Alle inzendingen over mistroostige

Als men mij daar heeft heengedragen, En u het zondagklokje wekt, En gij door 't huivrig morgenscheemren, Mistroostig naar het kerkje trekt, Dan zult gij op die deken staren, Zo groen en vochtig uitgebreid : De dood is beter dan het leven, En zacht de slaap der eeuwigheid!…

de aarde is al weken verzopen er rijdt geen boer over het land het enige wat je ziet is water verrotte gewassen en een krant soms zijn er kinderen die spelen of ploetert een hond in het zand het weer oogt zeer mistroostig zoals het huisje aan de waterkant ik wil er wel door blijven lopen maar het is modder die mij plaagt die blijft zuigen…

ik herken de sporen in het akkerland de ijskoude winter die er heeft gezaaid ze droeg koren, tarwe en werd verfraaid nu heeft ze alleen hem als onderpand in haar kamers huist men al dagenlang waar geveegd werd op het vergane tapijt dat mossen, en menig paddenstoelen slijt en dichte mist had als enige behang mistroostig oogt mijn bewonderde…

mistroostige dagen vol hartenleed hebben plaatsgeruimd voor herenigde bezinning verrukkelijk verfrissend allemaal donkerheid de correcte afbeeldingen zonder defineerbare toonhoogte het volledige klankspectrum met liefde in mijn hoofd gegrift, de passionele herinnering.…

intrede van herfst verlaat zich op mijn angst en breekt de nerven alvorens de dood zich heeft bekwaamd in het strijken van een gerimpeld blad hoe moedig is de wens telkens als het geluid verstomt en breekbare vermommingen het beeld verhullen dat zonder glans het tij laat verzinken in de galerij van de reeds gestorvenen hulde aan het mistroostige…

lijmen smacht elke vezel in je vege lijf naar een vleug erkentelijkheid teken van herinnering aan een ver vervlogen en te vlug verdampt roemrijk verleden nog sta je triomfantelijk kantelen van je vervallen slot te strelen met een gebroken lans in je uitgebeende hand dit land heeft je veel te vroeg tot bruid genomen en je sluier hangt mistroostig…

de bootsman leest de reis van de golven het logboek dat al een poosje bij hem ligt de wilde vaart kreeg een ander gezicht toen hij door complimenten werd bedolven zijn verweerde gezicht sprak met het water dat vele jachten in haar schoot achterliet al werd hij mistroostig toen zij hem verried en hij de klos was in haar groots theater…

onverlicht bestaan rondjes, leger, van bijna dood naar heftig leven wanend, verlangend, maar steeds geen maan geen hemelplaneet of uitzicht uit het bordeelraam de halfgesloten gordijnen, erg ver van liefde vandaan achter het schimmenrijk van droeve geesten waar regen in regen valt en tranenzang door de verlaten nachtelijke straten lalt, bezopen mistroostig…

De vogels laten zich niet zien, alleen een Roodborstje die schuilt in een conifeer, voor dit mistroostig herfstweer, ik neem een kop koffie het is een uur of tien. Lees een boek en kijk af en toe naar buiten, een mooie wandeling zit er vandaag niet in, en op visite heb ik geen zin, de regen slaat tegen de ruiten.…

Aan het begin van hun bestaan Nog jong en onervaren Roekeloos achter het stuur De rust niet kunnen bewaren In hun laatste levensuur Om te bewijzen dat je lef hebt Je laten gelden als de man Die voor zijn vrienden opschept Dat hij nog wat harder kan Plots is er geen controle Een slip, een boom, een heg Wat rest is slechts dit bloemstuk Mistroostig…

Zij heeft nog een paar lege uren kijkt ietwat mistroostig om zich heen waarom moeten dagen maar duren December, de maand van heel alleen weken lijken voorbij te kruipen donkre nachten duren dubbel lang ‘s avonds zet zij het op een zuipen de wintertijd maakt haar stervensbang dan is daar plots het licht van vrede het blijft ook bij haar…

Je kijkt me aan met een mistroostige blik, in ademnood lijkt je de dorst doorgeslikt uit dromenloze vaten en dreigt de laatste slok je te verstikken. Handen om de wederzijdse keel, los van het doel niet overeenkomstig het gelijke brood te willen delen, ideeën niet reëel.…

Nederland is op weg naar zijn winterslaap Het groen vervliegt gedwee en traag Mij gaat het eerlijk gezegd iets te vlug Binnenkort de klok weer een uur terug Mistroostig staar ik naar buiten De wind en de regen zijn niet te stuiten Achter de wolken: gebroken licht Hoe komt het dat de zomer zo snel verdwenen is?…

Mistroostige verten, verstomde schimmen lui verstrengeld, niet in één beeld te onderscheiden dualisme van gedachten, schuiven schaduwen tot geformatteerde dichters contouren opgesteld in onwerkelijke contracten, bedoelde toekomst zonder muren onttrokken aan tijd, vol overgave met de echtheid van het hart om los van de bestaande…

de stenen die ik dragen moet ik gooi ze bij de andere troep die ik verzameld heb een leven lang een aantal splijt weerbarstig laten ze hun inhoud zien doven in de koude wereld van voorheen ik zwaai, ze gaan en niemand weet waarheen de anderen sjouw ik verder mee de dagen door langs vele jaren soms zijn we blij maar ook mistroostig…

Mist-grijze herfstige dagen mensen mistroostig en moe rukwinden en onweersvlagen en ‘t avondduister te vroeg Nevel sluiert over stoppelvelden Krassende kraaien in de lucht die ‘t einde seizoen melden in een circulerende vlucht stoep en paden schoongeveegd opgehoopte blaren rotten in de goot de natuur heeft zich ontkleed en…

Je ogen draaien mistroostig rond, en zeggen nee, vrij vertaald…

er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar tranen van eeuwen zich hebben verzameld in een onpeilbaar diep met zilte smaak op de lippen als een soort van heimwee naar vervlogen leed...…

Nooit opgeven of mistroostig achterom gluren Voor niets of niemand halt houden en zo de boel verzuren. Jezelf verloochenen is geen goed idee Talenten benutten, in het hart komt vree. Het doel wordt bereikt stap per stap Hobbelig bergachtig of erg vermoeiend pad; stap!…

Ik dronk mijn koffie mistroostig nog suf van Karens diep verdriet.…

ik hoor ze roepen van ver het is een vreemde dag ontgoocheld en met een dubbel gevoel kleur ik de wereld wakker, kleed ik mij in mistroostige gewaden dat het licht in zichzelf doet keren, herinneringen flitsen voorbij het geestelijk firmament voorbij de horizon wacht een verlangen op mijn thuiskomst, een wereld die niet de mijne is; trekt…

Je kijkt me aan met een mistroostige blik, in ademnood lijkt je de dorst doorgeslikt en dreigt de laatste slok uit het lege glas je te verstikken.…

Kom, blijf niet mistroostig staan loop even hierheen vol verlangen verwoord jouw regenboogzielskracht . Vrees geen kleuren of trillende beweging verwoord vanuit de zonnestralen van toen de gave momenten zonder te schrikken. Ontdoe je ogen van schubben en schilder al was de dag een engel in haar volle glorie. © 9-12-2000…

verfomfaaid zoekt een fragiele putter mistroostig het onvolgroeide bladerdek de mezen maken misbaar tractoren grommen onzichtbaar in de zwarte buik van de boerderij waar op het achtererf de mest overduidelijk aanwezig is tien scharreleieren voor 75 eurocent zelfbediening vanuit een met golfplaat bedekte kist de natte zwartwitte kat zoekt…

afgebladderde greeploze geteisterde muren, die hun oude kleur verliezen een mistroostig matzwart graniet met dikwijls sterk beschadigde glans, die efficiënt verweerd en oud in interieur verschillend, nalaat...wat vroeger was. Eigenlijk niet beschikbaar wijkt, van het eigen levenslied.…

Rijke heren met stormparaplu's wandelen als windhaantjes manmoedig naar hun werkterrein, terwijl de terrassen met de opgestapelde stoelen net zo mistroostig terugverlangen als ons.…

Mijn lippen openen als lotussen en kussen de dauw op je ogen Waar droeve herinneringen de ruimte tussen ons vullen is geen plaats voor nog een dag langer “ Samen... “, fluister ik, maar jij schudt je hoofd mistroostig en staart eindeloos naar de hemel alsof daar het antwoord te vinden is In een kortstondig ogenblik verdrijft jouw…

verlichting en duister zijn louter abstracte ideeën, gekaderd in de ziel tussen de emoties door, verstrikt te raken in de naaktste feiten, zijn we die mistroost niet kwijt, wat door de weegschaal van realiteit niet is aangetoond, worden wenskaarten opnieuw geschud waarin de tijd zijn ware gezicht vertoond achter de schijndood…

Mijn sombere kop hangt mistroostig naar mijn doelloze voetenwerk gericht. In de lege whiskyflessen doe ik liefdesbriefjes om ze vervolgens woest in de zee te gooien. Het is al veel te lang geleden dat ik met een vrouw intiem ben geweest en die leemte breekt mij op.…

Er is geen weg terug, het gaat gebeuren ondanks de mistroostige regendruppels de knoppen staan op springen de bomen krijgen bladeren, fris groen en jij daar in jouw heuvellandschap met de fruitige geur van verse vruchten laat me weten dat je nuchter bent bijgekomen van alle dwaze dromen misschien later in het voorjaar als de warmte meerdere…