Alle inzendingen over leste

Ditmaal geen speler of een regisseur Die een toneelstuk grondig komt verpesten Maar een commissie die ten lange leste Verschijnt met politiek correct gezeur Maar wat voor titel valt er dan te wensen? Sneeuwwitje en de zeven aan een verder geheel niets over hun verstandelijke vermogens zeggende groeistoornis lijdende medemensen?…

Zou dát het doods-uur wezen, Waar alles op zijn best, Verheerlijkt opgerezen Verschemert voor het lest?…

waar zijn de poeltjes die de koeien lesten waar zijn de kikkers, stekelbaarsjes en al die mooie salamanders de onderwaterwereld verborgen in een groene wei waar zijn die vele uren van spelen vroom en blij ik heb echt medelij met onze kinderen och arme… de evolutie haalt het van de charme!…

en als de tijd daar is gekomen dat er niets meer voor ons rest dat zelfs stilte is vervlogen als een bel die levens lest die kleuren draaiend ver vervagend in zichzelf vrede kent en de zin van wat we waren als een droom op jouw ziel ent sluit dan mij nog in je ogen en neem ons in je wezen mee omdat er niets meer meer kan wezen…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht wederom, gelijk de mens is, een andere schim die ook in mijn gespiegelde vitrine vertoefde ik was van mijn schepping getuige en kon weer de horizon verklaren…

laten we elkaar halverwege ontmoeten ergens ten langen leste zullen we de zee verdelen in eb en vloed of de toekomst in ervoor en erna, in vader en moeder of het midden in links en rechts van de halve waarheid, de halve Nederlander, de halve kansen…

Zie de soldaten graven met slechts hun handen in de stapels die eens gezamenlijk een stad was Met straten waar doden verbrand en verkoold lagen en de doffe zwakke stemmen van hen die levend waren begraven Wie deze gigantische storm overleefde leste slechts de eerste dorst met zwarte radioactieve regen…

Het moet wel zijn zoals ik het voorzag; de angstige uren in de nacht zullen ten langen leste lonen voor wie beseft dat van alle gedachten die ooit werden gedacht die aan de dood behoorden tot de meest gewone. ----------------------- uit: 'Wasdom', 2011…

Uitgeleend geld Geld uitlenen gaat heel vlug Vraag is wanneer krijg je het terug En is ’t weer in mijn beurs ter lange leste Dan denk ik binnen zijn de beste. 2.…

Ten leste en Wending zijn titels van twee gedichten uit Geleende tijd.)…

mijn penselen hebben angst voor het bewegen vrees om plein en straat te vegen kleuren schromen zich te laten zien zij vloeien niet maar blijven aangelijnd het witte doek voelt koel in het ontvangen van de eerste schetsen ten langen leste heb ik mijn ezel in de tuin gezet wind en lentezon deden de rest…

Mijn jongen, toen uw leste kus vaarwel zong door mijn blonde haar, deden ons beider handen nog van komen 't schoon gebaar. En toen de leste trein vertrok, wuifden zij nog elkander toe, die zwijgend hebben liefgehad, die minnen elkaar voorgoê.…

Zij hebben zich stil volgezogen Met geur en kleur, contour en klank En zijn als vogels opgevlogen En rusten op het vers als bank En heffen zich ten langen leste Met licht geworden vleugelslag En vliegen naar harts verre nesten En slapen tot een nieuwe dag.…

Beziet, het moedig dier de Leeuwe staat gebonden, Omdat men zijne aard ten leste heeft gevonden: Ach! Sampson is gevat, omdat zijn machtig haar Werd, door een ontrouw wijf, zijn vijand openbaar. Wil iemand in der haast zijn vijand overwinnen, Die lere zijne grond en aangeboren zinnen.…

Herinneringen malen door het hoofd in het midden van de nacht Wie had dit ooit geloofd Dit had ik niet verwacht Hij had het mij beloofd we worden samen oud Hij is toch weggegaan het is hier stil en koud De lente doet haar best en maakt een kleurenpracht De roodborst maakt zijn nest ik zie de grote macht Ik denk en .... op het lest zie…

je lest de dorst stilt de honger luwt mijn woede en geeft weer zin ik voel me bevrijd als jij langskomt schep ik ruimte voor jouw plaats ik verruil mijn stad zoek nieuw leven ik maak me zwanger door jou te wensen als je roept sta ik op streef ik een dag voorbij de moeheid die kwelt en verwart…

Op zoek naar mijn verloren hart ging ik de lange weg terug naar het waarom en hoe en wat en waarom toch ik tot ik ten langen leste besefte dat de antwoorden uiteindelijk niet in het verleden liggen maar in het nu en straks nu vestig ik elke dag records beschouw alles zo veel mogelijk als nieuw na de dag van het verlies hoop op den duur…

Mijn jongen, toen uw leste kus vaarwel zong door mijn blonde haar, deden ons beider handen nog van ’t komen schoon gebaar. En toen de leste trein vertrok, wuifden zij elkander toe; die zwijgend hebben liefgehad, die minnen elkaar voorgoê.…

Als ge maar naar 't doel der dagen Groeit en bloeit, om in het lest De éne eigen vrucht te dragen - - God vergeve dan de rest!…

de wind heb ik zachtjes horen fluisteren de zon strooit over alles haar verklarend licht water betekent leven voor uitgedroogde aarden vuur vuurt gevoelens met enthousiasme aan ergo: de wind heeft mij doen luisteren de zon toont mij een helder inzicht water lest mijn zoektocht naar werkelijke waarden en het vuur het vuur wakkert…

tot ten leste komt het verlossende zwijgen, voor het kreunen der smart en de jubel der vreugd.…

Zacht trekt ze de woorden uit me weg die haar schoonheid volkomen missen maar naar waardering blijft ze vissen nadat ik mijn diepste heb gezegd ze laat me draaien om mijn as verliest belang in mijn aanwezen zodat ik alweer begin te vrezen ik ben de domste van haar klas ze leert mij de fijne kneepjes lest mijn dorst maar taalt zelf niet…

Wat kan het ons dan nog baten In deez’ doolhof verder te gaan, Wanneer wij ten leste toch verlaten In het lege donker blijven staan!…

Het knarsetandend wit Dat in mijn adem fluistert Mijn trouwe metgezel Als hartslag in de schemer Tegen een oranje aura Prik ik in het laken Groots en nietig tegelijk Weet ik mij verbonden Het zuivere koude water Valt hard naar beneden Ik lest mijn dorst Proef het zout van mijn huid Hier op dit hoogste punt Stroomt de aarde door mijn…

Blijft, als alles is gegeven, alle liefde werd gekrenkt, ten lest de einder wenkt, een reden voor dit leven? Ten slotte blijft dit blijken: wat te vaak buigt, zal breken, is het voor tranen al te laat. Als je dan met lege handen staat, is dan dus dit gebleken: tot zover zal zij reiken.…

Ten lange leste de brokken niet passende puzzelstukjes op een lichte glooiing met eenrichtingsverkeer Het contrastrijke vervaagt achter de vloeibare grens van adem en waden contouren worden milder Restanten van late bloei verglijden nog even zichtbaar mee het glanzen van voorheen dooft uit maar het uitzicht blijft bewaard de oneindige…

Waarheen ik ook loop, altijd komt er een eind aan mijn reis aan de kust van een zee waarin het land uitmondt met uitzicht over oneindig vruchtwater dat leven geeft ieders bloed doet vloeien en jouw zaad draagt door geulen, over bergen en dalen naar het hiernamaals, het vult mijn cellen, mijn borsten rond van vreugde lest mijn dagelijkse…

Ben ik nog relevant vraagt de lente aan de storm over de heuvels mijn naam staat zelden in de krant niemand kent me in dit land doe ik er nog toe de meeste mensen zijn nu moe nog onbekender dan een koe vraagt de storm ten lesten toe tel ik eigenlijk nog mee je bent op dreef, zeg je in fluistertoon terwijl je naar mijn woordenlijf staart…

Beste Jan, het moet me van het hart Dat ik kritiek (Bet Weter's) ondersteun 't Verweer van jou is ditmaal Naïef als 't rijm van je gedicht We zijn van jou voorwaar beter gewend Met hij en zij wou ik geen nadruk leggen op het "wij"-gevoel, Als wel de overkill van 't ik, de overdaad die 't ego krijgt in hedendaagse poëzie.…

Ga door, open je hart want wie verloor kan ten lest slechts winnen. En met wat is misgelopen, kun je opnieuw beginnen.…