Alle inzendingen over landerijen

Hier wandel ik in de schemering de nacht zo dicht nabij het is de tijd niet dat ik nu nog zing dauw hangt laag over de vecht en landerij De stilte heeft zich al genesteld in bomen straten en de stad in menig huis dooft men het licht zij hebben de dag gehad In de verte blaft een hond dendert er een trein ergens gaat een deur op slot…

In mij kwamen vergeten regels omhoog, zachte op nacht rijmende landerijen, maar jij fluisterde: hier, hier is het het fijnste, waar je nu bent, waar je nu bent met je handen.…

ik gaf haar de naam zilveren bloem gewond lag haar koude huid op de te warme stenen, zelfs de zon spaarde zijn stralen, schoonheid lag te sterven, een sculptuur vormend waar was haar bloeiakker gebleven dat massief met de witte weiden, de uitzichten over gebroken landerijen schip met steven en grote diepgang donkeren bergen omhelzen het…

Ik zie meanderende rivieren die stromen tot een waterval doorkruisen wouden en landerijen en vullen zeeën van kust tot kust. Dit is een wereld waar ik wil dromen van elfen en feeën mijn wereld vol fantasie die ik nooit in werkelijkheid zie.…

geef mij tenslotte maar de Drentsche man zo één die uitkijkt over landerijen met een tevreden blik van wat er ook gebeuren kan het zal wel weer betijen gun mij een landelijke man die als de boer over zijn hekje als "eigenaar" genieten kan van weiland, akkers, boerderijen want niemand komt daar verder aan schenk mij toch de tevreden man…

Ik zie meanderende rivieren die stromen tot een waterval doorkruisen wouden en landerijen en vullen zeëen van kust tot ust. Dit is een wereld waar ik wil dromen van elfen en feën mijn wereld vol fantasie die ik nooit in werkelijkheid zie.…

Jij was niet in mijn landschap toen ik aarzelde en zon scheen je kwam ook niet bij rivieren toen twijfel toenam ik liep over de brug overdonderd door werkelijkheid uit jouw droom, klom ik alles nam toe in intensiteit jouw schaduw zag ik wolken tellen er viel stilte over landerijen ik ademde, jij was in ademnood in mijn droom die…

hij kon vliegen teruggekeerd naar eenzame gronden heimwee naar de natuur van zijn jeugd verleden uit een verborgen wereld naar een schuilplek achter de horizon luister hoe hij tegen de vogels praat verhalen vertelt aan dwalende wolken teruggekeerd naar eenzame gronden liefde voor alles wat leeft en groeit geschiedenis van verlaten landerijen…

Ik ben opmerkzaam voor de bloemen aan de zoom van landerijen, de blauwborst in het riet, de snor en krekelzanger, gele kwik en leeuwerik, kluut, tureluur en groenpootruiter in het slik.…

Wat is er over van de wildernis die in mijn jeugd zo woekerde rond de landerijen met vrijheid van geest een gelukkig kind vanzelfsprekend eigen alles lijkt aangeharkt zelfs tijd wordt niet vergeten het land opnieuw ingericht geasfalteerd en volgebouwd straks komt er weer een nieuw bericht over natuur die niet standhoudt omdat de mens…

Dan stoven wij uiteen door sloten, op blote voet door verse flatsen heen, Beschermden onze groene landerijen tot ook de laatste koe verdween.…

Even spatte de zon open in de intensiviteit van het verlangen het was lang geleden dat ik de zomerbloesem had geproefd zintuigen die ik had gekregen door mijn heimwee ik liep met je mee door het oorspronkelijk bos bloesemvrouwen lieten wind waaien over landerijen ik had je lief gehad toen ik op de wolken liep maar alles bleek vergankelijk…

dan dat jonge vogels in dromen zouden nestelen Jouw hand vouwde zich in loyaliteit om mijn breekbare ziel tot deze knakte in een orkaan van het onbereikbare Slechts de glans van het verleden hield ons bijeen in de denkbeeldige poëzie van de liefde tot het tij zelfs niet meer door de maanstond te keren was Vriendschap kleurt nu de landerijen…

Stilte daalt over serene landerijen gekleed in blinkend wit kostuum, over velden wazige nevel. Bedekt zijn bomen en boerderijen, vanuit verten slechts gedempt geluid en langs wegen staan in lange rijen populieren gekleed als maagdelijk bruid.…

Zelfs de rook boven het vuur verspreidt zicht slaperig over het veld een gesluierde nachtkoelte omknelt de stilte en verhult het naderend uur van lichtfonteinen van nieuwe wijnen Een enkel woord drijft langzaam heen over de schrale en kale landerijen wolken omlijsten de schilderijen scheef hangend aan verweerde steen aan gebroken naaldhakken…

Keien je vindt ze overal keien ze zijn in duizendtal keien die steeds uitdijen op landerijen ontelbaar in tal Keien waar komen ze vandaan keien ze liggen zelfvoldaan keien in lange rijen allemaal keihard niet kapot te slaan Gletsjers kwamen vanuit het noorden hier en ze wreven als schuurpapier de rotsblokken glanzend rond en glad…

Er was geen schoner zicht over landerijen Dan onder blauwe koepel tot de horizon Bedekt met nevel beschenen door de zon Aan d’ einder staan de molens in lange rijen En op de rimpelloos spiegelende meren, Bekleed aan de oevers met ruisend wuivend riet, Waarin men weerspiegeling van vele bootjes ziet Daar was ’t voor ieder eindeloos recreëren…

Aan wie ik ook maar dacht vandaag was dood, terwijl de landerijen en de steden gestaag langs het beslagen treinraam gleden en het om beurten miezerde en goot. Al menig lief is langer overleden dan dat ze mij verdriet of vreugde bood. Ik reis alleen en mis mijn reisgenoot, met wie ik elke windstreek heb doorsneden. Zo'n dag.…

Grijze polder in de mist je aanzicht licht beneveld de landerijen zijn in rust de oude boer die prevelt De zwarte aarde, vette klei zo uitgekleed en naakt rust uit van drukke tijden de oude boer die waakt De natte sneeuw striemt op de dijk de zwaluwen vertrokken een ijskristal en warme thee het worden dikke vlokken Een kraakwitte polder…

Als straks de winter komt dan kom ik eindelijk thuis Waar sneeuw het dak bedekt van mijn eigen mooie huis Als ik dan naar buiten kijk over landerijen en het water Geniet ik volop van mijn rust de rest komt allemaal later Als ik me maar gelukkig voel tevreden met mezelf alleen Mijn glimlach weer terug is hoef ik… nergens meer heen Als…

Ruige luchten en wolkenpartijen, schilderachtige landerijen. Zonsondergangen met mooie kleuren, paddestoelen zijn weer te bespeuren. Vogels op weg naar het zuiden maken krijsende geluiden. Ochtenden grijs en kil, weer een uur tijdsverschil. De zomer is gegaan, met de lange avonden is het gedaan.…

Ik snap wel waarom vogels daarom in zwermen vliegen sporen zijn dan moeilijker te ontdekken ook op de grond als je als deel van een vlucht in de lucht over de landerijen gaat natuurlijk ook in deze grote groep de dood soms even toeslaat. Als ik een vogel was zou ik samen willen zijn als glas en wijn.…

Als doorzichtige tule over weiden Bestrooid met stralen blinkend goud Komt vanaf ‘t water zich verbreiden Vult met zilverstralen ’t schemerwoud Drapeert in plooien verre landerijen Golvend op een zachte koele wind Terwijl in bos eerste blaadjes zich vlijen In warme herfstkleuren reeds getint Overdekt door blauwe hemelboog Waarlangs de witte…

de zon een zwarte bui verdronken in de geur van hennahaar onder het hemeldak een bank met uitzicht op de rand van regen, de zee blauwt branding aan de koele kant we liepen onze jaren terug terwijl konijnen speelden de duinen zich verveelden en vluchtten voor de wind de zee kwam verder met een vloed die reikte naar de stad en landerijen…

De gele narcis breekt in de nachtmerrie de vijver maakt furore als lachspiegel landweg kronkelt zich in zijn gedachten bij het hek waar zijn slaap de droom hervat neemt het landschap de vrije hand in vreemdsoortig droef verlangen beginnen landerijen met ochtend boerderijen kraaiende hanen en geiten tussen hondenpoep wuivende bomen, karakteristieke…

het leven was zonnig en speels in vaste contouren van drukke bouw op uitgekochte landerijen en op restanten van stads oorlogspuin daar werden groene heuvels aangelegd voor de mens om elkaar van een andere kant te leren kennen radio en tv openden de gesloten maatschappij in onderwijs werd gemengd de norm emancipatie kreeg body…

Zilte regen sluit 't nachtgordijn landerijen liggen in droom verloren en zij kijkt uit het vensterraam naar de schilderingen van schaduw op 't veld, dat kil de nacht ademt er zijn geen vertrouwelingen meer op aarde is 't geweten in droomstilstand maar zij is nog op weg, zonder iets te zeggen in lege gedichten, herneemt zij haar stem mensen…

Als toneelspeler was je een soort zwerver en dief, niet bijster geliefd, maar je rooide het om het duurste huis in Stratford te kopen, meerdere huizen en landerijen. Zo nam je wraak op de nare mensen die nooit in jou geloofden. In je verzen verwerkte je de gemene kwetsingen. Je dikte de boel aan als een literaire sjamaan.…

Ik sluit de luiken van het huis en roep de stille beelden op die mij dan vergezellen: de vogel die een schuilplaats zoekt bij al te felle regen het zwarte water dat mij lokt met stram het taaie riet het morgenlicht over het veen de landerige landerijen langszij de ramen gaat de zomer als ik het leven buiten sluit zoals de vlinder die nog…

Uitkijkend over weidse landerijen Toegeëigend ooit zonder protest Zover als zijn oog reikt Staan deze vol met koren. De tijd breekt straks weer aan Dat er geoogst gaat worden Nog even tot die tijd, nauwgezet De nieuwsberichten horen.…