Alle inzendingen over leven OR klei

Langs oneindige wegen in het prachtige polderland waar de natuur haar eigen gang nog gaat, ongebonden in groei en bloei, vindt het leven in volle pracht vloeiend de dansende kleuren op linnen van het netvlies gebonden als een levensboeket waar het purper eenzaam en alleen tussen al het groen zich wortelt in de klei van tijd.…

In dat tempo slijt de steen zijn ziel bloot tekent eeuwigheid en smelt tenslotte mee met sneeuw en zomerdooi vermengd met water zand voorbij een hand streelt blij de huid waarin de klei zich vormt tot stil genoegen…

Ik heb hard en met hart gelopen, tot ik was waar was en klei tot brei geworden zijn. Zij aan zij, gedragen door de woorden van een kunstenaarscollectief dat de weg kwijt is, laten daar twee mannen, met handen vol donkere haren, de billen van jonge vrouwen rij aan rij passeren.…

Ze kneedt de klei, in ogen van verwondering door ranke schoonheid, geroerd door slanke handen, water gereinigd uit de schaal van broosheid, zweet gestileerd in onschuld, de vorm ontstijgt de ziel van het creatieve denken, te zweven in onbreekbaarheid en licht laat dolen in een hogere vorm, ontleedt in betrekkelijkheid en deelt het…

Zijn Woord waarvan wij woorden maken in een gedicht in blijdschap, wanhoop of ontsteltenis schrijven bij Uw licht Er is geen onderscheid tussen al de levende zielen groot of klein, rijk of arm dat wat recht staat voor Zijn aangezicht in 't wonderbaarlijk licht Jij ik wij, in de holte van Zijn Hand gevormd uit een klompje klei…

Gedachten zijn van klei, gemodelleerd uit alles of niets toepasbaarheid blijft vrij.…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

keizers in een decadente sfeer maar koning clovus bracht de ommekeer pas in de gouden eeuw kon ik mezelf bevrijden van leerling naar gezel en meesterschap in later leven ben ik nu via het internet misschien de anonieme klei voor altijd toch ontstegen…

Op de schaduw leven, voorbij de stappen die onze dromen najagen. Het lichaam verzwijgen. Tot tien tellen (in stilte) en dan tot honderd schreeuwen. Je naam schrijven in gedachten en dan voor eeuwig ronddolen. IJsberen maken hun rondjes steeds klei- ner. Hoe dicht komen we bij ons zelf?…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Boetseerden uit klei de schitterendste vormen. Legden hun schroom af na een leven van vele stormen.…

waar land en lucht elkaar omhelzen, daar is een plek zo weids, zo vrij ik zou er altijd willen groeien stevig verankerd in geurige klei zilveren wolken pakken zich samen een regenboog wordt ademloos de tijd verstrijkt alles verandert maar waar jij en ik elkaar omhelzen daar blijft het leven eeuwig zo…

Ergens uit oertijd wacht een week skelet misschien in klei of zand op oog en hand; een teken van leven.…

(geboren worden – leven - sterven) lichtsporen die klonteren tot blote voeten in vette klei de Melkweg wapent ons met hagelwitte tanden we planten een vlag in dit pak van vlees en bloed en klampen ons vast aan aardse gewoonten lichten het roestige anker alleen voor poëzie, liefde of de dood…

je schopte zachte muziek in het mechaniek van de schijf tot hij zijn vertrouwde draai had gevonden in snelheid en geluid je komde handen rond klei die randen verkenden van meegaandheid en consistentie in samenspel tussen cirkel en lijn zonder breekpunt te zijn fraai welft lichte druk de soepele klei gelijkmatig de hoogte in…

Met wiegende heupen passeert ze ziet dat ik staar ziet niet dat ik haar zie denkt dat ik droom terwijl ik zit op koud steen met rondom de klei die haar voeten vergrijst vegen maakt op haar kuiten ze danst langs het steen waar in letters haar naam waar ik op zit naar haar staar naar de vegen die met haar bewegen ze danst in de klei…

hij boetseert zijn klei in late dagen tot een pop die de wereld niet kan verdragen zijn leven was een flop schopt het zand over de graven woekergras waar de insekten zich kunnen laven dan ziet men hoe hij was bij leven, naar menselijke maatstaven een verdoemde welkom in geen enkele haven geen mens die zijn naam roemde op die ene na…

Het neer strijken van de raven Een leven voorbij Geleefd naar de maatstaven Letters geslagen in klei Verlost en vrij Het tellen van de dagen Over gebleven vragen Zie de gedachten waarin ik voorbij schrij Achtergelaten Achtervolgd Stemmig als verlaten straten Door gevogelte gevolgd, samen met de dood begraven…

is leven ontsnappen vluchten voor jezelf het lichaam een klomp klei tijd schrapt en schraapt zet een paraaf het land is zompig in drijfzand zak je tot de helft en het moeras zuigt tot je sterft hoe harder je worstelt hoe sneller er waadt een purperreiger en hij zwijgt wij zijn meer dan vlees en bloed wij zijn ons lichaam niet…

Voor Selma Probeer de ramen van Mijn leven te wassen Met lauw water en Het fijnste sop; Modderlagen, aangewaaide Klei en verschroeiend Saharazand verdwijnen Voor mijn ogen - maar dan De laatste laag die zich niet Verwijd´ren laat!…

Poten in de klei Zweet dat langzaam Naar beneden rolt Niet gezien, niet gehoord Hoe jij en je werk Zijn uitgehold…

de stenen hebben gesproken zij hebben de spoken gezien die mij bedrogen ik wist de muren maakte contact sprak met de vingers over alle emoties die ik in me had zij warmden mijn handen ieder op eigen manier bekenden hun afkomst uit klei van de rivier kennen de echtheid van leven waar onbegrip spookt verwijzen standvastig naar…

in mijn laatste lied op grijze klei toen ik nog god was en aanraakbaar…

Ze werken zo hard Ze werken keihard Het zijn keien Van mannen en vrouwen, mensen Die ambtenaren Zo tegen het miljoen aan Ze zijn verwerkt in de 2e Kamer Als achtergrond Maar als je goed kijkt Dan zie je dat ze van klei zijn En nat, dat ze ook nat gaan En verpulveren in je handen Losse aarde, klei, zand: drijfzand En dat in een waterland…

Dit stille leven ik kijk er daag'lijks naar appels, peren uit tuin bananen om hen te rijpen gember en citroen kaarten, breakfast is served nog uit hotel en daartussen een gezicht van klei van dochter ooit gemaakt mondhoeken naar beneden als ze wist hoe ze tussen die heerlijkheden mocht, het langst van allen bewaard zou ze zeker lachen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

je handen dwingen niet maar koesteren de klei waarin je vloeiend lijnen zet die leven baren ze waren er al in gevoel maar scheppend gaf jij ze hun kracht en doel modelleerde zacht je evenbeeld langs romp en been heb je haar wanhoop weggestreeld je vormt en stilt het ogenblik schikt het lange haar in een blauwe strik van droevenis…

Mijn ouders behandelen me als een stuk klei dat ze kunnen veranderen en kneden. Ik ben geen klei. Ik ben steen. Ik verander niet 1,2,3 Ik word geslepen door hun water en hun wind. Hun stemmen en beweging eensgezind. Ze behandelen me alsof ik stom ben. Mijn leven heeft geen doel.…