Alle inzendingen over holle vaten

alsof die zo van binnenuit kwam juist natuurlijke overgangen moesten als geheel in een puntgave herinnering blijven hangen mooi afgerond in het zilveren grijs van het uiterst neutrale lood dat gedegen tegenspel bood aan het weer in jouw hart vlamden de sferen van gebeden in devote overgaaf en wolkte wierook gebrand in het vat…

de slaap kan ik vaak wel vermoorden zo onhanteerbaar als een kip bij de slachter zonder kop vliegt ze op ploft blind op mijn zojuist bladvrijgemaakte schedeldak en gaat daar dan flink irriteren dat eigenwijze kreng strooit mijn hoofd vol late veren ontneemt mij de rust die het dus voor zichzelf niet zozeer ambieerde scharrel…

als je antwoord hebt op al je vragen alleen hij heeft antwoord, die geen vragen stelt die niet weet wat vatten is wat overblijft is te genieten te genieten van het vatten of van het niet-vatten van het zoeken van het zwoegen en zelfs van het genieten Geniet op alle dagen van je leven, die God je heeft gegeven.…

Zo dragen wij de schat in aarden vaten die wij eens moeten achterlaten.…

Als de hel de anderen zijn is dan de een voor de ander een duivel of zijn wij desondanks mensen op zoek naar aandacht en tederheid een warme plek om te blijven waarover Carole King zong genoegen nemen met genoeg of schreeuwen we om niets door het hardst willen klinken…

nu kent nog ruik je wierook uit het vat de vrede is nog niet vervlogen…

Zo dragen wij de schat in aarden vaten die wij eens moeten achterlaten.…

Holle woorden van leegte. Het is vol, geschonden. Om nooit meer leeg te kunnen zijn.…

Nu wil ik de dag openen met meer dan een blik vat. Te veel sterren kan ik niet aan, noch het tergend trage van de maan. Daarom thans het aanbidden van de zon op het tempo van een altijd weer dagende dans Een nieuwe tijd vat mij aan…

bij het water Prik de lat in de grond Geen zorgen voor later Nog een stap achteruit En dán maar hollen!…

‘t Is zware kost, dus niets voor holle vaten. X 10/4 sonnet (Bout résonné op IX) ‘t Is zware kost, dus niets voor holle vaten want reken maar het is een heel gemier, de rijmklank als ie is, ook zo te laten. Edoch, heb je het kunstje in de gaten, dan loopt het versje als een tierelier.…

Mijn sporen heb ik Achtergelaten in dit Blok hout, vingerafdrukken In de tijd die mijn bestaan Bewijzen, en elke steek Die mijn leven hakt in Wat ooit boomstam was Brengt mij dichter bij Mijzelf, de mens die Ooit ik was, en die uit Het niets geschapen werd…

‘k Wou vragen aan Vrouw Holle heb je niet net iets meer, waardoor we krijgen een pak sneeuw?…

Een vingerhoedje voorbeeld is meer waard dan een vat vol goede raad…

Hij lapte 't 'em niet en ging hollen.…

zondagmorgen vroeg meeuwen drinken aan een plas de iepen zwijgen ik stap langs holle wegen er kraait een haan oproerig…

Communicatie onbewust, Begrip niet te vatten. Staan ze allen pat, Of kan niemand de portee vatten?…

dichter met buikloop verpakt zijn holle kreten in gebakken lucht pruttelt nog wat na griepend tegen zijn vrouw dat het papier op is die denkt maar één ding: Schijterd!…

bomen maken zich op om kou te vatten ontdoen zich van hun zomerjas ook in hun blootje hebben ze iets aantrekkelijks…

tussen lege, holle woorden zoekt hij vergeefs naar volle zinnen verbrokkelt de taal tot eenzaam zwijgen spreekt zijn gelaat een woordeloos verdriet…

Vrouw Holle en twee dwergen zeiden: ’We zagen de dader nog rijden.’ Mij lijkt het niet raar als straks het spoor naar een pater in Moeskroen zal leiden……

Zijn vracht steeds kleiner leger de woordvaten in de holle ruimen van woordschippers schip vaart hij voort.…

loze woorden ledige verzen een holle frase verzwegen zinnen als het gestapeld niets ontoegankelijk voor onbevoegden zo blijven de ongeschreven gedichten vooralsnog ongelezen…

de vorm is weergaloos, de windtunnel krijgt er geen vat op en niemand weet wanneer het uitkomt…

Het regent, het regent de pannen worden nat Zo schoon als vandaag heb ik de vaat nog nooit gehad…

Ook als je het niet vat, Er is natuurlijk altijd wat.…

groen krijgt vat op wit langzaamaan drukt het seizoen zwaar op november…

vandaag is er nog tijd om te heten wie ik morgen zal zijn om zwijgen in taal te vatten voordat het gisteren is…

soms ben jij een lief kanariepietje op een motorfietsfiets richting CS jou zien en je horen zingen echo’s van herinneringen tot je over een holle, bolle brug verdwijnt…

ik had een rode bal zij kleurde mijn heelal daagde uit tot spelen want stil liggen was vervelen moest rollen en ik hollen om bij haar te zijn zij was mijn fenomeen wij speelden en met haar was ik nooit meer alleen…