Alle inzendingen over klemmen

In onze handen klemmen we de draagbaar. Zo hard hielden we nooit , was iets ons meer. Geslagen verdragen we de leegte. Wij zijn geboren om mannen te zijn. Onze naam met zachte hand gegrift, met trots. We rechten onze ruggen : wij zijn zonen, moederwezen.…

Wij vrezen sadistische klemmen. Boeren strooien overal gif. Proefkonijnen zijn we ook. Nee! Bestrijders zijn niet af te remmen. Gelukkig zijn alleen leken dwaas. Steeds laten ze ons weer binnen. Overal is lekker voer te vinden. Ja! Zeker is, mensen blijven we de baas.…

komedianten piloten herdershonden muren die de tijd uitademen vastgelegd op uitslaande plekken in scheuren schimmel en vlekken van leeuwen die nog brulden lachsalvo's jonge meiden niets om het lijf dat verschuldde varens broeinesten zangers op velden uit meren op heide ongerept nog zonder wegen claxons gierende remmen kindergeschrei wagens in klemmen…

wij zijn gelijken jij en ik tastbaar, voelbaar door alles heen soms op weg dwalend in niemandsland smachtend, lonkend naar de onbereikbare overkant ik ken jouw angst voel jouw pijn het verliezende, waarin je graag een winnaar zou willen zijn de deur kan soms klemmen het is zeker, dat het hekje piept maar, de drempel is niet hoog…

ik zie je zon in een heldere hemel geniet van haar stralen jij staat daar vrij ik kom met verhalen bloei op in je raken jouw lucht is zo helder wil dat in eigen vrijheid vertalen maar er zijn angels en klemmen die vliegen tot onzin bestemmen ik land heel vertraagd want natuurlijk wordt er gejaagd op mijn pad is voorzichtigheid troef…

Muziek schettert in mijn hoofd Maar ook nog steeds die stemmen Waarom word ik niet geloofd Ik voel mij als gevat in klemmen Het leven leek zo simpel Zo vrolijk en zo vrij Ik had vertrouwen in de mensen Vertrouwen had men niet in mij Wat mij nu plots is overkomen Dat had geen mens toch echt verwacht Ik lig te woelen in mijn kussen Oneindig…

je vast klemmen aan gebedsgenezing heeft pastoraal gesproken een groot bezwaar baat het niet dan schaadt het wel!…

onderstreept en met versierde kapitaal op het rode memobriefje dat ik plakte naast het beeldscherm waarvan ik de kranten lees op dit tijdstip zie ik haar door wegdwalende gedachten fietsen op de Zoeterwoudse Singel in haar blauwe regenjack steekt ze over naar de Garenmarkt racet ze door de Raamsteeg net op tijd zet ze haar fiets in de klemmen…

Elise Spauwen ging als eerste stemmen ’t Was in de jaren twintig, vijftien mei Haar tijd als circuspaardje leek voorbij Wat restte waren voetangels en klemmen Dat geldt voor alle vrouwen tot op heden Naast suikerklontjes geeft een heer gemaal Zijn echtgenote met de zweep, in taal Die nog van doen heeft met een grijs verleden De vrouw, ze…

Onder de tafel loopt niemand met reuzenschoenen in de weg mijn wereld kan er bestaan – tot aan het avondeten de huizen, wegen en bouwprojecten met al de gedachten van de mensen die ik lezen en beantwoorden kan – met nieuwe plannen 's Zomers staan er tafels in de tuin met klemmen op de lange lakens die wiegen in het licht van de wind –…

haar knagen Dat ze te weinig tijd had om te schrijven Ze moest ook arts en echtgenote blijven Een moeder en vriendin met lange dagen Even alleen was ze helaas hoogst zelden Ziek kind, te druk, te moe, teveel problemen Om voor het dichten tijd te kunnen nemen De kunstenaar in haar moest het ontgelden Zo schiep ze zelf haar voetangels en klemmen…

Beklijft het schijnbaar lege Ondefinieerbaar wijkend iets Of is het leeg en inhoudloos Maar qua vorm en in rapporten ontegenzeggelijk aanwezig Een onzichtbare kust Een onwrikbaar hek Een ongebonden uitstulping In een kader wellicht Geen vogel tussen angels en klemmen in carrés van forellenkwekerijen Noch voetafdrukken in het zand…

, vraagt de mol geïnteresseerd, die zich al tastend aan wat klemmen blesseert. ‘Och, niets om van wakker te liggen, wees gerust. Als Romeo op tijd maar zijn Julia kust.’ Waarop Doornroosje voortijdig ontwaakt: ‘Was dit nu echt, of van droomstof gemaakt.’…

Dat is mijn enige manier om vast te grijpen de chaos en de duizend roepende stemmen en iets meer van dit alles te begrijpen door woorden kijken, in beelden in te klemmen.…

van de maan als ’t wassen van de vloed besloop ik jouw ja en ‘k hief met elke ademtocht jouw nachthemd - ‘t tere blauwe een stukje verder op het midden van jouw lust voor ogen trok ‘k elke kleding weg en schouwde ’t warme roze paradijs waar ik met ieder zuigen elke tongenstoot ontlokte een kreunend overgevend ja en voelde jou mij klemmen…

We klemmen het brein in de handen; woorden druppen op tafel. Het lukt! Een zoemen start in Wernicke, Broca. Liquor klotst in de ventrikels, ionen krioelen in synapsspleten. Dan een toets van beheerst verdriet: de glorie vergaat als wij uitdoven. Tevreden lezen, achterover. Alsof we het geloven.…

Als golven die op kiezelstenen stranden als jagend tijdverschijnsel in de stormen zal mijn gedachte strijden tegen banden die leven klemmen tussen oude vormen zo brengt een nieuwe dag het nieuwe licht, maar wel in glans door oude zon beschenen, dat wordt door ‘t oude duister niet ontwricht, het helder schijnsel zal zijn krachten lenen dan…

Hoe het huis wekelijks meeleefde als hij neerstreek, steeds hetzelfde ritueel, zongend onderaan de trap, flarden Latijnse mis, dronken tenor maar helder alsof hij alleen beschonken het hoog akkoord kon halen, klossend naar zijn hemel- bed, roeden uit hun klemmen wippend, een wonder dat hij elke keer weer boven raakte waar de halve nacht zijn…

Een zee van klappende rode rozen, scheidend een witte mustang galopperend een gebronsde blondine, verleidend haar lange manen golvend in de wind De klamme vuisten klemmen zich strak ritmisch dansende dijen…

De gedrongen bomen klemmen elkaar: een kleine burcht van takken en twijgen ziet doorzichtig en teer, maar onneembaar. Daarbinnen heerst een voortdurend zwijgen, lijkt geheel wezenloos, arbeidt echter zwaar: verborgen leven mag steeds zorg krijgen.…

Stervend klemmen zijn spelers de tanden op elkaar en leggen één voor één de woorden af. ------------------------------------ uit: 'Brandhaarden', 2001.…

JIJ STAPTE door een deur op de grond uit de tijd die jij vorm gaf en ik monteer de posten om jou heen zo strak dat je blijft klemmen voorgoed op een kier ODIN IN ZWOLLE kam in zwembroek tocht op het oog dat loenste samen met het andere kleuren maar moeilijk kon onderscheiden vormen des te meer van dreigende wolken…

Ik zoek mijn weg, mijd voetangels en klemmen. Probeer nauwkeurig de haken en ogen te zien en ook de beren gaan mijn tocht niet belemmeren. Durf in de spiegel te kijken, zie mezelf misschien.…

De perforator staart me als een papegaaitje aan terwijl de meetlat de post-its net heeft verslaan Stekkers en veel draden voorzien het scherm van stroom Mappen met stalen beugels baden in papier zo wit als room De hoorn vleit zich in de schoot van de telefoon De kronkelende witte navelstreng vereeuwigt hun amoureuze toon Metalen klemmen…

van leven door de muren Geen uiting van passie in ochtend- of avonduren 't Was wel zeker, zo dacht men, het moest een saai stel wezen Postpakketjes kwamen wel, maar geen vragen die rezen Per abuis kwam er een pakje terecht bij de buren Deze konden het niet laten daar eens in te gluren: Touwen, boeien, zweepjes, blinddoek, pluggen, en wat klemmen…

De mollenman, de mollenman Bel hem maar op Hij komt er zo an Hij kruipt over gras met een luisterend oor Hij tikt en hij klopt en hij ruikt aan het spoor Het duurt soms maar even of hij heeft Mol al door Voorwaar, dit talent komt zelden nog voor Met klemmen en ijzers, met zilveren tangen Mollenman is met gereedschap behangen Nooit was…

in een schoot met duizend vlekken die yoghurt maakt op jeans en broek en zwarte pantalon laat mij leven nog heel even ook al braak ik steen geworden zaad in een hoerige salon waar de nichten en de neven snijden in mijn rottend leven dat, ze zeggen, mooi begon beschuldig niet mijn stuurloos streven haal de spijkers uit mijn hoofd trek de klemmen…

levender: Han met de tanden Mentja met puilende ogen, iets in ons haalt ze over door te gaan, toe dan, aderen zwellen op vellen als gedroogd bloemblad, een schrift van verwarring verwijzing: nu wil ik mijn oma Tsjoetsjoe, trillend, het ei van de struma beweegt in haar hals en de hel breekt los, rent ze met loshangend haar, de doden klemmen…

één hand de zware rugzak naast me neer, klapstoeltje uit, de ander heeft het ijs, zie ik tegenover me alleen maar mannenblikken, gulzig, die lijken te kijken naar mijn likken, naar 't zorgvuldig bijten van de chocola die natuurlijk in mijn schoot, bruint, ik pak, ik eet en lik, en zij maar kijken hoe ik lik, mijn lippen zich om het ijsje klemmen…

Het klemmen van Uw toom zal mij de hoop doen voeden, Dat Ge in de dag des strijds mijn Ruiter wezen zult!…