Alle inzendingen over marionet

het droomschip maar langzaam kwijt, verstrikt in de verkorte zaligheid van een fictieve zekerheid van wederkerigheid tussen beide uitersten waaruit onze behoeften werden gewonnen, anderzijds als dat handvat breekt , beknot door de werkelijkheid van schaduwen, wat kan ik dan verwachten van de mechanische en strikte lijnen als marionet…

Dikkie Ezelstaart en Kokos Apenkop gene stroman was er veilig voor zijn ikkeschietzograag hij schoot alreeds met snotjes, nog maar kinderkleuterblaag trok zich toen al niet veel aan van jacht- of wintertenenstop Zie hem daar nu toch eens lopen met zijn stoere fiere passen alsof hij de grote bink is van heel het popkastelenbos omdat hij van elke marionet…

wie zijn wij eigenlijk wel hoe doen wij mee in het spel waarvan schijnbaar niemand de echte inzet weet wij kunnen sommige processen aardig naar onze handen zetten marionetten bewegen door ze eten te geven in het actie reactie patroon de genetische blauwdruk is door ons niet te lezen ondanks de moeite die wij daaraan hebben gegeven…

Verpakt in nieuwe zakken met speels gemak, als noviteit wordt opgediend en naar gelang, als verschraalde etensgeuren zijn weggemoffeld onder het tapijt en het bloemetjes behang, blijft de associatie van een retrospectief gevoel, gebonden door ontnuchterende gedachten, dat oude pantoffels nu toch echt versleten zijn, ben als marionet gebonden…

verminking van een spiegelende moraal, willekeur als maatstaf in de communicatie van de taal, misbruik in het prisma van ethiek het bestaan dompelt zich in weerzin van de zondeval, denkbeeldige metafoor waarover ik struikel, emotioneel vangnet in de ironische versie van het nieuws hangt hij spartelend in de touwen wellicht als marionet…

doods en eenzaam droef triest leeg dat zelfs de tijd bleef staan een schrik breidde zich uit ’t was wonderbaar hoe doodsangst zich vereende met wat kinderdromen tot steden heel onwerkelijk stil en bossen kreunden zwarte bomen de mensen staarden uit hun monden ’t zinloze van taal emotieloos en niets was nog te voelen ’t leken wel houten marionetten…

neer of heen en terug Dat is de schuilplaats van bijvoorbeeld reizigers boven een wolkenlandschap die de tijd najagen maar ondertussen tijdloos in zwart geronk naar een tv-scherm turen want de ovalen ruitjes bieden slechts dat naargeestig uitzicht op de eigen uitzinnige drift Daar hang ik, in een wereld zonder zwaartekracht een marionet…

Als ik me in dat gevoel verslik ontrafeld wordt door ontnuchterende rede, zijn de angsten van ervaring, gegrond in afkeer weer te ontleden, verstomd de reflectie van het spiegelbeeld, verhult verder niets, maakt dat ik stik, verstrikt aan lijnen als marionet vermomd, onderschrijft de noodzaak in het spoor van oorzaak en gevolg, processen…

Mijn overspannen geest verdwijnt als een gammele marionet uit zijn verwoeste lichaam met krakende poppenkastdeuren en een van domheid en wreedheid vervuld, gillend publiek.…

Een clown, een marionet in een wereld van geweld. een mens in de massa die het ons anders verteld. Zijn acteren, zijn jongleren op het koord van de lach. Zijn stemmen van vrolijk stemmen wandelen van dag tot dag. De echo van de lach schalt over de wereld. Geen put te diep voor de weerkaatsing van de lach.…

Mijn overspannen geest verdwijnt nauwgezet en als een marionet uit zijn verwoeste lichaam met krakende poppenkastdeuren na schipbreuken en bosbranden.…

zij Die in haar kleed van rook en blauw schijnsel met de nacht paart in een eindeloos geven zij aait de donkere stenen beelden aan tafels illusies in het hoofd zuigt de lucht uit hun longen om akkoorden en cadensen hun eerste ademtocht te geven en kijk ze ontwaken als wonderschone creaturen hangen zij met draden aan haar lippen als marionetten…

teruggeworpen op het dek het gejubel verstomde toen jullie zagen dat de bemanning gewone simpele zielen waren en werden zelfs de bolders zwart geschilderd met hier en daar een witte vlek als herkenning voor die zeldzame gek wij wilden het water hervaren met nieuwe schepen maar de trossen bleven vast, te vast gesjord door bankiers die als marionetten…

der ogen hij, die ik ben, neemt bij wijze van spreken de dragende benen die het juk van ademen dragen en van licht, het zuchten van goddelijk gedogen toch vertel ik hem, die ik ben, over de reis langs de kleurige regenboog die mij verleidde naar nog meer en hoger, tot het zwart mij vroeg, te vroeg mee nam aan de hand en hij, die ik ben, als marionet…

Hoe ik je als een marionet dan kan laten bewegen, weggegeven als je bent aan de nachtelijke wegen. Zoals je dan van niets meer weten kunt ... Zo heb je mij in je rituelen geborgen, als een hart dat in je bloedspiegel zinkt. Of ik me daar veilig waan? Tot je ‘goedemorgen’ klinkt bij de duivels vandaan. En ‘of ik goed geslapen heb?’…

Kleine Shin, je werd het kleine, tinnen marionet-soldaatje dat, als het nodig was, een onzichtbare vlieg op de zwarte muur werd. Je lette op de schaduwen en de stemmen van de grote mensen. Je hield hen in de gaten, je leerde hen nadoen.…

." Ik zweeg - zij kwam en zag en overwon, ik was als was, een weke marionet en van mijn stuk gebracht, al was het even, terwijl ik dacht wil zij met mij naar...…

ontsprongen in het hooggebergte der beleden overmoed, ijl water verdampt in een maalstroom van verbruikte tijd getrokken voren etsen zich een willig spoor waar bleke lippen teder proeven in besloten mijmering toevend in de fuik van aangescherpt verleden sleetse draden reiken langs gepinde ledematen opwaarts naar de almacht van het kruis, marionet…

De vraag was of Corona nog iets had Dat mij ontbranden deed in wilde passie Ze ging vlak voor me staan, trok aan m'n dassie Mijn verweer brak en ik had geen vat Op zwoele sensuele tangopassen Maar voor Corona golden er geen wetten M'n handen werden malle marionetten M'n ogen rolden vierkant uit hun kassen Ze danste wild, met één been…

word ik geraakt getroffen uit het niets als een onschuldige regenbui die veranderend in een tsunami muren breakdancen met elkaar en de grond is opeens een gammele brug zonder armleuningen de lekkere beat van david guetta klinkt nu opeens als violengehuil mijn hoofd draait als een opgevoerde carrousel en mijn lichaam wordt slap ik ben een marionet…