Alle inzendingen over mistroostige

Mistroostige uren glijden traag in minuten over, minuten worden weer lange uren. Zelfs de zon vertoont vlagen van neerslag en weent om de duisternis van de dag. De herfst verliest haar bladeren aan de winter, vergeefs hunkeren ze nog naar een laatste geborgenheid.…

Kale, leeggeslagen takken Mistroostig onder een grauwe lucht Schrale, braakliggende akkers Verzamelplaats van wilde ganzen Samenscholend voor een vlucht Koude, klamme korte dagen Restant van een stervend kalenderjaar Fantasieloos, kil, geblindeerde ramen Kou uitsluitend, isolerend Functioneel en ronduit somber Voor de kouvrezende mens aldaar…

Weer of geen weer onweer stralend weer mistroostig weer zeikweer waterkoud weer sneeuwballen weer regent weer voor de zoveelste keer zomers weer haren in de wind wapper weer fiets weer tussen de druppel doortrap weer regenpakken weer je toch kouder dan je dacht weer geen gezicht weer tram trein bus weer niet vooruitkom weer je maakt…

ANSICHT VAN WEEMOED er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar de tranen van eeuwen zich hebben verzameld in het onpeilbaar diep met een zilte smaak op de lippen als een vreemd soort heimwee naar vervlogen leed…

De dagen zijn mistroostig, de nachten bitter koud ach wat zou ik gaan liegen dat ik toch nog van haar houd Zo strompelen we beiden een eind door de woestijn en volgen lijdzaam onze weg van wroeging, spijt en pijn. Ziedaar daar zijn de gieren, ze cirkelen boven mijn hoofd Ik was naïef, wat heb ik lang in mijn geluk geloofd.…

troosten is mij onbekend zoals de lariks diep buigt tegen iedere tegenwind, hun kruin raakt de mijne wanneer de dauw mistroostig langs de lessen van het leven druipt een zweem van ontkenning haakt zich vast in het licht van vandaag die vol kluwen uit het verleden zichzelf tracht te ontknopen het is het wazige verlangen dat aan de deurpost…

Ik zag je gestalte bij de levensbron, duizendschoon in een oceaan, het haar vol bloesem, wild en ongetemd als de hoop, die we hebben gedronken om te willen zijn, vaak te ongeremd, gedoopt in een diffuus licht waar onze schaduw in verdrinkt, om het loflied van de toekomst in te verpakken steeds tot een verrassing op te maken en je de mistroost…

Sneeuw Witte vlokken over Veluws land Menig vlokje op de woeste gronden beland Kou en mistroostige sferen Siberië zullen we leren Sneeuwvlokken door ijzige wind voortgedreven Rode wangen tijdens het landschap beleven Snijdende wind voelt aan als striemen Wildsporen die in de sneeuw ontkiemen Sporen volgen van een vos Z’n pootafdrukken…

Het deftige huis naast het wijde moeras kent allang geen bewoner meer heeft één scheve wandkast van molm ribbelig hout vol grijs pluizig stof gemoedelijk nodend tot behaag'lijk luieren de ingezakte trappen en vloeren met gaten bergen lome mistroostigheid 's avonds kringelt kille poeldamp door kapotte ramen binnen voert heerschappij over…

voornemens voor de komende week we schreven brieven aan hertogen en koningen verhulden ons in ootmoedige onderdanigheid en offerden een schaap aan de vier elementen nu drinken wij absint en proeven mescaline dolen rond op zoek naar eetbaar voedsel verzamelen hoop, moed en allerlei kleingeld verslaafd aan het eerlijke geluid van de vogels die mistroostig…

was ik nog maar twee of drie jaar bij nonnen in zwarte jurken in een akelig grauw gebouw zaten we angstig bijeen gepropt in mijn blauwe korte broekje waar ik in piste op dat stoeltje waar het vanaf liep op de splinterige waaiboomhouten vieze vloer het licht kwam getemperd binnen door het fijnmazig dikke rooster de mistroostige…

waterburcht mistroostig opgesloten in het verleden hoe standvastig stond je hier omringd door het warme groen versteend zijn nu je gedachten van vergane glorie waar jouw torens als heer en meester pronkten als bakens van onze trotse stad en jouw vlaggen fier wapperden in de noordenwind slot op Kalehay citadel van Albrecht van Saksen en…

omarmde stevig deze eerste prille dag liet gaan wat ongewenst geboren was de zware harde nachtelijke vorst, vrijwel geheel uit het zicht verdwenen zoals een passant in overstromingstijd de weg geplukt door eigen nemen zo leeg geraakt in maagdelijkheid zo vastgehouden, ontleent de eigen adem gesignaleerd, de blik van helle werkelijkheid mistroostig…

Nooit doemdenken of wanhopen, ook niet mistroostig wezen Wat een cliché - mens, durf te leven - werd toch wel bewezen. Vallende sterren ook prachtige regenboog, oh zo hoog Kleine wondertjes doen zich wel degelijk voor, geen betoog. Bewerkstelligd door jou en jou of door - ons - Versmelten met natuur en universum wordt dan zintuig puur.…

Ik zie het zwerrick* drijven Ik zie de klare* Maan, Ik zie, dat ik moet blijven Alleen mistroostig staan! Ach lief, wilt mij gerijven* Met troostelijk vermaan! Och slaapt gij mijn behagen, Dewijl ik doe mijn klacht?…

Maar onderwijl werd in beneden-lagen ver van 't mistroostig ras dat heerste op aard met smart ontvangen, en in pijn gebaard de nieuwe kracht, die ons omhoog zal dragen.…

'k Gun elk mistroostig wezen De helste felste gouden... regenboog.…

Naar de Eerste Hulp Post om de hoek (gesloten van 12 tot 1, dat’s andere koek) Lopend naast zijn dure, exquise schoenen (hoeft hij dat paar straks niet te boenen) Kiest hij voor de meest nabije polikliniek (deur op slot, al het personeel is ziek) Badend in eigen bloed, zweet en tranen (geen gezicht daar in die chique lanen) Keert Ane mistroostig…

Onzeker of het lot ons ooit Elkander geven zal, Ga ik mistroostig door dit bos Zijn groen lacht mij niet aan. Der vogelen wildzang zij zo blij Als ooit, ik word niet blij Alleen uw koe-koe-roe-roe-roe O, dat gevalt mijn hart. ---------------- gaaike: gade…

Lief leren hebben Van soms en af en toe Van ruiters op geen paard Van zon en geen schijn Koren groeit hier niet Ook ik sta in bloei En ben mij bloedende Aan acht wonden Die zo achteraf mij alles meevallen Ze geeft zich en ik geef mij Het is stil voor het eerst en ik zwijg niet Er valt geen vloek en ik word mij niet Vervloekt door het mistroostige…

schrijven voor de dag van morgen schrijven om gehoord te worden schrijven ter verlichting van je zorgen schrijven zodat men je ziet staan schrijven op zo’n eenzame zondagmorgen om de mistroostigheid te verslaan schrijven omdat ideeën zich alsmaar opdringen en ze jou als een deur zien om zich naar buiten te wringen in de hoop dat iedereen ze…

ik heb in de kerk gehoord dat angst de liefde verstoort en ons de vrede door de neus heen boort…

.' 'k Ging mistroostig naar het venster, en zag zuchtend in de vliet. Nu heb ik geen and're boeken, dan die hij nog liggen liet.…

Ik zie het zwierig drijven, Ik zie de klare maan, Ik zie dat ik moet blijven Alleen mistroostig staan. Ach lief, wil mij gerieven Met troostelijk vermaan. Ach Lelie hoog verheven, Verheven in mijn zin, Mijn hope van mijn leven, Gewenste, schoon Vriendin, Wil mij, u jonstich, geven Een lieve wedermin.…

earpels myn fingers pimpere in bitsje earst mar even slobbbere fan die hearleke sûkelademelk met un fers stuk sukerlat roadburstjes flyche hene en teruch en ete de overbleven krûmels wyken fan moalens staan grimelgrammelech teugen de hemel an wer ut laaste sonlicht skynt in skimereche dampen vertaling: in dromerige sneeuw mistroostig…