Alle inzendingen over het verre

[Haiku] gelui van klokken - aan de verre horizon slaan molens een kruis…

Vuurtorenlicht achter me als een ster in de nacht Mijn herinneringen zijn als het kompas op een verre zeereis.…

soms wanneer je verre reizen maakt dan moet je soms noteren iets bijzonders misschien of misschien iets heel gewoons een mooie plek een speciale ontmoeting of zomaar een dood vogeltje op het trottoir dat je opeens verdrietig maakt een heerlijk gerecht een telefoonnummer reizigers die vrienden worden of misschien zomaar…

ze kwamen van verre koningden de sterre boven winters bethlehem brachten myrrhe wierook en de goudgeschenken naast hun warme wensen aan het kind in menselijk verscheidenheid geel het wit en zwart zo kwamen zij gezamenlijk en toch apart de sterre op hun terugreis mee naar verre oorden nog ongeweten het goedevrijdagse vermoorden…

We zijn verre geliefden, het enige dat ons scheidt. Dat ons weerhoudt lief te hebben, is een zee van tijd. Je gevoelens liggen zo duidelijk, verstopt achter je ogen. En mijn hart is eerlijk, deze liefde is niet gelogen. Dus verre geliefden moeten we zijn, en niemand zal het weten.…

traag rolt de mystiek van een verre hoorn door de melkige nevel bomen met hun kanten takken zweven boven het witte niets tegen vervagende bosranden oergeluid tot de onzichtbare einder de weemoedige roep van bezinning op deze verre heide herinneringen aan een ver verleden gedachten komen tot rust in de intimiteit van de sluimerende…

Ik zie uit naar verre oorden maar meer nog naar een gedicht van blaartrekkende eenvoud met zo min mogelijk woorden.…

Terugziend op De zestig jaren Van dit leven Ben ik vóór alles Mens geweest, Van de onmens Heb ik mij Verre gehouden…

Je hebt een verre vriend. Koester hem, hij weet ervan. ----------------------------- uit: Raster nr. 107, 2004.…

Niets zal ook ooit nog eender zijn, of liggen in hetzelfde licht, zelfs bij een stap opzij: het verre dorp, de wagen met de os. Ik zit er niet zo mee, zolang jij blijft mijn uitzicht op het verre sprookjesbos.…

ik sprak haar aan vanuit het verre: een café vlakbij't station 'Het Verre' zij zat diep in gepeins verzonken: m'n ongeschreven dagboek tussen haar een muur een klein verduisterd raampje misschien verliezen wat je nooit vond en mij was ik haar even kwijt waar ben je?…

soms is de hemel met kometen en eeuwige sterren mijn woning dan weer de gouden zonsondergang of verre vage verten omkranst door stille grijze wolken het stille ochtendbos met gouden pilaren zonneschijn verre bergen felwit in donkere omlijsting van zwartgroene hellingen het liefst woon ik in mijn gedichten omdat de poort daar…

De kracht van de verbeelding huist in mijn hoofd zij draagt mij met vleugels op de wind waait mij naar verre landen met gouden torens vreemde klanken nieuwe kleuren en ander licht naar verre kusten woeste zeeën en verstilde stranden met reusachtige bergen drukke steden en kleurrijke straten mijn verbeelding is breekbaar…

Verre horizon, Zonder boog, zonder gewelf. Doch helaas één vraag; Daarop is het antwoord vaag “Wie is dat? Ben ik dat zelf?”…

als een vleugje wind fluistert zij me toe waarom ze voorgoed en zo pijnlijk verdween ik staar naar een verre vogel in de lucht voel het gemis van wie onbereikbaar is…

nevel tussen de stammen van eeuwenoude bemoste beuken door statige toppen kreunt de wind geheimzinnig kil huiveringwekkend slechts ademen is hoorbaar verre stemmen uit een donker verleden brassende broeders roversbendes moordend en lallend verzwolgen door de aarde verdoemd voor eeuwig in het moeras daar beneden verre zilveren vogels…

Meisje Waarheid in hurkzit bij de beek haar gedachten lossen op, kabbelen mee Wellicht via de Schelde naar de verre zee om terug te komen als witte vlokken sneeuw Boven haar zingt een winterkoninkje een lied voorvoelt de nog verre lente en het verdriet van tijd gaat voort zoals het water vliedt toch het afscheid nemen went maar niet…

Over de verre heuvels met een jas vol sterrenstof wordt hij mijn man.…

Ik zie tot aan de sterren en van verre wenkt mij het hemellicht. Heeft iedere ster zijn eigen plaatsje die mij wenkt met een eigen gezicht.…

De bladeren worden alsmaar bruiner door het oh zo mooie zonnetje waarbij de natuur zijn eigen tijd heeft en de vogels langzaam vliegen naar het verre verre zuiden voor de volgende nieuwe beleving van het leven.…

die schijnen van heel verre, maar madeliefje, altijd blij, die schijnt van heel dichtbij.…

dagen in een witte kamer strak steriel en kil verre voetstappen verwarmen je verschijning ontroert…

de vele keren dat ik je zocht in de dikte van de wolken vervormden ze tot verre verhalen waardoor ik nog meer vervreemdde van de waarheid…

sterre klaar zat voor mijn oog (verre verre verre weg van hier) dat ik hoorde weemlen ongehoord ‘t zingen van de heemlen altijd voort dat ik hoorde weemlen ‘t luide akkoord ‘t zinggeluid des heemlen ongehoord (‘t spreken aan malkanderen hemelzoet dat de een de andere engel doet) spreken hoorde ik engelen tot malkaar en hun stemmen…

stikkend als in een slangenkeel voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch die je wilde gerieven ik slenter door oneindige lanen wilgen treuren mij in koor toe waar elke boom de smart vergroot en mij uitput tot stervens moe voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch die je wilde gerieven…

Lange blonde haren wapperen in de wind jij bent mijn ik mijn kind gekleed in een lieflijk jurkje in tinten van blauw mijn lieve kind ik hou van jou op blote voeten van vrijheid kom jij in dromen vanuit dat verre verre land reik jij mij de hand zoveel kracht zoveel pracht straal jij naar mij lieflijk zacht…

Wind van verre zee langs een vallend blad gevolgd door hartstocht na een diepe zucht. Optimaal genavigeerd met gespreide vleugels door wind van verre zee gevolgd in vogelvlucht. Nu gedachtes blijven domineert spanning in alleenstaande ijle lucht waar passie was geboren.…

Oud weermiddel: wat wrakhout en zeil dat bolt in de bres uit verre zalen de wind die draden zingen laat…

gulzig slurpen van de lente máánden kan ik zo vooruit tot pas in het verre najaar ik weer op kille koude stuit…

in mijn tuin staat een kleine amandelboom een begrensde wereld met kalme regels verre van eindeloos ik neem alles voor lief…