34 resultaten.
sprokkelen
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 125 in de bijeengeraapte dag verschool zich
-een moment alleen
wonderlijk
hoe zonnevlekken lichtloos rijgen
hun kleur slechts wit, hun vorm
verweven met de tijd
het spijt me dat er veel te kort is,
maar
mijn tellen zijn secondes die er
echt toe doen… een zoen een lach
en oh, zoveel verwachting
kleiner nog dan weerloos droomt hij
in…
Ik sprokkel...
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 280 als regendruppels
laat je tranen zweven
ze blijven hangen
aan wimpers en wangen
geen woorden
overbodige woorden
ze mengen zich
tot een geheel
het doek
blijft op een kier
een wazige uitvoering
voltrekt zich op een toneel
twijfels
geraken als zandkorrels
rond een zee van vragen
ze schuren diepere lagen
-
ik sprokkel vrolijkheid…
spin het gewin
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 536 ik spin het gewin
spreek woorden
van jaren ouder
sprokkelend
soms met kwakkelen
zin en tegenzin
ik spin het gewin
spreek woorden
van liefde
die ontspoorde
van tegenwind
en hakkelen
over onbemind
ik spin het gewin
spreek woorden
van jaren ouder
van liefde,
sprokkelend
of ontsporend
soms kwakkelend
in tegenwind
met zin…
laatste melodie
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 1.435 aarzelend blijft hij
bij het orgel staan
zijn handen betasten
de toetsen, sprokkelen
nog vloeiende klanken
bij elkaar
op zijn gelaat glijdt
een glimlach
verzacht en verstilt
de laatste melodie…
FRAUDEN-VAN-DAGEN
snelsonnet
3.0 met 31 stemmen 2.229 't Is waar dat AOW’ers moeten sprokkelen,
een krap pensioen, het maakt ze leep en listig.
Maar ook de Muze is niet altijd kwistig
en ik zal nooit met rijm of ritme smokkelen.
Het valt me dus flink tegen van die ouderen.
Ik ga met poëzie toch óók niet frauderen ?…
bij de eik
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 136 door bloemkool
ben ik niet langer boeddhist
besef ik in de klauwen van de nacht
onder een boom met ambitie
sprokkel ik eikelhoedjes
één per française
leg ik je hemel bloot en fluister
brokstukken door de dampkring
de nacht likt sleets zijn koele staart…
naam
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 142 in de ruis
van alledag
sprokkel ik
licht en lucht bijeen
een stukje lucht
zal open blijven
ik breng de
zorgen naar de slaap
de wind blaast
de woorden overboord
de liefde
houd ik vast
noemt de witte
steen mijn naam…
Post
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 169 Geen grenzen kunnen
mijn minnende mijmeringen dwarsbomen
Zo smokkel ik de verwachting van het weerzien
over het afscheid en de tijd heen
die ik bukkend sprokkel.…
de gitaar van blauw
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 1.101 haar adem begaf zich de kamer uit
en traag bewogen de gordijnen
haar contour haar schema schim
ging over asfalt heen het donker in
ik pak de gitaar van blauw
en sprokkel de morgen rood
-------------------------------------------------------
woensdag 16 januari 2002
zonneleen 47 www.abelstaring.tk…
Kalverliefdheid
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 442 ze hoorde zijn stem als
een waterval vanuit de verte
al klaterend naderen
liep hem tegemoet met
zelfvertrouwen wankeler dan
haar hoge hakken maar zijn
spraakmakende uitstraling
reduceerde haar tot een
stamelende stoethaspel
en voor ze wat woorden
bij elkaar kon sprokkelen
was hij alweer gevlogen
haar achterlatend met
schoenen vol…
SPROKKEL-ZOMER
poëzie
4.0 met 15 stemmen 2.056 Als een wolk van zalige ogen,
Uit het land waar 't eeuwig zomert
Opgevangen in de teerheid
Van matzilvren spiegels, hangt het
Wonder van de goude middag
Over winterzee en -stranden,
Aureool van weinige uren
Om de lichtheid onzer ogen...
Die de dalen uwer stilten
Bedt temidden van de stormen,
Die de schrijnen uwer heemlen
Boven…
Ik
hartenkreet
3.0 met 5 stemmen 641 Ik besta alleen nog
uit woorden
op dit witte blad papier
verwonderd over mezelf
langzaam lerend
sprokkel ik alle beetjes bijeen
woord voor woord
stap voor stap
zoekend naar een ander leven
bouw ik aan een nieuwe ... ik
ik probeer mezelf
te herschrijven
droom ervan
dat ik op regenbogen
genezen kan…
Glamour
gedicht
3.0 met 31 stemmen 9.915 Alleen voor bokkesprongen nog te porren
in een blikveld sprokkelende opsmuk.
Aan mijn zijde dus geen doorsnee toverfee
of juffrouw van het tingeltangel, nee,
ik heb de eer u voor te stellen
aan het forsbeduimeld lentelicht,
mijn vamp en zonnekoningin
... de winkeldochter Poëzie.
----------------------------
uit: 'Bravissimo', 1994.…
Onrust in een blijspel
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 305 ik sprokkel je lieve beelden
bij elkander en vraag me af
of jouw vuur mij
nog kan laten branden
en jouw stem nog boeit
nu de herfst te vroeg in
mij is ingetreden
nog zie ik zwaluwen
als kraamvrouwen hun
jongen voeden, ganzen nog
tegen de wind in vliegen
doch ook heeft onze
perenboom te zwaar beladen takken,
ik hoorde zo-even
al een…
anders dan je verwacht
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 111 we sprokkelen
woorden bijeen
ze zullen
zeker wegwaaien
geen keuze
zonder verlies
we laten los
we houden vast
laverend op de
dunne draad
van verbreken
naar verbinden
alles gaat goed
we zijn er tot
we arriveren bij
alweer een dichte deur
we zijn er
helemaal niet
alles komt altijd
anders dan je verwacht…
Bruin grind
netgedicht
4.0 met 35 stemmen 472 Op een eiland zonder treinen
volg ik het spoor van zon en zee
de bielzen in mijn hoofd verdwijnen
maar de machinist rijdt mee
met kokkels, zaagjes, slakkenhuizen
en alle schelpen die ik vind
probeer ik jouw dood weg te sluizen
maar ze voelen als bruin grind
als een jutter langs de kustlijn
sprokkel ik mijn laatste deel
liever een zoutpilaar…
In een schrale wind
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 190 nog midden in
mijn bloementuin
vol lentegroei
en zomerbloei
sprokkel ik
de vruchten
van mijn bestaan
bij elkaar
opkomend groen
verdroogde in
een schrale wind
tot zorgenkind
een zomer die
niet warmen wilde
betrokken luchten
die het hart verkilden
ik las de aren
van het veld
heb als volwassene
geoogst in geld
de herfstmand…
Wij sprokkelen samen
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 167 we zijn gaan lopen
ver van flitsen en knallen
in de rust van het bos
hebben gesproken
over alles wat in het oude jaar
is gebroken en laten dat los
we sprokkelen samen
tussen takken en mos
structuren om verder te gaan
de hemel is boven
in vele geloven maar
wij willen die nu al op aard
niet na ons leven
maar met nemen en geven…
februari
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 627 Februari
Nu januari vergeefs z'n wonden likt,
de natte poten nog nadruipend
van het koele dooiwater,
sprokkelen we scherven daglicht
en nemen we, inhalig de vroege voorjaarsbode
koesterend, een voorschot op de lente.…
Kaap De Goede Hoop
netgedicht
1.0 met 12 stemmen 657 kijk ons daar lopen
ginds aan de horizon
van ons leven
we sprokkelen houterig
wat woorden bijeen
onze herinneringen
allang in bruikleen
tussen stapels generaties
waar niemand zich nog aan waagt.…
Vertoeven op de grens
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 244 ik vertoef op de grens
van twee werelden
de luwte van de zomer
nog duidelijk in het hoofd
zo voelbaar de tierige herfst
met zijn troosteloze
hangende mistdruppels
aan de berkentakken
toch,
ik zie de vogels genieten
van de noten langs de bosrand
de laatste bessen geurig en zoet
en ik sprokkel de goesting
een aanvuring, de moed…
Zwaluw
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 1.940 heb ik geen vleugels
alleen wat schrijfgerief
zo wordt het geen bezoekje
maar enkel deze brief
ik wens je alle goeds
nu jij verjaart vandaag
maar samen met de wensjes
zend ik ook een vraag
bewaar iets van de sfeer
stop wat zon in je valies
en van la Tramontane
een zwoele, zilte bries
en heb je een minuutje
een pen en wat papier
sprokkel…
In de nadagen van onze levens...
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 175 Met de herfst, het oogsten, het sprokkelen van hout
om een mooi kampvuur aan te leggen
liet ik nooit blijken
hoe diep de stille liefde was; ik had alleen die
éne mens tussen handen... die éne mens in het hart.
Ik had gewacht tot de aankondiging, de beloning
...in de nadagen van onze levens.…
tastbaar nog in bijna raken
netgedicht
3.0 met 13 stemmen 1.712 ik doe mijn ogen dicht
na de klap in mijn gezicht
voor jouw dood zijn geen woorden
ik had de lente thuis gebracht
met kleur en geur op je gewacht
het komend weekend in mijn lach
nu sprokkel ik naar kracht
zoek verbijsterd naar een
voorjaar dat niet mag
na een lange winter dromen
leek eindelijk de zomer aan te komen
voortijdig breekt…
stukjes tijd
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 97 ik haal mijn
kamer leeg
sprokkel veel en
nog meer bij elkaar
ik voel me ouder
dan stokoud
ik fiets hard
tegen stormen en
demonen in
hard nog harder
om ze meer dan
vóór te zijn
ik kijk geschokt
naar het jasje
een bedrieglijk
dun laagje dat
als een kille bomjas
mijn hart omsluit
jij en ik wij
dachten vroeger
zelden…
Wintersouvenir in sepia
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 421 Oude vrouwen sprokkelen hout.
Takkenbossen krommen hun rug
en baaien rokken bollen stout.
De dwarrelwind is vliegensvlug.
Nu ik Van Ruisdaels winter zie,
herleeft het prentje in m'n handen.
Een paartje zwierend op het Die
in sepia met kartelranden.…
Klaarheid
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 482 het is de ochtend die na lange
nachtelijke uren klaarheid brengt
het dorp en het land weer mooier maakt
de vrijheid schenkt waardoor
een heerlijk hogelijk geluk
het zijn de laatste sprokkels jeugd
ze leven in mijn hoofd
ze jagen door de dagen
en mijn bloed kent nog geen pijn
er is de eerste koffie en het honingbrood
de wijze raad van Spinvis…
December
poëzie
3.0 met 22 stemmen 4.877 Al de bladers zijn verdronken
In het water, in de regen,
En het donker bos staat open
En de droppelende stronken
Staan verlaten aan de wegen, -
Kille winter laat één sprokkel
Aan een hart, dat niet mag hopen!…
Seizoenen
netgedicht
3.0 met 124 stemmen 47.109 Ik sprokkel late stukjes
zomer in fragmenten
geel. De lente laat ik heel.
Het schuchter groen - nog nooit
kon ik wat aarzelt breken.
Jouw geur vleugt onvergeten door het gras.
Weet jij de bomen nog? En nog
waarom het was dat ooit
de herfst begon en onze dromen
met de vogels weken?…
Het hertenleed dat Verburg heet
hartenkreet
3.0 met 32 stemmen 3.669 Zeg me
aan wiens verstand er wat scheelt
Zeg me
wat klopt er niet aan dit beeld:
Een stelletje eilanders weet probleemloos
een groep herten naar Schiermonnikoog te smokkelen
Een paar andere eilanders worden boos en
minister Verburg, verantwoordelijk als ze is
begint hierop haar hersencellen bij elkaar te sprokkelen
Die beesten horen daar…