Alle inzendingen over lankmoedig

Lankmoedig sluit zij de luiken van het NS-loket. Voorgoed. Het kaartenapparaat knikt haar neerbuigend toe. Abonnementen kan hij niet venten. Zij wel; met een warme lach, wat je van een stalen machine niet verwachten mag.…

Chopin raakt altijd mijn hart als ik hem hoor, Lankmoedig als hij was prachtig zijn werk, Ootmoedig en nederig bij als zijn werk, Vooral zijn nocturnes zijn waard om gehoor Te geven, hij neemt je mee naar zijn wereld, Vol fantasieën en naar zijn sentimentele wereld.…

Lankmoedig stond u mij toe u te winnen, ach, een malende molenaar .... Wist u veel van de adder aan de borst, dat kan je toch niet verzinnen, ik ben een leugenaar ! Eerlijk gezegd, het is wel waar.…

ze is lankmoedig, ze steekt het mes niet dieper in mijn wonden. En word ik overmoedig, ze houdt me bij de les, ze kan zo goed doorgronden.. Maak ik haar steeds weer aan het blozen dan maakt ze nooit een keer bezwaar. ze is heerlijk, ik zit bij haar op rozen Ze zegt "dat roze matcht zo bij mijn rode haar"..…

Wanneer de blaadjes vallen worden mensen lankmoedig het rood-groene tapijt wat geurt naar herfst roept weemoed op maakt mensen depressief Wanneer de blaadjes allemaal gevallen zijn, zijn er vele mensen, die niet meer " onder ons zijn" door de herfst, sloeg de weemoed en depressie toe Genadeloos.…

Bladeren van alle getijden, op drift door tijdloos glas van wederhoor of flessenhals, hebben in weerwil van de dag de ogen met wimpers gesloten, anders zouden zij zijn als lankmoedige waarheden, verward in uren die slaan als zogende zweepslagen aan eiken, wijkend voor de wind om te prediken zonder zelfs maar kort te versagen.…

boven ons verscheen een heldere vuurbol hij doorstond de ontmoeting met de aardatmosfeer we keken naar een lumineuze hemelse show een verzengend kosmisch spektakel na een gewelddadige neerwaartse tocht vond de meteoriet zijn graf ergens in een veld onverstoorbaar ligt hij daar lankmoedig wachtend op iemand die hem uitgeblust…

Mededogen verbindt lankmoedig en accepteert allengs het voorbijgaan. Maar wie liefde kent laat nooit en te nimmer alle hoop vervliegen. Want de liefde is een allesverzengend vuur, woedend uit een sprankje.…

Even later keek ze wat lankmoedig, leek me zelfs te wenken. Maar plotseling was ze weer verdwenen. Kon haar gedrag niet echt begrijpen, doch besefte later wel verwonderd dat ze me haar stralende liefde had willen schenken.…

Ik heb niets op deze aarde gezet een ding heb ik gedaan een gedicht van de ondergang gered ze was zo bevrijd geschreven zij moest gewoon blijven leven lankmoedig is zij een voorbeeld niet alleen voor mij maar voor velen zij kan veel verdragen en bovenal weet zij te delen een pracht van een gedicht zij schittert in het zonlicht maar…

Vriendelijkheid en Geloof Goedheid en Zachtaardigheid Maar voor die bleef Boosheid doof Toen sprak ook nog Zelfbeheerzing En daarna Lankmoedigheid Maar het zaakje escaleerde En heel gauw had Boosheid spijt Want broeder Liefde ging nu spreken En zijn stem klonk als een gong Een ieder staarde nu naar Boosheid Die plots een toontje lager zong…

Ach de liefde, opwindend dichtbij en wat onbereikbaar, zoals de sterren staan, vaak niet met het blote oog te zien, als levend stof van licht voorzien, waar uit ik dagelijks ademhaal, verkleeft met de schemer van de wintertijd, getekend in het eelt van beide handen wat zienderogen vergeeld, wordt het weinig van de zon in zijn lankmoedigheid…

Hij knikte en zei lankmoedig met een stem als van volmaakte receptioniste: ‘Hij heeft ten minste gebeld.’ *voor Rutger Kopland…

Je bloes die half open staat het kippenvel in jouw straatje van Vermeer en de houten bank In de tuin van een zomer waarin jij op mijn schoot lankmoedig heerste met warmte en geuren uit de huid en de haren Bij elke kus de lippen als een krent samenkneep voordat jouw tong flitsend uitschoot mijn wezen diep beroerde Wij wachten samen…

waar ’t land zich schier tot eiland tongt en bunkers kaal uit duinen zweren wieken zich stralen door de nacht als dorsers die de polders scheren grauwend uit zwarte duisternis hoor ‘k schepen en baleinen hoornen weergalmend in d’onmeetlijkheid van trage lankmoedige tonen bundels priemen door mist en zwerk klauwen verloren, blind…

Een kleine troep, avantgardisten bijzonder gekwalificeerde soldaten speelt het originele en lankmoedige bordspel met een haast geheime militaire strategie. Elke zet doordacht, leeft en experimenteert ... om het vreemde terrein te verkennen totdat de eerste pion sneuvelt.…

Lankmoedig is de Heer, en goed - Doch vrees de Dag des Rechts!…

Lankmoedig is de Heer, en goed - Doch vreest de Dag des Rechts!…

God ziet dit lankmoedig aan.…

Lankmoedig kijk ik door het raamkozijn, terwijl de regen blijft plenzen op het water en zucht hoe zal het me varen later als zij er plots niet zal zijn ..…

Slechts Één schenkt ieder wezen De liefde en het leven hier op aard Zoveel gunsten heeft Hij reeds bewezen In Zijn lankmoedigheid ons bewaard Welk Wezen kan schoner aarde bedenken Met meer verschil in vorm en kleur Of zou Zijn schepping beter schenken Zo volmaakt, zo superieur.…

Nu ben ik oud, lankmoedig, erudiet. Ik weet waar Abraham de mosterd haalt. Er is een kalmte in mij neergedaald die men bij jonge lieden zelden ziet en wijsheid is het thans, die mij gebiedt. Ik weet waar Abraham de mosterd haalt. Terwijl mijn blik door ’t keukenkastje dwaalt denk ik: “waarom vind ik dat potje niet ?”…

van ’t geduld word ik zienderogen ouder van andere ouders die me staan ouder worden uit aanblik 'krijg ik de gnuivende knipogen ze doet alsof ze mijn zon is draait me een paar miljard lichtjaar om haar vinger ze zet een dansje in draallalaa draallalaa, draal en draalt tot het zadel van mijn bakfiets afzakt lankmoedig bekneld in mijn schoenen…

Haar last is zwaar, de frêle schouders staan gebogen je nam het weg, de ogen vol van mededogen kreeg dank voor hulp en je lankmoedigheid. Die hulp bleek deelbaar dat wil zeggen: van toen af aan,- en saam, de zelfde weg gegaan en tellen gaandeweg, de jaren samen.…

Wat zij niet weet, zuurstof als kleur is echt, wat zich in de eerste aanschijn aan levende wezens hecht, een speelse kracht die kleuren wegkaapt uit De Provence voor de luie voeten van een profane zon die lankmoedig op haar wacht.…

Want weten wij allen van binnen eigenlijk niet al alles over lankmoedigheid, het sterven naast ook 't groeien eenvoudig genoeg over vergaan en dagelijks opstaan.…

die vredig glad door zilver maanlicht werd beschenen en wenkte, dat vanavond lopen over water ons werd toegestaan zó uitgenodigd verbleven wij een volle tijd en hielden ons voldoende staande met vissen die in ons gespannen net verdwaalden, tot een roepstem van de overzij, luider aandrong om te komen en tot hulp te willen zijn, met lankmoedigheid…

Een nieuwe ozonlaag het bitterzoet van zonnestralen doopt in lankmoedigheid toebedeeld, wordt geaderd marmer vloeibaar door het bioritme van een visioen.…

Jongeheer Poes, zegt u er eens wat van, het zint u evenmin, zie ik aan de tenhemelschreiende blik in uw lankmoedige ogen Bent u met ons ook niet van mening dat Bommelstein wordt belaagd door 'n infantiele snoodaard met wouldbefunny walgrijm in zijn vingers?…

Soepel en lankmoedig liep de steel van de bankschroef in zijn vereelte hand, die de gang afkapte en nieuw vloeiend aan het lopen bracht. Het doffe raam vertelde wat je weten wilde van de schemering, de geur van honing doezelig slaperig in het halfduister van opstaande raten.…