Alle inzendingen over kleffe hang

waarom moet ik mij toch scherven aan een leeghoofdige dame die haar vuile was ophangt aan een zelfgespannen lijn tussen weelderige bomen? zodat zij de natuur schaadt zelfs als mijn wandeling er onderdoor gaat en niemand het wegneemt ook niet bij mij totdat ik zou willen beslissen dat zij netjes de geest geeft ter wille van mijn…

Bomen waaien zacht: druppels vol bloesemgeuren zweven naar ons toe. Een merel kruipt diep in de paarse seringen, kijkt bedachtzaam rond. Groene bolletjes aan de vlierstruik houden wat onnoemelijks in.…

Zo hang ik graag: gebruinde borst en vingers rood van het omklemmen aan een zinken goot…

een behaaglijke hang naar warmte en tederheid maakte zich van mij meester geen vermoeden waar dit door werd aangewakkerd maar het was er ineens op onverklaarbare wijze wat kon ik anders dan het koesteren als ware het puur geluk gelijk een schitterende glans in de chronische dofheid van het verstrijken van tijd…

in het overzeese veen bloei je in hoge zon de wortels ondergedompeld een getande schelp glanst van parels de kleffe stroop die opwelt uit een vangarm verscholen in een vouw trildraden verraden dat ik nader en de val klapt in een wenk dicht randen sluiten naadloos aan ik spartel weerloos maar gulzig in het sap tot je me weer ophoest als…

Het kleffe, het lieve, het romantische zoenen. Want ik genoot ik begon ik ging door en wilde meer. Zijn dit de instincten van moeder natuur die het onbeschroomd laten afweten en actief langs de zijlijn staan? Ik weet niet of dit hoort en of het is als een verdediging.…

ze komen weer jagen in loodzwaar grauw mijn lauwe dagen in giftig blauw dan voel ik genoegen in wervelende huivering en hoor ik lucht zwoegen tot die laatste zindering als een malse regenhoos draalt en strepen maakt zot gedraaid de windroos mijn glazen daken kraakt en het roestrode gruis mijn uitzicht bevuilt het kleffe bloemenpluis…

Sterren stralen aan het firmament krullen achter elkaar door het heelal gloeien opgewonden tijdens de val schijnen blijkbaar permanent Planeten draaien zonder dollen buitelen verveling in het stieren geroofd door deze kuddedieren met ogen die slechts rollend tollen Manen hebben zich laten vangen wapperen niet langer vrij en blij schieten…

van de taal een werkplaats maken, verzen hup in haken hangen, kloppen aan ritme en vijlen aan klank, iets fluiten tegen verzwegen pijn, zo nu en dan gelukkig zijn. ------------------------------- uit: 'Alle goeds', 2001.…

Ik hang spartelend over opa's been, hallo -- glanzende schoenen!…

En liever nog zag men de Führer hangen. Dus tik alsnog een Hitler op de kop En hang hem daarna aan een touwtje op.…

Ik hang maar wat op de bank, ben ver- legen met mezelf, ik die jou heb misleid moet weer opnieuw beginnen, de draad weer oppik- ken en naar je toegaan, al weet ik niet waar-…

ik hang de noten aan de bomen en leg de takken in het gras zet de zon hier op de tafel heerlijk binnen op 't terras ik hang de wolken aan de waslijn en doe de regenboog op slot gooi alle bloemen in de leegte plant een linde in 'n fagot ik hang de lente aan de kapstok en veeg de vogels van de pui plak grimassen aan het plafond naakt…

wie herkent het niet 't onrustig verlangen naar het ontkiemen heimwee naar bloesem de ongerept frisse geuren en kleuren die je telkens weer versteld doen staan dit grote verlangen waarvoor je de tijd moet nemen om het te ervaren... mits je de tijd maar hebt…

Ik hou van plaatsen zoals dit oude huis door mensen verlaten niet weldoordacht en geleidelijk maar plotseling en onverwacht terwijl de koffiepot nog op tafel een beker ernaast in afwachting van een tweede schenking en de kastdeuren open nu hangen vleermuizen aan 't plafond binnengekropen gras groeit langs een tafelpoot omhoog…

Aan het vervallen huis hangen nog de verveloze luiken en haveloze voordeur in verschoten donkergroen aan het gebint wapperen spinnenwebben in de wind de tuin ligt er chaotisch bij emoties hangen als druppels aan de struiken hoe vredig was het leven toen de notenboom draagt nog steeds haar vrucht door de takken kijk ik naar de blauwe…

De straat is dagelijks, alles heeft een geur en elke geur heeft een plaats. Ginds verdwijnt thuiskomst in een woning, vindt een dakloze een kerk, loopt een wandelaar met de klok mee, weifelen dwaalvogels bij bestemming, bijten remmen zich vast in piepend ijzer en bezegelen hangsloten inpandige leegstand. Onbepaalde geur kent geen toekomst…

lopen op het water dat veranderde in wijn zal preken voor de mensen ze vergeven hoe ze zijn roep de blinde haal de lamme zal ze helen naar hun kwaal kies voor liefde roep je vijand voor het laatste avondmaal ik wil God zijn voor u allen samen delen in de pijn weet dat hopen en geloven morgen ook de hemel zijn aan het kruis ga ik niet hangen…

het vet van de bloesem het zweet van de steenvrucht ik week het los met stoom drijf het door kolfglas tot één kleffe druppel lekt het vloeit in noten open als een lied langs neusvleugels de citrus die haastig verdampt door bloemen verdrongen tot het hars van mirre blijft een tong van slierten likt aan de korst van de kosmos de…

En aan die kleffe keutels paardenstront eet menig musje weer haar buikje rond.…

.~ De libido deed mij vooraf haast vloeren maar eenmaal binnen in die kleffe sfeer, verging de lust tot seksueel verkeer zodanig, dat ik niets meer op kon voeren. ’t Is duidelijk, mij lukt het nimmer meer.…

Verlangen naar iets dat blijft hangen maar niets blijft hangen ja, de was mits opgehangen.…

Rode en gele bladeren gieren wild doorheen kleffe plassen Naakte hoge takken grillig spookachtig schril ook schor Zwarte droeve onheilspellende wolken kruipen tergend traag Universum ondergedompeld in kille duistere winterslaap.…

onafscheidelijk maar helaas geluk is vaak maar tijdelijk toen ze samen gingen dansen hij over haar voeten duikelde zij over zijn zinnen struikelde liep de harmonie ten einde nu danst zij paal voor lage heren maar oogst geen schone zinnen slechts geile blikken zijn haar deel ach en hij haat alle mooie woorden met liefde en schoonheid erin tikt kleffe…

Verstild wandelt bezwerende daadkracht door het kleffe zwart, schept met wonderhanden luchtig kruim voor de maandenlange nacht. Het duister binnen de zachte wanden is al wat daar woont een vertrouwde wacht. Warme wil om te bestaan blijft branden!…

haar stofvod vlot over de spijlen van het bed het kleffe hout, de boord van de kleerkast ze wist de duimafdruk van de spiegel slaat geen muffe spleet, geen hoek over zij sluipt nederig op teenkussens maar het parket kraakt ze luistert naar de knagende worm genesteld in een gang in de schoorsteenmantel ze hinkt binnen de voegen van…

Hang ik aan de aarde of aan paarden. Hoe kan ik aan de aarde hangen. Hang ik er nou aan of sta ik erop. Ik kom het nooit te weten. Zal ik het moeten meten. Ik zal het nooit te weten komen. Wat moet ik nou doen. Ik wil iets goeds voor de aarde doen?…

de bomen laten hun takken hangen zwaar van de regen moe van het eeuwige hangen. ik voel me net een boom zwaar van de gedachten die blijven rondtollen moe van het het onbevredigbaar verlangen.…

de knijpers hangen er nog steeds voor de was die is geweest…

(voor onverdraagzaamheid) Wat ik niet verdraag: Kleffe haring in het zuur. De overgang naar ’t winteruur. Spruitjes die zijn kapotgekookt. Wie in mijn nabijheid rookt. Ik heb echter geen bezwaar: Tegen een straatmuzikant die vals zingt op een gammele gitaar. Een punker met paarse pieken in zijn haar.…