warm en knus maar het isolement kwam door de vroeg intredende lente heel snel aan zijn end…

Het ongerijmd verlangen dat glansrijk de schemer bood de dagen mijmerend doen galmen met de ranke souplesse van de nood, laat voldoende ademscheuten om schamelheid te verdringen, een schouwspel adembenemend wanneer men de dichtregels kent, mijn hart zal dan niet nodeloos tikken maar met fantasie krachtiger dan ooit wannneer het de onherroepelijke…

Gebroken dromen blijven onherroepelijk komen dagen als vandaag en die in de dagen erna spelen met woorden en altijd die vraag naar de weerspiegeling in de bloem der symmetrie zie loskoppelend van het super helder azuren kleurrijk gesteente de wegen en paden en door haar landschappen jou laten vergapen maar toch zo wakker als wat geen woorden…

je aanraking vloeit mij aan als een tsunami van geluk pluk de wierook uit mijn kelk zodat de geuren opfleuren voor het raam van je heerlijke naam je vloeit mij aan, mijn god, als een elixir van leven beven de schaduwen van de wereld niet van angst hun vangst is onherroepelijk –geboeid tot de dood maar rood loopt je bloed mijn slagaders in…

hoelang zal 't laatste lied duren klanken der uitgeleidene hoeveel engelen zullen nodig zijn om het koor te vervullen waardoor de hemelpoort gestaag haar deur zal openen op het juiste moment licht zal schijnen ter begeleiding om haar te brengen daar waar wij nog niet klaar voor zijn liefde de boventoon voert klinkt 't vaarwel onherroepelijk…

waar uit hoge minaretten nog gebeden schetteren gonst door oude tijden het onherroepelijke einde vernietiging breekt monumenten in hun trots en statigheid na eonenlange waardigheid beesten feesten na het doden van de geest die opgeslagen lag in wat ooit beschaving is geweest als afgoderij en mensen schennis in dezelfde bloedbaan…

meer en meer verberg ik het overleven in onduidelijke woorden het zou mijn stilte kunnen verklaren en de zoveel anderen in mijn hoofd geboren ik scheld mezelf schuldig en teken al de lichamen op mijn lijf, onherroepelijk van de liefde gescheiden uit onmacht, angstvallig omdat tijd niet weg te slaan is uit allerlaatste verzen en…

blij dat ik hier woon tussen muurloze dromen ben ik wel geschikt voor thuiskomst vroeg je me ooit blij dat ik nu leef sommige tijden duren eindeloos voort met elke stap strekken lange paden zich onherroepbaar uit misschien is dat dodelijk saai of spat er vuur vanaf zolang innerlijke kinderen volgroeide planten water geven…

treedt weer toe in mijn belevingswereld ‘t vergankelijke seizoen van jouw trieste dood het doodspapier wordt weer opnieuw gelezen, en tranen wellen uit bron van innerlijke nood een doodsgedicht door jou geschreven over passie, sterven en dagelijks brood de laatste uren van jouw beklemmende leven onze gezamenlijke waarheid onherroepelijk…

kan jij me vertellen wanneer tijd zijn adem inhoudt en dan wegvliegt als een meeuw boven zee het water niet tot bedaren komt omdat jij onherroepelijk in poëzie verdwijnt en dat uit de keel van golven het ruisen zich verzet tegen de laaggewassen maan eenzamer dan ooit kan jij me vertellen bij wie ik nog kan schuilen nu alleen jouw woorden…

heb vandaag boodschappen gedaan is het met mijn rust zacht lieve je moet niet happen vooral niet zappen als hij je kust en te keur is niet voor te stellen dat je wacht tot je een ons weegt ons zegt zoveel pinda’s pellen is letter voor letter gezegd heeft het ware karakter van een sonnet is de kracht van de Post……volte die onherroepelijk…

morgen gelijk alle andere ochtend na ochtend elke dag opnieuw Gelijk, exact onomkeerbare strijd Alle hens aan dek, want in een oogwenk een snel ogenblik was de wereld weg Mijn leven nam een wending, onvoorzien pijn en verwarring schreef ik van mij af Misverstanden grote barrières Alle hens aan dek, want een snelle blik kan onherroepe…

De zee geeft vleugels, je krijgt onherroepelijk nieuwe krachten. Foto Dick Voogd…

Het leven stilzetten, heel eventjes maar juist op dat moment van vreselijk gevaar zodat het onherroepelijke nét niet gebeuren zal. Stóp roepen vóór die misselijkmakende, dodelijke knal. Stop dan de tijd héél even, zeg éventjes néé tegen verwoestende dingen die gebeuren in dit leven.…

En anders ben je onherroepelijk geboren voor de boerderij. ------------------------------ uit: 'Schapen nu!', 2001.…

als ik mijn adem ingetogen verdeel heb ik de stilte lief, zo lief doch ben aan tijd gebonden waar voortschrijdende wijzers, onophoudelijk, verleden verwachtingen verwonden en zie in jonge maagden dat ik steeds vaker oudere vruchten teel in afwachting van de nacht die onherroepelijk op mij wacht toch rust ik in mijn avond,…

De tijd vergaat met wachten op het onherroepelijke nu alle daden al gedaan en alle woorden uitgesproken.…

aangrijpend het onwelkome bericht gedrukt op zachtgroen met klaprozen dat Dood ook in het voorjaar actief mysterie is waarvoor zij zwichtte de pijnigende stilte die wekenlang zich oorverdovend manifesteerde luidt nu de klok zet uitroepteken maakt het aardse leven definitief tot begrensd gebied levensfase onaf met onherroepelijk gesloten…

loslaten waar ik van hou en af moet staan wat wacht er na jou was dit het einde of is zij overgegaan in een tijdloos bestaan toen ze wegkwijnde hoe zit dat nou wat wacht er na jou is het kinderlijke hoop van mij dat zij nu bij God in de hemel is nee je scheept mij niet af met dooddoeners van kou het klinkt zo goedkoop dat jij onherroepelijk…

hij geeft een vertekend beeld de spiegel niet zozeer om wat ik was maar wel, om hoe ik was wie ik was komt niet in vraag omdat ik karakterologisch veranderd ben nogal logisch hij geeft een vertekend beeld de spiegel omdat mijn uiterlijke jeugd onherroepelijk achtergebleven is verzadigd van het intense snelle leven vol emotie…

soms, zie je iemand, en kijkt je aan het zijn mijn ogen die de blik verstaan kan zijn dat ik word aangezogen door de afstand die mij leert te gedogen als mijn liefde geen weg vindt mij eigenlijk nagelt aan de grond mij aan het onherroepelijke bindt wijl de ziel blijft zoeken, ook als de avond verstilt het diepste ontmoet je soms plots in…

voorbij en zag je staan nog iets dichterbij het was met me gedaan keek in jouw ogen jij in die van mij de vonken die overvlogen verrasten ons allebei een klik, een contact zo intens, zo echt samen compact samen in gevecht naar elkaar toe van elkaar af steeds weer is dat het wat ik doe en altijd die spijt achteraf gevoelens, onherroepelijk…