113 resultaten.
Vergankelijkheid
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 144 Waren steevast voorbestemd om weg te spoelen
Op de vloedlijn staan weer jongelui te joelen
Ze claimen onze plek daar op het strand
Ons zandkasteel met zijn robuuste toren
werd weggeblazen door een drieste golf
Zoals het schaap wordt gegeten door de wolf
Geen mens leeft eeuwenlang, is uitverkoren
Burchten tellen meer schietgaten dan kantelen…
RADIOBERICHT
gedicht
4.0 met 5 stemmen 6.807 Te Grave beneden de sluis
voorbij de zware deuren
mag mij het water sleuren
en kantelen met geruis.
- Grave beneden de sluis.
'Wij geven de waterstand.'
O God, hoe kon het gebeuren -
gesloten het venster, de deuren,
gebannen uit liefde en huis.
- Grave beneden de sluis.…
Nachtvesting
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 393 Ze loeren van tussen
kantelen naar
angstige boerenneuzen
met een bult.
Rondingen rond de poort
schrikken elke soldaat af en in
de ochtend worden
voorraden snel aangevuld.
De burcht siddert soms, er
is feest in de
burcht, niemand weet
wanneer. Vreemde
minstrelen bespelen
hun fluit & het publiek
klapt als één man.…
tot in de oneindigheid
netgedicht
4.0 met 20 stemmen 751 onbegrensd als zeewind
waait zijn poëzie doorheen zijn brandend bloed
tussen duinen en het dwalen, druppels
en rozen, geknield
in een keel vol tranen
waar hij de liefde verheft in schoonheid
tot in de plooien van donkerte
zeelucht
of wat er morgen komt
en waar ik hem slechts kan bewonderen, de poëet
met zijn moegestreden
hart
'kantel…
VERGANKELIJKHEID
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 185 en dan valt zacht
de adem van de nacht
als een deken om je heen
terwijl je tracht
de splinters van je ziel
weer aan elkaar te lijmen
smacht elke vezel
in je vege lijf
naar een vleug erkentelijkheid
teken van herinnering
aan een ver vervlogen
en te vlug verdampt
roemrijk verleden
nog sta je triomfantelijk
kantelen
van je vervallen slot…
Inpandig
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 45 en ledig
enkelen doch minder dan samen
onder voorbehoud, nergens daglicht
de kamer is met ruimte gevuld
omringd door afstand, inwendig
tot muren, verder dan afgelegen
binnen lijnen, hoeken; bestendig
overal ontbreekt ons praten
dringt luisteren tot stilte door
er is geen brood, geen water
geen dagelijks verzaken
slechts kanteling…
Wat sprankjes hoop
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 463 voor even thuis
op slot
de ophaalbrug
ging weer omhoog
ik was kapot
dwaalde hoog
langs de kantelen
torende in uitzicht
op zovelen maar mijn
hart ging naar de krochten
stille kelders waar
om leven werd gevochten
vastgekluisterd aan de
muren die hun zonden in
zwarte schimmels spochtten
toortste in
verlichten bracht
wat sprankjes…
spijt
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 200 ik heb spijt toen ik je uit
mijn gedicht haalde, een sprankje hoop
die je als lotusbloem mij het wonder
van jouw liefde zou leren kennen
doch dat gedicht had kantelen waarachter
jij je verschanste en hoe ik ook mijn liefdespijlen
naar jou schoot, ik miste telkens de evenaar
aan het halfrond van jou besmettelijk bestaan
waar jij beschutting…
MEI in Oostvoorne
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 72 Zo licht de klanken van het carillon
Maria vol genade spreidt haar mantel
Over de aarde uit waardoor ik kantel
Vanuit het donker reik ik naar de zon
Kitesurfers stoeien wild met zee en wind
Zo dierbaar is het brede autostrand
Ik duik door golven, blij en bruinverbrand
Ben weer een speels, onwetend mensenkind
Het is de tijd van 's Heren…
De Zwarte Piet
netgedicht
2.0 met 13 stemmen 2.311 HoofdPiet zit zuchtende te wikken
achter verdonkeremaande kantelen
misschien moeten we negeren delen
zodat we ieder een kunnen strikken
want wie kan het nog langer pikken
zonder schuldig te zijn aan helen
dat het ons geen pepernoot kan schelen
of ze kamerbreed bolletjes slikken
tijdens deze malle molen fancyfair
waarbij algemeen voldane…
Waarvan akte
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 219 ik draag voor
in een ‘acte solitaire’
getuig met heel mijn lijf
van groen, van gras
van de lach, ginds ,
zo dromerig ver
in een gastvrij verblijf
mijn uitgestrekte handen
schilderen luchtcirkels vol
zover ik maar kan reiken
sluit velden daarbij in
en bosranden als kantelen
van burchten
opgetrokken in eiken
waarachter mijn…
De avond brengt koelte
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 71 Traag
na het snelle bewegen
streelden mijn handen de geur
glad over je uit en weerloos
ging ik naast jou liggen
op het bed in de stille kamer
midden in de stad
met de hoekige kantelen
De avond brengt koelte
terwijl ik naar je kijk
naar je kijk…
Wolken vol buien
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 47 Als ik gedachten laat kantelen
doet het ons nu niet meer wankelen.
Mijn hand rust nu met toestemming
op zijn schouder, dan weer even rug
afwisselend ook weer op zijn magere knie
nu ook hij zegt; ja ik begrijp je naast ja zie.…
In Gent
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 93 langs lange trambanen
staren ramen als speurende ogen
kraaien wachten op kantelen
en op slanke draden
tot de laatste halte
die niemand ooit zag
soms klimmen woorden
als wollige dekens omhoog
langs gevels van huizen
en langs holle buizen
eens dacht ze dat hij het was
het rollen van het vehikel
deed het ovenrooster tikken
de kaarsen…
ongeboren vrucht
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 722 morgen is mijn jaar verleden
al waar eerder de zon
ongevraagd doch gestaag
de stille dood heeft doen intreden
de herfst heeft haar mantel
laten verkleuren en verteren
terwijl ik zwijgend
naar binnen kantel
om de sluipende
donkere dagen te eren
het is loven met
voortschrijdende weemoed
uit dankbaarheid,
nog zo vaak gepaard
met ampel…
Plezierstorm
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 763 Op de eerste oktoberstorm
bouwen we onze luchtkastelen
met glazen ophaalbrug
en doorzichtige kantelen
in ongrijpbare dimensies
in een door wind geboetseerde vorm
Boven de bodemloze slotgracht
wemelt het van herfstvertier
vliegende vissen van snippers papier
voortgedreven door windkracht acht
In de toren duizend ramen
al het buiten…
Luchtbespiegeling
gedicht
3.0 met 31 stemmen 14.022 Ze kantelen over het randje van mijn blikveld
in het draaikolkend keelgat van een zandloper misschien.
Wie zal het zeggen.
--------------------------------------------------------------------
In opdracht gemaakt voor Oud Kerkhof in Hasselt,
opgenomen in de bundel 'Pritt.stift.lippe', 2004.…
Het doodsbed
gedicht
2.0 met 153 stemmen 49.741 Kantelend licht. De avond is een kaars
die over haar gezicht een eiland legt.
Landschappen varen voorbij en zij is het
laken waarop nu alles wordt gezegd.
December. Bloemen klampen ramen aan,
broodkruim lijnt de perken af, verstikt
hun zucht. Het huis stokt in de kelen staan
de klinkers amper overeind.…
Een projectie
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 114 wolken op
tot ware luchtkastelen
laat witte schepen zeilen
in een blauwe oceaan
het is een spel
waarbij ik ongestoord
naar eigen fantasie de
schepping bij kan schaven
in een projectie
die mijn stemming en
emoties kunnen dragen
tot alles weer verwaait
maar de speelse wind
was niet mijn vriend
ook de zon verdween
achter donkere kantelen…
Het goede leven van ridder Ratbout
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 197 Ooit heb ik u verteld van ridder Ratbout
in zijn slot met zeven kantelen
grootste van alle Madurodam-kastelen
klein van persoon maar zijn daden stout
steeds paraat elk kwaad te bestrijden
met getrokken degen en met zwaard
was hij fier gezeten op zijn paard
dat door geen mens was te berijden.…
Kantelaar
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 115 Jekkers had het
Vaak en veel
Over kantelen,
Het legen van
Een aantal
Bruine pretpalen
Waarvan hij achteraf
Een heel tuinhek
Kon bouwen -
Dat was in
De jarig tachtig,
Dat was toen,
Nu is hij die
Voorop loopt om
Recht te zetten
Alles wat scheef
Gegroeid is in een
Maatschappij die
Al tig jaar van
Overdaad en weelde…
Wat zal ik voor je zijn ?
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 743 De honden blaffen, hun klachten zeilen
krachteloos over de vaart, eksters en kraaien
bekrassen hun karige avondmaal, ook deze dag
zal kantelen weet ik terwijl geruisloos
dronkenschap de droeve huizen binnensluipt.…
Poëzie
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 89 poëzie is een rivier
die de verbeelding draagt
meevoert op haar stroming
zij is de regen
die de voetstappen
van de dode meeneemt
de gedachte
waarvoor je achter
tralies belandt
poëzie is
de schoonheid van de kanteling
naar de zwartheid van het licht
zij is de angst die op een
zonnige dag in het heldere oog
van het hert schijnt…
Don Q
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 1.029 Ik kantel!
En de reus valt en het doek ook.…
Verse Vis
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 513 Het oude slot is slechts voor rijke heren
kantelen prijken op de rand rondom;
zij hebben pret, het zijn best toffe peren,
de hoogste toren is een beetje krom.…
bitte
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 1.179 Oude man, wellicht
voelt u zich, tot uw
dood, een part van
die uit het zicht
geraakte SS-
mythe
Wat blijft, ouwetje,
flarden broos film-
journaal, waarop
u de paradepas
afdrukt in de
asresten van
boeken en
bundels
Maar kantel eens
uw verchroomde
ogen, en zie dat
'n eindeloze rij
wagons, met de
woordenschat
van spoorloze
schrijvers…
Eindeloos ommuurde tijd
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 170 Deze stad ademt de jaren
Aan voeten van de heuvelen en
aan de armen van de Adriatische Zee
De Strada van de Nieuwe Stad
Uitmondend in die heel Oude, waar
de tijd is blijven stilstaan in een bom die ge-
ruisloos verder tikt
Kantélen, oranje daken
Schietgaten.…
Bemin en verzet?
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 34 In het snijpunt van de dag glanzen
paddenstoelen in het schemerlicht,
vloeibare sporen zonder naam, uit
de maan sluipen schaduwen over
hun kantelen als een monotoon gebed,
om steeds langer te worden en zichzelf
te delen die door de wijzers van de
klok zijn uitgezet waarin ik mij
verpoppen laat in een cocon van de
naderende winterslaap…
Rue Neuve
gedicht
2.0 met 189 stemmen 52.056 ziet
het meisje het jurkje het slipje
iemand zonder benen speelt muziek
wie heeft hem daar neergezet
veel te dicht bij de Peruvianen
een half orkest verkleed als net echt
zo zien we hen graag
met de panfluit in kleedjes
er rent een kind weg
de wafelbakker gilt
les voleurs winkelen ook
de straat begint te deinen
straks kantelen…
Aurora
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 190 Waar mijn stralen de ochtendstad strelen
waart mijn zachtste licht over pleinen
en het wekt de torens, kantelen
van ‘t kasteel wiens jaren al schrijnen.
Mijn rijk duurt kort maar schenkt hoop
aan de mens met zijn lichtloze brein,
hem houd ik de dag graag ten doop
en open zijn hemelgordijn.…