Alle inzendingen over klad

Er is de vraag gerezen Te luisteren naar dit lied Het richt zich op jouw wezen Eenvoudiger kan het niet Het pakt je bij je klad En voert je op haar wil Zacht als wat Naar de bron van alle stil Ergens daarbinnen het daarom van leven Je huilt van blij Al duurt het maar heel even Je was er wel dichtbij Je kijkt op Ook de ander heeft…

als kleuren vervelen vormen niet meer spelen ligt chaos op de loer dan volgen lijnen niet hun natuurlijke baan schieten uit in grillig gaan vlakken contrasteren gaan vloeken in het samen uitproberen een vonk ontbreekt de magie is zoek inspiratieloos het doek en toch beweegt er iets in het klad dat nog geen vleugels had in…

we werkten samen aan het oude jaar op schilderachtige panelen uren dagen waren ingevuld fragmenten zijn er velen we hebben kleuren opgehaald de horizon reliëf gegeven jij penseelde meestal weken en ik streelde maanden glad nu kan dat nog in klad de meeste zijn al klaar gevernist en onderschreven maar in het perspectief van volgend…

de zon heeft al heel vroeg lente geschenen kleurde aardse eerstelingen van pril naar groen bloemde bladeren uit de voorjaarsknop naar schoonheid ten top maar heeft ook de natuur verstoring op zijn geweten in de volgorde is de klad gekomen dieren hebben te weinig eten te vroeg ontwaken uit de winterslaap maakt nog geen voedsel…

en weer klad ik hoop tegen de muur als ontelbare, grijze wolken rond gefluisterd in blinde stormen en al wat ik ben blijft bestaan in immer onbestemde regen wanneer dag na dag de stenen verpulveren tot stuifzand in de wind een stem in dag tot nacht gezwart breekt de laatste gebeden als ver weg het kind schreit door de schaduwen…

Misschien mag ik met poppen dollen of kleuren kladden op papier naar buiten voor het speelkwartier met in mijn hand twee krentenbollen Misschien lach ik wel om de regen die vrolijk spettert in een sloot en voer aan eendjes stukjes brood die ik van moeder heb gekregen Misschien vind ik mezelf verdwaald in levensechte dromen waar jaren…

je voelt me over het ruwe stof van donkere heimwee en ik kijk in te grote ogen ik ben maar wie ik zijn kan en minder onvermijdelijke woorden in bijeen geschraapte minuten die onrustig wiegen naar een nooit beloofd land de zee roeit naar droomlage wolken en ik gijzel ze nog korter bij mij want de aarde draagt niet verder dan het klad…

ik dacht dat we iets bijzonders hadden maar jij had al direct een ander bij de kladden kan dat dan al echt liefde zijn of doe je ook haar weer pijn? ik moet verder ook al doet het pijn want ik wil weer gelukkig zijn. ik ben sterker dan je denkt en ooit komt iets moois dat het leven me schenkt!…

de pen als vriendin ze ligt op het blad één enkele zin geschreven in klad letter na letter even pauzeren bedenkelijk langzaam zal het tij zich keren ? zonder franje geen enkele glitter ook ik weet, dit klinkt heel bitter blijft spreken zilver wordt denken goud schrijven nieuw of vertrouwd oud ?…

nog niet verbouwd er waren nog plekjes voor een samenzijn waar een streling of zoen zich vermaakte met de tere huid die regelmatig staakte en de imperfecties kende van de pijn geen één beminde zoals haar lieve schat die op de vage en dunne lijntjes schreef en haar de verdiende hoogachting gaf het houden van lag niet meer in het klad…

licht spelen zette stralen stop liet ze dan weer gaan zonder je te vervelen je wilde ze nawuiven maar als je woof doofde de straal was er niets meer van over later probeerde jij schaduw te knippen in stukjes die jij makkelijk tot een mozaïek zou kunnen schikken alles ging goed alleen in het opslaan van de delen kwam de klad…

kommer en zorgen en dikwijls gedonder binnen de muren er kwam hier geen druppel melk tot verzuren we hadden niet veel maar we waren geborgen Hoe dikwijls heb ik mezelf niet gemeden in spiegels en winkels en in dat wat ik zei maar ik heb altijd de waarheid geschreven ze onverbloemd gevloekt en gebeden ik heb ze nog allemaal op een rij en klad…

Vandaag was weer zo’n dag de zon greep mij bij m’n kladden schudde me door elkaar mijn zintuigen volledig open wat ik op zo’n echt fraaie lentedag met blijdschap verwelkomen mag Het was weer eentje zoals we vorig jaar soms ook hadden M’n hart wordt opgewarmd mijn levenslust krijgt een boost het leven wordt weer volop omarmd breng uit…

Misschien wil ze met poppen dollen kleuren kladden op papier buiten spelen om ‘t kwartier krenten plukken uit de bollen misschien lacht ze om de regen die ritmisch klettert in een sloot of voert ze zwanen korsten brood die ze van oma heeft gekregen …ooit misschien vind ik mezelf verdwaald in haar levensechte dromen als ouderdom…

niets te leven dan van de synthese uit de winterwarmte van de grond om in de gerijpte nevels over te gaan, waaruit de verborgen zon hem baarde een schuilplaats onder het onbeschreven blad, energie geladen uit eigen kringloop, voorloper van gedroomde wensen met een half oog geopend in hun winterslaap nu nog naakt en in het klad…

In ieder jaargetijde zit het klad. Wanneer je zulks bot stelt krijg je verbeten: “Stop de vervuiling!”, naar je kop gesmeten. Maar `k ben het globaal warmen even zat; dat zeeniveau van hordes weerprofeten die van het stijgen iets denken te weten: hoe sterk het wel niet is en meer van dat. -Het maakt niet uit, een zeespiegel is plat!…

Zwevend gaat je naam door mijn gedachten Soms schrijf ik hem zomaar even op een klad Als ik mijn ogen sluit zie ik je in zwarte nachten Ik wou stilletjes dat ik je zomaar even bij me had Als ik omhoog kijk naar de witte wolken in de lucht Lijk ik je gezicht te zien en je glimlacht naar mij Dan weet ik dat ik in verliefdheid naar je zucht Mijn…

En jawel het leven pakte ons soms flink bij de kladden maar tussen jou en mij kon het niet stuk. En nu, nu zit jij daar en ik hier voor me uit te staren met geen enkel idee hoe het leven te leven. Mijn hart en ziel zijn niet meer te bedaren, geen zin meer om nog kracht te geven.…

Carmiggelt deed me laatst een verzoekje of ik wat kronkels wou halen uit zijn hoofd zijn stad had hij een mooi verhaal beloofd en niet die vage schetsen uit het boekje op zijn bank mocht ik van hem vertoeven zodat ik meer aandacht kreeg voor de stad het liefst had hij de eerste zin in het klad want hij wou mijn bekwaamheid beproeven soms…

Ik schilder de binnenkant van mijn kast alle deukjes netjes opgevuld Waar de herinneringen zijn opgekrast vanuit de tijd van mijn onschuld Ieder nerfje kent zijn verhalen De meeste te kort om te onthouden Met een lichte streek mag ik bepalen Welk nerfje wordt opengehouden Ik heb de drang om alles vol te kladden iedere slechte kras vol te…

Zij stoeiden en speelden en huppelden rond, En buitelden soms alle twee op de grond; Dan rustten ze een poosje, dan sprongen zij weer Al holderdebolder, de tuin op en neer, En kregen elkaar eens fiks bij de kladden, Het was om te lachen, zo'n pret als zij hadden.…

Ik dacht ik reken even uit in 't klad Wat Ad het vorig jaar heeft mogen vangen Terwijl wij op de nullijn blijven hangen; Totaal zo'n 5 miljoen, heel grof geschat Da's meer dan 180 keer modaal Maar volgens KPN volstrekt normaal !…

ontlook, waardoor je vorst vergat en de bekleding was van stoere eiken die jaarlijks hoger naar de hemel reiken totdat de tijd hen velt, der dagen zat ze maken wentelingen als een rad dat me verward maakt en haast doet bezwijken ik snak naar adem, stamp de bodem plat dan sta ik stil om achterom te kijken zie nog het spoor dat ik beschreef in klad…

Mijn oeuvre stond me aanvankelijk tegen creëerde ik in het klad een volwaardig universum verhalend over haar eindeloze levensambities of een zoektocht naar leven en antwoorden.…

O liefste, vergeef me het verdriet dat me zo achterjaagt en driest bij de kladden grijpt en plaagt. Ik koester het gebed dat je vraagt. Je ogen vinden zelfs in mij een zon; je buigt mijn wolken in regenbogen. Van alle spanning vind je mijn bron en je uitweg maakt me opgetogen. Je gezicht glimt een blijde glans.…

in vuur Er bleven er drie gespaard van de tand het vocht dat geduldig doormaalt Drie hele en een handvol snippers en scherven van een urn bleven heel genoeg om hen te lijmen tot één blad een kalender die onbekende dagen telt Ze hadden de nul al voorontdekt het jaar van de zon uiterst juist ingeschat de eibaan van planeten geschetst op klad…

klauwen vet in de krul gebraden glazen tanig als kraaien kijken naar de spiegelscherven ik mag loetje zeggen ik loop door de bubbels van harde kelen in de lucht door naar kwasten en pennen gedoopt in de hete brij die cerebraal mag heten ik mag loetje zeggen van lichterlaaie achter de lessenaar van de meester klieder ik kloddertjes klad…

Soms schrijf ik maar wat Iets dat boven komt drijven Ik doe het zelden in het klad Wil het niet dubbel beklijven Zo ook nu is het deze weg Van dat wat bij mij binnenkomt Het is alsof ik een gekookt eitje leg Die ik losjes uit mijne hand pomp Doorgaans zonder water op het hoofd Dat hoort bij de arbeidende klasse Die van vrijelijk denken…

Een revolutie in klad legt hinderlagen tegenspraak verwikkeld in het tumult van pleinen en straten Een stad onder bewind van symbolen slentert hortend in een kleurig geloof, een wadende tocht van Spaanse totems, witte kappen,zwarte vegen, snel driftig neergeschreven; een hang om eeuwig in verzet voort te leven.…

Regen is een verkwikkend geschenk De aardkorst wordt een klad van lijkafdrukken. Waar ligt elders? Zij verkiezen rood en schroot. Grijs is geen kleur maar een verzinsel Wanneer vrede een vage belofte blijft.…