Alle inzendingen over krochten

Uit de krochten van het fatsoen, de spelonken der braafheid, komt het tevoorschijn, dat monsterlijke beest. Met steeds meer lef, steeds meer openheid, rekruteert het vooral de zwakken van geest. Weg dat negativisme! Weg dat onderbuikgevoel! Vat die valse duivel bij zijn horens beet.…

Hij had het zwaar als kind hij bad ieder avond tot de lieve god vergeef me dat ik steel uit de suikerpot in plaats van suiker gebruikte hij nu dan heroïne afgewisseld met cocaïne langzaam raakte hij zo in hoger sfeer dat hij geen vergiffenis meer vroeg aan de lieve Heer met dat allerlaatste shot verloor hij zich in de donkere krochten…

achter schuilgewas weerklinkt soms 'n schaduw over hemeldiepe krochten is kaalslag begaanbaar, het oneindige verwantloos, zou dit haar gezicht zijn engel die over mij waakte, mij bewaarde, loodste langs boomloze bosgronden gaat dit pad naar denkbeeldig dolen zonder houvast aan touw of steen om niet te staan met voeten in land zonder…

Het leven gaat niet altijd over rozen Onze Lieve Heer heeft je immers geen rozentuin beloofd soms moet je vechten gelijk een beest voelt men zich totaal verdoofd innerlijke moed vraagt dan om mentale kracht die jou geest niet breken kan ervaar dan dat er in de krochten van je ziel een onoverwinnelijke zomer bloeit met geurende rozen in…

Als de ziel zingt De melodie van stilte ken ik inmiddels uit het hoofd omdat het ligt opgeslagen in de krochten van mijn ziel leegte en volheid komen daar ze tezamen het maakt me vrij daar ontwaarde ik dat eenzame leegte ook volheid van het leven kent de ziel vertaalt die melodie eens immers is mij die rozentuin beloofd een witte…

Rechtop In De diepste Krochten van Haar lijf Staande ovatie Perfecte eenheid Ejaculatie *Deel van een zin uit een hoeveelheid aan prachtige regels uit de AWB-thriller 'Niets dan de waarheid' van David Baldacci.…

ik begaf mij in diepere krochten buiten het zicht, ver van gewoel als wachtkamer van dolenden tussen val en wedervlucht een verblijfplaats, doorwaadbaar van tijdelijke aard - muren vol binnenmonden voor het onbekende beducht een begeerte te ontsnappen werd mij deelachtig zodat ik naar doorgaande wegen vroeg om kort elkanders…

Je hebt een schip In mijn leven Je hebt een schuilplek In mijn allerdiepste Je bent een afdruk Op mijn ziel Jouw zijn Een heersend deel van mijn bestaan Jouw bewustzijn Vertrouwt zijn eigen oordeel niet Jouw ogen Zien de krochten van mijn ziel In het zijn naar jou Blijf ik maar denken In mijn verlangen naar jou Huil ik om ons In…

Ben gewoonweg te rationeel Om zo maar in een hemel Te kunnen geloven - Mijn verstand zit me Daarbij in de weg - Maar in diepte Geloof ik zeker, Diepte die doordringt Tot in de kern van Mijn bestaan, die Mijn leven leefbaar Maakt, ook in deze Donkere depressie Die me brengt tot In de krochten van De menselijke ziel -…

las in haar ogen brak hem op bezweet in angst vele jaren lang hoorde hij haar schreeuwen vocht’ge ogen roerloos gelaten diepe meren stilte in haar was nooit in hem gestemd vergeefs ook het temmen van stromen dromen z’n onbegrepen van in haar hoofd zo werd de kwelling van zijn dagen gekweten uitgeteld weggeheten in de krochten…

zijn krans kleurt in neon blauw mijn dagen zwarte stralen omringen beep beep signalen bespringen mijn wangen, betasten mijn oren en maken mij tot was Mijn slaap willen ze wissen en alle beelden in mijn hoofd gedaantes uit het verleden en het reeds gekiemde zaad maar vooral mijn zondes en de afdruk van jouw lippen verborgen in de krochten…

Kennis vergaren - Kennis, meer kennis, Nog meer kennis Is het ultieme doel Kennis is macht, Wij kennen dat gevoel En we weten nooit genoeg Meer willen we, Steeds meer, ons leven Is weten, weten, Weten tot de max Het geweten verdrongen Tot de verste krochten Van de menselijke geest- En, luister goed, Maak je vooral nooit…

Op de grens van Zin en waanzin Is de gekte In mij gekropen, Onherkenbare gedaanten Met mij onbekende namen Nemen bezit van die Ik was, ben, en zijn zal - Mijn naam is legioen, - Resoneert in de krochten Van mijn brein, woorden van Een acteur die moeiteloos Van rol verandert om De mens te kunnen spelen Die kennelijk ook in…

Kruipend vanuit de krochten der catacomben in miljoenen nerven van windsels In het subspinale cerebellum in de onderhuidse regionen van de kleine hersentjes Wolkt een louterende kleuter met bovenmenselijke, goddelijke kundalinikracht door het tunnelcomplex van mijn ingewanden omhoog En ontwaart het licht, het licht van de…

Kromzwaardig baardige langkrulhaar dragende duvelstatoeagejager, waart gij in de krochten van uw ondergronds maniakaal subterrane universum doorwadend labyrinten der gestigmatiseerde grofstoffelijk vibrerende zilvermijnen?…

en ik mijn droom fantaseer waar ik in fabelen door krochten marcheer en hoerensteegen markeer door te urineren tegen hoekstenen van steeds een nieuw adres de diepgang van de gracht waar mijn kiel in is blijven staan of gehaakt aan de bodem en het eind van een oud leven ergens blijft mijn hart steken in bovenstaande woorden en wil ik…

ik zag rook wellustig kringelen speels nog net geen vuur je nam de tijd in luifel en plafond dekte vlammen af van binnen wachtte op de wind tot het uitslaan eindelijk kon beginnen vocht je weg naar buiten en was door water niet te stuiten ze hebben je gesloopt tot in de diepste krochten jouw warmte met hun kou bevochten je…

Ze doen me denken aan wat diep verborgen in krochten van de ziel het daglicht schuwt, maar dat in dromen onverwacht me komt bespringen en dat me huiveren doet, al is 't geen nacht. Ze maken week en zacht wat onder plichtsbesef en ernst begraven is maar wat zo nu en dan weer kiemen wil al is het herfst.…

ik streepte zwevend weg in straffend raken wist van mythische figuren bouwstenen te maken voor mijn komend rijk gegrondvest op de rede geen dwaze luchtkastelen versierselen en ornamenten maar transparante treden op de ladder naar omhoog zonder losbandigheden aan het einde van de regenboog toch zijn er rafels in de krochten beneden…

Al het vleselijk tastbare van hem die eens mijn vader was, bevindt zich nu te midden van andere geruimde doden, in het tochtig duister en koude vocht van een knekelput, een stinkend krocht bedekt met houten planken. Hoop had hij weer op te staan, om samen met zijn Heer de overwinning op de dood te vieren.…

wij speelden met licht dat langzaam doofde alleen nog weerkaatste in een schitterend vergezicht schaduwen kropen uit krochten vervlochten de woekerende schemering terend op jaren herinnering geluiden verflauwden in hun scherpe tonen stilte bouwde al dromen in halfduister stijl ik zag je gelaat tot in de kleinste maat vervlakken…

Later Die morgen lijf vol lust 't Verdriet van uiteen Met gebiggelde, maar bovenal zoute Tranen die blijven gaan hoewel 't tempo door verstening wordt vertraagd Slechts ten goede Daar in genevelde dampen zonder gloed Weerschijn dus voor altijd in krochten schuilt…

Om met maanlicht in de diepste krochten een vergadering te beleggen. Verjaagd door het stampend leger, dalen ze, het nerveus zenuwachtig getokkel van de zwarte kat negerend, werveltrap na werveltrap naar boezemkamer. Gedreven door het pompend ritme storten ze zich, en masse ongestoord op het ontwarren van de sinusknoop.…

Tijd heeft zij mee, daar de dag van morgen zich naar de lijnen van de dagen die nog moeten komen, schikt Obsceen gedesillusioneerd raapt zij gevallen naaktheid in stukjes weer als scherven opnieuw bijeen Zij koestert de warmte van een haar nauw omringend licht dat haar blijft omgeven in de krochten van de nacht op weg naar nieuwe morgen…

"why are you worrying said the cat on my lap you should be writing poetry instead" in dubio zakte ik langzaam af naar de krolse krochten van mijn ziel.…

Elke zang zonk weg in het grauwe krocht. Alles van waarde is gratis. Ik geef voortaan dus maar mijzelf weer prijs en streef als iedereen het zachte sterven na. Voel je mijn klank? Zie je wat ik beleef? Jouw lijf is mijn luister, het gaat waar ik ga.…

Maar geen verschijning, slechts 't verleden dat mij rondleidt door het schemerig gewelf en een ijl vaarwel nog lispelt als ik de krocht verlaat.…

van de wereld buiten Ik ben in de mijne de warmte van het bed het verlangen naar jou Jouw lijfs warmte naast me je buik, je borsten, je billen te voelen tegen me aan Zo samen te ontwaken langzaam, snuivend van elkaars lucht Vermengend ons nachtvocht De geilheid te voelen zwellen Te verenigen Te versmelten Vermengen onze vochten in de krochten…

Later die morgen lijf vol lust 't Verdriet van uiteen Met gebiggelde, maar bovenal zoute Tranen die blijven gaan Hoewel 't tempo door Verstening wordt vertraagd Slechts ten goede Daar in genevelde dampen zonder gloed Weerschijn dus voor altijd in krochten zich schuilt…

Als miezer neerdaalt En hij dwaalt In achteraf contreien Waar een zweem hangt van ketterijen Het is er niet pluis Bomen verworden er tot gruis In onsamenhangende rituelen Zwammen verderfenis uitdelen Diep in dit Veluws woud Waar schimmigheid z’n spel opbouwt Dood hout verstopt in krochten Stammen zwieren in allerlei bochten Hier miezert…