Alle inzendingen over lonkend

een milde winterzon bescheen het park waar de eenden al zagen voor wie we kwamen door ons lonkend zakje brood zij keek verbaasd naar al dat gekwaak en gesnater in ’t water, had enkel oog voor het tafereeltje om haar heen en ik, al kuierend achter haar wagen ik genoot van wat we samen deelden en van ‘t kind in mij nog even speels…

In de boomgaard hangt een peer met veel élégance; op elk zuchtje wind beweegt hij aan zijn dunne steeltje heen en weer, dansend en lonkend naar uw keurende blikken lijkt hij te zeggen: “je moet het kunnen, om mij op een schaaltje nog even weg te leggen, straks uitgerijpt en op uw bordje grijp ik nieuwe kansen, en ben ik toch zo sappig…

met je voeten in inktzwarte kraters en je hoofd tussen sterren wringt de tijd een diepe barst hoe lang blijven voeten in een gif-zwarte mengkom staan hunkeren harten naar lonkende dieptes van het heelal leg hart en ziel op de sterrenkaart neem de stipjes over luister met volharding voel hoe je in de tijd verdwijnt…

De tulpen in de vaas hangen parmant over de rand, haar lonkende lenterse tinten geuren verleidelijk in dit barwinters land. Zij fleuren het dagelijkse leven op als een geneeskrachtig kruid dat is opgewassen tegen de crisis, tegen de soberheid van dat geluid.…

vooral als ze in juli weer in vol ornaat te pronken staat neemt zij me mee naar de tuin van mijn oma en opa waar ik ooit al te graag mijn neus in haar bloesem stak en naar ‘t oneindig gefladder van de vlinders keek hoe ik nog steeds haar lonkende geur naar binnen snuif, weer met de blik van een kind naar elke vlinder staar…

In lachspiegels en familiefoto's zoek ik de grenzen op van wie ik ben in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen mijn ogen verwachtingsvol verscholen achter een goudgordijn van lange haren lonkend als een ster, met getuite lippen om te voelen hoe het is om wereldberoemd te zijn en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren verscholen achter…

Midden op de vuilnisbelt staat in alle eenzaamheid een kleine plant te groeien geworteld in de diepe drek maar met fier geheven hoofd lonkend om het licht te boeien En aan het oude ijzeren hek staart verzonken in gedachten de vrouw van lichte zeden stil naar ‘t wonder van de bloem dat haar treft in hart en ziel omdat ‘t heeft wat zij…

veels te mooi tot aan de uiterste kimmen van de rimpelloze zee hou ik jou vast ontsluiering wacht lonkend langs de waterplooien van zijn bestaan om groot te worden ons onstuimig hart kent het marionettentheater vlakbij de ziel van rijpe handen rankt de kust juwelig verder duizendvoudig gegroeid mijn hart bonst verstild alleen voor…

Nu zit ik in een stal, tussen twee muren, in duisternis gehuld, lonkend tussen de spleten om naar de zon te gluren. Nu kan ik alleen maar van die tijd dromen, ik ben opnieuw vrij, mijn tijd is gekomen.…

langs zonnig venster scheert gracieus de meeuw omhoog naar Lokkende lonkende luchten uitgestrekt en eindeloos ontsluit zich een zee dobberend blauw wiegt zij wattige hemel en in 't brandpunt van het deelbare vallen zij heel even samen het kind in de vrouw en het kind in de man pannenkoek met appel en rozijntjes zegt de man…

lonkend prikkelt zij de zinnen zodat de pakkans wordt vergroot, voor hen die haar als muze minnen legt zij haar kleed af, geeft zich bloot. met haar schoonheden ontsluierd waarop de klankmaat is gericht, denk je met voldoening even: hoe graag had ik dit schoons gedicht.…

de schittering van het gebroken schelpenpad dwingt mij af en toe een oogje toe te knijpen maar statige koningskaarsen weten mij tijdens mijn zoektocht naar het vurig slangenkruid feilloos langs de alom aanwezige duindoorn te leiden zonder daarbij te worden afgeleid door de lonkende en zwaar geparfumeerde duinrozen die het tot nu toe moesten…

Kruimelzacht waren haar ogen zachter dan de lange kusten waarlangs zij mij steeds liet rusten met haar vogels in het zand Als ik moegestreden zocht naar vertes die ik had vermeden rolde zij de zee in schreden voor mij uit tot lonkend land Toch heeft zij nooit echt geweten in die aangestaarde jaren hoe verzacht haar ogen waren die ik steeds…

De bloem Een dieprode Die ik bij haar Mocht plukken Die bloem Een heel fraaie Echt mooi Van kleur De geur Aangename Die ik toen bij Haar opsnoof Die geur Heel erg lekker Opend' een deur De poort Van de weelde Via een pluim De heuvel De poort Van haar liefde Niet lan- ger dicht Speculum Lonkend flamoes Geslepen…

Ze zwijgt dan dat wiegen, die zachte deining die naden in het glanzende spoor die vruchteloze poging elk oog af te wenden, de gedachte te verstrooien zonder te zwelgen noem het verleiding, openbare vervoering of noem het lust, lonkend tussen de rails…

Het mooitste van de kermis was niet het schelle geluid van botsende auto's het lonkende licht, de grijparm die het horloge miste of de zoete geur van de suikerspinwagen, maar de bleke vierkanten in het gras, de afdruk die de kermis op de grasmat van het park achterliet.…

zo zonder schaamte lig je daar lonkend met je ravenzwarte haar, dat pronkend over het kussen spoelt daartussen je gezicht met ogen fonkelend vol heimelijk vuur ongerepte bruid ik tover raadsels op je blanke huid en luid kreunend strekt je lichaam zich wellustig kronkelend onder mijn lichaam uit de ultieme zonde voor de val sluit…

Lonkend naar het geheel Zoekende naar waar Sla ik jou open Tastend is mijn oog Adem beroert jouw haar Geen catwalk zal je dragen Mijn intens Rubens vrouw Vol en wulps zijn jouw lijnen Warm klam als pan en duin Waar eb en vloed deinen Geniet ik tot aan horizon Gezicht in struikgewas Smeltend in ademnood Bemin ik jouw zinlijke massa…

Je navel is een lonkend oog. Jouw lichaam een gespannen boog. Draai rond, draai rond, ontspan, rond je mond is alles mooi.…

Gouden haar geborsteld door wind en water gewassen door bruisend schuim dansend in de storm koesterend in de zon lonkend met je gele lokken bemind door kinderen blauwe golven verlangen strelen je glanzende vacht plukken aan je pronkende pruik dwingen je door donkere diepten door paarse poelen verblind en laten je nimmer met rust…

wij heel gewoon opstellen in rijen van vier opdrukken, strekken vingertoppend naar tenen rekken het oog van de meester maakte de paardsprong vet sommigen van ons haalden het maar net we ondergingen absurditeiten omdat we hoopten op paaltjesvoetbal, lekker knallen of misschien wel volleyballen reis om de wereld hoog in de touwen lonkend…

in duister de ringvaart gracieus en schoon ligt de kop gevouwen op wit en rein het lijf majestueus de zwaan als is zij dromend haar charme lonkend lokt zij mij te komen tot rond de ogen zwart gelijk in pilotenbril gezet dominant haar ogen vuren afstand of ik vlieg je aan zwijgend dreigend talend zelfbewust zo verdedigt zij als een…

sticht Vol diamanten en valt in plasjes neer de grond bedrenkt aarde vult en nog veel meer Stroomt overvloedig als zoete wijn en gulzig drinken bloemen schitteren als teer satijn En dansen wiegend in de wind en glanzen in brekend licht door schoonheid bemind Vullen het decor van natuurlijke levenskracht lonkend…

Flaporen en een dikke neus Kale kop en glinsterende ogen Lonkend als geniale bosreus Hij schenkt je het nodige inlevingsvermogen Staat pontificaal tussen dikke stammen Tijdloos met z’n stok in de hand Altijd bosleven aan het uitkammen Z’n rode puntneus staat hem zo galant Hij weet menig Veluws boskind te amuseren Met z’n oren luistert hij…

op het eindeloze pad koos hij teveel voor richtingloze deuren tijdloos balancerend op de botte rand van het scherpe mes in te harde realiteit in zijn dromenwinkel ruilt hij oude idealen voor verse dromen van een mooie stilte tegen redelijke prijs niet bang meer zijn voor lonkend leven duistere gedachten over koude dood die wegsmelten…

zij drie- hij tweeëntwintig jaar hij haar vreselijk boeiend op een meeting haar ogen geilig lonkend greeting weer bewonderend heur haar haar geur was blond gebleven maar zijn jonge liefde was verjaard hij vond haar nog steeds eigenwijs wond zich op zij bleef bedaard hij voelde haar liefde in aanbidding als een hondje volgde zij zijn gang…

Of ziet zij lonkend naar de tegenwand de laatste minnaar die haar warmte streelde, haar luister gaf en macht van hogerhand? De volle beker die zij weldra schenkt: een schijn van heiligheid en offergave. Hij ademt geur van wijn. Beneveld denkt zij aan de wilde uren in de haven. --------------------- uit: 'Ravenna', 2001.…

dit moet de plek zijn geweest waar we wachtten op een nevenschikkende zon waar we meenden ouders te zien, straat en plein zich ontvouwden tot lonkende hemelpoorten aan de oever van iets onbetreden, het eindeloos begin zonder te weten wat we later wisten waar we ons middenrif lieten begaan met ademteugen vol morgenstond, de dood in verre…

Lacht me toe met witte tanden roze lippen lokken warm tongpunt naar buiten geglipt lichtjes krullend naar omhoog likt me lonkend tegemoet vingers woelen loom door haar daar knipt een oog twee keren Uitgestoken hand nadert traag vinger raakt vinger bij de top oog zoekt oog verlangend Mond vindt mond tong speelt met tong verrukkelijke…

langs elk paadje luidruchtiger kwetteren en fluiten weer gedreven een maatje zoeken zie hoe sneeuwklokjes en krokussen hun tere kopje boven de aarde steken reeds een vroege lente proeven voel mijn lief hoe ons lijf na alle kou en regen de luiken stilaan open zet hoe onze stramme benen lichtvoetiger gaan bewegen de zalige roes van lonkende…