Alle inzendingen over landschap

Langzaam glijdt de rivier door de kom van het dal en kronkelt zich weg in haar dromen, om tot slot bij het zilte en zompige wad oeverloos in de ruimte te stromen.…

Koolzaad teken ik tegen de weerschijn van de aarde als eenzaam geel in ’t zand ontkiemde in een grijze toplaag die eeuwenlang geconserveerd lag in het metersdiepe donker gekanteld en gekeerd draagt deze rusteloze grond de zonzij van een natte lente een solitaire plant als brandstof van een vreugdevol moment…

Oh oh wat is de wereld wondermooi op de fiets op de fiets op weg naar Buiksloterbanne zag ik een tweespan in het hooi hij met fluit en melk-in-kanne zij met kip en koek-en-panne op de fiets op de fiets is de wereld van het waterland waarlijk wondermooi…

Ratelpopulieren in mei Nevel in de takken Het regent naalden over het grauw meer Laat avondrood daalt met een geeuw Een vloedlijn, een zoutspoor Aangespoelde algen Een keten van gestolde stenen Gemalen schelpen Ze tekenen het slik Tot de golf breekt Een tong van schuim die alles wissen wil…

Een verbroedering van het landschap.…

gelegaliseerde vernielzucht botgevierd op een historisch landschap waar harde werkers en nijvere middenstanders ooit beeldbepalend waren met karig inkomen wonen primaire levens- behoefte was soberheid gestaag opvallende verbeteringen schiep nu worden vierkante kilometers bevlekt met hogere prijsklasse aan te ondiep gekunsteld water autochtoon…

De polder verschuilt zich onder een dikke laag sneeuw het ondiepe meer dat vroege vlokken spiegelde is niet meer zichtbaar in de ijzigste kou van maart breekt het ijs we spreken af na de sneeuw als de klei weer water draagt vol rimpelingen in de wind…

veluwse wouden donker en vol gevaren zwervende heidenen als kraaien op rooftocht plunderend met niets onziende wreedheid wind kreunt door takken van sombere beuken en fluistert hees het oude verhaal van moord geweld en wetteloosheid duizendjarige eiken heilige plekken offerplaatsen de bodem doordrenkt met bloed wodan en donar rijdend door…

de Maasche Sluizenaren nog na Schiedamsch stokerijen Vlaardingsch schellevispeekel verlopen haringvisserij zo polderig landerig zo vol van uitzicht blik op verre verten zichtbaar grassend land kassen groene plant tuurt ter overzijde pernisse pijpen oliepluimen bij u de Waterweg door 't land men ziet de Watersnood vanaf de wallekant…

Ik heb het fluitje aan mijn mond gezet. Mijn vingers overtrippelen de gaten Buiten mijn tuin ligt de rivier gebed In maanlicht, en er rijst een brug van jade. Een brug van jade overspant het licht, Mollig van schaduw aan haar ene zijde Een smalle schaduw schuifelt in het licht, En buigt zich over en staart in het wijde. Zij staart naar ’…

vaak als ik in de polder verblijf hoor ik in de verte de melodie van het ijs staande achter geel groene kragen zingt het glijden in de wissels van slagen gedragen komt die muziek dichterbij in een rij stoere gasten en meiden een kleurige sliert die lichtjes dansend de ijsvloer versiert met vrolijke lijnen en krullen nog is…

Dit was een wildpad tot voor kort zwierend om diepgelegen hoeven die zich in grasduinen begroeven onder gewassen kiel en schort Gortdroge sikken dwaalden hort de heuvels aan het recht geschoven haar scheuten meer dan eens bestoven door hordes vorsten uit het fort Ze kregen hooimijt van het ploegen zelfs als ze braaf hun kruisje sloegen…

Hoe wit die sneeuw die dwarrelt langs de wegen, die sneeuw die smetteloos de daken wil versieren, die sneeuw die stil, behoedzaam alles dekt: de mensen, planten en de dieren, Niets is hier nog bevlekt, alleen het wit mag blijven al is het maar heel even, dit leven in al zijn onschuld hier en nu.…

Jouw paarse heide maakt me blij... de groene esch, het weidse ven. Het is alsof ik jou al langer ken... Komt dat misschien door het stenen bed wat Hunen hebben neergezet als altaar lang geleden? Waardoor wat was verschuift naar nu... Een plek voor mijn gebeden.…

Het geluid van padjes samen, apart, nog een wat verder iets lager, samen in scheef akkoord onvindbaar want telkens andere padjes even verder, samen hinkend, apart, samen terwijl die vlak bij mijn voet even hun adem inhouden. --------------------------- uit: 'Gedichten', 1966.…

De vijver glanst van verlangen. Dode kikkers drijven, Het wit van hun buiken Sterwaarts gericht, voorbij. Met oeroud gekwaak van zomernacht Zwelt de maan En een glazige lis strekt het blad Naar haar licht. Alles dwaalt. Veel donkere vlinders Glijden langzaam dooreen. Alles dwaalt vannacht. Uit het slaapdronken riet Stijgt een lied…

Tegen de bosrand ligt in maart nog sneeuw op de hoogten van Büllingen. De weiden zijn nog dor, blauwgrijs de meidoornhagen. Torenspitsen reiken uit boven alleen maar daken. Maar een strakke wind voert de kracht van het voorjaar aan over de zachte heuvels. Geuren en licht, klanken en atmosferen dringen onweerstaanbaar door in dit lieflijke…

Een draad geweven van hier naar daar, een woord gegeven, een klein gebaar, wat stilte, wat dromen, en lente die komt... de zon door de bomen en alles verstomt.…

neem nu een boom, een heel gewone geen eik, beuk of lork, maar doodnormale wilg met treurig lange, harkerige takken aan een verre, mistige waterkant even later een glanzende vrouw aantrekkelijk gezicht en mager lijf en grote, hele grote kanovoeten zij wacht op jouw oor tegen haar bast zij kraakt, wiegt en perst sappen van worteldiep naar…

nederland in nederland nu eens niet door God geschapen noch beleden als ultiem geloof zo weinig hier is zelf gekomen des te meer gemaakt gepland de bodem daalt de zee zal stijgen en stortvloed zet de polder blank geen schepper die dit lot belet elk nedermens draagt mee iets van verleden maar in nieuwland blijft historie…

nooit heb ik later die geur nog geroken de warmte gevoeld m'n dorst zo gelest als van de dennen het door de zon verhitte zand en de koele gepasteuriseerde melk de langhalsfles ingegraven onder de schaduw van de duindoorn…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

De Heleboel verstrooit dromend in stromende regen op de bodem van het gat dat vanaf 12 mei 2005 koninklijk verwaterd meer bekend staat als Blauwe Stad het blubberzand zo heerlijk nat verdonkeremaant historische grond van voederbiet en tarwe gerst zelfs rogge groeide hier en aardappels voor fijne patat gelaarsd trekkebeent het voetvolk…

Sprankelend lacht het heldere water rimpels het is een nieuwe dag na de geboorte van gisteren de roetaard drukt haar snavel in het riet en verpakt lente in zachte streken, bekt de stengels af en verstopt ze met zicht op vloeiende stroming asfalt fluistert zacht doch danig verhit, zwarte wielen opzij, morgen, morgen, morgen…

Crimea jou schoonheid ongekend De illustere kleuren ogen verwend Niet aflatende schakeringen opeen Ervaart de vreemdeling ongemeen Gevleid neder langs zwarte zee Met oudheden van eeuwen weleer Gespreid vertoond in gepaste trots Ontmoette ik jou in bergen en rots Geen schrift kan jou beschrijven Gevoelde ervaring wat hier past Wacht met…

Vlieland kende gure tijden Die van wind, water en vuur Die van drenckeldood, natuur Die van pure armoe lijden Die van schuimbekkende baren Die een kwetsbaar dorp verslonden Likkebaardend naar de blonde Duinen loerden, een strak staren Als een roofdier naar zijn prooi Naaldbos, helmgras en fazanten Meeuwen, ganzen, vis en vee Maken Vlie…

zij zoeken zeldzaam lila langs eeuwen schelpenstrand het blauw gevuld met meeuwen zo wit als zilverzand een V-formatie vliegers verjaagt de winterkou met zuiderzonnewarmte vanuit een hemels blauw het bruisen van de golven die breken op de kust het ruisen van de harten die ademen naar rust waar komen al die spetters die glinsteren…

gletsjers stoom en zwavel een donkere dreiging van verre sombere vulkanen en traag gloeiend lavageweld rokende watervallen eeuwig beukt wit schuim op zwarte basaltstranden onder wolken krijsende vogels op ongenaakbare rotsen bloeien kleine bloemen fel rood en paars op de troosteloze aarde eens gloeiend en trillend nu koud en wachtend…

grauwe avondlucht zwanger van regen donkere dennen kraaien krassen de dag nog tot weemoed vlokken roet die de grijze avond proberen te rekken met hun ontheemd geroep enkele vinden een plek de rest zal wel blijven vliegen in de zwarte nacht…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…