Alle inzendingen over ijverig

Zonnebloed gutst over een spiegelgladde zee naar de ingetogen kust en brandt de cadans uit mechanische ijver van klerken op het land waar het vloeibare goud door de loopgraven van ingesleten patronen danst de weerlozen smeden broze pijlen en richten ze zacht op het zonnehart…

Mollen banen zich een weg in blinde ijver, niets ontziend. Het is de ander die de ogen opent. ’t Zijn niet de gangen die ons landgenoten maken, het is de wil een landgenoot te zijn.…

Dit is een land een land van fietsers en fietsen Hier heerst het in beweging zijn de ijver op de trappers De paden op de lanen in het is er geen zalig 'nietsen' Ja, voor even... 'n bakkie of 'n biertje 'n kwartiertje, hooguit ........een halfuurtje Blijf je zitten waar je zit? dat.... verzuurt je.…

Een ijverige mier met een boomstam op zijn rug bouwt aan zijn toekomst. Wollige schapen plompverloren in de wei warmpjes bij elkaar.…

Ik ben een ijverig miertje en werk mij de pest als ik aan het werk ben dan doe ik echt mijn best. Ik sjouw met stukkies rotzooi van tien keer mijn gewicht. ik struikel en ik schuif vooruit het is eigenlijk geen gezicht. Maar soms is er een dag, dan heb ik niet veel zin. dan denk ik bij m'n eigen, 'was ik maar koningin'.…

Ik kijk wat beter en zie dankzij mijn ijver, een grote vis die zich van mij wendt. De vis zwemt terug tegen de stroming in, met zijn schubbige vinnen, stralende staart en krachtig slag. Hij vindt mij te min, maar ach...…

Onze opperkikker Balkenende roept in zijn ijver 'Daar gaan we wat aan doen, hier is ons plan' voorgelezen door onze Koningin In onze Haagse vijver.…

hoe teder schoon het oogt geschonken als impressie zachte winter zonder sneeuw zicht van lente jong beoogd als ik zo tussendoor dan waarneem dat een spreeuw gedreven baddert in de vijver al rondom een koolmees hipt of het fluiten wil 'wil het wel eens uitproberen' zenuwachtig twijfelt in haar ijver…

De ekster die al in zijn vuistje lacht verkneukelt zich in ’t ijverig gesjouw en denkt: ~Ga zo maar door, dan heb ik gauw wat voedsel voor mijn komend nageslacht.~…

Door ijver en vlijt altijd tot helpen bereid wie het ook aan jou vroeg je vond dat het was nooit genoeg Nu na een leven vol gave van dienst ben jij diegene die onze dankbaarheid verdient nooit liet je ons alleen staan daarom zal de pijn jou te verliezen nooit overgaan.…

Witte vegen tegen een strakblauwe lucht God schildert op deze zondagmiddag een van zijn oude ontwerpen steeds weer opnieuw Een afgeleefde wuivende populier danst gelijk een ijverige kwast tegen de hemelboog Jonge eksters krassen van vreugde Een levendiger schilderij zal er nimmer bestaan...…

Katwijkers aan zee zwoegend in de zee Algelovig, hardwerkend en duurzaam tevree Tegenover de City That Never Sleeps met daarin Wolkenkrabbers, Wall Street, Queens en Brooklyn IJverig leven de twee werelden naast elkaar Komen nooit samen; er is geen fusiegevaar…

En nog steeds kreunt het geheim van de liefde in de bitterzoete spelonken van mijn winnaarshart; Een jongeling met weemoedige ogen samen die momenten van opperste smart en er was bliksem in de nacht alsof de goden ons bezochten in onze lustige ijver de afgrond nabij een afscheid zonder afscheidsbrieven alleen het liefdesgeheim bleef bij…

zij heeft eieren gelegd hij de grenzen verlegd meerkoet zijn gebied in de vijver met vaderlijke ijver een stille zwaan die in onzichtbaar wit zijn gangen wilde gaan wordt stevig opgeschrikt hij kwam te dicht bij werelds nieuwste wonder acht eieren in takjes verpakt op een drijvende vlonder…

De trein trekt een gele streep door het zand oneindig land tot aan de horizon ik zit en zwijg en hoor gedachten malen in verhalen die ik zelf verzin 's nachts komen ze de verwijten en vragen het gebrek aan dagen en het te veel aan tijd ik verlies mezelf in zinloos ijver waarin ik wedijver met oneindigheid…

door leegte omarmd strompelend door een bos dat geen pad lijkt te hebben voelt het tapijt hoogpolig waaronder geheimen schuilgaan veert 't mos zachtjes terug paddenstoelen klimmen op tegen bomen, en verhalen over wat komen gaat ijverig zoekend naar licht verdicht het eerder dan dat bevrijding nabij is…

Het vervallen schuurtje ademt een sfeer van geborgenheid door de jaren heen nog vaak rusten de huismussen overgebleven uit mijn jeugd op haar scheefgezakte dak passend bij een ‘rijk’ verleden lang uit het straatbeeld verdwenen de rijtuigen en paardenhoeven hoe vertrouwd ze klonken ook de mensen in het zweet met hun ijverige handen…

Maar zou ik dan mijn Vaders raad Niet ijverig betrachten? En gulzigheid en overdaad Niet mijden en verachten? Die nooit genoeg heeft voor zijn mond, Leeft zelden vrolijk en gezond.…

Ik haat ijverige schrijvertjes die goochelen met cijfertjes vermenigvuldigen en keren pennenlikkend masturberen plussen en minnen delen mij in kwadraat bestelen Uitgerekend door een breuk geveld kom ik afgemat en uitgeteld gevierendeeld en dwarsgelegen mezelf in tweevoud tegen Verdomme, ik zal die schrijvertjes van dubbel en dwarse cijfertjes…

Trof onlangs een boek, onder het stof, onherkenbaar als mijn ijver, na het laatste schoolbezoek. Nog hoor ik de leraar als toen, met een geeuw staarde ik naar buiten, nooit was de sneeuw witter dan in die ruiten.…

En zo doe jij, mijn vriend, die even ijverig maar minder dartel jaagt op 't jonge groen. Je vrouw, die zich gewillig plukken laat, is meer een rijpe vrucht, maar heerlijk pittig smelt ze weg onder mijn tong.…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte jij altijd ijverig bezig in een lucide wereld vol belangrijke veranderingen ik geworteld in het nu van eenzaamheid en overleven, je probeert een vergelijking te maken tussen een gedicht en een straat die wankelt onder natte regensluiers woorden, die vochtig zijn door tranendrop…

In voelen, denken, dromen ben ik tot jouw hart gekomen daarom ben ik de vijver die in de winter bevriest om met je ijver na te denken in de lente ben ik een vlinder die voor je danst in het zonlicht de bloesem van een fruitboom het maanlicht in de donkere nacht en je wordt lichter dan mijn gedachten klimt in de dromen van het droomlandschap…

De mens – hoe ijverig ook – hoeft niets te doen dan te zien te ontvangen en open te staan voor de elementen die kiemen en gedreven willen groeien. Bouwen aan het bestaan verbinden wat divergeert bruggen slaan over ravijnen met overtuiging en inzicht ziel worden, levend wezen. Op te gaan in verdwijnen.…

juiste schoenen in goed gezelschap is het goed toeven langs de Waal Mooi weer deze zomer heeft ons aangenaam doen zwemmen tussen de kribben De zon nodigde uit heerlijke verkoeling Aangenaam in de rivier Waak echter voor de stroom en de trek van vele schepen die fataal verrast Rivier tussen dijken met zeer stevige kracht altijd ijverig…

na-ijver alom !hopelijk geen pausbezoek in antwerpen. wie mest die augiasstal uit? ter bescherming: het zijn ook maar mensen!…

zo tracht jij met nooit aflatende ijver telkens het onaantastbare tastbaar te maken in geschreven woord Lejo van Kuijeren bij de bundel; "werk in uitvoering" van Tjitske Voet…

Hartstochtelijk lief als het zaad zich een weg baant door je schoot het lichaam nog na praat van ijver schaduw je van je naaktheid beroofd gerieflijk bloot de dadelijkheid verpakt wat de gelegenheid bood mij ter aarde smakt als m'n zaad zich een weg baant door je schoot cellen als verborgen goden aan je lippen het fluwelen zand van warme…

ja, lieve lezers er is heel wat aan de hand in ons vrije dichtersland ik lees hier in de krant dat u wordt gecontroleerd en tegenspraak niet getolereerd praat vooral niet over ‘t minne cijfer u krijgt nul op het rekest en wat dooie vissen voor de ijver ja, beste lezers uw monden worden stevig dichtgeplakt en zelfs uw verzen afgepakt…

Als jij een visser zou zijn ben ik misschien de vijver die in de winter bevriest om te bezinnen met jouw ijver als jij een schrijver zou zijn ben ik de literaire ganzenveer waarmee je streelt over het papier op het landschap tot aan mijn tenen schrijf je over toekomstig verlangen als jij een geleerde dokter zou zijn ben ik jouw zeldzaamste…