Alle inzendingen over ijlte

speel muziek in het klankbord van je ogen verwonderd zing je van verdriet voor het applaus heb ik te lang gebogen hoog zet ik de tonen aan in ijlte van verlangen met grote koren laat ik mijn emoties gaan je blikken blijven aan me hangen bassen dreunen hun refrein in ritme van de paring genot is stil doet pijn passie wint we delen…

ik speel muziek in het klankbord van je ogen verwonderd zing je van verdriet voor het applaus heb ik te lang gebogen hoog zet ik de tonen aan in de ijlte van verlangen met grote koren laat ik mijn emoties gaan je blikken blijven aan me hangen bassen dreunen hun refrein in het ritme van de paring het genot is stil, doet pijn de passie…

smog drijft door augustus het ozonalarm is een lijzige radiostem de kemphaan van de wetstraat ijlt naar een azuren kust hij werpt een opblaasdolfijn naar een schuimkop fabriekspoorten knarsen dicht de pens van de dokter suddert in Toscane de wijnboer plukt haastig zijn ranken kaal de Rijn bereikt haar laagste peil een dijk scheurt in de…

harder dan alle sportauto 's dankzij een klein toestel door professor Prlwytzkofsky uitgevonden de vernuftige doos jaagt op Slot Bommelstein het huishouden op vernielt mooie vloerkleden de stad Rommeldam is vol radeloze burgers die verrast worden door een boze wervelwind vol drang tot verwoesten het schip Albatros ijlt…

hoogste punt van de woestijn gedeeld met een verkoperde zon, versteend uitgebeend gewas, ik zie een verdroogde oase, waas verblindt de ogen, hitte verstoft een vermalen horizon, waar een schorpioen de staart doopt in het venijn van besluiteloosheid, gif als medicijn, de angel verbonden in zwart satijn is onwetendheid te verklaren, ijlt…

Toch leef ik dicht bij het geheim, elke zet die ik maak is een ontdekking in het kleine die ik raak, in ieder woord leeft het beginsel om zich uit te willen drukken in een dubbelslachtigheid als leegte en gewelf, Heel de wil en gedachten zijn ervan doortrokken, het bloed ijlt door de longen om de laatste vezel zelf te bevruchten van…

Om de pijn te verbijten heb ik het eigen bloed geproefd Het lot heeft mij de strot geknepen en angst de meerpaal tot een kolk geroerd Hier wacht de stad een wiegendood Hier ijlt de nacht haar morgenrood * * * Om het aangezicht te redden heb ik de nagel van de kist geslagen De traan heeft het hart verstikt en rouw een muur…

kom ik dichter bij het geheim, elke zet die wordt gemaakt is een ontdekking in het kleine dat ik raak, in ieder woord leeft het beginsel om zich uit te willen uit te drukken in een neerslachtigheid, de leegte als gewelf, de stilte van gedachten ze zijn ervan doordrongen, het bloed ijlt door de longen om de allerlaatste vezel te verleiden…

Gelijk een schaduw grauw, schiet de forel, En schielijk, uit de zwarte nacht der stenen, En ijlt de bergstroom ver vooruit, verdwenen In 't rimplend zonlicht, dat daar flikkert schel. En zie!…

Tracht in u-zelf berustend te geloven, aldaar ge uw hart, aldaar ge uw bloeme beurt, indachtig dat geen roos in de ijlte geurt.…

Ik zag mij in een droge oase, waas verblindt de ogen, hitte verstoft een vermalen horizon, waar een schorpioen de staart doopt in het venijn van besluiteloosheid, zijn angel als medicijn en verbonden aan zwart satijn, het zal mijn onwetendheid verklaren, het lot ijlt na in een vergeten maan tot op het bot versleten in werelds…

het woord liep leeg, haar lijf liep uit in bed, het ijlt en kermt Latijn dat niemand nog begrijpt. heilig is het vers dat men ter dood bewaren wil. het zag haar hangen, nat bezweet in haar zwarte kleed. het trok de rits omlaag, ze spartelde, speels en tegen, maar elke mot herinnert zich het licht in haar cocon.…

En elke omstraalde beeltnis na ijlt jagend een fantasia, doch naar de Lethe spoeden beî voorbij, voorbij, voorbij. ----------------------------------- Lethe: rivier der Vergetelheid…

o Gij, die morgen om mijn laatste bed gebogen, u voor het raadsel van dees ziele hebt vereênd: uw zucht trilt door een ijlt die gij vol wisheid meent en mijn gebrek aan smart vervult gij met meedogen.…

ons de kans te spelen met elkaar gulzig voelen handen dwingend bijten tanden in het vlees dat zonder vrees en schaamteloos voor donker koos om zich met passie te gaan openen de hitte lijkt een stukje hel zonde is het vuur dat wiegt en loeit en op den duur verslavend is hemel wordt zo geen gemis torens spitsen raken in de ijlte…

Vanmorgen ijlt een rijder, wit van schrik, Mijn hokje in: 'Mijnheer, één ogenblik! Ginds op de trekvaart gleed ik nog zo mooi. Toen keek ik onder mij: daar was de Dooi. Ik schrok en haastte mij naar de andere kant, Daar kluunde ik een tijdje door het zand.…

vluchtig dampt hij vocht die massa wordt zijn dood hij stijgt niet mee maar zakt beland in plas en beek en deels ook in de sloot maar zonlicht prikkelt hem en dwingt hem tot het licht de nevel stijgt maar wordt bedreigd door koppen zwaar en hoog hij zoekt snel in het hemelsblauw een weg er tussendoor en vindt in licht en lucht geluk en ijlt…

voorbij de stad loop ik op een stoffig pad de waarheid in het oneindige gat maak alles zo zwaar het verhaal in mij zo zwaar als een steen in een oneindige rivier vier wijn vier bier batavier kelt held tijd bederft tijd ijlt geilt op de proef der proeven hoeven luister maar naar de grond a white horse and hell fought with him come…

Over ons ijlt reeds de schemer, met al zijne nev'lige armen Wist hij het dode verleên - wist hij het doel van de tijd; Ik zie de aard nog maar vaag, als een schim achter waaiende blâren - Lieve, geef mij de hand, dat ge nog neven mij zijt.…

Nu zie ik een briefpost In ieder verschijnsel; Mijn hart klopt reeds sneller, Het ijlt hem al tegen, En - ach het is mis. Ik tel de minuten: Wat slepen zij langzaam, En kwijnend daar henen! Seconden zijn dagen, Voor 't smachtend verlangen Der hopende liefde; - De tijd is toch wreed!…

Bij 't ijle dagen ijlt Ge ons tegemoet.…

Orkestraal stuwt maat voor maat haar leven voort, gezwind sterft zij een duizend doden om de gunst, de roem of wat dies meer zij Haar tegenspeler tilt haar hoog, nog hoger dan de choreografie gegeven was en zij ‘ stort ‘ neer Zo tragiek het publiek meevoert van op- naar ondergang Ja, er rollen tranen van louter hartzeer Zij ijlt…

ik houd van sarcasme ik houd van passende woorden ik houd van omcirkelen zoals te proeven in woorden als: - van ons heengegaan dankbaar beter zo korte ziekte vredig - de jas van mijn vader de jas van mijn vader hing nog maanden aan de klink van de deur hoe lang ijlt een mensenleven na hoe lang dult men uitstel aan de voldongenheid van…

Een Perzisch Edelman: Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik, Mijn woning in: 'Heer, Heer, één ogenblik! Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot, Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood. Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant, Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.…

Lucht ijlt lijkblauwe slachtoffers drukt met forse klachten de rouwenden de kop in rukt het zweet met tuiten uit. Van de geëpileerde wereld blijven ingebakken kraaienpootjes over een oog dat niet meer sluiten kan. Bladeren schrapen radeloos aan de wind- stilte, hangen opgehangen in hetzelfde schuitje uitgeperste vuurcocktail.…

In Mesocco een picknick op de ruïne geflankeerd door hellingen steilte, turend naar verten en ijlte. Hoe tussen gras, en je schoot, vermoeidheid, je altijd alert, zorgend, zoekend vertrouwend genoot en hoe we dankbaar aan het eind grinnikten, blij met een bus, een bord en een bed.…

De storm veegt de tekens van de rotsen en ik laveer tussen waan en waarheid rond het speerpunt van de nacht waar de straffe wind ijlt, met tegenwicht mijn gebeente bijeen houdt in de storm der gedachten waar mijn heil verankerd ligt in het ongeneeslijke der natuur hier, kabbelend op dit laatste uur Illustratie: ' Het broertje…

En zelfs wat 't eerst me naêrt en 't laatste scheidt : zelfs ángst en komt mijn ijlt' bezoeken. Ik ben met u alleen, mijn ogen droog en wijd; terwijl de wijde nacht welft mijn verlaten kilte naar uwe gloeiende eenzaamheid.…

Maar is zij deze ijlte doorgestraald, voert zij geen zielen mede blijde en lichter, dan knielt aan de overzij beschaamd vóór hare voet Gods droeve tovenaar de dichter.…

zet die wordt gemaakt is een ontdekking in het allerkleinste waardoor ik wordt geraakt, de wereld leeft in ieder woord het beginsel voort je in alles te moeten uitdrukken, misschien een ultieme vorm van meerslachtigheid, als dat woord bestaat, ervaart als extra waarde waarop ik mij verlaat, de stilten zijn ervan doordrongen, bloed ijlt…