Alle inzendingen over ijs

Vanuit het zwarte ijs zaagden wij de sterren uit het heelal, de tijd werd herhaald in het evenbeeld van een half bevroren paradijs.…

Het water van de vijver, glad als ijs Weerkaatst blijmoedig weelderige wanden Van hoogbejaarde dommelende panden De vensters geven geen geheimen prijs Het zonlicht tart dit stadse paradijs Waar mist en luwte immer samenspanden Kastanjes langs de oevers knarsetanden Hun schaduwen gehuld in stemmig grijs De vijver geeft aan stemmen geen gehoor…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen in zwartbasalten dromen zal lava tot zijn stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…

Er vielen grote witte vlokken, op het harde gladde ijs. Toen een dame rustig afsloot, voor haar allerlaatste reis.…

Een explosie van zonlicht daar waar schaduw is geweest een helder strakke hemel zo strak als het ijs dat door de kou wordt bevroren de kou en de sneeuw doen de opkomende voorjaars bloemen verwelken slap hangen de kelken de vogels zingen al vroeg in de morgen zij lijken zonder zorgen het voorjaar kan niet in rust ontwaken wanneer…

al een tijd lang hoor ik kinderkoren breken takken in verbaal geweld van bomen die maar niet tot lente willen komen ik kan geen rots verpulveren zoals ijs, mijn waterstromen worden steeds gespleten door obstakels op hun lange reis ooit gaan ze weer samen vloeien in de delta bij de zee water zal zichzelf herkennen want het kabbelen…

Zolang er ijs is, is er hoop! Met lange halen ben je sneller thuis…

ik zie het na de lach woorden kabbelen zacht betekenisloos om niet te storen nietszeggend gaat hun ruis verloren kijk maar de mensen aan hun ogen spelen handen voel armen om me heen niets hecht zich aan ijs en steen alleen zijn op de vlakte verdwijnen uit dit leeg bestaan geen tentakels die je grijpen die raken om zichzelf te verrijken…

Aardbeien met vanille, chocolade ijs overgoten met een witte saus op smaak; Dame Noire of Dame Blanche met slagroom bespoten, wat je ook koos de smaak was raak.…

Waar is de liefde die scheuren breekt in het ijs? De zachtheid in je blik De liefde in je daden en jouw geloof in mij en dat alles zal verwaaien één straaltje van mijn sterrenkind kan mijn hart verwarmen Het ijskoude hart smelten zodat mijn tranen overvloedig kunnen stromen.…

Onze liefde bloeide open Als een rode roos Wanneer de lente begint Ik kreeg het gevoel van Opnieuw geboren te zijn Verlost van alle verdriet en pijn In het verleden Was mijn hart van steen Zo koud als ijs Maar jij ontdooide mij Maakte van mijn leven Een paradijs En nu stort mijn wereld weer Als een kaartenhuisje in elkaar Je gaat me…

Als een trage beer vastgeketend, die niet weet wat vrij zijn betekend, dwaal ik door het landschap van ijs. Verblind door wat ik achterliet, door het leven dat mij verried, volg ik een lange, eindeloze reis. Verleerde mijn gevoel te delen, kon het me niets meer schelen. Liever dan te leven, was ik dood.…

(een herinnering) Je denkt: was er maar sneeuw en helderheid en ijs op sloten, wolkjes uit je neus, een rietkraag, krakend landschap wijd verbreid – geen misverstand, geen enk’le keus -, spaarzame vogels, takken rijp en tijd bestaat niet. Je staat daar als een reus, trotseert de wind die door de duinen rijdt.…

Jij bent het smelten van ijs in een warme zomerzon en de allermooiste vlinder die ik net niet pakken kon. Jij bent de blik van een bruid naar haar beminde bruidegom, en de woorden feil en ioom, maar dan gelezen andersom.…

Naargeestig schreeuwen meeuwen in de mist Het doet mij huiverend naar zon verlangen Al wekenlang is de rivier gevangen En ligt mijn woonboot star in ijs gekist Wanneer de mist door wind wordt weggewist Zie ik de watervogels onbevangen Bij honderden rondom mijn arkje hangen Zij wachten stil er wordt geen plaats betwist Ik voer hen vis, strooi…

hoe lang hou jij het nog vol leven in een wereld van schijn óm je gevoelens heen van binnen alleen maar pijn alles geregeld, huisje, boompje, beestje een man en kind om je heen en toch voel jij je van binnen net als ik, zo vaak alleen hoeveel lentes doen ons nog hopen hoeveel jaargetijden gaan nog voorbij zal het ijs dan nooit meer smelten…

Terroristen opgelet Er is een kogel door de kerk We dumpen suiker in Irak Tonnen snoepies in een zak Het klinkt een beetje sterk We kappen effe met die haat Vertroetelen die hap Proppen ze vol met zoetigheid Dan verzetten ze geen stap Geef ze maar wat lekkers Negerzoenen, bekkentrekkers Zure bommen, kruidnoten Een raket van veilig ijs…

Stof wordt ijs. Als er genoeg stof heeft gewaaid, zal hun hart dan ook eindelijk smelten?…

onder de azuren nok ligt de kroon te lonken ik ben gewapend met ijsbijl en zuurstoffles licht speelt met kristal op een gekreukte kegel van rots een baken van trots ik kruipklim op stalen stekels tegen een graat op over de wervels van de berg met blauwe lippen op bevrozen tenen een gordel aan de heup schroef ik een doorn in ijs…

Duifje steun niet op je krachten: Vriendlijk is niet altoos wijs; Die zich vrij van wanklen dachten Stonden somtijds op glad ijs. ----------------------------- uit: Gedichten (1869)…

's Zomers sta ik soms onder dat open raam In februari, maan en sterren schaatsen langzaam Door de bocht van de rivier, het blauwe ijs In brand weerkaatst de kus, het huis, de winterreis Van twee wier levens aan elkaar zijn vastgevroren. Het is ondraaglijk heet.…

Als zij toch plotseling eens anders zou besluiten dan donderde en stormde het dan ging zij echt door roeien en door ruiten was geen ijs haar nog te glad geen aal te glibberig Beleid en niks van iets als bibberig geen olifant was haar te sterk zij stelde paal en perk De luie donders in het veld zij zou ze krijgen: in het bijzonder die Kalou…

Vol flair omhelsd door uw broek resideren uw kadetten, kek en kordaat van allooi; roomblanke bollen, oorzaak van alle dooi in de harten van door ijs verstomde heren.…

De kamer ademt een stil leven in deze koude ochtend uren Een waterige zon breekt de stralen doorzichtig over de muren Het transparant van ons samen lijkt te zijn verdwenen in zwijgen De liefde heeft zich als ijs bevroren en laat zich steeds verder uiteen rijgen De kamer ademt een ijzige kilheid Langzaam sluit de deur naar heden Het is…

Zie ze ontredderd staan stedelingen gewend op de baan pootje over bochten te nemen om technisch vaart te maken het rechte stuk tempo te rijden nu in de problemen Op echt ijs van meren sloten kom je er niet met rondjes rijden je moet hard en stevig aanpoten recht tussen de punten a en b met zelden echt eens wind mee Doorgaan en voor…

Het meeste, oorlog, had ik je lief toen ze in sneeuwvelden sneuvelden ik beminde de bolsjewistische horden ik vereerde de fascistische beul vliegtuigen ontploften in wolken het regende gierend metaal hortende tanks in modder bevroren vlammend karkas van industrie walmende paarden in tuig van ijs vaal masker met bloed geschminkt neuriënd…

De hitte van de kade smolt ons IJs in de coupes.…

Koud als ijs, ijsbloemen. Het geeft me nu een koud gevoel. Eenzaam, ongeborgenheid.... Vroeger als kind,zag ik dezelfde bloemen als iets moois! Wel koud, maar toch ook warm. Moeder, die voor alles zorgde, ook in de koude wintertijd. 'k probeerde de bloemen van het raam te ademen. Maar 'k vond toch dat het bevroren moest blijven.…

Ben, oude vriend, ik kan met duizend woorden nog niet zeggen hoe de wereld met alle sneeuw en ijs zich aan het oog heeft ontrokken. De bladerdeken van de herfst is verscholen onder de winter. Mijn handen blijven bibberkoud. Ik herinner me een silhouet die, donker als de nacht, het licht uit de slaapzaal moest weren.…

Boten zinken naar beneden, zinken roerloos, vermolmd, schrijft een vurig dichter met vuur in de sneeuw op de noordpool, zodat de walvissen, als zij omhoog kijken, niet alleen verwonderd raken, maar ijsbeerbootjes stijgen op door hun brede reddingsbootruggen en ijs breekt in de de wereldnacht, in de eenzame zielen.…