2217 resultaten.
Grondtonen
netgedicht
5.0 met 3 stemmen 694 Een verbroedering van het landschap.…
DE BRUG
poëzie
3.0 met 14 stemmen 3.036 Ik heb het fluitje aan mijn mond gezet.
Mijn vingers overtrippelen de gaten
Buiten mijn tuin ligt de rivier gebed
In maanlicht, en er rijst een brug van jade.
Een brug van jade overspant het licht,
Mollig van schaduw aan haar ene zijde
Een smalle schaduw schuifelt in het licht,
En buigt zich over en staart in het wijde.
Zij staart naar ’…
De melodie van het ijs
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 147 vaak als ik
in de polder verblijf
hoor ik in de verte
de melodie van het ijs
staande achter
geel groene kragen
zingt het glijden in
de wissels van slagen
gedragen komt
die muziek dichterbij
in een rij stoere
gasten en meiden
een kleurige sliert
die lichtjes dansend
de ijsvloer versiert met
vrolijke lijnen en krullen
nog is…
Afslag
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 866 Dit was een wildpad tot voor kort
zwierend om diepgelegen hoeven
die zich in grasduinen begroeven
onder gewassen kiel en schort
Gortdroge sikken dwaalden hort
de heuvels aan het recht geschoven
haar scheuten meer dan eens bestoven
door hordes vorsten uit het fort
Ze kregen hooimijt van het ploegen
zelfs als ze braaf hun kruisje sloegen…
Wit, wit en nog eens wit...
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 4.822 Hoe wit die sneeuw
die dwarrelt langs de wegen,
die sneeuw die smetteloos
de daken wil versieren,
die sneeuw die stil,
behoedzaam alles dekt:
de mensen, planten en de dieren,
Niets is hier nog bevlekt,
alleen het wit mag blijven
al is het maar heel even,
dit leven
in al zijn onschuld
hier en nu.…
Drenthe
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 675 Jouw paarse heide
maakt me blij... de
groene esch, het
weidse ven.
Het is alsof ik
jou al langer ken...
Komt dat misschien
door het stenen bed
wat Hunen hebben neergezet
als altaar
lang geleden?
Waardoor wat was
verschuift naar nu...
Een plek
voor mijn gebeden.…
Het geluid van padjes
gedicht
2.0 met 31 stemmen 10.405 Het geluid van padjes
samen, apart, nog een wat verder
iets lager, samen in scheef akkoord
onvindbaar want telkens andere
padjes even verder, samen
hinkend, apart, samen
terwijl die vlak bij mijn voet
even hun adem inhouden.
---------------------------
uit: 'Gedichten', 1966.…
Nocturne
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 437 De vijver glanst van verlangen.
Dode kikkers drijven,
Het wit van hun buiken
Sterwaarts gericht, voorbij.
Met oeroud gekwaak van zomernacht
Zwelt de maan
En een glazige lis strekt het blad
Naar haar licht.
Alles dwaalt.
Veel donkere vlinders
Glijden langzaam dooreen.
Alles dwaalt vannacht.
Uit het slaapdronken riet
Stijgt een lied…
Büllingen
netgedicht
2.0 met 9 stemmen 428 Tegen de bosrand
ligt in maart nog sneeuw
op de hoogten van Büllingen.
De weiden zijn nog dor,
blauwgrijs de meidoornhagen.
Torenspitsen reiken uit
boven alleen maar daken.
Maar een strakke wind voert
de kracht van het voorjaar aan
over de zachte heuvels.
Geuren en licht,
klanken en atmosferen
dringen onweerstaanbaar door
in dit lieflijke…
Een draad geweven
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 935 Een draad geweven
van hier naar daar,
een woord gegeven,
een klein gebaar,
wat stilte, wat dromen,
en lente die komt...
de zon door de bomen
en alles
verstomt.…
wilg
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 597 neem nu een boom, een heel gewone
geen eik, beuk of lork, maar doodnormale
wilg met treurig lange, harkerige takken
aan een verre, mistige waterkant
even later een glanzende vrouw
aantrekkelijk gezicht en mager lijf
en grote, hele grote kanovoeten
zij wacht op jouw oor tegen haar bast
zij kraakt, wiegt en perst sappen
van worteldiep naar…
Lentefris
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 663 Ze draagt bloemen
die niet meer zouden kunnen
maar haar wiegen wekt
roosjes en ander lief blad tot leven,
haar jurk en ik kleuren ervan
Geen wasmiddel kan daar tegenop…
Een voetstap weg
netgedicht
5.0 met 4 stemmen 395 Geboren uit wind en water
Platen zand en koele kreken
Zingt mijn eiland mijn diepste kleur
Ruisende rijen populieren
langs het boomgaardpad
dingen de bruidsboom om haar dans
Een voetstap weg van de natuur
Nog gevuld van rumoer in mijn hoofd
bots ik tegen de wind, als ik uit de luwte kom
Mijn ruimte waar rust en leven
tikkertje speelt…
Mijmerend in de duinen
gedicht
3.0 met 25 stemmen 13.152 De arend zweeft en broedt mijn beboste duinen vol
ik hang met zand en zomp en gras en dor getak en jonge scheut in hem
dit is de zon tussen de aarde en de ijlte
breek baan, trillende wereld van libellenvleugels
ruisende onbeweeglijkheid boven prille netelkoppen,
breek baan in mij die in dit landschap zit
in dit doorzichtig nest van arendsdons…
Doe mij een dag
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 632 Doe mij een dag vol avontuur
en nat van 't water
het dreigen van de zon
als kwelling tussen buien
ik wil verdwalen
niet meer weten
welk veenpakket ik nader
welk eiland ik passeer
ik wil de horizon vergeten
dat daar beschaving is
verziekt door bruut geweld
gevolgd door stille tochten
doe mij het zingen van het water
van de staande…
Lief plekje grond...
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 753 Verscholen tussen de lage landen
Ligt mijn dorpje genaamd Andijk
Gehuld tussen dijken en stranden
Is dit het langste dorp aan de dijk
Als de warme zomer gaat ontwaken
Laten de bloemenvelden zich prijken
Fluweel zacht om even aan te raken
Het dorp omringt door groene dijken
Andijk laat zich koesteren in de zon
Het vee dat graast op het…
De laatste pont
gedicht
3.0 met 28 stemmen 10.356 Een klok slaat aan de overkant. 't Is laat.
Je telt de slagen niet, je kunt ze dromen.
De jaren lopen, denk je, ook wel zonder dat.
Tot hier was er een weg. Die eindigde in wat.
De Dordtse Kil, de Rijn, de Nijl de Lethe,
Deze omgeving is in wachttijd opgelost.
Je hebt de laatste pont gehaald, voorlopig.
Vroeger ging die precies om middernacht…
stil ontwaken
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 1.032 schuchter zonlicht streelt het oude
park, dommelend onder nevel en
dauw tot ‘n zacht en stil ontwaken
in wazig ochtendrood verzonken
staren bomen nog roerloos voor
zich uit
aarde hult zich al in lichter kleuren
veegt de dag weer gaande weg
de morgen geurend tegemoet
in de vijver hapt een vis nog loom
naar lucht, begluurt een reiger…
Alledaagse wolken
hartenkreet
4.0 met 5 stemmen 681 Op overdagse wolken schijnt altijd de zon
Ze vormen zichzelf, groeperen
Ze huilen hun regen leeg, pakken samen
De draad weer op door te condenseren
Ze compenseren de gaten in de lucht
Ze accepteren zonnestralen in vogelvlucht
Drijven als een warme deken richting de koude nacht
Omarmen gouden randen aan hun grens van waterzucht
Veranderen…
Polderlandse arkadia
poëzie
4.0 met 18 stemmen 3.128 Over het bij vlekken zongeplengde dak
hangt de beuk zijn loof van dieper rood
Raamkozijnen glimmen groen en vatten
terracotta bloemenpotten
daarin geraniën groeien van het esmeralden blad
met doffe kring
naar meekraplakken bloemen
Op de dijkweide weidt zijn zwijnen
een zwijneweider wijl hij op een schelp gebrande aarde
okarino speelt
De klanken…
Adem van de Hemel
hartenkreet
4.0 met 11 stemmen 727 Hoog gaan de wolken langs de Hemel
Ik kwam van ver gevlogen
En zoek in de verste verten een rustpunt
Daar waar de hemel rust op haar bogen
Machtig staan bergen aan het einder
Leunend tegen reusachtige wolken
Op de loden bodem van de tijd
Mijn land zo stil en wijd
Wachtend op de sluier
Waarmee de nacht hen dekken zal
Ver gaat mijn blik,…
De steen
gedicht
3.0 met 13 stemmen 10.431 Had vannacht een huis op een terp, eromheen
een voorbeeldige tuin. In de tuin lag
reusachtig een steen van twee doorsnee
bij één. Doopvontig was hij, een slordige
ster met een mond. Ik liep
door de tuin met een boog om de steen en keek
ervan weg. Toen stond hij op, vernielde
perk en gazon terwijl hij achter me aan
de terp op klom. Ga weg…
Vierdimensionale zomeravond
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 481 Aan de oostelijke horizon
- ver weg -
dansen geluidloze bliksemstralen
als de dunne poten van een spin.
Waar ik sta
bestaat de wereld
uit wuivend grasland
en het lied van krekels.
In het westen
koestert de ondergaande zon
roodgewangde wolkenkinderen
aan haar borst.
Tijd vertraagt,
rekt zich geeuwend uit
en legt zich te slapen…
savanne
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 451 wentelt zich in een modderpoel
tegen de jeuk van teek en parasiet
antilopen rennen elegant op gespleten hoeven
de giraf reikhalst met lange wervels
zijn gespierde schouders rusten op slanke poten
een ruwe, harde tong verdraagt de doorns
de sponzige stam van de apebroodboom is doordrenkt
hij draagt de droogte en spreidt zijn kroon
een landschap…
Avond aan een bergmeer
netgedicht
4.0 met 19 stemmen 478 Een koele bries
breekt de reflecties
van ruïnes op het water.
Lelies dansen,
statig en bedachtzaam,
als droegen ze as in hun kelken.
In een onzichtbare verte
bedekken zware wolken
als oogleden de bloeddoorlopen zon.
Sterrenloze duisternis
verbrandt het licht
en alle vogels zwijgen.…
maaidorser
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 455 een dove, lome kater sliep in het koren
augustus, de boer verzilvert zijn oogst
halmen knakken onder het zwierend mes
een haspel tolt en voert ze naar de vijzel
de dorstrommel scheidt zaad van stro
op een rooster ligt het kaf, de ongedorste aren
de korrels rollen door de gaten van een dubbele zeef
naar de opslagtank in zijn buik
hij…
Drenthe
netgedicht
4.0 met 21 stemmen 461 Bentegras en heidestruiken
De geur van zand ruiken
De adder helemaal opgerold
Genieten leuk hier buiten
Kraaien kraaien bij het bos
Ik vlei mij neer op het mos
Ik hoef niet op rijm te dichten
Maar nu voel ik mij lichter
De meeuwen krijsen rond
Maken de herrie bont
Je hoort geen vogel fluiten
Mieren bijten in mijn ….
Ik hou van Drenthe…
Uiterwaarden
gedicht
3.0 met 31 stemmen 8.002 Je lichaam warmer toen ik zei
dat dit alles me herinnert
aan het noordelijk landschap in de winter
waarmee ik verbonden was, polders,
oneindigheid omdat achter die dingen
de zee is. Ik wil altijd terug naar zee,
water fluisterde ik tegen je schouders en je
mond gaf aan dat ik ook zwijgen mocht.…
Noorwegen
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 790 Lom en Luster
daartussen.
de smalle weg hoog op,
de kille ongenaakbaarheid
in de breekbare ademlucht
van de koude bergen.
zomer en herfst
daartussen.
witte kleden op hun rug,
gehuld in frêle sluiers
en afhangend kant van vallend water,
staan onwrikbaar de hoge bergen.
de weg krult zich
intussen
vergenoegd met aan zijn zij
het…
Perkpolder
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 306 De meeuwen zijn als
laatste vertrokken
(Tragischerwijze het
vissen verleerd)
Hier stak men de handen
uit de mouwen,
hier zwaaiden vrouwen
een afscheid
dat pas veel later zou komen
en toch altijd te vroeg.
We hebben niet genoeg
gebeden, klonk het in de kroeg.
Maar ook die geluiden
verstomden, ondertussen kruipt
het onkruid over…