113 resultaten.
Coronale kanteling
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 74 Coronale kanteling
woensdag 25 maart 2020
Op anderhalve meter schijn je
verderaf dan ooit, ongenaakbaar
voor elkaar, amper adem voor onszelf,
mijn hand verdacht, jouw armen geweerd.…
Als de kantélen kantelen
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 69 Tot op het laatst blijft alles
bij het oude,
Pas als op 't Binnenhof de muurkantelen
Gaan kantelen - tot opluchting van velen,
Verdwijnt de tefallaag die hij zich bouwde
Z'n kruik barst van de leugens - Vivat Io
Wie 't laatst lacht is niet meer Pinokkio...…
kantelen
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 882 vroeger had men kastelen met. kanonnen
tussen de kantelen bestookten. de vijand
kwam geregeld thuis gestoken in een nieuw pak
van kokende pek, paarden waren geen speelgoed
ik trof twee russische matrozen in gesprek
over hoe nog in hun tijd relatief duidelijk
wie de vijand was en wat in welke richting
hij ongeveer ging doen of laten; vandaag…
In kanteling
netgedicht
5.0 met 25 stemmen 43 zij steelden nog
toen het licht
van de zeis hen trof
in kanteling van
het heelal kleurden
zij een vrije val
niemand heeft ze
ooit geraapt daarvoor
waren zij te laat
geschoren is
het land waar bollen
nog gaan groeien
als er tenminste
kopers zijn die ze ooit
hebben zien bloeien
ook komend jaar is
de zeis gewet corona heeft…
kanteling
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 279 ik zie je anders
als ik op mijn kop sta
anders dan als ik lig
en als ik rechtop sta
zie ik je anders
ik zie je anders
als ik mijn ogen sluit
anders dan als ik kijk
en als ik de andere kant opkijk
zie ik je anders
ik zie je
hoe ik me ook wend of keer…
Kantelen
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 186 binnenkort kantelt
het licht weer mijn uitzicht
in hoop verpakt
en natuurlijk bemanteld
oprijzend uit de laatste dagen
van een verjarend gewricht
het is een verlangen
vol van gezangen
het is de roep naar
een heimelijk baren;
de geboorte van
een bevruchte zonnestraal
in de maagdelijke engte
die met vruchtwater
mee uit wil varen…
caleidoscoop
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 327 caleidoscoop
kantelend
hervormt zich
het patroon…
laat je bladeren vallen, zonder papier vuil te maken
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 180 het kantelend blad
achter het raam in de zon
kan maar één kant op…
wubbo ockels in memoriam
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 114 ik zit
op een grote kantelende
dobbelsteen
ondeelbaar het ogenblik
van vallen in de ruimte…
Sneeuwwit
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 90 Nee heus... er is niets van gelogen
al dwarrelt het voor mijn ogen:
waarheen ik mij ook kantel
mijn zwarte, wollen winterjas
draagt vandaag een witte mantel…
golf
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 158 de golf plant zich
in al zijn geledingen
voort langs het oppervlak
op het punt
van verzadiging
kantelt hij
over het eigen hoogtepunt
vervolmaakt in deze
prachtige breking
een ruiter te paard
op het scherp van de snede…
Ondersteboven
gedicht
3.0 met 22 stemmen 5.232 het stormde
windkracht negen maar liefst
volgens het knmi
en die jongens kunnen het weten.
de bomen bezemden, wild geworden,
met hun wintertakken
de wolken weg
en even leek het of
de hemel keukenzeil geworden was
of een ijsvloer:
de wereld stond op zijn kop
hier voelde ik me
om de een
of andere reden
nu eens buitengewoon prettig bij…
Kantel- zinnen
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 92 Geef me het antwoord
op de niet gestelde vragen;
de opgehoopte hunkering
van nooit gestold verdriet.
Geen zichtbaar einde
tunnelt naar de einder
en slechts onnozele kinderen
zien nog een opening
die nooit werd gedicht.
De vraag staat nog open
nu de woorden ontbreken
die kunnen omvatten
het ont-hoopte verlangen
naar een zinloos gedicht…
Overlaat
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 66 Nacht, kantelend naar zwarte randen
of in vlucht naar mild blauw, zo tijdloos blind.
Regenziel, schuilverwant van krabbenscheer
en cataract; ondiepte, genadig voor huiver,
uitgesproken in loslippig boezemwater.…
Regalia Festíva
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 215 kantelen door cantilenen
En schallend luid weerklinkende klaroenen...…
Droom
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 910 Kantelend in de sterke rover
wil ik jagen
door het glinsterende land.…
De dag der kanteling
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 120 Dit is de dag der kanteling.
Het wit is nog voor even.
De koude bijt niet meer.
Het ijs begint te kraken.
De wind ruimt naar het zuiden.
De zilverreiger is weer zichtbaar.
Schapen grazen het gras weer bloot.
De voederplank blijft leeg.
Sporen smelten weg.
De winter stopt ermee.
De lente dringt zich op.…
Kosmische geboorte
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 266 Wachtvelden sterrenlicht
kantelen de aarde.
Oeroud ruisen vult de nacht
met dit weten:
er is geen weg terug,
de verten die ons daar tegenstaan
willen in ons geboren worden.…
ZAND & LUCHTKASTEEL....
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 295 Hij graaft
graaft met
beide handen
Geen schep
noch schop
voor handen
Mijn goede raad
zou hier en nu
......verzanden
Hij graaft zich
kuil en kanalen
dijk en wering
Langzamerhand
bouwt hij
zijn kasteel
Met toren
en kanteel
hij slotbewoner.…
Een zijn brood, de ander z’n ..…
netgedicht
1.0 met 10 stemmen 301 Getjilp terug, verdekt
in kantelen van struiken,
burcht van heggenmussen,
intussen het rood gespeld
als licht signaal op borst
en graf van menig roodborst,
het brood niet uit de hand
wil eten, verdwijnt het in
de schemer van de dood
en uit het zicht.…
december pijn
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 165 het mes van december
doet het jaar kantelen
meedogenloos als de chirurg
die aan het front
een amputatie verricht
straks komen we langzaam bij
uit de narcose van weerzin
met een gevoel van leemte
dat weldra zal worden gevuld
met een flink portie onrust…
Kinderleed
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 1.153 Nee mam
Ik ga niet
Slaan maar steken
De vierkanten
Bovenop
Scherp haaks afsnijden
Kantelen
Pappen en nathouden
De gracht
Diep uitgraven
Zorgen
Voor genoeg water
En om die rotjongen
Van de overkant
Die al zo vaak
Mijn droomkasteel
Vertrapte…
Avondrood richting ochtendgloed
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 280 Totdat ik wolken droom
En ik de regen niet meer hoor
De dag bijna voorbij geraasd
Totdat niets meer weet
En gisteren rond was
Zoals de maan van laatst
De nacht verglijdt onhoorbaar haast
De Poolster maakt een kanteling
Om morgen…
in beweging
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 106 verlangen het
perpetuum mobile
rusteloos draaiend
traag kantelend
houdt het zichzelf
tegen het licht
wat wil het in welke
naam dan ook
hunkert het naar
waarachtigheid
zoekt het als water
naar het laagste punt
verlangens hebben
veel om het lijf soms
vaker zijn ze de
kleren van de keizer…
en altijd is er
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 135 en altijd is er de angst
voor de wakken in het ijs
de zuigende kracht
van het drijfzand
het verdwalen
zonder kompas
de diepe put
van het verdriet
het kantelend woord
op de weegschaal
de stormen
zonder bakens
het verliezen
van de tijd
het breken
van de ogen
het loslaten
van het leven
het verdwijnen
in het niets
de eindeloosheid…
Zonder vleugels
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 196 vlieg langs hoge toppen
door de lichte lucht
zonder vleugels
in gedachtevlucht
op de offerbank
van dood en leven
wordt zonder lijden
goed en kwaad gescheiden
ik kantel en keer terug
naar mijn fysieke entiteit
die op zijn rug ontwakend
weer pure schoonheid ademt…
scherven
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 409 de vele vormen
van gemis zijn
de grillige scherven
op ongebaande paden
leidend langs kantelende
beelden van onvermijdelijke
verliezen
schrijf
met woedend hart
scherp
alle zintuigen aan
open
onwillige vensters
niets
blijft onbeschreven
het is bijna tijd…
Hand
gedicht
2.0 met 19 stemmen 6.293 Toen er een hand uit de kast stak, niet opdringerig, eerder
bijna verlegen, traag kantelend in het bleke licht, nam ik
een stoel en moest even gaan zitten. Ik overdacht het
bestaan, het ritme ervan, de pitloze weekte, en besloot de
hand niet weg te slaan.…
De voegen in mijn waarneming
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 302 In mijn perceptie van de
goede wil promoveert
de degenmeester tot
zwaardenmaker tengevolge
van de voortvarendheid van
de zin des levens
al het zuivere is een puur
platonische begrip zonder
de metselwerken die als
kantelen kunnen worden beschouwd
zelfs als ik me ridder
is het harnas waarin ik schuil
slechts mijn eigen huid en zijn…
wachtend tot het niet meer kan
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 296 in het angstaanjagende nu
staat de radeloze moeder
aan gesloten poorten
in haar wanhopig wachten
omhelst ze verbeten het ongewisse
rekt ze de tijd verder en verder uit
schuift ze het noodlot voor zich uit
tot het kantelende ogenblik
waarop niets meer hetzelfde is
zwijgend torst ze de droefheid
van het leven met zich mee
trekt ze zich…