Alle inzendingen over landschap

tintelend geluk als het licht en morgen is in het open gras het vrije zweven het lage land strekt zich uit haar hart weerloos wijd beschreven vensters met wind licht wolken water in weifelend blauw de dreigende lucht het suizelen van regen het leigrijze uur de vale aarde zwaluwen scheren over de vrije vluchten over wat beweegt…

de trage hartslag op een zachte winterdag broos en doorschijnend de zwijgende tijd niet bevreesd voor het verval het gevecht voorbij uit de pijnbossen het blaffen van de sneeuwuil op een winterdag als gesponnen glas de glans van het witte land de trage hartslag…

Een landweg, die lineaalrecht akkers doorklieft, aan weerszijden geflankeerd door hoge bomen, krom gegroeid door de eeuwige westenwind, dode bladeren door donkere aarde opgenomen. In de uitgestrekte verlatenheid verzonken, gehuld in nevel, door de aarde uitgebraakt, een enkele boerderij, die het kleinmakend besef van oneidigheid verhevigt,…

zulke bomen alleenstaand in het landschap waarin ik alleen.…

om hier te verkeren voedt het landschap mijn ziel, het bestaat in mijn levende doden die hier zo vaak passeren…

Het landschap had geen behoefte om de kunstenaar te tekenen diep in zijn droomwereld in de duisternacht dus tekende de kunstenaar het landschap met de onmacht van zijn onzekere potlood helemaal van streek met een strelend gebaar klein voelde hij zich nu uit de aardkloot herrezen een rups die vlinder wilde worden een wees met heimwee naar…

ongewenste intimiteit Weggeslikt door de man Het landschap aanvaardt De dwalende donkere gedachten Van de man Sneeuw doet bedekte pogingen Tot witwassen De man duwt moeizaam Zijn sneeuwgevoel Voor zich uit Een zware bal vol vuil Moeizaam rollend Door het landschap…

We liepen door een landschap met heide en jeneverbessen een landschap zo oud als de wereld zelf zo moest het ooit begonnen zijn zo moest het gebleven zijn zo moest het zijn zo als nu we keken naar de jeneverbessen ze stonden daar duister en zwijgend zwijgend over het verdwijnen…

De vogel sprak: “Wat hield ik van die pop Die in het veld stond om mij af te schrikken, Maar waar ik lekker strootjes uit kon pikken; Daar bouwde ik mijn nestje dan mee op. Maar gister bleek hij plotseling vertrokken. Toen ben ik mij wel even doodgeschrokken.”…

Uit- en aangevreten oe- vers worden versterkt basalt, beton; ein- deloos veel koppelstenen die zonder te kermen ons tegen wassend water gaan beschermen terwijl op elke walkant en ook op de stroom activiteiten elkaar overklassen door verschil in framing* daar een slimmerik het weet en ieder ander daardoor niet meer zwemt niet…

Laatst liep ik voor heel even Langs het landschap van mijn leven Die ik goed had opgeborgen Achter heuvels had verborgen Tot ik laatst achter die heuvels keek Het landschap daar te liggen bleek Ik was heel even in de schrik Toen keek ik om me heen en ik Zag hetzelfde landschap weer Rook het voor de tweede keer Hoorde klanken van verleden…

De sneeuw kleurt mijn haar, een landschap, in samenspel met die memoires…

Een besneeuwd landschap gebeeldhouwd in de winter door kinderhandjes…

na zonsondergang in goudgerande wolken het laatste landschap…

na zonsondergang in goudgerande wolken het laatste landschap…

uit het landschap dronk jij dronk niet uit het landschap je was in jouw graandromen bij de stilte van het oeverbeekje zag ik jou schrijven in een brief.…

Ik voel me leeg als een landschap Iedereen weet wat of wie ik ben, maar ik zelf heb geen idee. Alles vliegt rondom mij, ik sta stil, Ben als en landschap dat liggen blijft, ook al rijdt een trein voorbij. Zoveel gebeurd Mijn gedachten volgen niet Ik denk aan vroeger aan alles en aan de liefde die ik achter liet…

Gebald als een vuist gebelgd getergd doodgeverfd daar in het landschap…

Brug over water verzonken weerspiegeling landschap in wording…

Het landschap ontwaakt in aarzelend ochtendlicht -- ademt nog stilte.…

landschap de vochtige grond de dampende aarde de baarmoeder van een kreet na de stilte de nacht als sluier de maan in de kring de man erbuiten verzonken in de dans van onvergeeflijke woorden de auto’s op de snelweg krassen monotoon de runen in het duister landschap…

Lieve, Door dit landschap hebben we ons bewogen van de wortel naar de bloem en weer terug Hier het vocht in ons gezogen om je te voeden Onze aarde bezaaid en weer doorploegd In dit landschap hebben we je laten leven Van de wijde lucht zo wankel op je beentjes Reikend naar het voorjaar bloeiend lentegras Dat voor paarden zwart en wit ontembaar…

landschap vol spiegels verraderlijke schoonheid winters herkennen…

landschap in de sneeuw bomen reiken de hemel een ruif van stilte…

onverkreukeld dekt verse sneeuw nu het landschap te kortstondig toe…

Akker met koolzaad licht en blij landschap genoeg voor afzondering…

Door het vensterraam ziet zij ‘t landschap ingelijst haar man op het erf…

het Hollands landschap eindeloos vlak vergezicht een molshoop breekt al…

Het stille landschap schitterend in de zonneschijn geeft een vredige rust!…

schildersoog herkent verwantschap in het landschap kleur knalt van het doek…