Alle inzendingen over kras

ik bitch en storm kom om vraag bron staat droog mijn geest traag ik kras en worm wurm arremoe punch pro domino oratio pro sudoku hoe gum ik weg elke lach bekras elke eed elke start wurm als een worm? come on!…

Dit prijkte gisteren de voorpagina van de Trouw alweer een dag deal van Kras voor een reis naar Elba Sardinie Corsica of zelfs de Noordkaap begin al vast met dromen Echter het grote nieuws wat mij wakker maakte van deze dag was doe het niet blijf thuis de grenzen gaan dicht voor migranten zijn er strenge maatregelen genomen…

misschien is dit geen ontkenning maar een poging een kras achter te laten in dubbelwandige leegte ik doolde door jouw gangen liep tot wederkeer nader tot vrije sector om het landschap op te zuigen waarvan ik het bestaan niet wist om te verdrinken in plaatsvervangend water te ontwaken uit een analoogslaap ik verbond mijn lot aan laadpalen…

Die eerste keer in Café Eijlders jij sprak me aan in het Javaans ontmoette een krasse oude heer schudde mijn hoofd heen en weer te veel talen geleerd en vergeten Daar lig jij dan en leest een gedicht over leven als een feest van licht zo zal ik je blijven onthouden een heer van dansen zonder gewicht een vriendelijk mens om van te houden…

Ik zie jou zitten niet als muurbloempje oh nee, maar uitdagend rond en strak van nostalgie jouw blik treft mij en laat lichten flitsen geen kras tekent leven prachtig ronde vormen maken het beeld compleet ik droom je dichterbij terwijl jij beweegt laat ik mij leiden raak 1970 aan en geniet…

Evenwicht zoeken kras zijn naam in een verlaten oud bankje met ziel en zaligheid plus een gepassioneerde tinteling stort je in een roes bedwelmd de ultieme overgave aan het deinen van de wilgentakken neerhangend langs de sloot o schoonheid laat jouw geur me niet verblinden bij het opstaan in de morgen pas in het broze duister voel…

Niet talig maar kraaiig – en kras voor haar jeugd – was ze het uitgelezen schaap buiten de kudde. Wij niet, wij blaatten en blaften en probeerden te bijten. Ach, die blik van haar… mene tekel. Er was geen enkele bedding, geen uitzicht op redding.…

Mist trommelt op de banden van geluid hees gefluister knaagt aan het behang Met mijn gemoed lijken de velden te smelten volkomen rust begeleidt het lijdzaam vergaan De kras van de kraai staat in mijn ziel geschreven de roep van de uil is waarnaar ik verlang De avondzeis slaat wreed mijn ogen neer stilte schuilt in tastend wit ik…

mis de ochtendrijp in roze tinten bij een rood omkranste zon het ongerepte witte landschap waar de stilte krakend klonk grijze buien met hun sluiers sneeuw die dansen op de wind krasse schaatsers langs de strakke kragen riet verglijdend in het verre niets eens zal de vorst zijn winterse entree gaan maken anders zal de lente nooit…

Roel Kras-pen titelt zich Advokaat: Gauwdief en sluiper ontkomt door zijn raad; Maar hij pleegt die, voor appel noch ei, te verkopen, Want cijferen kàn hij! dàt zou hij hopen!…

op deze vloer heb ik gelopen gedanst gezeten en gestaan ook heb ik er op rondgekropen toen mijn man in woede was gegaan ik heb er mijn kinderen op gedragen gelachen gescholden en gehuild hem geboend in lengte van dagen wanneer hij bestoft was en bevuild je ziet de slijtage en de afdrukken een diepe kras van vallend glas de putten van wat…

in vogeltaal vind jij Gods scheppingsverhaal je hebt enkel het gevoel zelf dan te moeten zwijgen tussen de laurierstruiken vind je de natuur op z’n best gebroken schalen van eitjes in een oud vertrouwd nest bollebozenveertjes zien op een krasse berkentak een pak van je hart immers het leven zelf… - luister, luister in je…

ik was één met rotsen en spelonken zocht naar een verborgen kras een tekening van hoe het vroeger was voelde je aanwezigzijn in steen, herinneringen schoten door me heen in ontzag voor kracht en opgeslagen macht tijd heeft hier niet stilgestaan is langsgegaan in tal van kleine levens die hun gevoel in kleur hebben…

nog waaien de kleuren van stelen vlaagt wind in schrille tonen de dodenmars bloemen knappen niet af maar leggen zich plat uit deemoed ter aarde in een kris kras pandemonium vullen bomen de kerkhoven van het gigantische bos schoon geregende wortels bekijken de immense ondergrondse hoeveelheid lijken ook zij zijn geveld…

Mooi... wellicht Abstrakt, een kras of kleuren op je netvlies Een bowlingbal zoeft langs je hoofd auw... koffiekoekjes zonder kleur Mooi... wellicht Abstrakt, een vettige worm lacht tevreden Gelaten braakt de blauwe lucht een zonnestraal Een vorm of puinhoop. Mooi... wellicht Abstrakt... ?…

Een kind, een kras en zelfs de beweging van mijn hand lagen in de lijn van verwachtingen en ik bedacht alles wat ik nu veracht. Ik heb haar getekend. -------------------- uit: Tirade, 1996.…

Het is zinloos, ik kraak toch maar je porselein, kras toch maar je huid tot op het bot mijn goedbedoelde pogingen doen mij steeds meer naar lucht happen Ik kom ogen te kort, maar mijn vingers zijn te bang Misschien heb ik je wel iets te lief, mijn lief en misschien duurde ons eeuwig wel te lang Waar was het, toen we vroeger dartelden…

Nu kras ik, armer dan de armsten, in de basten van bomen mijn roemloze klachten in de natte modder van verpauperde dromen. Ik ben toch niet mislukt omdat ik Vondel niet overtref of niet eens evenaar, nee, het is welletjes geweest, ik gooi mijn woorden met liefde als boomerangs terug naar de Bronnen.…

Misschien een kras in het gemoed, gewoon alles wat niet geruisloos voorbij gaat.…

De kras door haar ogen, is net een kras door zijn ziel. Haar kleedje gekreukt en de verf vernielt stelt hij schrijnend vast en voelt wat hem bezielt. Hij wil het meisje weer doen stralen.…

En mijn schaats met een kras als een schot onder glas trekt een veervormig spoor van mijn voet uit te loor. Ik scheer scheef op het vlak langs een donkerblauw wak. Na een sprong voor een scheur als een koord, schiet ik voort op het staal en ik duik in de wind en gebruik elke spier, die geniet als ik suis langs het riet.…

vorig leven, geen schaduw Van hen meer te bekennen hier Alleen zachte tonen, fijne muziek, En ook de kleuren toonden zich In hun allermooiste tooi Pastel in de aller zachtste tonen; En tegen het eind van dit hemelse Gebeuren droomde ik dat ik wakker werd - Ik keek naar mijn getekende vel En zag geen schram, geen buts, Geen kras…

ik kras je hart waar gaten vallen ben een schoft en balanceer de waarheid in het midden op het valse tussenschot verdomme waarom ben ik het nu die stenen keert je lucht geeft waar je sterven moet omdat jouw tijd is gepasseerd ik heb geraakt wat slapen moet je hebt het niet verleerd nog schreeuwt de werkelijkheid geen reden…

Het is toch een wonder, dat email, geërfd, afgesopt, al negentig jaar, en heel die tijd heeft geen enkele kras het geschonden. Hoeveel keer per dag kijk ik op, keek een voormoeder op naar de zwarte wijzers daarboven? Aardappels koken, gebraad in de oven.…

het blauw van de winter tekent zich zo mooi over de kale bomen een kraai vertelt in krasse taal toch alvast zijn lentedromen wat koude poedersuiker legt een maskerende deken over het onbewogen gras vanuit mijn glimlach tekenen zich asemvlaagjes met genoegen vertraag ik mijn pas voor even verban ik de twijfel naar de verte…

Ik ben toch niet mislukt omdat ik Vondel niet overtref of omdat ik in de boombasten mijn roemloze klachten kras? Mijn verpauperde dromen kermen van de pijn. Het geharrewar en de huichelarij gaan door, mijn dichtersziel schreeuwt uit alle gaten, een gierzwaluw die door miljoenen gifpijlen wordt belaagd.…

Verwrongen beelden waren haar gedachten Gevangen en vervlogen kris kras in de tijd komend van waar niemand naar haar reiken kon het zijn de ziekten van de ouderdom ver achter grenzen van verdriet en spijt Wij wachten hier in onze werkelijkheid? Wat is nog waar? Wie blijft er nog zichzelf?…

Met lange nagels kras ik zigzag over de lakens en een ooglid trilt. Er is een ogenblik. De man ontwaakt. Hoe val ik in het licht? Je draait me in de leegte van een bed. Terwijl: binnen de randen van een ronde handspiegel zoek ik de meest gunstige uitsnede van mijn met vlees gewatteerde, droge huid.…

figuur van elke individualiteit was ontdaan slechts haar contouren resteerden in de uren dat hij naar haar keek verblindde hij de ogen met klonten gips duwde hij de armen strak naast het lijf dat hij havende met spatels zijn vingers en handafdrukken hij zocht niet naar haar beeltenis in een wervelwind van kris-kras…

Daarbij zit dood op zijn gemak, Gestoken in zijn zwarte pak, De raaf hoog boven op een tak En roept: Kras, kras, 'k Wou, dat het zomer was!…