Alle inzendingen over leste

krijgt samenhang ten langen leste in het zicht de overhand als goudgerande cumuli waar het late licht op brandt wordt het oude zeer vergeten van opgekropte vrijheidsdrift waaruit bitse schichten schoten toorn gericht gehoor bestookte geselend met woedevlagen plots gebraakte donderslagen klarend is de wolkenlucht vergeven van doorbroken…

Als ik vermoeid van struiklen keer, dan zink ik aan uw boezen weer; dan lest aan uwe moederborst uw hemelnekter mijne dorst. Hoe rust ik dan in uwe arm! gij dekt mij in de koude warm. O! lei mij door 't oneffen land gelijk een kind aan 's moeders hand?…

Nu je schip ten langen leste langszij ligt en je koorden en lijnen zijn aangebeten is de lucht nauwelijks te harden.. Met mijn arendsoog monster ik je lichaam dat uitgezakt is en gebruikt, nu nog koud en verlaten op het koedek maar later brandend zal behagen wanneer de poolnacht komt belagen.…

Wij die elkaar tot bloedens toe op alle zwakke plekken kwetsen, wij beiden zijn ten langen leste de onbesliste vete moe. Het laatste licht faalt in het westen, mijn lieve vijandin, zie hoe ik mij van wapentuig ontdoe; dit is uiteindelijk het beste.…

verdienste ik blijk nog immer een arrogante kwast en ook niet een van de minsten zo stel ik al turvend vast bescheidenheid was mij al jaren een flinke doorn in het oog ik twijfelde, kende vele maren waarmee ik mezelf altoos bedroog wie zijt gij dan echt vraagt de oorwurm in mijn oor ter rechter zijde heb toch weet dat uw gedichten ten leste…

Zo heerlijk langzaam straaielen en samen lekker draaielen, jouw beeld in mij verfraaielen, zo lekker op jouw bank Jij mag me best bestringelen of direct heel hard verspringelen misschien ga je me wel ontzwingelen bij het schijnsel van de maan En al wat me nu nog rest ik zeg het je op het lest: of het nu noord is, zuid of west, Schat…

Daar stond een late zonnebloem te sterven in de leste zon, en niemand in de wereld die haar nog helpen kon. Van lijve zo belachelijk gelijk een leuterwijf, met vuil versleten kleren om 't uitgedroogde lijf, Een mensenhand, gerimpeld, had die haar troost beloofd? Die sneed van 't mager halsken dat diep-gebogen hoofd.…

Geen heul is ons in 't lest gebleven, zijn diepe vaderlach alleen. O bloed, bestijg de broze zomen van dit gevonnist, schuldig lijf: gij hebt een koninkrijk ontnomen en gij alleen rekt ons verblijf.…

Net als water heb ik je nodig Je lest mijn dorsten Je blust mijn vuren Je lijkt soms wel mijn instructeur Je helpt met remmen En af en toe met sturen Bent als de zon voor mij onmisbaar Je laat me stralen Van binnen gloeien Je bent de lucht die ik adem Helpt me overleven Te bewegen zonder boeien Je bent de ogen waardoor ik kijk De wereld…

Uiteindelijk terug van weggeweest op de vertrouwde Noordhorner veste, kan het vermoeide lijf te langen leste herstellen van het mislukte wandelfeest. Merkwaardig genoeg stoort me nog het meest de leegheid die er restte, nadat ik drie dagen lang mijn beste been had voorgezet. Een gelopen race langs wildplasstee en openbaar toilet.…

te zoeten in de zon koude nachten zetten zwaar bevochten sappen niet in suikers om groene bladeren tierden weinig zomer, het scherpe vocht ontwaakte zelfs de dromer maar in de nasmaak proefde je de strijd der elementen het donkerrood karakter voelde temperamentvol door de pittige fermenten het is de wijn die hete dorsten lest…

Muziek als antwoord op al mijn levensvragen, als troost, verdriet, ten langen leste opgebrand. Doelgericht gestreken, en naar het blauw gedragen, het licht volgend vanuit een mensenhand.…

Ten leste uitten zij 't verlangen getweeën aan één galg te hangen, opdat dit dan de aanblik bood van huw'lijkstrouw tot in de dood. Hoewel dit grif was toegestaan, werd tóch niet aan hun wens voldaan; de ambtenaar, de beul vervangend, deed z'n werk onsamenhangend.…

Ten leste uitten zij 't verlangen getweeën aan één galg te hangen, opdat dit dan de aanblik bood van huw'lijkstrouw tot in de dood. Hoewel dit grif was toegestaan, werd tóch niet aan hun wens voldaan; de ambtenaar, de beul vervangend, deed z'n werk onsamenhangend.…

Ten langen leste voeg ik het woord bij de daad, ik ga niet langer gebukt onder mijn gewicht.…

Al mijn krachten zullen aangesproken worden wanneer ik ten langen leste mijn stem ontmoet. Van waar komt zij toch, en juist waarom nu? Probeer ik te reiken naar waar ik thuishoor, zoals de zanger die op zoek is naar zijn lied? Ik zing opnieuw voor de wereld, mijn eigen kleine wereld.…

Generale repetitie Hulde aan alle fouten die ik beging aan alle keren dat ik met schaamrood de planken mijn diepste excuses bood en spijt ten leste zorgde voor bekering Applaus voor al het vallen en weer trachten voor de wonden die ik in janken heb gelikt alle rotstreken die me door het leven geflikt uiteindelijk zoveel goede dingen brachten…

ik pel de jaren af als uienrokken en vang de tranen op in een karaf ik heb het land zien liggen, maar was laf bevreesd voor reuzen bleef ik held op sokken de druiventrossen hingen aan de stokken maar niemand die me iets te drinken gaf ik sloeg op rotsen met mijn herdersstaf en leste mijn dorst met gulzige slokken maar onbevredigd ben ik…

vader was tot sneuvelen bereid de dorst en honger waren metgezellen de Russen waren eens ontzettend felle en wrede communisten, zonder spijt bedreven zij een krijg van haat en nijd bloeddorstig, klaar om koppen te gaan snellen je vader heeft de oostgrens toen bewaakt tot eer en glorie van het vrije westen de vijand gaf het op ten langen leste…

Wat deert het of het waar is Zo 't u wat moois verhaalt - Als 't kleed ten leste klaar is Wordt 't toch weer uitgehaald. Niet gans uw ogen sluiten, Alleen maar meer of min: - 't Is binnen niet, niet buiten, Maar altijd middenin!…

De dood van de tuinman was heel terecht; een oude vete werd nu eindelijk beslecht, zodat de rozen in hun paradijs'lijk hof, zouden kunnen getuigen van Gods' lof, als hun zoete geur ten lange leste niet alles voor het gerecht doet verpesten.…

‘k Had zelf daar lest mijn portie van.’ ‘Zo? En wat heb je er aan gedaan?’ ‘Ja- ‘k ben half gek naar huis gegaan, En ‘k zette naast mijn vrouw mij neer, Die heel meewarig, lief en teer, Mij zachtjes streelde langs de wang, En ‘k zat, ja, wel twee uren lang, Met mijn gezicht aan haar gezicht: En ‘k voelde heus mijn pijn verlicht.’…

Wat deert het of het waar is Zo 't u wat moois verhaalt - Als 't kleed ten leste klaar is Wordt 't toch weer uitgehaald. Niet gans uw ogen sluiten, Alleen maar meer of min: - 't Is binnen niet, niet buiten, Maar altijd middenin!…

door de warmte van uw mond het moment alleen nog wilde dromen voelde de tijd verschanst in zomernacht vlogen de uren ons nimmer voorbij volkomen rust en stilte zij aan zij van verre zongen sterren fluisterzacht kleuren veranderden in vuurbloemen waar tonen streelden langs de horizon wonderlijk van klank niet te benoemen ten langen leste…

bevlogen door de warmte van uw mond het moment alleen nog wilde dromen voelde de tijd verschanst in zomernacht vlogen de uren ons nimmer voorbij volkomen rust en stilte zij aan zij van verre zongen sterren fluisterzacht kleuren veranderden in vuurbloemen waar tonen streelden langs de horizon wonderlijk van klank niet te benoemen ten langen leste…

Het is het niet het brood dat de honger steelt, of kreunende bomen die in stormwinden worden getest maar de toonhoogten van het denken van bodemloze nachten tot in de zwartste dromen, verlicht door pijn waar elke dichter z’n dorst uit lest maar ook als schrander dier dat zijn bloed laat koken, een opmaat waaruit de heerlijkheid…

Maar ja, we kijken al vooruit en hopen echt op 't beste want leven gaat zo snel voorbij en eens komt ook het leste. Mocht toch de vrede het gaan winnen, voor ons en overal op aard. Wat luisteren, echt zien, beminnen dat is toch alles waard, en mocht de zon dan schijnen voor eenieder die dit leest.…

plaats in de wachtkamer of op de brancard fasten your seatbelts want er heerst gevaar er komt turbulentie de lucht wordt zo zwaar 'k Wil klappen voor zorgdragers dragers van zorgen broeders van zieken en zusters van morgen Plegers van lijders genezers die zweren dat geen der patiënten een bed zal ontberen Te langen leste…

schieten voorbij ze vormen een wazige streep en brengen mijn hart weer tot bedaren nadat ik eerst naar jou had zitten staren De trein spoedt voort en neemt jou op ook je lieve ogen, je markante kop ik kan maar niet van je afblijven mijn ogen zijn mijn handen die schrijven met kleine virtuele letters op je borst mijn god wat ben je mooi je lest…

Niets blijft ten lest dan stil verdriet waar liefde nauw werd afgemeten geborgenheid men wachten liet achteloos passie werd weggesmeten. Wanneer je wendt om nog te kijken éénmaal nog slechts één laatste keer zal liefde reeds vervlogen blijken is voor tranen al geen ruimte meer.…