Alle inzendingen over moe-tanend

Voor een ieder stond je klaar, altijd Voor een ieder was je daar, altijd Voor de dag, voor de nacht, altijd En nu, nu ben je zelf, de weg een beetje kwijt Niet voor altijd, Je ziet grauw, je ziet moe Zo zag je er niet immer uit Blakend van gezondheid Die ben je nu een beetje kwijt Ik hoop intens dat je opknapt liefst snel In je hoofd kijken…

ik kijk door het venster ik zie mezelf staan op een dunne muur die die onaards tot de wolken reikt beneden kijkt niemand er van op er is geen beginnen aan van onwaarschijnlijkheden wordt men kribbig en moe onverwacht stoot de wind me om zwiept me van ongekende hoogte brengt me in een tuimeling waar geen einde aan lijkt te komen abrupt…

De muur mag ook, maar das een heel gedoe, van elke week behangen worden je armen zo moe!…

Mijn moeder heeft kanker een week geleden gehoord Zij is mijn anker zij heeft altijd het juiste woord Nu is zij ziek en zij is ook moe Het gaat goed allemaal fysiek maar nu al dat gedoe Ik bid naar God en zeg geloofde zij maar in U ook Als U het haar maar uitleg ja, tegenwoordig kunnen ze een hoop Ik vertel haar niet teveel te…

Eerst luidde het: Al op het schip was ik het wachten moe Vijf dagen lang werd mijn geduld getest Vervolgens kreeg ik nog hotelarrest Met een vertraagde vlucht naar Schiphol, toe…

mijn schoenen stuk gedanst Heb gesprongen en gelachen En mijn tranen weggeveegd Mezelf gedwongen om te leven Te genieten van de nacht Teveel nachten liggen malen En mezelf grootgebracht Ik ben geweest en iets geworden Maar het zijn vergeet ik soms Ik vergeet te ademen En al leef ik zo gezond Ik ben kapot en wil niks willen Ik ben moe…

Kind van wonden, Dat één stonde Nog als bleke sterre beeft, Voor wier luister 's Werelds duister Gene nacht meer olie heeft; Kind van vrezen, Teder wezen, Kind van louter liefde en leed, Wier geflonker Uit het donker In dit droeve dagen gleed; Kind van zorgen, Met de morgen Van uw leven 't leven moe, Gaan…

In sluiers onzekerheid sta ik op mijn balkon de stenen verschieten vergrijzen achter een bui en zakken weg in de schaduw van zwarte wolken, ik wacht op dampende opklaringen die weer kleuren schieten in mijn stille huis De dag heeft veel tijd en al die tijd sta ik hier moe hard te werken, emoties heen en weer te kaatsen…

wat we soms vergeten is dat we niet meer zijn dan een optelsom misschien van boeven of andere proleten zo gezegd klinkt dat wel stom misschien zelfs wel van profeten een gedachtegang toch niet zo krom maar vertel me wie kan het weten wat zich in ons ver verleden ooit onoverkomelijk eens ontspon ach bedenk ik van denken moe wat doet het…

Als je niets meer hoort of voelt zodat wellicht vroeg onbedoeld je niet meer bent waar je denkt te zijn verdwijnt alle aardse pijn want oh, wat is het er fijn met die gedekte tafels en romige engelen die met blote borstjes boven je bengelen Hé daar is Jezus, Jesses nog aan toe Hier wil ik wel blijven Hier word ik niet moe Die 70 maagden…

we niezen in het geniep we kappen zonder te snappen we vermijden mooie tijden en zijn zo moe aan bevrijding toe ongeremd, niet afgewend ongestoord, niet ongehoord uitzinnig, krankzinnig gewoon!…

je kwam binnen ik zag schaduwen verschieten de kamer lichtte op vrouwen leken ronder nog zachter in benadering de mannen stopten hun vergadering je liet de gastvrouw blozen lachte het gezelschap toe je ogen glansden maar je stem klonk moe we wisten dat je lichaam niet meer wilde, merkten dat je geest nog ongebroken was zagen hoe…

Was het virus eenzaam, dat ie mensen zocht, was ie ‘t alleen zijn moe stond daarom onze vrijheid op de tocht? Was het virus heel alleen in ‘ t prille begin, dacht ‘t soms waar moet ‘k heen tegen alle waarschuwingen in?…

Al vroeg versierd dit jaar de huizen Rond Sinterklaasfeest al met licht De mens is moe van nieuwsbericht Grafiek en ruis, ‘t elkaar verguizen Bewoners hebben zo hun zorgen Zo klein was hun planeet nog nooit Servetten worden mooi geplooid De vrees voor ziekte weggeborgen Kristal en Wedgwood op damast De stalletjes bij dennenbomen Een zweem…

boer wat dacht jij van deze pijnlijdende koe dit gaat mij geld kosten voor de behandeling dierenarts maakte jou geestelijk waarschijnlijk erg moe aansluitend de hevig brandende stralen van de zon gaat vanzelf wel erbarmelijk dood DUS jij verdient met jouw naar mijn mening flauwe excuses een fikse aangifte de Schepper…

Ze liggen nu naast je op het witte laken van het ziekenhuisbed of ze strijken, o zo moe, je grijze haren glad. Ik zie de blauwe aders en de bruine vlekken van de ouderdom. Je ogen van pijn en hoop, in de verte starend, vervullen mijn hart met de diepe droefheid en de tederheid van 30 jaren, onuitgesproken, mijn moeder.…

In de stilte van de nacht Voel ik de eenzaamheid in al zijn kracht Wat mis ik jouw zachte armen om me heen Je bent zo dichtbij maar ik voel me zo alleen De tranen willen naar buiten maar ik wil het niet Ik vecht tegen de emoties maar verlies 't uiteindelijk van het verdriet Zachtjes bid ik, Heer ik ben zo moe Haal me hier weg ik wil zo graag…

krom gebogen te wachten op het nieuwe leven dat de lente hem belooft te geven als de nachtvorst is vervlogen Ik kijk dromend naar de boom en zucht weer komt er een nieuw voorjaar aan waarvan ik vraag hoe die zal vergaan omdat mijn winter er niet voor vlucht Te lang heeft de kou mij in zijn macht ik ben vergeten hoe hem te bestrijden leg moe…

in het vliegtuig gezeten Nog geen minuut geslapen Af en toe zat ik te gapen De nacht overgeslagen Gaat de jetlag me nu plagen Probeer ik het oude ritme weer op te pakken Laat ik de moed maar niet zakken Ga ik gewoon naar het werk Op tijd naar bed kom ik maar niet in slaap Dan gaat de wekker af Ik moet weer opstaan Ben ik nog onzettend moe…

alle tijden zal ik vergeten niets was bindend voor mij bijna alle vrienden zal ik vergeten behalve jij alle momenten zal ik vergeten waarin ik somber was alle momenten zal ik vergeten behalve die dat ik vrolijk was alle woorden zal ik vergeten tot de zinnen aan toe alle roddels zal ik vergeten ik ben ze moe maar niet alles zal ik vergeten…

Een zoektocht overleeft Eenzame dieptes Stormachtige laagtes Grijze ochtenden Inktzwarte nachten Zwervend in een roes Ik ben het niet waard Ik ben de waanzin voorbij Ik draag geen naam Een drempel wordt overschreden Ik ben zo moe gestreden Ik dwaal verdwaasd in mijn lichaam De wind drukt in mijn gezicht Een oneindig wenen Ik draag…

Een zoektocht overleeft Eenzame dieptes Stormachtige laagtes Grijze ochtenden Inktzwarte nachten Zwervend in een roes Ik ben het niet waard Ik ben de waanzin voorbij Ik draag geen naam Een drempel wordt overschreden Ik ben zo moe gestreden Ik dwaal verdwaasd in mijn lichaam De wind drukt in mijn gezicht Een oneindig wenen Ik draag…

Daar zit ik dan en alles is gedaan Midden in een puinhoop Op de bodem van mijn bestaan Ik sluit Mn, ogen en gedachten komen Verlangens vermengen zich met stoute dromen Mijn lijf is moe, m'n hart klopt snel Maar mijn ogen kijken nog steeds fel Ze schitteren zacht blauw groen En zien nu zoveel meer als toen Toen ik nog blind kon vertrouwen…

Zij wil niet anders dan rusten aan ‘t oppervlak van het uitgestrekte meer om dobberend te drijven dus legt zij zich tevreden als tere bloesem neer Met open ogen staart ze tot de ondergaande zon lokkend op haar wacht ze vouwt devoot haar blad’ren toe "het daglicht maakte mij zo moe" klinkt ijl nog in de nacht Aan de stille waterkant…

Er waart - lijk om een vrouwe-kleed waar oude driften in hangen - er waart een geur van schamper leed en van huilend-moe verlangen. En 'k dwaal, een blinde hond gelijk, door dralige lente-roken, mijn hart van alle liefden rijk, mijn hart van liefde verstoken.…

Mijn vriend was moe en had een ticket 3de klas.…

Ei, zie van ver nog wordt het woud Zijn groet aan ons niet moe, Daar 't wuift met tak en twijgen, Die duizend stemmen stijgen; 't Roept ook vaarwel ons toe.…

maar ongrijpbaar Ben jij mijn lieve schat Een schaduw in mijn hart Heb je zo lief gehad Zoveel tederheid gevoeld Ik kon alleen nog zweven Nu diep gevallen gebroken Treurnis siert mijn leven Mijn vlinders zijn verdwaasd Fladderen wezenloos in het rond En herinneren me telkens weer Aan de liefde die ons eens bond Ik voel me leeg en moe…

Teveel te vaak bedrogen, de wereld eventjes moe. Niemand die op me wacht. In het donker weggedoken, -zwijgend als het graf-, wacht ik alleen op de dag. Dat ik weer leven mag, met om wie ik zoveel gaf. Een liefde onbesproken. Eigenlijk is dit gedicht, zo juist nog geschreven, niet wat ik had verwacht.…

Ach, dacht de man trager dan traag, was het toch mijn verleden maar, dan was ik niet zo moe vandaag.…