Alle inzendingen over knisperen

het wildvuur laat een spoor van vernieling na in inkt gedoopt de bast van de bomen de wind trekt slierten van as tussen vermolmde huizen het vuurrood gesteente rouwt zwartgeblakerd droogte en wind het allesverterende vuur verslindt kent geen genade de zon zakt in strepen door het knisperende naaldwoud…

je sporen zijn niet meer te vinden op het schelpenstrand gebroken liggen ze op mijn hand restanten van hard leven ze kleuren droog vallen op door de vorm van hun boog het knisperen klinkt gelijk in overslaande golven de zee neem ik mee in het grijsgroen van je ogen de schelpen leg ik terug waar zij horen op het zand als onze…

Het sneeuwt bruine bladeren vanuit de bomen overal in het rond ze vormen ritselend een knisperend laagje tussen voeten en grond de zon gluurt nieuwsgierig over de toppen van de bomen verdrijft de nevels dan terstond de lucht ruikt naar aardse liefde ik kijk opzij en kus je langzaam op je heerlijk zachte lentemond…

films waarin ik niet meespeelde herken het dolen wel door de mist al dacht ik vaak: heb me vergist het kan niet waar zijn maar herfsttijd staat voor alles vaak door vocht en kilte of luchtdruk tegenelkaar slapeloosheid die dan overvalt vertel mij maar niks over gekleurde bladeren: ik heb er wat geraapt onder ons naaktvrijen door op knisperende…

Ik geniet van je woorden, je lijvige bestaan mijn vingers betreden je broze huid mijn aandacht kriebelt je wezen mijn adem blaast als de wind ik voel haast je knisperend blad zuchten oude tijden herleven de regen tikt een oerdans de aarde omarmt onze voeten ik voel me even verbonden met de wijzen van de wereld.…

onder wegzwierende zomervogels tegen tedergeelgesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer smelt de wind ons warmwitte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vochtgroenemossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd tot in de geulen van ons verhittend…

Een wat oudere man wandelt met zijn kleinkind, dat zelf nauwelijks lopen kan over knisperend grind. De man loopt ietwat gebogen. Het kind, een meisje, speelt langzaam met wat steentjes. De man maant het meisje tot kalmte en kijkt met strenge ogen. Zij laat, geschrokken, de steentjes tegen haar beentjes vallen en begint te huilen.…

Het zou moeten sneeuwen als een muur ijzig ruw over zwijnenvachten de beek kronkelend bevroren als een knisperende boskrakeling scheve schotsen verankerd in nachtzwarte oevers glazen vennen in bontkragen rietpluimen van bergkristal het meer vol poolijs de heide naakt en troosteloos bijna onzichtbaar verstoven onder verpulverd onbehagen…

Nu het veilig is, kijk ik het trapgat in, en luister hoe beneden op de deurmat de Echo ritselend en knisperend verpulvert. ------------------------------------ Uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

Zij zijn mij dierbaar de doden van nu, morgen en eergisteren en buiten begint het knisperen van bruine, kurkdroge bladeren. Hun troost is het vergaan van tijd het malen van de korrels zand tot zij vierkant geslepen zijn zich lenen voor bouwsels van pijn.…

sierlijk dansen de kristallen op vlaagjes wind voorbij mijn raam waar een enkeling helaas zijn einde vindt in een krampachtig smelten zie ik later de druppels glanzend naar beneden snellen op weg naar laag wit laat de bui zijn sporen na op weer een maagdelijke aard je hoort knispers knappen als kou langs kristallen…

Mijn dagen krimpen kou guurt de wereld maar die glimlach warmt koude botten tot een warme dag Onbezonnen jaren zijn verloren gelopen in een oogst reeds begonnen nog voor men sprietjes aan de einder zag de herfst dekt kou van de winter toe met zijn duizendvoudig donzen dekenpracht die de sterke wind ziedend zorgzaam knisperend knus…

Herfstbladeren dwarrelen naar beneden Worden heel even opgetild door een vlaagje van de wind Voordat ze hun weg vervolgen naar de door zon verwarmde grond En ik kijk toe met blije open mond Dan knisperen de blaadjes door de aanraking van kleine, dansende, blote kindervoeten Die alle blaadjes voelen moeten En ook ik geniet als een klein kind…

Het riet spriet vertakt zich niet loten tenger in de winden sierlijke vingers wijzen het oog van de blinde op de schoonheid alom verbinden het wonder buigen gracieus voor rimpels en vlonder In het knisperende gefluister beluister ik het applaus terwijl het zuiden de wangen streelt troostend met hoop in het verschiet dragen zij die…

de laatste bladeren gaan langs mijn hand nog kleuren ze naar zon maar draai ze maar eens om in donkere schaduwlijnen draagt herfst al haar vorst en knisperen op de stoep de kleine ijskristallen morgenvroeg in klaarheid is de boom geschoond en zijn de takken rijkelijk beloond met knoppen nog in ruste pas als de winterkou zijn laatste…

het hout zie de spaanders vallen als jaren in getallen en het deert mij niet de gave blokken stapel ik heel trouw tot voorraad als het wintert splinters aanmaak voor de schouw zij smeulen tot een vuur als ik hen aanblaas hun vlam verdrijft de kou uit het vroege uur de jaarringen verdwijnen geven zo hun zomer vrij in het knisperen…

Kaal is het huis kamers met geroofde wanden geen vloer meer om ons te dragen koud is het grind koel knisperend door mijn handen stenen jaren blijven vragen naar je naam waar is het raam?…

Midzomer met zijn overdonderende volte bladergevaarte van zo moet het zijn, dit is de vorm die elk van ons vond dit is ons diepste groen en groen ons wezen, tak aan zijn tak de grond op de grond, stevig, voldragen, nergens vermoeden van molm, geen huiver van langzaam en knisperend stuiptrekkend stervende wespen.…

Knisperige bladeren met een sepia geheugen hopen zich op tot lijkenpiramiden en operahelden zonder tooisels tellen hun jaarringen in kloosterstilte. Zwijgzame bomen, ontvoogd en onttakeld, als gekromde denkers van Rodin.…

langzame voetstappen op bladeren die knisperen zonnestralen die 't bos nog één keer goudgeel willen schilderen zacht fluisterende stemmen die zwijgen spontaan om bij gekerfde namen in oude bomen nog één moment stil te staan schoorvoetend gaan aarzelende passen verder tussen de kalende bomen wervelende gedachten over vroegere…

Je bent zo'n park vol stille bomen midden in een zomerdrukke stad Zo'n lege bank aan spiegelwater Een knisperend oktoberblad Je bent zo'n onbevoetstapt sneeuwveld de ijsjas om een tere tak Zo'n krokusveld op een rotonde lichtparels door een wolkendak Je bestaan kleurt mijn seizoenen Van mijn decembers maak je mei Ik kan alleen…

zandstralende schurende scherpte schrijnt in hoopjes tegen het glas hier veegt het oud papier in knispers over een voorbije zomer ritselt het vergeten verhaal over ondersteboven tafels opgewonden schermen en standjes niet te troosten parasols hebben hun rokken gestreken in zedigheid daarachter plaagt de zee de kust vleit en komt…

mag ik even het woord ik ben boek niet zomaar een boek een gebonden boek deel I en deel II ik heb een harde kaft en knisperend blad geregelde letters klein en groot een paar ezelsoortjes en vaalblauwe afdruk op m’n eerste blad, en oh ja ik ben genummerd heb een streepjescode en sta met mijn rug tegen de muur van de bieb afgeboekt…

De kerktoren slaat onverwacht twaalf keer, doodse stilte volgend het vuur knisperend, blakend littekens nu zichtbaar zijn alleen in het donker.…

zie de meeuwen zeilen driftend op de wind bladerbruin vlaagt knisperend tot het eindelijk luwte vindt weg is de warme lach en tekent kou verbeten trekken op deze bijna winterdag kleuren zijn vervaald takken kalen in de kruin waar bomen buigen voor het stormachtige venijn het botst weer na de zonneharmonie we trotseren voor even…

hier is niemand behalve dan de stilte onder hoge bomen waakt eeuwigheid zelfs het glooiende landschap tot aan de einder spreekt slechts stilte bladeren knisperen onder gelaarsde voeten die naar water voeren en dan het water behalve hier en daar een zachte rimpeling windstil zwijgend turen bomen naar hun spiegelbeeld en voor het…

Knisperend rol ik de kiezels onder mijn voetzolen heen en weer de regen valt gestaag op het leed dat ik op mijn schouders draag In mijn hoofd dansen satijnen schoenen een dreunend ritme op de houten vloer pas de chat, pas de chat pirouettes in het kwadraat Melodie van roze geschulpte tule speelt gebroken tonen in mijn oor ik wil mijn last…

Geen pad, wel een afgrond Koude wind, dreigende wolken Het is onherbergzaam hier Schuin voor mij knisperen zwarte bladeren open Recht uit de grond Er groeien uilen uit ze blazen zichzelf op bedachtzaam zoals ze zijn Alsof ze zouden kunnen vliegen staan ze dicht op de rand mij te weren van een misstap Achter mij hoor ik ze verschrompelen…

De sprakeloze schoonheid van jouw kust bedwelmt mij Laat me geen rust Oh mocht ik stranden op jouw strand Mijn vormen drukken in jouw zand Mijn warmte voelen in jouw hand Verdrinken in je peilloos blauwe ogen Ontstijgen aan het heden jouw knisperend pad betreden Het is mij niet gegeven De feiten van het leven onthouden mij…

hoe bedreven de geest verrijst boven de klanken van geduld laakt het lichaam de behoefte aan warmte en wijsheid bedwelmd schittert het blauw van de tv door een traan van het rechteroog alhoewel dag veertien volmondig het weten flankeert van wijze witte jassen woorden is deze onrust als knisperend van grind op mijn graf geen dag zal nog…