Alle inzendingen over lichtjaren

. __________________________________ AHW Het lijkt een blauwdruk van de hof van eden Humanoïden, lichtjaren geleden De kleine prins in eeuwigdurend heden Een toekomst zonder last van een verleden Zo rond volmaakt en eindeloos als pi Reïncarnatie of een outopie?…

Ruimtetelescoop Kepler heeft op een afstand van 600 lichtjaar een planeet ontdekt waarop leven mogelijk is.…

Er zouden zich nog ergens in den vreemde aan de buitenranden van het Al met regelmaat ontdekte en vermeende planeten voordoen tijdens Sterrenval Het heeft mij dikwijls als niet-ingewijde bevreemd hoe licht de kosmos zich verwijdde wij wachten nu al lichtjaren op tijden dat ons de Homo Deus zal verschijnen E.T., van de planeet Extraterrestra…

heden aan in het niets van de kust de sleur van getijden ochtendfiles en avondland tijd voor de vluchtzee tussen verleden en hoop was het nooit genoeg maar altijd te ver van huis zijn binnendromen gesloopt definitief uitgerangeerd in mijn eeuwig vergeten, verbleken, mijn randschijnsel dat niets achterlaat buiten handbereik, lichtjaren…

Alles lijkt te zweven in een oneindige nacht; lichtjaren verwijderd van tijdsbesef en zwaartekracht.…

Australische Aboriginals zagen hem duizenden jaren geleden de heldere reuzenster Betelgeuze 600 lichtjaar van de aarde verwijderd twintig keer zo groot als de zon nog honderdduizend jaar leven voor de boeg eens volgt een supernova explosie hij zal imploderen diep in zijn binnenste sterft hij bij zijn afscheid stuurt hij…

drager van het licht ziener in duisternis dageraad en schemering die tijd en ruimte bereist in oneindige voorspoed doorkruist het universum van hart en ziel tot leven en dood begin en einde zoektocht naar meer gedragen in eindigheid lichtjaren ver geboren schitterend firmament sterrenpracht in nacht als wonder aanschouwt gedragen…

jij barstte in de zon ging nova op heel eigen wijze ik warmde in pandemonium zag de manen steeds steiler rijzen in het licht van verre sterren kon ik je na lichtjaren eindelijk achterhalen jouw nova gaan hebben mijn manen en planeten altijd in het schrikkeljaar geweten ze waren tijdelijk maar in de nieuwe zon zullen alle…

Nu met mijn blik op de kinderkopjes duidt de straatlengte onze afstand in een pertinent afscheid op een nat wegdek het zijn gevoelens die verlicht symboliseren in lichtjaren wat ik vervolgens in het volgend leven met jou voortzet.…

De lege lamp voltooit ondraaglijk het lichtjaar. Wij weten weinig van de weelde, maar we weten dat weelde niet meer wederkerig is. Immers na de paartijd gaan de vrienden huiswaarts blauw geschminkt als een onweer en somber. De liefde leeft niet van de mens alleen. --------------------------------------- uit: 'Gedichten', 1971.…

genoeg gedichten te schrijven met een goede afloop ik ben niet van plan zorgelijk te doen over poëzie,want er komt geen einde aan deze verslaving woorden zullen als aas door de ruimte zweven op zoek naar hun dichters in lichte en duistere vormen wetende om er iets fatsoenlijks van te maken onze verzen zullen een na-ijleffect hebben van vele lichtjaren…

onder de majesteitelijke rust van stille sterrenconstellaties snelt men naar de nacht’lijke haven begerig naar nog verdere oorden felwit neonlicht verdrijft daar elke flonkering lichtjaren ver dreunend verdwijnen zilveren vogels naar de blauwe nacht achter de kim boordevol verlangen naar ’t onbestemde nooit ver genoeg in de rusteloze geest…

In dit land struikel ik niet maar zie de stenen zingen in de zon handenvol juwelen eeuwenoude wijsheid binnenin de ziel van het zijn ontstaan door stralen van warmte lichtjaren ver hier vandaan gekleurd en gevormd van vroeger tot nu en later door zon, lucht, water zand en zout het hart van een steen is niet koud maar een baken van licht…

In een ander lichtjaar zal ik je nog steeds verleiden. Je mag op mij wachten, maar neem de tijd en leef. Nu met de ondergaande zon neem je onze warmte mee. Mijn uitgebreide zinnen zijn nog nooit zo kort geweest. Mijn hoofd is nog nooit zo vol, tevens leeg van geest. Jouw pad nam een weg met mijn woorden in je rugtas.…

helder raakt ons de nacht waar wij naar staren, het ligt ergens in de Melkweg, een hemeltrap, belichaming van onze verbeelding, wat een mens in zichzelf en alles tussen de sterren ziet, ioniseert het lichte stof wat zich tot een verrassende vorm formeert van alledag belichaamt wat in het tijdloze wordt begeerd, het door de lichtjaren…

Uit een koud, wreed universum, hier lichtjaren vandaan. Totdat hij je een klap geeft, recht voor je slome kop. Op dat moment houden twijfel en begrip bij mij wel erg snel op…

soms lig ik wakker naast je in de nacht en luister naar de zachte fluister van je ademhaling huid aan huid, maar lichtjaren van elkaar in dit huis waarin jij en ik alleen bestonden heeft de tijd toch haarscheurtjes gevonden en allengs bleek, dat wat eerst waarheid leek, gewoon gelogen was hartstocht afgezwakt tot sleets gebeuren…

Cornflakesgeknisper: gefluister van lichtjaren ver weerklinkend door melk. Je armband die stukspringt. Kralen tot stilstand op acht, vijf, vier centimeter van de jam en nooit stel je de vraag hoe ze ochtend na ochtend op exact dezelfde plaats hoe dat in godsnaam.…

ver als de horizon ben je in de glazen kist van het weer geborgen beukend op de blikken deksels van het najaar ik zie de bliksem langs je lichaam trillen en de regen loopt onrustig door je ogen ik kan de afstand die mij van je scheidt in lichtjaren tellen en in de meter van het geluid zoemen de seconden mijn handen opnieuw in gebruik gesteld…

U zult zich op zijn minst kinderlijk verwonderen want deze boom heeft al duizenden lichtjaren aan blad verloren, zoveel jongensdromen telt de regenboog, en zoveel meer zal deze boom dromen.…

Ik zou weer eens wat moeten dichten over het stil verlaten perron de duizend oranje gezichten een weggeblazen kinderballon over de onbeheersbare kunst van stil leven en een loslaten het genieten van verstrekte gunst nog te dichten kieren en gaten over een opnieuw vergeten God lichtjaren en roestige nachten zacht zoete honing en boterpot…

't liefst van al schreef hij het firmament te pletter om daarna alles weer te schrappen stoffer en blik Pluto en wat protonen samen vegen maar het zonnestralen was hem te vlug af hij zou nog lijden onder wat residu uitgestrooide lichtjaren enkel in zijn ogen was hij sensatiezuchtig het sterrendom onderschreef zijn schitteren niet…

er lag iets in de lijn der verwachting op de weg die bestemmingen verbindt ik zag eerst niet goed wat het was het bleek zo te zijn, zoals ik altijd al dacht mijn verbeelding trekt in cirkels rond de polen door een onbeantwoorde weg gescheiden van de plek die lichtjaren voortduurt van het continent dat verlangen voortstuwt met aarden…

zij komen en gaan in een gapende diepzee van miljoenen sterren; op lichtjaren afstand verdwijnt er materie in loodzware gaten, zwart, imploderend. golven van zwaartekracht Aarde passerend, ijl en pulserend in de atmosfeer zonder vorm zonder inhoud, luchtrimpelingen komend en gaand in de ruimtetijd...…

. ______________________________ RETOURTJE EMMELOORD Twee lichtjaren geleden voor de komst van flevoland een schoolreisje per autobus naar 't verre n. o. p.…

De avondschemering weeft schaduw over jou, mijn oude huis; de bomen zorgzaam om je heen als trouwe vrienden Verstolen sta ik even stil vaste burcht uit vroeger tijd schuilplaats, centrum van 't heelal, bakermat en brandhaard van verderf Gestolde dromen van een andere tijd, lichtjaren ver; geuren van vervlogen hoop hangen als verschaald…

Je bent lichtjaren weg, uit het zicht jouw eeuwigheid is in het zonnelicht je vertelt mij fluisterend verhalen door jouw stem laat ik mij stralen je spreekt van een onbekende wereld zo mooi zo teer steeds herhaal je één woord, iedere keer weer je schildert in kleuren jouw wijsheid van het leven het is veel meer dan een aards mens mij kan geven…

Steek je de weg over, Baan jij je een weg Tussen vrachtwagens En langsdenderende Trekkers door - Jij moet ergens heen, Al weet je zelf niet Waar naar toe - Ik groet je, Omdat ik je zo goed ken, Dag vrouw Aukema, hoor je Me zeggen, je kijkt me aan En je twijfelt of jij dat bent, Want tussen jouw ogen en de mijne Zitten lichtjaren…

als de nacht nog stil is en een enkele ster nèt door het zachte wolkendek ontbloot in schittergloed zijn licht verspreidt van vèr onaantastbaar schijnend voor verval en dood zie ik een glans, die ons na lichtjaren bereikt wellicht gebroken in het tijdsgewricht eeuwigdurend, zoals het hier op aarde lijkt een vast punt van duurzaam schijnend licht…

verlichten donkere mooie nachten toveren waanzinnige beelden met fel gekleurde zilveren tinten de maan heel diep aan de hemel straalt als een hoeder over het heelal met haar mantel in goudgele kleuren dirigeert zij… de sterren bovenal onbeschrijfbaar in tijd, is de ruimte of toch misschien niet helemaal maar dan spreekt men al vlug in termen van lichtjaren…