113 resultaten.
De zon
poëzie
3.0 met 4 stemmen 818 De zon speelt door het loof der vorstelijke dreven,
die kruisen, heinde en verre, om 't vorstelijk kanteel;
de zon valt blinkend neer op toren en kanteel;
de zon doet levend goud op de oude kruinen beven.…
woede
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 911 woede verengt tot rode draad
bepaalt woord en daad handelen
in eendracht laat onmacht kantelen
het evenwicht is zoek de schaal
die doorslaat balanceert onhandig
gedoe houdt de voeten paraat
vluchten kan niet zonder plan
gaat in rook op vuur negerend
woede, verengd tot rode draad…
Suites voor Annemieke XXXVI
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 109 de geur van verfval
's ochtends na een lange nacht
de slaap verkwikt niet
werken en frites
en voor de televisie
wegzakken in bier
het kantelend blad
achter het raam in de zon
kan maar één kant uit
de witte panters
zijn bijna uitgestorven
wilde poezen ook
kijk een unicorn
haar mooie bokkensprongen
maken me hoornig…
Een sterven rijker
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 545 rijpe vlucht
wacht tot het sterven zijn naam
verliest en de dood zich koudt
tot het volgend seizoen
in deze gedogen herinnering
spreken gesloten ogen
en nestelt hij zich in zijn
laatste vederbos
het licht breekt in stukken
en valt in ’t zaagsel
van dit aardse poppenspel,
waar deze marionettenklucht
zich verschanst achter de kantelen…
Hartenvrouw
netgedicht
4.0 met 34 stemmen 1.654 Mijn stem verwaait in dove oren
van een feodaal gezicht
jonkvrouw in ivoren toren
neerbuigend naar het volk gericht
geen liefdesluit zal haar bereiken
in de kilte van kantelen
hartenvrouw gaat over lijken
om gepeupel te bespelen
smeer haar in met pek en veren
geen laken het ontsnappen waard
wil haar laatste vloek bezweren
vanuit de schede…
Restaureerde zand
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 98 heb met
eigen handen
een monument gemaakt
restaureerde
zand met water
als cement
modelleerde
naar verhalen
uit hun herinnering
die ik opving
toen ik woelde en
het vroeger leven voelde
geen luchtkastelen
maar een vaste burcht
met muren en kantelen
vergeten waren
tijd en plaats
tot ik de zee zag komen
mijn monument
weer…
Misschien, misschien
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 266 ik heb een liefde verslapen
om kuiltjes-wangen te kussen
goedlachs
aan de hand van vergeelde foto’s
kantel ik, als ware
opstandig zonder gebaren
met droge ogen
als ik wakker lig bij maanlicht
weerspiegelt alles
misschien, misschien
was jij er gisteren wel
onopvallend maar waakzaam
tot diep in de nacht
bemin, bemint, beminnend…
de AIVD is flitsend
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 845 de AIVD
maakt heel wat mee
maakte nachten werk
van Rob Oudkerk
pas nu gelezen dat
de Dienst immer waakt
voor ‘t onmantelen
op straten bij ‘t kantelen
ook in bordelen
bij het minnen en ’t strelen
van ministeriëlen
een beambte zei
zojuist
ongeritst maakt
ongeflitst
was het maar waar
ze flitsen juist
de ritsloze nummers…
Ochtendritueel
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 328 Een kanteling
en de substantie spreid zich
onder zachte dwang uit,
over een smekend beschuit,
hulpeloos en verdrinkend in
dit ochtendritueel.…
testament op tijdloos perkament
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 379 het was zijn burcht
waarin wit ivoor
de torens altijd
draaiden richting God
met zijn hand
op de kantelen bezag hij
graag onderwijsgevend
het wetenschappelijke land
nu drommen mensen
naar de ophaalbrug
rouwen volle zalen maar
zijn stem komt niet meer terug
opgebaard in eeuwig zwijgen
testament op tijdloos perkament
zijn…
De broedermoord
netgedicht
4.0 met 24 stemmen 46 ik zag je ogen
in de trillende hitte
oplichtten in blikkend
stroboscopisch geweld
kantelend over de horizon
juist daar waar
kleuren vluchtten
uit de regenboog
onder het magisch
geluid van de donderbui
die in zijn mystiek
groen wervelend
ontstaan uit de bocht was
gegaan met mysteries
uit het scheppingsverhaal
die in hun religieuze…
Granaat
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 450 Van de tenen tot aan fontanel
platvloers beginnen als je staat
als je ligt kantelen waarheden
geloof, veiligheid en zekerheid
In het zoeken ligt eenheid
raspelig als schaafsel besloten
Elke naam valt in letters uiteen
van tere schaamte tot harder been
Op het zand liggen de borstbeenderen
van zeekatten, die zo intelligent
waren er…
knap lastig
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 67 voor een dwarsliggend
mensenkind in de wieg gelegd
om aan rust en roest te knagen
is de krib al gauw te krap
enfant terrible dat in
beweging groeit als de
verst afdwalende tak
van een stam
de dwarsdenker doet
de wereld kantelen
scheurt zich los van alles
wat altijd al zo was
een bevlogen rebel
overstijgt de kasseien
ontregeld…
Die orakelden in vlam
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 264 hoorde je stappen
in de gang van weten
zag het koppie buigen
voor de grote bogen
van vergeten naar
de zaal van samenkomen
fel brandden
daar de vuren gevoed
door mistige sculpturen
die orakelden in vlam
op hun vorm en kleuren
dansten wij al lang
we zijn gegaan
langs de kantelen
weten het bestaan van
die kastelen in de lucht
maar…
Het oogt markant
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 301 je hebt je glazen huis
gehoekt met de
kantelen uit verleden
de oude rode stenen
zijn opnieuw gevoegd met
specie uit de generaties genen
het fundament
verzonken in het veen
aangepast aan heden
het oogt markant
de glazen wand is
transparant naar buiten
de inkijk biedt
slechts schaduwen van
huiselijk intiem bewegen
na eeuwen van…
Lot
netgedicht
3.0 met 13 stemmen 364 zo licht het is
de muren te breken
van een stad in verval
zo zwaar
de stenen te kantelen
waarachter de uitgeputte verte
gemiste kansen kuilt
ik strek mijn hand,
grijp de stengel
van een netel, hij prikkelt
juist genoeg
ik schep de grond over de rand
zie mijn geweten, bloot en schraal
spelt het verjaarde beloftes
letter voor letter…
Delven
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 114 de tijd moet nog vloeien langs ontelbare korrels
nog wringen langs doorwrochte grond
zich ontknopen en weer verwarren
in doorploegde aarde, gewassen met traanvocht
van stervende ogen, duizend doden lang
de tijd moet nog kantelen in de vlietende beek
zich nog blussen in het gelede landschap
zich ontdoen van rauwe bochten en scherpe smart
vooraleer…
zwemmer
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 164 met de dolk
in de rug
liet ik me kantelen
over de leuning
van de brug
het koele water
weigerde
de schroeiende pijn
te stillen
en het besef
van je verraad
te smoren
in oeverloze
vergetelheid
gelaten
liet ik me zinken:
verdrinken
is een zachte dood
op het dieptepunt
en tegen beter weten in
ben ik beginnen zwemmen,
maar…
De troon kraakt
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 473 De koning wankelt langs de bergkloof
Hij grijnst de tanden bloot
In de waan van zijn krom geloof
In de afgrond lonkt het schroot
Doof blijft hij als de troon kraakt
Bijziend als lakeien op listen broeden
En een kraai, de onheilsbode, waakt
Zijn zwart verenkleed doet de val vermoeden
Van een kantelend rijk
Het kon niet anders dan zo gebeuren…
Pas de deux
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 331 Obscuur dreigt het bevruchte firmament
verbergt bliksem en donder
voor onverwachte momenten
zoals bladzijden van een roman
hunkeren naar het omslaan
om de volgende stap te zetten
zwartgedrukt in sneeuwwitte velden
wachten op de vochtige vinger
die kantelen laat
of terugbladert in al gelezen tijden
de okergele grond ligt roerloos aan…
beeldenstormers
netgedicht
2.0 met 13 stemmen 1.877 de kathedraal wankelt
haar zwenkende kantelen vertellen
over isolatiemateriaal in muren
die enkel mochten dragen
over ijzersterke vijzels
die nooit aangevezen werden
een monument staat te vallen
de architecten met de handen
in het uitgevallen haar weten
niet genoeg uit hun fouten geleerd
dat luchtkastelen zonder cement
nooit gebouwd kunnen…
rolkei
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 141 tot ik kantelde
en in dit dieptepunt
roerloos als een rolkei in een kuil
traagzaam gepolijst wordt
door de tijdloze rivier
verweerd door winterse vrieskou
geblakerd door zomerzon
seizoen na seizoen na seizoen
tot ooit misschien een spelend kind
me uit de bedding raapt
en hard tegen een rots keilt
zodat ik barst tot schilfers
die kantelend…
In prachten en praal
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 420 bouwde kastelen
brugde in ophaal voor jou
de diepste slotgrachten
jij kleedde in
prachten en praal verleidde
de koning achter kantelen
ik huurde een ros kwam
met mijn trots en wat zwaard
langs jouw laaiende vuren
zijn rijk kwam ten val
jij torende hoger op slot
ik ladderde vlot in bevrijden
jij bent nu de mijne
gravin van veur…
Ben jij de tijger
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 504 dagen kantelen
in schemering
verlengen schaduwen
om nachten minder
zwart te geven
en zichzelf langer
te verwennen
met het licht
dieren wisselen
van leven
en gaan rusten
uit het zicht
van opkomst
tot aan ondergang
ben jij de tijger
die al loerend
loopt te azen
op dat grijze ogenblik
wanneer de prooi
ontspannen is
omdat de nacht…
een huis uit vele werelden
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 237 er was geen kamer
op het hoogste huis
slechts vier kantelen
muren waren transparant
verzonnen in een pogen
elkaar het uitzicht te gedogen
ik leunde tegen jou
en jij gaf mij houvast
in eerst ontmoeten
het groeten was een
huis uit vele werelden
zo blij je thuis te zien
samen nog geen team
maar delen onvoorwaardelijke
liefde…
Ziende Blind
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 65 me wat het ziet
maar wie je werkelijk bent
en wat je voelt weet ze niet
prachtig fluwelen haar
azuurblauwe ogen
die ogenschijnlijk
nog nooit door iemand zijn
of zelf hebben bedrogen
toch in de peilloze ondoordringbare
diepten van heldere zeeën en meren
kunnen soms de meest
onheilspellende creaturen verkeren
en achter beschermende kantelen…
treurspel
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 1.039 Jij fluistert...een verzoek
Een berekende gok in het lustspel
Waarin de kansen kantelen.
Ik hijs me uit een sluimer
Tot de wervels van je bekken.
Mag ik je vezels lenen?
Geschroefd in je
Door speeksel gedempt
Hoor ik een traan uiteenspatten.…
Moemi
netgedicht
4.0 met 19 stemmen 3.797 zijn zo licht, zij zegt
de liedjes van haar vader in het Gents
Soms zingt zij in het Frans om aarzelend
te blijven steken in onbekend en vraagt
haar woordenboek en toeverlaat om raad
Samen breien wij de regels recht en rond
dansen heupwiegend op de brug van Avignon
begroeten de ochtendzon op het balkon
Vanmiddag kijken wij vanaf de kantelen…
de toenadering
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 348 kijken lopen
naar den kimme
verleggen van den horizont
steeds wijkend
dichterbij weer verderaf
moeders baren
schepen varen
bergen komen af en aan
soms staat men stille
rarekieks het fotootje
minne in een autootje
’s anderen daags
heel al in kanteling
na donkerte zonneschijn
volgt bemanteling
in nevels achter neuzen
koud traag
niet…
Navelstaren
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 395 Overstroom me dan,
dijk me in, weerleg de
steen, zodat angst niet
meer door dijken gutst,
ween van angst door het
woud van verbeeldingen
heen, waarmee de kennis
troebel wordt en de ziel
weer openscheurt en je
temperament verkleurt,
en je de jaloezieën sluit voor
de inwendige dageraad,
verlaat het eeuwig klagende
pad van onrust, kantel…