Alle inzendingen over lonkend

wij zijn gelijken jij en ik tastbaar, voelbaar door alles heen soms op weg dwalend in niemandsland smachtend, lonkend naar de onbereikbare overkant ik ken jouw angst voel jouw pijn het verliezende, waarin je graag een winnaar zou willen zijn de deur kan soms klemmen het is zeker, dat het hekje piept maar, de drempel is niet hoog…

zompig waren de hectaren zomers groen en winters kaal waar stads de mensen lonkend rij aan rij nu huizen staan ooit daar lag zijn kolonie waar in bronsgroen vederpak kruiend op de wind gericht hij zijn gedachten droogde kronend zilverig zijn manen kon hij genieten van zijn vangst die uit rijk toen het water nog zijn gehaakte snavel viste…

De droeve Vader, die van 't minnelijk aangezichtje Nooit kinderlachje won noch lonkend ogenlichtje, Schreef zelf op 't doods verdek dit treurig denkgedichtje, En sloot de helft zijns hart bij 't dierbaar lijkje in.…

op de eerste etage slungelden haar benen uit het raam over het al haast verrotte houten kozijn van een herenhuis met verloren faam ze daagde mij uit met blote benen en lonkende ogen die mijn lust wilden lenen onder het gewuif van een luchtige rok ontsnapte mijn verstand geenszins aan deze ruif en mijn hart haastte zich als…

Voel de lauwe midzomerbries Om mijn gespannen kaken Hoor vogels van allerlei pluimage Kwinkeleren dat het een aard heeft - Ik die zie met mijn gevoel, Lees met mijn oren en vingers, Diepgevoelde sensaties Die binnenkomen door mijn neus, Pannenkoek met spek, kaas en appelkaneel Die lonkend op mij wacht, Leef maximaal in het hier en…

Verborgen gefluister onder een klank van begrip, Lonkend naar een troostend gebaar, Zoekend naar een sprankeltje hoop Voor het vinden van elkaar. Een vergeten belofte verdronken in de geest, Gebogen onder begrip en vertrouwen, Maar voelen en weten door mijn hart Dat ik van je blijf houden.…

’t was amper slechts een tel en alles viel daar op zijn plaats jouw hart sloeg links en ‘k hing verslaafd aan allebei jouw lippen - mijn lief wat bleef was deze vijfuur thee die jij mij lonkend zette; ik at wat fruit en smaakte jou - jij speelde ongestoord en wild piano op mijn blootgelegde ribben en waar ík ‘t zachts behaard…

Maar wat je altijd meedroeg al die tijd, het knuffeldier zo zacht zo dwingend met zijn domme trouwe knoopjes die oog hebben voor niets dan voor jou, het hopeloos met hart en ziel verslingerd wollig wezen dat van jou is, bij geen ander ooit nog die versleten warmte vindt - hem moet je achterlaten en verraden als je de lonkende rivier ingaat…

pijn moest doen je vroeg me te dansen terwijl jij niet wilde waarschijnlijk omdat gelijktijdige aanraking ons uit elkaar kan jagen of omdat je mijn benen niet kent ook niet de stilte van mijn ogen mijn denken heeft me verraden Het lot heeft beslist om jou te kennen om jou te verwaaien vangend in mijn hand oplossend in mijn pen en je lonkend…

Herfst komt eraan kleurige bloemen staan kijken mij wanhopig aan op het punt te verwelken zie je mij niet staan trek ik je niet aan met mijn lonkende ogen kijk ik elke dag je aan die maar niet vermogen je uit het lood te slaan.…

Luistert naar de lonkende stem van de innerlijke ziel. Die zijn uitvlucht zoekt uit de massa die verduistert. Die zo graag ontsnapt aan wat hem vast hield aan het vijfde rad van het wiel.…

De kerstboom afgetakeld van de zijden rozen, die we, lonkend naar de voorjaarsvelden, weemoedig, nu al, opbergen in oude dozen met de herinneringen die ons vergezelden.…

Vergleden dagen trekken ras voorbij de leegte loenst in lonkend jaargetij. Beduusd en donker denken we de herfst van dood, van leven weg, maar diep gekerfd van binnen in ons zelf beseffen wij : we moeten zacht, heel zinloos zwichten voor die steeds opnieuw gestelde vraag : wat is de zin van mens zijn en waar leef ik voor.…

ware schoonheid vind je nog hoog gehakt vilein lonkend op paarse heksenlaarsjes onder leren coat gekleed maar schaarsjes van adeltakken die zwaar zijn doorgezakt ze monstert elke kerel van top tot teen komt hij zonder schaamrood op zijn kaken klaar op borsten met getatoeëerde draken en denk niet daar draai ik snel omheen je bent al in…

Sterrenstof weet je nog die tijd toen onze woorden hinkten op één been in pas van jeugdige overmoed en onze gedachten bedeesd ons hoofd verlieten hoe alles ons te machtig werd de stilte de krachtige drager was waren dromen gek geworden in netten van verbeelding en romantiek lonkend was in duisternis gaven wij ons over aan verleiding verzoenend…

niets aan doen hoe vertel ik het deze Spaanse schone dat ik hals over kop voor haar gevallen ben voor haar rood gestifte lippen die dansende blik in haar ogen de pracht van haar flamencojurk wat een gevaarlijk overspel speel ik besef ik maar al te goed als ik bij de Torenwacht aanbel haar "moeder" me verwachtend open doet ik haar al lonkend…

als ik naar huis rijd, de wagen sprekend lonkend de verte neemt mij de tijd verpacht aan het pedaal dat rechts mijn flank mankeert dan wil ik schreeuwen tegen al wat lijdt zich schuwt tegen de goden die de wegen dragen op hun gehaakte schouderstukken langs berm en onbehagen geschurkte bomen maskeren twijfels die ik wil uiten, doch de stereo…

De takken spelen wild een schimmenspel Het scherm is kant en klaar - ecru gordijnen De zon is lamp en niet te dimmen, fel Belicht hij wat ik zoal voel verschijnen Intense liefde voor het fundament Waarop hij rust, mijn meesterlijke woning Aan mij nu vijfentwintig jaar bekend We zochten lang en dit was de beloning Het pand lag lonkend…

Je lichaam ja je lichaam je behaarde onbeschaamde lichaam je zinderend witte lichaam je languit liggende lichaam dat mij aanstaart met gaten en gleuven, met dotsels, kroezen en poezeligs of zich schuilhoudt in mazen en lakens of puilt uit pakken omvatsels, het is almaar je lichaam je lichaam je lonkend luibekkige lichaam je kronkelig wiggende…

Laat mij wentelend schuilen in de armen van mijn dragende wieg tot de eerste zonnestralen van 't ochtendgloren priemend het gordijn doorboren en lonkend roepen: "Sta op mijn lief...!"…

...Lonkende pracht in glorie der Perzische, als een gevangene-eis voor vrijheid In een oogwenk even subliem de prelude, van een nooit gesproken zwoelheid Robijnrood van lippen schittert en zwijgt, vreemd om het onbekende te plaatsen De ziel nieuwsgierig door afstand geneigd, in stijl al begonnen compromis te geven Courtisane met wit geweten…

En lonkend naar een weke lens Wil ik jouw gril verdragen En toch verberg ik in mijn binnenzak Als een stiekeme onheilsbode Vlindermes en boksbeugel en matrak By the way Wat doe jij zoal om den brode?…

enige echte Ferry Mingelen nu niet in tel - honderdéénenvijftigste wiel aan de wagen wat let ons hem als extra stemrechtig Kamerlid te vragen stel na de verkiezingen krijg je twee gelijke blokken dan zouden bij stemming besluiten niet hoeven stokken volgens mij is hij als wij neutraal onpartijdig objectief Fer op de wip beslist op de buis een lonkend…

schoppen het leven en ik lig niet eens op de steen van hardvochtigheid ik wou er me duchtig de kop splijten maar tussen het oog en de lippen ligt de boutade die de ruggegraat abseilt het verwordt me tot een doorn in het oog van de tijd die ik nog heb had ik liever nog even het echte de adamsappel doormidden gebeten het is als een splinter lonkend…

reinigend vuur van de winterbruid om de herfstmuze uit te luiden, klinkt als vrolijk lied wat op z'n toverfluit de glazen telt, kristalen tonen over bladeren, schrijft een naam met houtskool naast de hare, houdt de luiken dicht voordat de noordenwind de as van letters veegt, de liefde haar lichte wieken weegt, verzuchting naar het lonkende…

Men weet het present, waardig, maar in wezen niet daar Die ziel zoekt een uitweg in het breken van oude grenzen Ze stijgt omhoog, klapt schokkend tegen ‘t ronde hemelruim Tuurt omlaag, valt in een diepe zee, angstig, grijs en grauw Zijwaarts tuurt grijnzend een blik in cynische toverspiegels Vanaf de overkant, puur en lonkend, oog in oog met…

En dan tuurt hij naar beneden, lonkend naar een stukje brood. Want de oudjes daar beneden, zitten dan aan hun ontbijt en omdat ze maar alleen zijn, willen ze wel wat aan hem kwijt. En zo krijgt hij iedere morgen, kleingesneden korstjes brood, Iemand anders geeft een appel. "Jaap"kijkt toe vanuit de goot.…

Lonkend kwam zij naderbij tot ze fluisterend zei: "Al ben ik nu zo dun, doorzichtig, sensueel gekleed, Ik wil mijn wangen laten vangen door de streling van jouw dijen, elk stukje van jouw lijf ontbloot, en mijn gelaat alleen nog kijkt naar mooi...…

slotgracht staat een schilder Wijdbeens maar wankel Aan een burcht, een torenwal Hij zoekt de stoere lijn Hij wordt door verwachtingen gewurgd De boa die de greep verstrakt Een sluimerend venijn dat zich vertakt Tot in de dunste vezels Zo zet hij het blikveld naar zijn hand Het penseel beeft De kleuren deinen Hij bedriegt het zoekend oog Lonkend…

Vertel mij dat ik niet moet ontwaken uit d'illusie van mijn denken die mij verder draagt dan dromen die bij 't kijken naar lonkende valleien en dalen het wakker wordende reeële weer doet vervagen. Vertel mij niet dat het nooit heeft bestaan dat de ademloze tederheid slechts een illusie is en ik gewoon heb verder te gaan.…