Netgedichten

netgedicht (nr. 48.899):

sprokkelen

in de bijeengeraapte dag verschool zich
-een moment alleen

wonderlijk
hoe zonnevlekken lichtloos rijgen
hun kleur slechts wit, hun vorm
verweven met de tijd

het spijt me dat er veel te kort is,
maar

mijn tellen zijn secondes die er
echt toe doen… een zoen een lach
en oh, zoveel verwachting

kleiner nog dan weerloos droomt hij
in een jonge schoot

zijn naam nog ver, zijn komst geliefd
zijn stem nog opgesloten in een stille keel
niets is teveel

om hem zijn komst te kwijten