Alle inzendingen over lichtjaren

een getal, een daad, een liefde iets dat zichzelf kent zonder noodzaak tot notie iets dat een buitenwacht uitzondert en lichtjaren overbrugt zonder benul mijn steen ontbeert een stem gelijkend op tederheid, trilling eerder nog dan adem bevat stilte afwezigheid is afbraak ook niet meer wat het geweest is een breukvlak, een zeurende pijn…

is een wervelend kleurenspel van regenbogen bundels zonnestralen doorbrekend in een koel en donker dennenbos omgeven door gouden zonlicht paarsviolette heuvels geheven door mistige velden vogels in formatie als miniaturen tegen het blauw boven een stille diepte wegwijzers naar de kosmos naar onze oorsprong sterrennevels lichtjaren…

gestapeld ik dicht er mortel tussen: het is een muur schrijf ik “deur, raam, dak”, het wordt een huis ik laat de zon erop schijnen aan de overkant poot ik een paal neer niet zomaar één er hangt een bordje aan: Bus niets laat vermoeden welk drama er in dit tafereel besloten ligt maar als ik zeg dat de afstand tussen halte en huis een lichtjaar…

‘t kind mijmerend over vage verten daar achter de rode zonsondergang het einde van zijn eigen wereld die draait in een beperkt heelal kennis maakt de einder onbereikbaar lichtjaren reizen door ’t universum door sterrenstelsels zwarte gaten oneindigheid door ons geschapen ik droomde over mijn geliefde doden visioenen in hemels licht en…

als je dood wordt word je achteraf je woont dan aan de achterkant van het leven met de deur op een kier uitgepuurd van deze tot gene zijde de terugkeer met een miljard lichtjaar de schriele hoop ligt op zijn keerzijde het zicht benepen tot tussenruimte als een gespleten atoom de gestaltes ternauwernood als krassen in het licht de ogen…

Latent tot de lente Verschuilen zich wezens Als entiteiten zonder id- Verbreken niet langer Te dimmen hun ketens Ongrijpbare zwevende geesten Ontsnapt uit de fles Doorkruisen de schimmen Lichtjaren ruimte Spottend met wetten Van ratio en tijd Onverhoeds kruipend Bij nacht en bij ontij In aders van duivelsgebroed Maar tonen op…

Een gewaagde reis, waarbij de huid, mond en de schouder lijken niet van deze tijd en lichtjaren ouder, het frame gelaagd tot rond skelet, de ziel in tijd gewet,zal buiten het willen tot voortbestaan, in hardheid ingeboet, als ik door die zandstorm raas, wast mildheid, het been tot op het merg, als ik de vertraagde aftocht afblaas,…

Ontelbare lichtjaren ver weg van de aarde omringd door manen, sterren en meteoren wist de kosmonaut zich verdwaald en verloren toen hij de patrijspoort door, het heelal in staarde.…

van ’t geduld word ik zienderogen ouder van andere ouders die me staan ouder worden uit aanblik 'krijg ik de gnuivende knipogen ze doet alsof ze mijn zon is draait me een paar miljard lichtjaar om haar vinger ze zet een dansje in draallalaa draallalaa, draal en draalt tot het zadel van mijn bakfiets afzakt lankmoedig bekneld in mijn schoenen…

water eerste levensbehoeften Ruimtevaart satellieten en raketten lancering op zoek naar gegevens over de aarde en de ruimte oneindige obsessie Het universum groots en weids energie en materie turbulent mutabel altijd in beweging onmetelijkheid Melkweg of galactisch stelsel zichtbaar en theoretisch bevat sterren en planeten in lichtjaren…

Mijn lief, we zijn lichtjaren zo ver van elkaar, als polen van de morgenster, dichtbij als het oude en het nieuwe jaar, op helderheid gericht, als twee profielen van een gezicht, tezamen smelten kleine smarten tot simpel doel, in beide harten te drinken van een zeldzame wijn, een volmaakte dronk, gegist in een rijp festijn.…

wacht Eenmaal geland trainen ze, sterken Aan en voelen zich al snel weer net zo Zwartgeblakerd als de hitteschilden van Hun Sojoez Hun schoenen vullen zich langzaam Met lood, ze krijgen eksterogen, hun Pennen willen brandstof en zien uit Naar lancering en platform Weg van het aardse, hopen sommigen Uit hun baan te raken en zich lichtjaren…

Verdien de stilte, die als de nacht - als een zwart zijden mantel - schrijdend en schreiend over het eigen graf neerstrijkt De doden hebben ogen in lichtjaren met de halo van een hangende hemel in een zwevende hel Verjaag er ongenode gasten die de einder zoeken en daar hun polsen leegschudden verveeld de kelk des doods half leeg…

met gladde, nieuwe benen in plaats van een vissenstaart Ik mocht je leren goed te lopen van Lotje in de lange Lindenlaan In de schaduw dichtbij een vijver schuilden we onder een treurwilg vanwege de prikkende zonnestralen In de avond lagen wij op de nog warme stenen uit te rusten, liefkoosden in het licht van sterrenstelsels miljarden lichtjaren…

Lichtjaren later, nu we schijnbaar bedaren. Eivolle magen en glitterkleedjes horen bij de straat. Verveling zuigt kleur uit onze dromen Wat gist daar in de onderbuik? Een haat die de lauwe vrede overwoekert? Een stem van het volk verheft zich: We jagen die bloedzuigers naar hun moskee!…

daalt versteend en wordt zwart als de nacht lacht in een spierwitte melkweg waar miljarden fakkels helder schitteren omlijnd met figuren van vroegere tijden kleurrijk verschuilen objecten zich als onvoltooide schilderwerken ze wiegen in blauwe sluiers naast verstoten materie van wat ooit was de tijdgolf van het verleden door talloze lichtjaren…

Het liefst zou men doodgaan aan een paar opgelopen verwondingen maar dat doet de deur dicht voor een paar lichtjaar en een mens wil altijd wel nog eens kunnen checken of de lichten wel gedoofd zijn en zo gaat men verder op een kieren in dit leven deuren en sleutels passen de hond of de kat nog even buiten laten en het vervloeken dat…

zeven Gelukkig bestaan er van ons twee geen foto's, voorzover ik weet wel de beelden in mijn hoofd de koude die we deelden hartstocht en opnieuw de kou van sterren en planeten Tussen ons loste de afstand op Jij wilde niet met mijn voeten spelen verwachtte hetzelfde van mij Achteraf had jij het gelijk aan je zijde groeide de afstand lichtjaren…

Nu nog zo pril, jouw dood nog zo vers maar jij zo gevangen op mijn netvlies zodat ik jou pas lichtjaren later zal loslaten! Dan zal ik verrijkend en vooral 'uitverdriet' opstaan om dagdromend van jou verder met 'ons' leven te gaan!…

entiteiten zonder ID, verbreken de ketens als fabelwezens zwevende virale schimmen Voor ieder ongrijpbaar, ontsnapt uit de fles, tonen de geesten in wazige mist hun valse karakter op klaarlichte dag, onstuitbaar, niet langer te dimmen Kruipen bij voorkeur bij nacht en ontij in aders van duivelsgebroed, doorkruisen in oogwenken lichtjaren…

ik vraag me af of er verschil is tussen droom en belofte aanraakbaar met de hand op roerloos bezit, volstrekt en zonder eindig weten de adem van nu gulpt met sluimerbesef aan lichtjaren voorbij sporen van naamlozen beklijven met wildkrassen aan steile wanden toch, hemelgewelven krimpen tot kleine boeken, zijn in oogwenken gewist…

Kleine Ster, we zijn lichtjaren zo ver van elkaar, als polen op een oude planeet, een stap zo dichtbij, als het oude – en het nieuwe jaar, duidelijk gericht op twee profielen uit één gedicht, versmelting van parallelle gedachten, verschrompelt tot een doel van beider harten, drinkbaar uit de poel van klare wijn, een volmaakte afdronk,…

Het is aeonen geleden dat de hemel tot de aarde sprak dat de wind land en water brak in zeven zeeën in een uitbarsting van hevige weeën dat ieder elkaars taal verstond en Orion de Schorpioen verslond Zo is de tijd vergleden lichtjaren verder naar het heden Er woekert flora uit oeroude zaden verspreid door weer en wind die men op…

word ik straks wellicht opgewacht op ‘t toverachtig golvend hemels strand Hoor de golven zingen in de woeste zee golven stervend op uitgestrekte stranden Achter een verlaten einder wacht er vree dewelke ik omarm met de beide handen Zie de lichtjes dansen van de sterren ver van de golven, voortdurend aangespoord Door een honderdtal lichtjaren…

Ik lanceer al mijn gedachten de ruimte in van duizend sterren en lichtjaren aan nieuwe dromen. Ik splijt van mij diepe duisternis.…

Haar schreeuw brak open, Ze klemde zich aan mij vast En het vreselijk besef drong in mij Hoe wij lichtjaren verwijderd waren Van wederzijdse hulp en troost.…

Mijlenver, zoveel lichtjaren ver bovenuit hinken verloren jaren eenzaam achterop, woelt onbereikbaar, de geur van oude geliefden verlangend kijkt bedreiging torenhoog neer erop terug.…

Maar na een stuk of tien lichtjaar vervlogen al hun aardse gedachten: die eed werd wel erg onwezenlijk en scheen hen zelfs belachelijk toe. Begonnen zij al lichtelijk te krommen en kraakte hen superstrakheid?…

wonderlijk zoals ik reis: zonder beperking denk ik te kunnen gaan naar de grenzen van het eindeloze, miljarden lichtjaren van hier, daar waar het begin is, en het einde al is geweest nog voor we het wisten, waar mijn weten weigert mee te reizen, en ik stuurloos verder ga voorbij deze grenzen.…

Wij zijn een daad van Liefde de poëzie die de hemel schrijft in een wenk naar de oorsprong Wij zijn een schild van licht de Engel in het wakend oog de wachter die de puls regeert Wij zijn een punt van kracht geschapen in een ademtocht van een bodemloos heelal En waar Zijn woord de Aarde raakt glijden lichtjaren fonkelend uit de ster…