Alle inzendingen over lente verlangen geluksgevoel

het frisgroene blad absorbeert gestreeld door wind volop de lente…

lente viert hoogtij opborrelende driften lokroep van natuur…

sneeuwklokje vertelt: ik kom u lente brengen waarom zo ijzig?…

sneeuwklokjes luiden nu luid strenge winter uit, zachte lente in.…

berghelling in bloei zee van bloemen lente op haar mooist bloemenpracht…

dat is in de lente tegen herfstdraden aanlopen die daarna in je hoofd blijven zitten...…

de treurwilg steekt z’n kroon op: lente op z’n hollands…

Natuurlijk ontmoet tussen zonnestraal en gras duidelijk lente.…

ik denk aan de spreeuw van de voorgaande lente dood ligt op de loer…

door bloesemtakken schijnt voorzichtig het maantje lente komt op stoom…

Paasbloemen bloeien zoals in elke lente. Het feest wordt gemist.…

De lente meldt zich.…

De lente begint hongerig: nieuwe blaadjes – eten de bessen.…

op de zon gericht als een geel gekleurd wonder draag je de lente…

Wat Paulusma ons destijds heeft voorspeld, Wat hij al in de herfst heeft staan te brallen (Hij liet een kreet als ‘horrorwinter’ vallen): Bittere kou en veel natuurgeweld. Voor Piet komt er een horrorwinter aan: Van SBS mag hij dit najaar gaan.…

Het houdt niet op te sterven het zal het voorjaar zijn Mechanisme van cellen splitsen knarst met een stroeve pijn Vanavond wil ik nog niet missen wat achter morgen zeker komt Ik sla het dekbed voor je open voel jouw kou tegen mij aan laat mijn vingers over je wangen lopen en jij laat mij begaan Kom dicht tegen me aangekropen doen alsof we…

Frisse ochtendstraal Zo jong in de dag Toch heb je alle kracht om de nacht te verjagen Je straalt je koele licht op mijn gezicht Ik lach je toe Ook al heb je, je warmte nog niet Je warmt mijn gedachte Van een warme zomerdag…

ik wenste mijzelf een lentedag vol bloeiende violen een zacht geurende meisjeslach in ontluikend groen verscholen ik wenste mijzelf een lentekleed vol blauw geel groene bloemen prachtig kleurend kamerbreed waarop bijen zachtjes zoemen ik wenste mijzelf een lentezon gespiegeld in het water waarin ik mij steeds warmen kon tussen eenden…

het is de lucht de geur en klank van wat uit takken barst op dit uur moet ik naar buiten laat mijn ziel uit als een jonge hond languit in bed mag de nacht zichzelf verdromen in de ochtendstond…

Het stompe mes van de lente Kietelt mijn hals De slagader popelt Een volle kelk klimt uit gras Mijn zolen strelend Ik omhels jou, lente Ziek van oprispend maaggas Mijn honger…

Het deed mijn weemoed dra ontdooien, ik gaf ze brood met gulle hand en mijn hart ging sneller want, De lente is hier aangeland!…

(hooikoorts) ik zie de kleur van mint of van smaragd de lentetinten na eenvoudig snuiten die zo charmant de mensenneus ontspruiten ik vang ze in de hand, geniet de pracht soms komt er slechts een habbekrats naar buiten maar is er sprake van een karrenvracht die zich ontworstelt met een woeste kracht dan vallen trots en jubel niet te stuiten…

zij koesterde achter het raam haar lentekriebels toen zonnestralen op bevroren aarde krokusknopjes voorzichtig lieten opengaan…

Ongekend geklop Het is het hart van natuur Een lente ontwaakt. Hoe een ongekende zachtheid mijn zintuigen prikkelt waarbij allerlei vogelgeluiden als een variërende achtergrondmuziek het pad kruisen van waar kleurrijke muzieknoten golven en meestromen met een notenbalk van waar einde nog niet is geschreven.…

In de begingroene lente zat, Een eik zijn knoppen uit te schudden, Zijn schorsachtige begingroene schubben, Barstten tegenstaandedat, De flauwgele zon gloeide evenmin, Ver onder haar stand te branden, Haar flauwgele oostelijke standen, Plantte hitte desalniettemin, De eik dronk zijn water gestaag, De zon kreeg een heldere kleur, Zo brachtten…

Ik leef de nadagen van een taaie lente Vol onheil en tegenspraak. Mijn huis is onbewoonbaar verklaard In zelfbeklag sla ik de ogen neer. Ik blijf achter temidden van een kale vlakte Van gemiste afspraken en bittere beloften. Mijn stad is ontvolkt. Mijn stad brandt.…

De bomen zwaaien de winter uit, buigzaam zwiepen de bevrijde takken op een victorie zaaiende zeewind. Pulkend is het plezier van bottende twijgen die zweren en puisten van het groene pus, uitgeknepen door een kloppend kussen van gonzende stromen lentewarmte. De blauwe baarmoeder van spruitend leven ontvangt in volle zin de spuitende zon…

een zwarte vlinder cirkelt rond de kachelpijp nog niet afgekoeld een koppel kraaien nestelt in de kachelpijp lente breekt door zie hem daar hangen die toverbal in de lucht het is een april…

In de verte klinkt het als driewerfsecho, maar wie met de lente luistert hoort teefjesgeblaf.…

Vol verwachting klopte lente sluimerende camelia, prunus, ook magnolia tot volle bloei. Plots blies opgestoken stormwind hun kroon tot rozerode fragmenten verspreid over grastapijt en vijveroppervlak. Veeg ik, gevangen in heimwee dit pseudo sneeuwdek weg. Ook mei wordt snel verleden.…