Alle inzendingen over kiezels

als thuis mijn vingers over stukjes landkaart schuiven hangt de wereld voor zolang het duren kan van reislust aan elkaar geef mij een atlas ik draag hem op mijn rug over de aarde ik loop de barre sneeuwnacht in zoek verglaasde kiezels in woestijnen in mijn geest verborgen de reiskracht zoveel groter dan ik mijn vingers…

waar kiezels van hagel en ijs fonkelen als ruwe diamant de weg wijzen naar het aards paradijs op een bedje van zilver en goudgerand. waar vele kleuren geuren naar koud in een lucht zo fris en zo blauw en waar iedereen elkander vertrouwt ja...daar wil ik wandelen met jou!…

Wolkenkrabbers storten in Reuzenkeien zijn kiezels voor kruiend ijs, kastelen en tempels houden geen stand onder bang en boos geweld Elke angst gaat ten onder aan zichzelf, kan niet blijven binden en raakt verdeeld Wetten worden gebroken maar niet de liefde waarin wij wonen, vrij van chaos die ruimte neemt voor eigen gemak steeds…

stappen op het pad geknerp van losse kiezels de stille tred op veerkrachtig lichtgroen lentegras het bankje bij de vijver die spiegelend zijn schaduw gaf armen die gedachteloos schouders vonden om even te ronden verlangen dat een uitweg zocht in speels en heel langdurig kussen wij zijn niet uitgerust lust smeult zacht…

. --------------------------------- uit: 'Kiezel en traan', 2004.…

Aaibaar zijn de woorden hoe voelbaar is de taal nooit zullen letters sterven elk graf heeft haar verhaal doden zullen herrijzen stenen worden verplaatst donderend klinkt het dag wanneer men is uitgeraast de kiezels zullen knarsen het pad begaanbaar gemaakt sterke eiken verstouwen op dat wat is geraakt al zullen bladeren…

ik liep het pad maar miste het knerpende grint de kiezels die mijn voetstap altijd ving in bekend geluid nog voelde alles vertrouwd ondanks donkergrijs in het vooruit het goot stil makend de sfeer veranderde snel naar kil en fel tijd had opgehouden te bestaan toen het hemelwater zich liet gaan zag de zondvloed komen als…

Nog net zie ik jou lopen Verdwijnend aan de horizon De wind trekt zachtjes aan je kleren Lopend door de winterzon Jouw dure schoenen Stappen op de harde kiezels Die kleine barstjes trekken in het soepele leer Je attitude zo rebels Eens begrepen we elkaar compleet Deelden we onze dromen Waren veilig bij elkaar Niet verwachtend dat het…

Langs het pad liggen kleine kiezels met her en der wat ontluikend onkruid in de verte snelt een haas langs een lodderogende koe net niet gevangen paarden staan op hun achterste benen wapperende manen dansen in vrijheid gierende geur geeft bleke neusjes vleugels bramen binnen handbereik soppen nog niet plukrijp in vochtige…

Zandpaadje bij aanvang, verhard pad bij opgroeien sintels en kiezels kunnen zich niet laten uitroeien. Mallemolen van leven wordt een draaimolen met weven in de lucht. De racebaan die bereden wordt waarvan soms de lengte te kort is, lijken vliegtuigstrepen in de lucht.…

verdoezelde zwakheden krullen aan de oppervlakte grijze kiezels kreunen onder het profiel daar waar ik loop: geen plaats voor dubbelzinnigheden daar waar ik loop: weet ik niet waar mijn schreden leiden gevolgd door lange schaduw welke terstond in de nek hijgt kleurt het maanlicht rood sterren flikkeren in het niets op die geheime plek…

De kiezels of het asfalt op? En langs panden of langs bomen? Moet ik links of rechtsom gaan en, draaiend in de baronie, wachtend op de weegschaal of het lot, zal ik nog boven komen?…

ik zag een zonnestraal de kiezels raken die ik plette op mijn pad het stof leek iets te hebben van goud stil geluk wikkelde zich rond mijn hart ik vond in de regenwolkenhemel de boog die de hoop voorspelt er ontstond weer de verknochtheid het ongekende levenslustige verlangen naar de leeuwerik, haar verenkuifje het vertrouwde riedeltje…

liep te vaak de innerlijke stem voorbij, dan werd het moeilijk ademhalen voor het wezen dat samen met mij leeft, in de rollende wind zonder einde, in wat vervoering brengen zou verzamel ik de ontroering, toch spreekt het zich niet uit, zo ook Chrysostomos besloten had het gestamel verliest zich in geluid, verzameling gekleurde kiezels…

Het afgegraven veen, Water dat ontegenzeggelijk Welde uit de bodem Waar binnenkort mensen Zouden wonen op steenworp Afstand van de stad Die gebukt ging onder Een haast ondraaglijke last - Onmetelijke ruimte met Buiten, Binnen, Hout en Haven Waarin mensenkinderen werden Gestald als kiezels op het Deense strand, als peultjes In…

ik wandel wat in woorden rond vertreed me zoek een bankje aai een jonge hond luchten vluchten als ik naar wolken kijk de zon schijnt toch zijn eigen hemel rijk en ik begrijp de kiezel knarst in het voorbijgaan van personen een gaan en komen gezichten lachen maar ik zie geen dromen mijn ogen willen groeten blikken willen niet…

vaak smelten de vlokken hier in hun val soms klitten ze samen in de vuist van een kind dat de bal kneedt, de stramme pop ziet groeien met zijn grijns van kiezels, zijn krullenbol van twijgen rond de middag al verzinkt hij in een groezelige pap vandaag volhardt de vorst naalden van ijs driften rond ik rijd met lichte voet over een spiegel…

een aantekening klein, in zwart gestileerd herinnering aan later en nog later te vergeten streepje humor in de kosmos die vooral ernst heet te zijn hij verteert zijn agenda als een koeienmaag de kiezel op niemandsland gevonden afspraak met de toekomst ooit eerder daar neergelegd als de vreemde eend die bijten zal hoopvol, dat en niets…

Een Arlequin in watergroen versleten roze draagt Colombine de hof is groot de bomen hoog het roodste rood van de ahorn op 't diepste groen van dennen wij stappen kleine stappen -hoe is de kiezel scherp aan uw satijnen schoen- het pak van Arlequin is watergroen opdat het passe bij 't versleten roze van uw rok en als de schaduw zij van uw assen…

Was 't ooit momenten kiezel zijn in de open lucht, boven en in water wegscherend over snelheid lerend vrij zijn in 't water en lucht, even zo'n vlucht begerend.…

De oever van de maas lag glimmend op het droge land waar de kou het water in een licht bevroren schijn haar anker in een trots van welvarendheid had uitgegooid de koffie parelde aan je lippen terwijl je ogen twijfelden je stem minder sprak dan voorheen voelde mijn hart jouw emoties van heel nabij de kiezels waren koud en maakten wind…

Alleen de laatste kiezels dansen bogen in het ogenwater van overmorgen. (c) pietersz van calumburgh…

Ik besta in het uur dat wacht Handpalmen wuiven mij van verre toe Mijn ogen reiken duizend ramen tegemoet Schampen langs heuvels van gebalde pracht Er ritselt water in kleuren van gesmolten lood Een deining smoort tegen de veilige oeverrand Het gouden licht getuigt van een afwezige dood Ik mompel duizend namen op voorhand Rollende kiezels…

bloot te staan aan stroomloze barrières, de kiezels van de tijd zich stroomopwaarts bewegen tot aan de bron waar ze werden gevormd, telkens verlegd, een onbekende nevel sluipt door de vingers van de ondeelbare dageraad met onvoorspelbare mozaïeken plooit zich in een menselijke maat zijn gedachten ongrijpbaar voor alle statistieken…

langteent woorden op een ander pad kiezelt vaag geluiden in vlagen wind die ik dan even niet kan duiden je overspoelt me met gevoel zonder richting aan te geven terwijl ik dacht voor even jou standvastig in je leven maar impulsief is weer de dief van woorden waarvan betekenis pas later komt in onze eerlijke bekentenis dan kiezel…

Als het kind angst drinkt uit moeders borst niemand slaapt tot er vrede is woorden scherp als kiezels zijn menselijk leven vermalen wordt? Welke taal dan als het hart zijn maatslag mist men met laarzen aan slapen moet vogeltaal niet langer hoorbaar is?…

Hij likt het bloed van knieeën en kiezels. Tussen de tanden kraakt zijn zand. Ik neem het meisje bij de hand en leer haar schommelen boven zijn afgrond. ------------------------------------------------------ uit: 'De moed om te falen', 2001…

naar het kabbelend water Madison County spreekt niet meer tot verbeelding de witte stijlen met een handdruk, waartegen eens een wit papiertje prijkte zullen gegraveerd worden met een initiaal, bruggen verbinden immers en waar ik lang heb lopen zoeken naar de verzameling letters en grepen zullen de planken zweten onder mijn voeten, kiezels…

eindeloos ver, komen golven ruisend, over het strand dat glinsterend als kristal de koelte graag ontvangt een witte slinger van plezier spoelt over kiezels en rotspartij kust kleine kreeftjes, en stoeit met het gifgroene wuivend wier, daar waar het zijn einde vind huppelend als een spelend kind spoelt schuimend het water door tot waar…

Ik ben met vlinders bijen bloemen, gras en kiezels aan de slag, terwijl ik zomaar loop te zoemen, zie ik ineens, ‘k doe alles met de Franse slag! Maar ondanks de bonen, de weg die zoek is, de knots die hangt en wat al niet meer, blijf ik doen wat of ik doe, nee, mij sla je niet zomaar neer! Ik ga door!…