Alle inzendingen over honger & weelde

Smekende oogjes die vragen om een stuk brood ik schreide tranen en had plots geen honger meer toen ik die bolle buik zag.…

Twee ministers hebben samengespannen, en opdracht gegeven, te komen met plannen, hoe we beter kunnen leven, om het milieu meer kansen te geven. De commissie heeft nu berekend, dat minder vlees veel voor het milieu betekent, en ook het snoep moeten we laten staan, dan is het met tonnen CO2 uitstoot gedaan. Minder vlees zal wel gaan, en snoep…

ik heb jou tot aan de regenboog gevolgd met een matras op mijn rug sprinkhanen voor onderweg en een roedel vrouwen hongerig om me heen maar je schaduw bleef hangen en ik vocht tegen kamelen met het verleden over mijn schouder Uit 'Onzin ... of niet'…

M´n buikje vraagt M´n buikje knaagt, Er is honger in ´t land! Haar magere buikje vraagt, Het knaagt en klaagt, Er is honger in Eritrealand! ´k Heb haar op mijn netvlies staan En word door emoties overmand…

Honger. Een vrouw die haar kind niet meer kan zogen, een jonge moeder, het verdriet al gepasseerd, die mij voor hulp haar kind nog aanreikt in een laatst wat moedeloos gebaar. Het kind met donkere starende ogen, een hoofd op een lijfje tot op het bot verteerd, dat al stervend nog naar mij kijkt, als zegt het:” Och laat me maar ”.…

Had ik maar haar warmte en weelde bewaard? Toen kon geen vloedgolf ons splitsen en dansten we op talloze tonen.…

op voor later Aan die broze weelde bind ik me zoals de zon die in de avondschemer aan een koppel fietsers haken blijft. ------------------------------- uit: 'Dus dit is zomer', 1998.…

Ze schreit gelijk een kindeke van dorst Schreit naar de weelde van de moederborst, Als Babels Joden, uit Jeruzalem Verdreven, naar hun heerlijk Heiligdom, Gelijk een bruidje naar haar bruidegom: Zó weent mijn stem.…

Die bakker van Albert had niet door Dat een muis niet achter maar voor Het brood ingekropen was. Nog mazzel werkelijk waar, dat de zoo gesloten was, want stel je voor dat er een olifant ingekropen was!…

De hemel telt die spiegels, baden sterren zich in weelde, zichtbaar in de stelling van Fermat, waar het licht zich deelde in de echtheid van een kind, die met dit voorrecht is bekleed, met weinig liefde ondervoed, leeft met het heden op gespannen voet, honger naar de brug van rede houdt het zoet, een innerlijke vrede die het luchten…

Een westenwindbries roept weelde uit de stilte maar niemand luistert.…

zielsgelukkig baadt zij in soberheid ondanks alle weelde om zich heen…

De hemel telt z’n spiegels, waarop het licht zich deelde, en sterren baden zich in weelde, te zien door de stelling van Fermat, en de directheid van het kind, die in dit voorbeeld speelde, verspreidt mijn ideaal en gedachten, ik leef met het heden op gespannen voet, de honger naar de rede, houdt mij nog zoet er is te veel wat ik niet…

Niets is zo rijk als de onuitputtelijke weelde van de natuur. Ze toont ons alleen oppervlakken, maar - ze is miljoenen meters diep…

350 miljoen mensen lijden aan depressie 870 miljoen mensen hebben honger mensen met honger hebben dus 1 op de 2,5 keer geen depressie als tenminste alleen mensen met honger een depressie zouden hebben…

Bij het aanbreken van de Dageraad Is de waas Verdwenen Jij en ik echter Trotseren De weelde van de Werkelijkheid en Weerstaan de Rest…

enkel de zoute zeewind proeft nog van de lagen ooit nog witte verfdagen en maakt haar onbemind hij slaat haar nog af en toe de blinden in het aangezicht ze huivert dan de vensters open tot alles in haar voegen kraakt anders is er niets dat haar nog raakt haar jaren zijn al lang verlopen…

wat moeten ze toch weer naar welke zon, naar welke zee die betrouwbaar is zucht naar bruine huid niet zwemmen tegen golven in maar optimaal genieten bezeten en verzwolgen door hun zonnegod, zijn zij de Tsunami allang alweer vergeten alleen de Noordkaap staat nog open ijzig zoeken zij voorbij getroffen volk naar nieuw vakantieland…

Een 70 km weg op Koninginnedag Op de oprit een geel kenteken Neo modern huis in kort gemaaid groen 4 schapen gaan door de barrière Een man frantic er achteraan Een kort moment Zo weer voorbij…

De Britten hebben forse achterwerken De stoeltjes op het strand zijn vaak te klein Gelukkig dat er nog tweezitters zijn Zo houden ze het vet binnen de perken Zo’n dikke reet komt door de “common wealth” Dus met wat “common sense” naar “common health”…

De stedelijke grenzen verwateren, verdwijnen uit het zicht, door planologen in het groen uitgeslagen hart met meer ruimte op het oog dan gewenste stilte verdelen ze de laatste klanken, in vogelvlucht door de bijna uitgeklonken weelde van weiden en water.…

Ik kies het ruime schuimende sop van synthetisch oceaanfris. Mijn huid en geest ontspannen zich in liters golvend geurgenot. Even denk ik niet aan verre medemensen verstoken van 't bacterievrije baad- en drinkgenot…

Een kaler aarde, boom- en waterloos, bestaat er niet. Gelijk de leegte die in nevels voor mijn ogen hangt en mijn verharde hart beroert dat mateloos verlangt naar wilde weidebloemen, het bepluimde oeverriet. Dat keienpaadje naar de witte woning aan het spoor -waar wilde wingerd zich had vastgebeten rond de eik- is weggevaagd. Er komt een multiculti…

we bouwen een verrekijker waarmee we verder in het donker turen we strijken de handen over de ogen als een onvoorziene weelde de tijd terug draait…

Wij weten weinig van de weelde, maar we weten dat weelde niet meer wederkerig is. Immers na de paartijd gaan de vrienden huiswaarts blauw geschminkt als een onweer en somber. De liefde leeft niet van de mens alleen. --------------------------------------- uit: 'Gedichten', 1971.…

Het liggend blauwe met zijn vrouwenzeden strekt zich en lacht met de uitdove weelde verflauwend tot het niet veel meer verscheelde van warmte en wolken die het maken heden.…

opengaan Tot al de spraakloze gedichten Der hemelse gezichten, Had ik verwacht uw dageraad: 'k Had u verwacht zoals wij beiden In dit geduld zonder verwijt En onvoorwaardelijk verblijden God wachten op zijn eigen tijd, Wij twee die samen daaglijks deelden Van liefdes boom de vrucht zo scherp en zoet, En proefden in haar nasmaaks sidderende weelde…

Ik was aan u, gij waart aan mij, wij waren elkander voorbestemd van den beginne; nooit mocht ge in 't leven smart of weelde ervaren die niet bij mij weertrilde in ziel en zinnen!…

Wanneer het ijzer gloeit te midden in de kolen, Bevochten van de vlam, en in het vuur verholen, Dan buigt het als een was, maar raakt ’t in het nat, Straks* heeft 't wederom zijn harde aard gevat*. Hoe dwee* is ons de ziel, wanneer gewisse* slagen Ons treffen aan de geest, of in de leden plagen! Wij leven naar de tucht zo lang de roede slaat…

vanzelfsprekendheid is een weelde die je niet meer dragen kan gevoelens doven uit je ruikt de bloem maar neemt de geur niet op zoals je ook niet durft geloven wat je eigen ogen zien het hart dat brak voor jou door jou is leeg hier zijn we aangeland en met stomheid nu geslagen te laat te laat altijd…