Alle inzendingen over lotgenoot

Ik ben een ruimdenkend anarchist die accepteert de geile maagd en schenk aandacht aan iedereen met mijn ingetogen populisme Nog niet opgejaagd door overspel van focusverlegging naar mijzelf Ik ben de nog te ontpoppen bloem in de grote weide langs de Styx met equivalente buren als lotgenoten Ik niet hou van gekleurde vloeistoffen, echo…

van mijn brein hangt nu in nevel boven de oude schuren van de buurt het vermoedt een grauw landschap in de country nabij Sussax en sleept mijn herinneringen door de asgrauwe wereld van amper dertig minuten opgewarmd met een eerste Senseo regulair hij wil niet mijn jochie snuffelt wel maar verlaat zich op onzichtbare reuk van lotgenoten…

Het rationeel besluit Over leven en dood Maakt verdwazing Onze lotgenoot Ik kan het niet laten Te denken dat leven Soms te makkelijk Wordt opgegeven Geschreven naar aanleiding van het artikel 'Mensen sterven onnodig' (21 juni 2005, Dagblad van het Noorden; strekking: Hartpatiënten overlijden door gebrek aan operatiecapaciteit, desondanks…

Roos in kristal, blikt naar buiten, lijkt lotgenoten te beklagen. Knolselderij weegt zwaarder in naaktheid dan een mensenhoofd. Dennenboom staat in lichterlaaie, de rug naar z’n natuur gekeerd.…

in het bos wonen geen geesten tijd verstrijkt langs de huid en de wind plukt bladeren met ingetogen hand, zag je ze niet liggen, gevonden voorwerpen verlaten van hun bestaan in de zachte moederschoot helmgras, vochtige aarde in het bos wonen geen mensen maar waaien zij uit, in stilte groeten elkaar nog als lotgenoten vluchtelingen…

Gekleurd gekruld en okergeel Pronk je voor mijn vensterraam even nog genietend van je laatste uren voor de fatale val tussen kastanjes en verdroogde blaren in een plas of op het kort gemaaide gras nog niets vermoedend van de lange tocht schuilend voor de koude wind onder hopen lotgenoten...…

Zwart als de dood, Als je samen met je lotgenoot de duistere diepte ingaat. De diepte waar iedereen naar raadt, Maar die diep van binnen gewoon zwart is.…

in het land van niemand wonen vele mensen het land van beperkingen leer ermee te leven het land van ziekte uitzichtloos uitbehandeld in niemandsland spreekt ieder zijn eigen taal zoekend naar lotgenoten die hun taal verstaan zoekend naar hoop begrip medeleven er is geen weg terug naar het leven dat geleefd…

zwarte water tegemoet als tere insecten onze klauwen om het blote zwerk geslagen geboeid zongen we luider dan het kikkergeboefte in het vingergewas je brandde een lusachtig teken in het vuile sop we stegen op en streken neer langs versgesneden lis je droeg je verjaardag op aan de paarden die droevig maar nieuwsgierig staarden naar hun lotgenoten…

Donzigzachte zalmkleur doorschijnend als water is de lucht en weer roze, helder de hemel de dag was goed zingen geluiden, sterven weg in zoemende snelweg veraf die onrust in mij waarheen met beperking alsof de adem diepte mist ontevreden, geen aandacht zorgbehoevende lotgenoten, verlangen dat bijt in je hart wie doet wat te weinig mensen…

En hij die de maan schilderde tussen wolken, dun vervangen uit stilte van dromen, bijna zonder lippen zoenen zoekend naast nachtgordijnen en lotgenoten vanuit een zolder over de slapende stad konden we slechts rijmen in onze bijzondere gedachten door openhartig iets te zeggen over een stil bodemloos smachten onze lichamen ritmisch bewogen…

Biedt dat geloof van zoveel lotgenoten dan toch de Held die kwaadheid overwon?…

met veel vocht zet behoorlijk uit alles klopt zelfs dames in korsetten Lies Obies zingt forse klankgedichten vluchtig ingepompt door adelborsten die in koren schallen zonder kosten zij behoren tot de lichtgewichten qua metrum en jambe komt zij er door hoewel de deurposten hardop kreunen heeft ze er geen goed luisterend oor voor vele lotgenoten…

Roeren in de koffie Die jou maar niet met rust Wil laten - ik keer terug Naar het kaft van je biografie En zie je in het therapielokaal Naast me zitten, beiden leggen we Kleurige steentjes op hun plaats In een ultieme poging nog iets van Ons leven te maken - Je kijkt me aan en ik zie in Jouw ogen niet de zieke, Maar een mens, een lotgenoot…

Zo ben je vaak in niets een lotgenoot. Een wig lijkt tussen haar en jou gedreven. Zij wil zich haasten. Jij moet blijven duren. Jij waakt en fragmenteert. Zij bloeit en slaapt. Soms strookt het.…

De honden,in het algemeen, de kleinen en de groten, behoren,zoals ik het zie, tot onze lotgenoten. In veel gevallen is hij daar, om ons steeds te bewaken, hoewel de volksmond duid`lijk zegt, ,,moet hem niet wakker maken.…

Slapen onder een deken van sterren Saamhorig met lotgenoten Allemaal verschillend en verstoten We komen tot elkaar en van verre We drinken omdat we bestaan Ze zien ons komen en liever gaan We pinken om verloren tijden regelmatig een traan Ik kan geen huur betalen, ik heb geen baan De misere begon toen ik niet meer lachen kon Mijn vrouw…

ik geef die mevrouw groot gelijk dat ze een geding aanspant het zal je maar gebeuren dat zo'n prijs in jouw straat belandt je zou er bijna om verhuizen maar ja, waar moet je heen overal tref je gelukzoekende lotgenoten gescheiden door een wand van steen het leven is gewoon één loterij - al zeggen ze dan - het lot heb je zelf in de hand…

Een lotgenoot een zielsverwant, gewoon samen lopen hand in hand. Ik wil een vrouw die van mij houdt, die achter mij staat en mij vertrouwt. Samen alles delen en het spel van het leven spelen. Iemand die het waard is om mijn tijd in te steken. Iemand voor de rest van mijn leven, die mij kinderen zal geven.…

woord; die toezegging jou nooit te vergeten Ik riep je, en wachtte op je antwoord jij die altijd in mijn hart had gezeten Met roestige woorden wees je mij af met koude letters, in venijn gedoopt Besef jij dat ik jou dadelijk al vergaf schoon mij ‘t innerlijk was gesloopt Met tranende ogen zag ze mij staan dat stille stil als vriend en lotgenoot…

Loop een eindje met me mee Ik heb soms iemand nodig Een lotgenoot Of een heel ander geluid Loop een eindje met me mee Verwonder met mij samen: En zie hoe elke wending nieuwe kleuren, geuren, perspectieven duidt 'K loop een eindje met jou mee Ik hoor het jouw beleven Je trots, je strijd, je zijn En hoe je verder gaat van hier Loop…

De Redder rennen gebukt naar een zitplaats, buik tegen bil neus in de rug, vakken vol lichtroze schouders onder de paarse kaalgeschoren kruinen om de hersenen onder zon en maan te openen naar de Grote Ziel en zelfkennis op te doen uit de spiegels om je heen de inwisselbare lichamen die onder de tucht van eenzaamheid onder zwijgende lotgenoten…

't Relaas van zuster Belle en Rebelle - ontsproten uit een adellijk geslacht eerlang vernoemd naar vrijheer Coppenelle de Vlaamse groothertog die altoos lacht Om spot en zotternij die hij veracht in boerse burgers en hun lotgenoten, en buitenlui, die heer pastoor ontsloten groothèrtoglijk geheim der vrouwenjacht - 't Relaas, u raadt…

heb jij toen ook wel willen ruilen om vrij te zweven in de lucht ik zocht jouw schaduw op de muren of een echo van jouw lach die er eens toch ook geweest is op een godvergeten dag ik heb gedwaald door al de kamers waar jij je verborgen leven sleet ik heb stil staan te luisteren naar de woorden die jij streed samen met je lotgenoten…

Stel dat je zelf een zaadcel was een cel die wou ontkiemen en daarvoor huis en haard moest achterlaten om als een zalm stroomopwaarts in het gezelschap van miljoenen lotgenoten op zoek te gaan naar iets al weet je zelf nog niet waar en wanneer je 'n eicel zult ontmoeten waarmee je ooit zult samensmelten en of uit die unieke unie…

zee ving zij de vogel in zijn vlucht ik wil met jou - sprak ze toen weer de vissen en de bomen de mensen en hun kerken niets zal ons meer beperken zelfs niet een spookbeeld van weleer want jij bezit mijn dromen en jij de mijne - floot hij zacht terwijl hij in haar spiegel keek hij zocht de warmte van haar schoot en vond in haar een lotgenoot…

zijn overbodig wanneer zwijgen verdooft geen getuigenissen of egoverliefde bewonderaars schouderklopjes wanneer geweten schemert in het duister van de dodendans niet langer gedachten over een brief aan moeder in een wereld die eenzaamheid verscheurt met leedvermaak tussen schimmige wanden van zomerse groei, die woekert door schandalen lotgenoten…

Gebroken en geknakt tot in mijn ziel Zocht ik wat lotgenoten uit Rockanje, Les Compagnons de la Chanson d'Espagne, Een club nomaden waar mijn hart voor viel Als Bremer Muzikanten zonder leger Vertrokken wij uit hartje Amsterdam Op zoek naar de Verlosser, ja, Gods Lam Het hoofd verlicht, de hersenen steeds leger In Rouen, op 't Place…

Met nog zoveel and're dennen Was hij fleurig opgegroeid Groen werden zijn naalden En hij stond zo.....ongemoeid Maar dat zou niet lang meer duren Want een krachtige mannenhand Kwam hem van zijn stronk afzagen En verstuurde hem door 't land Op de markt stond hij te wachten Lotgenoten wachten mee Tot een koper hem kwam halen En hem meenam…

Hij blijft alleen achter niet alleen zoals in een rij onmondige lotgenoten rood aangelopen van schaamte en kou daar staan ze voor uitgekleed, te kijk, voor schut, maar vooral als in een bos waar elke andere boom onvindbaar is en je uitgestorte grimas eindeloos weergalmt op eeuwenoude doofheid en dat je dan merkt dat de laatste vogel…