Netgedichten

netgedicht (nr. 21.597):

eindeloos

‘t kind mijmerend over vage verten
daar achter de rode zonsondergang
het einde van zijn eigen wereld
die draait in een beperkt heelal

kennis maakt de einder onbereikbaar
lichtjaren reizen door ’t universum
door sterrenstelsels zwarte gaten
oneindigheid door ons geschapen

ik droomde over mijn geliefde doden
visioenen in hemels licht en amadeus
zij wenkten en noodden uit tot het feest
van de verre nabijheid achter de kim

betreurd morgenlicht schuchterde
schuldbewust over een verheven geest
naijlend over het gezicht waarin
de verte nabijer dan ooit was