Alle inzendingen over honingzoet

Wat wist ik van bloeien, amper in de knop terwijl jij groeide van bonenstaak tot volle wasdom in vruchtrijke dop het was toen zon mijn blaadjes spreidde en lenteregen mijn hart deed springen dat ik mij honingzoet aan je voeten vlijde ik keek op naar jou, zo groot, zo machtig de wind en jij speelden een spel met mij zanderige voeten vochten…

op wankele ezel ik voel me doek, ik ben het doek een dorre vrucht in wording schilder mij in tempera omsluier mijn naakte waarheid met stremsel wit nog onbevlekt ben ik het doek, jouw muze jouw destinatie eerzame solist ik roep je aan, het doek je ogengloed laat transparant penselenschachten wenen schilder mij pigmenten fluweel honingzoet…

in angstig donkere nachten fluit de storm in het want kraken de masten en ra’s roepen schorre doodsvogels het verderf over deze wereld de stank van de slagvelden zingen de sirenen hun lied van de dodelijke verleiding de honingzoete ondergang klinkt ’t zwakke hulpgeschrei van d’ontheemden en vertrapten verdrinkend in de zwarte deining…

de hemel weent ik vang de tranen op in regenton waar ze samenvloeien tot kostbaar water helder en koel goed voor planten tuin en vijver de vissen dansen op hun staart de tuin gonst van activiteit talloze bijen snoepen van honingzoete nectar vogels zingen van geluk bloemen stralen in hun zomerkleed de mooiste kleuren lichten op…

Hard maar honingzoet en toch nog wijs als oude man die zich net weet te bewegen met een stok. Een lange stok met zilveren knop, die glimt in de zon. Een reflectie of spiegelbeeld van vrouwen die verdwenen. Een echo van het tikken van de stok. Het tikken van een klok. De tijd vloog, maar is altijd gebleven. Zo ook het leven.…

wereld te verwensen Haar stil verdriet reikt over verre grenzen Een muurbloem zijn dat kan ze niet verteren Ze zou hem nu het allerliefste smeren En voelt een zoute traan naar boven drenzen Dan ziet een jongen Mirabella staan En denkt ~wat heeft die bloem een mooie kleuren~ Is schuchter naar het meisje toegegaan En werd bedwelmd door honingzoete…

ze zit in de loge een roos in haar hand kijkend naar een schouwspel van bloed en van zand het oude ridderspel in de Spaanse Arena hé Maria Magdalena lelieblank zijn haar wangen zij zit stil en onbewogen hij heeft haar blik gevangen doch kogelhard zijn haar ogen honingzoet zijn haar woorden maar haar hart is zo koud als het noorden…

Dan zullen wij samen komen samen één zijn in ons moment in honingzoete zachte dromen een die zijn einde nimmer kent.…

Zo lok ik de bijen onder de zon Met een honingzoet welkom. Ik zing als een vogel mijn ochtendlied, Heel kleintjes zonder dat je me ziet. Zo zing ik een aria over mijn dromen, Die mij nog niet zijn ontnomen. Ik weet dat als de zon ondergaat, De waarheid weer voor mij staat.…

Je trilt je lijf in bloemen en je geurt snakkend licht Honingzoet meng je smachten met schalks zoemende bijenzang. Je plengende liefdesdaad lest mijn diepste dorst. Ik sta op en schrijf de dag een illusie van verse zinnen.…

Op fluwelen voeten door velden van distels met de koude kalkoen die mijn huid bekruipt Het honingzoete lekt en druipt op de mosgedoopte zerken van oude en prille paden van gestorven helden De aanblik van het steigerend paard geschuimd en met ornamenten manen duizend penselen in zijn staart sintels vergruizend in volle vaart over winterpaden…

De woorden vloeien uit mijn pen van honingzoet tot bitterzuur taal is machtig woorden vaak heel krachtig De woorden vloeien uit mijn pen van ongevoelig tot overgevoelig taal doet alles voelen woorden die zeggen wat we bedoelen De woorden vloeien uit mijn pen van streelzacht tot keihard taal als nieuwe stiel woorden als zalf voor de ziel…

heide Vlaktes die zich ver verspreiden Benevelde spinnen-raggen die je er zag Je genoot van deze zonnedag Het paarse goud mag bekoren Een late koekoek zul je er horen Ochtendlicht met zoet geurende luchten Vogels die naar het zuiden vluchten Beelden die de geest verblijden Tussen de laatste vlinders en wilde bijen September smaakt naar honingzoet…

Het voert de bij in haar dagelijkse doen naar het honingzoet in het groen. ja toen, ja toen, zag ik een spin in zijn web. Het lot maakt wat zoet is soms wrang; met het bitter sterft het bijengezoem te midden van het levende groen.…

Uit haar schoot weerklonken sirenen, gezang zonder woorden, stapte ze uit haar ziel, wenkte met de ogen en haar lippen - vast besloten, alsof ze mij haar zegen gaf, “ Wacht met wikken niet te lang, er ligt een niet ontdekte vrucht te rijpen met een honingzoete pit."…

Zijn stem honingzoet met een steek erin verborgen in de mist. De longblaasjes in mijn binnenste worden steeds nauwer dichtgedraaid en springen kapot. Een letterlijk gevoel voor een pistoolschot. Trillend als een naakthond in de sneeuw. Immer ben ik ondergedompeld in deze lava eeuw. Hart en handen koud en klam.…

Gedreven door de nachtelijke coryfeeën, meer bizar dan de wildste orchideeën, bevruchting van haar eerbaarheid, met honingzoet de bitterheid verleidt. Al die innigheid in beider blik ontloken, op het rijke klankbord van verlangen, rijpt een bonzend hart onafgebroken in haar schoot, kwetsbaar maar onbevangen.…

De bloeiende heide is vol paarse snippertjes die omhoog en naar de verte zien terwijl ze dicht op elkaar dringen met honingzoete liefde boven het zachte purper tonen lage vliegdennen hun wijd donkergroen strooien voldaan gevoel over het geribbelde veld wijzen steeds tevreden naar de verandergrage lucht daarnaast geeft het felle geel…

een diamanten schoonheid schitterend van liefde mijn liefde zoals onze liefde de fragiliteit van kristallen lelie's geurend als de betoverendste geur van witte rozen de stilte van deze schoonheid onze liefde die eeuwig blijvend geurt in het heelal van onze harten het in elkaar smelten van onze lichamen door een minuscule aanraking honingzoet…

ik stapel soms dorre bloemen op mijn veld van gevoel was er eerst blinde hoop naar glanzende verwachting zoals bijen zoekend zoemen onbezonnen ruikend aan een honingzoete struikenknoop in de waarheid echter kwam allengs het starre beeld van de zure aanwezige verdroging in een verstilde waterloop woorden tellen al lang niet meer terwijl…

zin van het bestaan van een vlinder ze geeft beslist niet beklemmend hinder maar toch waar komt die vlinder nou vandaan ze blijft maar fladderen reizen met lot begaan vlinders zijn voor mij een kuis insect nooit zag ik ze werkelijk innig paren oh ja de landing was volmaakt perfect de bloemen kwamen niet meer tot bedaren overal waar zij honingzoet…

Ik word bereden door een stromende geest; ik shake, rattle and roll terwijl een honingzoete woordenvloed naar buiten rolt als voorgelezen van een overspannen autoque voor mijn geestesoog.…

Uw zoetheid werkt in ons een dorst Door zoveel honingzoete woorden, Die wij van uwe liefde hoorden, Gelijk een kind aan moeders borst. Wij denken aan die schone rede, Die eens die vrouw van u vernam, Toen zij om Jacobs water kwam, Zo ver van huis en stad getreden.…

Verheven ja, en schoon is ’t in de kringen Van hoger aard een harpenlied te zingen, En aller oor te boeien aan het lied Dat honingzoet uit uwe gorgel vliedt, Verheven ja, en schoon is ’t, – aardse wormen! Uw evenbeeld op Godes spoor te vormen, En, zo als Hij, te scheppen uit het niet Een gooch’ling waar ge uw ziele binnengiet.…

Al klinkt het niet als honingzoet gezang, wat ik tot nog toe heb gezegd is waar. Ik maak de versjes dus maar niet te lang Dat houdt het hoofd tenminste koel, vandaar. 6e ruitje De klus moet je niet willen overdrijven, want daarvoor is het sop de kool niet waard.…