Alle inzendingen over komst

zo klein en zo voorzichtig zo broos en ongerichtig zo lief zo rose zo teer zo heel volmaakt en meer na al het lange wachten beleven in gedachten van al wat komen zou kijk ik naar jou en weet dat ik dit nooit vergeet dit eerste moment met jou ik fluister zacht je namen voel mij vertrouwd zo samen en kijk naar jou…

de toekomst gesloten van dit oude uur waarin de avond zich niet hoeden laat ik faal opnieuw, twee of driemaal rond mijn ogen, trek een kring van mist rond een lege stoel en leg mijn oor te luisteren op mezelf in dit tijdelijk, papieren huis; de blik gedwongen, zo dichtbij…

Glooiende weiden met paardenbloemen bestrooid lente in mijn hoofd.…

Hippend met 'n takje in zijn snavel wacht hij braaf op zijn beurt moeders deelt de lakens uit prepareert het nest zoals het haar goeddunkt op deze grijze vrijdagochtend…

Het Adventslied "Hoe zal ik U ontvangen?" klinkt in 't koude, feestrijke jaargetij: dat aanbeden Kerstkindje juicht blij bij 't helen van menselijk verlangen. Mocht deze voorbode der Kerstzangen echter krachtig, zonder bangmakerij, het gevoel geven: de wereld gaat voorbij; steeds leidt Jezus de grootste belangen. Kan men over Christus…

Nu brandt de eerste kaars, teken van wachten op Jezus geboorte, de komst van de Heer. Kijk hoe het kaarsje brandt, lichtglansverspreidende, volgende zondag ontsteken we meer. * Twee lichtjes schijnen al, richten de aandacht op Jezus geboorte, de komst van de Heer.…

Er is wat op komst – ik voel het aan mijn kriebels. De tuin gaat fluiten.…

rimpeloos stap ik op water aan de kust is storm op komst…

Er is storm op komst je hoort de takken kreunen onder het geweld.…

dubbel glibbergroen duikt de koude modder in kikkerdril op komst…

zwarte gedachten pakken zich dreigend samen donderbui op komst senryu…

en draait om daar, die stille punt in je verblinde oog dat ben ik,wachtend op je komst. nee, nog niet...…

Zo zacht zijn je ogen dat ze mij verzoenen met je weggaan, sneller en onverwachter dan je komst. ------------------------------ uit: 'Tegen de wind in', 19662.…

Heb ik niet altijd op uw komst vertrouwd? Mijn hart kent u, gij kent mijns harten schat, en samen gaan wij verder, onbevreesd.…

Wie wacht weet nooit waarop want steeds is alles anders. Je wou rustige grond zijn klaar voor de zaaier maar niemand komt. Die stem ben je zelf je zingt een oud lied van vrede. Welke vrede. Je buigt het hoofd knielt eerlijke woorden fietst naar huis geen engel te zien. Prijs dan de uren, als niet de jaren hangt straks in de kerstboom…

Wie wijs is, zie op Hem, eerbiedig' zijn besluit; En wachte op zijne komst, in donkerheid en wolken!…

Je bent niet Onvruchtbaar gebleken Jouw komst Heeft pijn gezaaid En verdriet Geboren doen worden…

Romeinen zijn op weg naar Rotterdam Met rooie koppen, opgestroopte mouwen Gaan zij de hele binnenstad verbouwen De Italiaan wil wraak, en haalt zijn gram Massaal stormt straks de horde uit de trein En vraagt de kortste weg naar een fontein.…

Met een depressie dromend in de wintertijd met een storm op komst staan kale bomen paraat om windstoten te doorstaan.…

Er is storm op komst, misschien gaat ‘ie voorbij.…

Ik weet mijn lief, de winter is op komst, de koude grijpt je aan, maar warm je aan mijn lijf.…

De komst van kennis brengt het mysterie om laat mij onnozel aan geheimen pluizen om de rek te testen van lenige geheimen.…

geliefd zijn stem nog opgesloten in een stille keel niets is teveel om hem zijn komst te kwijten…

wachtend op mijn komst…

Door terugtrekken van levens-sappen binnen wintervast boombast verandert bladgroen in gouden herfstkleuren de natuur valt in winterslaap Zonnegloren in aura der dageraad meldt komst van de bron van 't zien verjaagt angstdemomen die zwerven in de schaduwen van de aarde In 't Oosten verraadt 'n oranje wolk komst van de zon als de grote bol…

zwaarder weer op komst als de dreiging het grootst is neemt tijd een aanloop de rust binnenshuis staat stil tot buien open breken…

“Er is storm op komst’, hoor ik de vissers zeggen, en grijze wolken vormen zich boven de wijdse zee. Maar de stuurlui aan wal lijken het niet te merken, zij gaan op in God en gebod, en gaan op in werken.…

Er is storm op komst, misschien gaat ‘ie voorbij.…

Nieuwe wereldkinderen, onderweg, op weg, slechts nog eventjes maar Verwachtingsvol, ongeduld alom, tijd tikt seconden recht Minuten lijken welhaast uren, dagen voelen als maanden zo zwaar, heus, weldra zijn ze daar.…

De bomen laten op hun naakte vingers kijken, ze zijn gemaakt van stof waar honger uit ontstond, de takken zijn verhuld beknopte fraaie blijken van dorst die zich vertakt, zich hecht onder de grond. --------------------------------- uit: 'Enkele gedichten', 1973…