Alle inzendingen over houwen

ga je van iemand houwen wil je het liefst snel trouwen kinderen, een mooie baan maar dan komt het er op aan tegenslag en verdriet dat besefte je tot nu toe niet iemand missen om wie je geeft dat je pas als volwassene álle aspecten van het leven doorleeft.…

kijk me aan, laat me door je ogen met het licht naar binnen gaan zucht en geef je adem terug, dan doe ik me tegoed aan de hitte van je bloed denk en weet hoe ogen dwingen jij bent verpest als minst bedeelde uit het nest houw het beeld uit stenen in je jeugd kap het trotse van je vader polijst je moeders zachte deugd ik wil…

ik zag hoe jij stralen puntige energie uit je vingers bond en kon richten soepel kleurden de houw en steek bewegingen op de contact vesten daar waar zij zich blootgaven het dansante bewegen leek gevoed te worden door kabel- verbindingen die alles registreerden of versnellen magische krachten de momenten van raken…

Alles beter dan het lamme niks Bedenk toch een hype Om vloeibare jeugd te stollen Uitgestrekt blauw vast te houden In stadsblues op te gaan Erbij te horen, blijven om te zijn Leegsels te vullen, te omzeilen Rond wereldkaarten, platte projectie Maak de weerwolf aan het huilen Om rond middernacht te cirkelen Dromen uit beelden te houwen…

Verdwaasd zie ik haar streven Voorbij traan en schaamrood Hoe zij doorgaat Terwijl ik met armen en benen Verknoopt raakt In een verdoving Omdat ik de mens in mij verloor Houw ik haar uit de rots Haar bekende gestalte Door kwikzilver weerkaatst Vervuld van deining Keert zich af Van mijn dagelijkse plek En voorbij de drempel Valt…

Ik bleef dorsten naar de borsten van andere vrouwen die daar van houwen. Ik ging vreemd bij het leven parkeerde me even in andermans geliefde zolang het hun beliefde. Ja, de Heer heeft wel naar mij gekeken, ik hoop maar dat ik bij hem een potje kan breken.…

houw van je…

mijn bloemen bloeien reiken naar licht bieden geur aan ieder die voor nectar zwicht ik maak toekomst met mijn beelden houw uren van de dag totdat hun vormen mij vervelen en ik naar morgen mag ik droom scherven in mijn wereldje van glas ik breek het glazen heden de kou komt dan niet onverwacht je daagt me uit met jou de vleugels…

de omelet is het breken van het ei teken van voren, opzij en boven contouren van een lichaam splinters klinkers spatten tegen je veiligheidsbril weet wat dit worden moet de vormen moeten uitnodigend lezen hak er een taille uit leg handen op zijden je geestesoog ziet alles in vertes die niet ver zijn hak een hals uit de hardheid houw…

verschijnen door de hemel gebaard de bevalling was heftig je bent niet gepaard in voortdurend verdwijnen je hangt in structuren gemapt in dossiers je leest in hun zielen te veel vaak ineens, jij, hebt de macht over uren jij nam de sfinx in vertrouwen koos voor profiel in zijn stenen voelde het trekken aan rotsen om om samen historie te houwen…

helm en aardsterren, ik keek verdwaasd hoe haar vingers dansten, hoe ze hier was geraakt langs slikken en graven van oude vissersboten zoveel gezichten legde zij bloot vreemde namen klonken het land in waar de hazen zich ingroeven voor de komende winter, dorpjes stillekes onder het vallend blad bedolven hun grijze gezichten uit steen houwen…

door zon en wind gegroefd, niemand heeft ooit van mijn zweet geweten ik struinde door het hoge gras van eeuwig glooiende savannen herkende je in takkenbreuk en pas en dacht je jagend zo te vangen in bergen vond ik je profiel maar je wilde niet verschijnen ik hoorde echo's in ravijnen alsof je verder naar beneden viel ik moest je houwen…

Ja, z'n plicht deed-ie trouw aan de lopende band en na iedere houw viel een hoofd in de mand. O, hij hieuw zich een bult en was toe aan een stop, want de mand was gevuld met een kop nog erop. Op een beulenconcours deed-ie mee in Narbonne. Daar heeft-ie heel stoer de onthoofdprijs gewonnen.…

plooien maar had het zonlicht en je geuren lief ik zag je water vallen langs de breuken het zwart van de ravijnen donker diep golven moesten vaak een uitweg beuken als jouw rivier haar stroomgebied verliet je passie moest ik los van liefde weken was weggestopt in jaren jeugdverdriet te lang is alle onrust gladgestreken ik had je moeten houwen…

heden zoveel jaar na dato versteen ik het beeld van mijn vader houw de lagen van zijn persoon tracht zijn wezen te plaatsen in een menselijk kader een postuur van ruimtelijke omvang gevoed door smakelijkheden een zuivere inborst gevormd door haast verborgen verleden gaven deze kleine man met humor en weinig woorden een ongekende…

s nachts plein en paleis schoon te spoelen en dan toch nog de stad uitgejaagd worden Vechten is kerende kansen niet opgeven, maar een list verzinnen, een houten paard een Münchhausen of tunnel met honderden door de schacht naar de waterburcht binnentrekken in de gesloten koningsstad Vechten is steeds opnieuw aanvallen, schreeuwen, houwen…

Het is onrustig rondom het graf men is een nieuwe wijk aan 't bouwen graafmachines rijden aan en af hun enthousiame is niet te houwen "Onrustig he, vadertje Krediet" "Komt de verlosser voorlopig niet" -------------------------------------------- Historische toelichting Begraafplaats Oud-Kralingen vroeger uniek en eenzaam gelegen in het…

Wild beuken als een dolle moordenaar, dan fijnhakken, houwen naar behoren: verwoestende vlijt bij ochtendgloren, koele wind, lome hitte, tergend zwaar... Binnenin me woedt grote vernielzucht, zweeft heen, vindt overal haar bestemming, spreekt met stil, maar onweerstaanbaar gerucht: "Vernietiging baart des te meer schepping.…

Ik lever geestlijk voedsel aan mevrouwen die binnenkomen en alleen maar van de allernieuwste liefdesboeken houwen, "maar niet zo'n engerd als die Wasserman". Ik loop met stapels boeken rond te sjouwen en plak een etiket op Gorters Mei. Och, als nu juffrouw Jansen eens ging trouwen, dan kwam er eindlijk eens een plaatsje vrij.…

Soms zie ik langs de weg een man, een vrouw, een oude jas en plastic tas, dat is hun hebben en houw. Wat heeft het leven hen aangedaan, was het ziekte of verdriet? We lopen er langs, maar zien het niet en zijn ons weegs gegaan. Hoe kan het dat we niets meer doen aan mensen die zijn verdwaald.…

Op het water danst een zwaard met stormwind mee, zwaait moordlustig als een woeste tijgerklauw, brengt aanstromende lucht telkens een houw, verraadt onzekerheid, zoekt hechte stee. Het wapen keert zich om, staat op vaste grond, is een sterk kruis, omkranst door lichtstralen, strooit bemoediging en vrede in 't rond.…

Je achterkant en gevel zijn om van te houwen En menig man vindt jou een zalig tijdverdrijf. Verspild kortom, vind ik geld en energie die besteed zijn aan zo’n nutteloze therapie. Wees wijs mijn lief, en laat die reconstructies over aan onze starreporter Peter R. de Vries. En mocht ik later menen: wat loopt daar een vrouw!…

Soms is ze in de stad als ik loop te sjouwen met tassen vol dagelijkse sleur en nauwelijks te houwen. Je zou zeggen dat ze stralend is met goudvlammend zwaard, maar met een pilsje zit ze en met stoppelbaard, wijst naar m'n binnenste, dat 'k toch zelf allang wel wist, maar niet zien meer kon, als door een dikke mist.…

vaders, weet je zijn beeldhouwers die uit geliefde blokken aan hun been de verborgen beelden houwen vaders, weet je raden hun kinderen niet zij zijn het voorbeeld in het goed en het kwaad vaders, weet je doen domme dingen soms om jou de kans te geven te laten zien dat jij beter bent vaders, weet je houden hun kinderen niet vast zij…

En als ze feesten dan houwen ze niet op dan gaan ze door met een houten kop ojee geef me meer van die Vlaamse genen ojee ojee! Vlaamse meisjes houden van plezier de deur staat bij hen altijd op een kier ojee geef me meer van die Vlaamse genen ojee ojee!…

De waarheid zal bedijgen: zij is, als gevals, de 'waarheid', schoon al ‘t beste dat er leeft begeeft: viel alles om haar henen, hof en huis in gruis, nog staande zou ze blijven; en, blijft een alleen, haar houw en trouw zijn, ik zal, God, en gij met mij…

In 't hart van de nacht denk ik aan de Golden-Gate- Bridge en de mooiste koepels in Russisch Sint-Petersburg de Hermitage met zijn on- gebreidelde beeldhouw- en schilderkunst ware lust voor het oog Gezamenlijk lacht deze kunst jou minzaam en oprecht tevreden toe Talenten met penseel en handen die gaan houwen prachtig mooie en elegante…

lichaam strijkt, en berg, en bos, en bómen En steden volkrijk, en velden met het vee In duisternis verdwaald, ons levert op haar stee, Verheugt hij, met de dag, het Aardrijk en de stromen: Maar d'andre sterren als naijvrig van zijn licht, Begraaft hij, met zijn glans, in duisternissen dicht, En van d'ontelbre schaar, mag 't niemand bij hem houwen…

jij teugelt niet blijft me alleen maar aanmoedigen aan de rand jij teugelt niet je laat me spelen met me leven en laat me knoeien jij teugelt niet zodat er straks de tijd is om vertrouwen te laten groeien jij teugelt niet gunt me de tijd om jou te vertouwen teugel mij niet laat mij maar lekker gaan blijf toch wel van je houwen…

Slagregen geselt de straat Stralen als staal, Koude degens houwen zich wegen, Door grauwe atmosferen Hollen, stilstaan, schuilen Wolken huilen, tegenslag valt Neer Nog nederiger Nu buien dimmen, druilerige metamorfose Murw van misère, mat onder ‘n apathische apotheose Gedachten in regressie naar ‘n vroeger bestaan: Crescendo carrière, Sessie…