Alle inzendingen over moede

Je hebt ons geleerd om van harte te vertrouwen, op de krachten die door ons leven stromen, op de goddelijke bron van onze moed. Je hebt ons getoond dat innerlijke rust bestaat. Dat een mens zich kan bevrijden van angsten. Dat we met wijze overgave sterven kunnen. Dat liefde niet vergaat.…

En ik, geen moed, dit zwijgen te doorbreken. Vandaag zag ik mijn zwakke kant mijn sterkte heeft 't zwak niet overwonnen beiden hebben gehoord, gezien en ook gezwegen vorming heeft een lange weg te gaan.…

Mijn mannelijke wortels, ondervoed, Die leefden in Noord-Israël weer op Een cursus vechten kreeg ze uit het slop Ze werden stevig en ik had weer moed In Frankrijk zag je vroeger het duel De pub was een arena voor de Britten Als je in de VS het niet ziet zitten Dan schiet je; zet je levens op het spel Waarmee kon je de jager in je temmen…

Wanneer dan, door verschil in hoogte van de stapels uitgebrachte stem, zich de waarheid heeft getoond, spreekt de daaruit blijkende verliezer, in met moed gevulde schoenen, sip van toon zijn aanhang toe. En de overwinnaar slaat zijn eerder politieke gade gade quasi mededogend maar meedogenloos.…

Houdt moed, wanhoop maakt ook ziek!…

Gerstenat en anders In de week van de dorpen één vrije vijf werkdagen één zondag Met voor laatste dag, drie kerken en zeker de kroeg voor vijf volle dagen in een week gelegd Die vijf van zeven die vijf dus en één plus één Twee vrij en drie kerken en zingen Zeer zeker en beslist met dus voor de rustdag Papieren tijger en de moed…

Ik wil dat je meteen deemoedig zwicht, probeert om al je moed bijeen te rapen, al ligt je hersenpan op apegapen - hoewel, ze was ook nooit een zwaargewicht. Allée, probeer je nu eens te beraden, zorg dat je niet opnieuw je kans verspeelt. Het is je toch wel absoluut geraden te zwoegen met wat jou is toebedeeld.…

natuurlijk niet hoor ik je al zeggen jij zou zeggen treuren mag, toch voor even maar ...raap al jouw moed bij elkaar het is hoog tijd om de weg zonder mij verder af te leggen…

gesponnen op het weefgetouw van vergane jaren, om je opnieuw te ontmoeten op een glazen brug, over emoties heen soms zwaaien we naar elkaar, maar niet terug, ik moet je bekennen dat we nog steeds niet in elkaar herkennen van acceptatie, wat ons scheidt in diversiteit onder het gewelf van de wolkenboog door te gaan, ontbreekt mij de moed…

je hebt mij uitgedaagd zodra men jou in het vizier had stroopte ik mijn mouwen op was er klaar voor vol goede moed ging ik het gevecht aan na elke ronde dat ik knock-out werd geslagen vond ik keer op keer de kracht om te herpakken hoeveel pijn je mij ook deed mij kreeg je er niet onder tot de dag van vandaag waarin het slecht nieuws…

Met nieuwe moed vervult. Blijheid, goedheid, vrede. Een jubelende dankbaarheid, doet je hart van vreugde beven, voor hem die liefdevol… het leven heeft gegeven.…

schrijf de laatste regels in uitgebeende trage taal verzamel de moed om de kust uit het oog te verliezen zoals de vis tam en stekeblind oefent in onderaards geduld laat tranen een voor een over schaarse woorden vloeien bloed spaarzaam druppelen op het onbeschreven schrift zoals het bewegingsloze dier dat in donkerte op helderheid wacht laat…

Het overkwam een dorp als Arnemuiden Dat vaak verloren ging in zilte golven Nog hoor je in de klokken als ze luiden Hoe het herrees, maar nooit werd opgedolven Zoutziederij, wolwevers, handelsschepen d' Avilla die kwam plunderen en doden Afbraak en wederopbouw, telkens strepen Door ieders moed van weer- en oorlogsgoden Als Lazaretdorp…

Het overkwam een dorp als Arnemuiden Dat vaak verloren ging in zilte golven Nog hoor je in de klokken als ze luiden Hoe het herrees, maar nooit werd opgedolven Zoutziederij, wolwevers, handelsschepen d' Avilla die kwam plunderen en doden Afbraak en wederopbouw, telkens strepen Door ieders moed van weer- en oorlogsgoden Als Lazaretdorp…

levensbehoud van zijn of haar medemens heeft de kamer van ontvangst warm uitnodigend aanzien wanden ogen huiselijk tafels bieden kosteloos smakelijke spijzen aan roepende papieren raden aan te zoeken naar meer bereidwilligen die wat uit hun aders kunnen afstaan voor redding de vrees voor priknaalden zweeft echter rond en heerst maar moed…

De grote kudde zal dikwijls beven bij beproeving, kan moed bijeen schrapen door gewassen van het Woord te rapen; dit kauwend zich naar het Einddoel begeven. Het hart van deze gewillige dieren mag ook in zijn binnenste geitenaard fel en daadkrachtig hoogtij doen vieren.…

want al deze dingen die ik bestreefd en gehad heb: trots en verwoedheid, en een moed als men zelden bezat, zij verdwijnen in een onstilbaar verlangen als de schaduw des doods wast...…

Toen hij voor haar deur stond wachtte hij met kloppend hart Nu hun afspraakje plaatsvond reageerde hij tamelijk verward Gisteren had hij haar ontmoet op het feestje tot laat ’s nachts Uit alcohol putte hij zijn moed en hij vroeg haar onverwachts Ze wou wel, hij werd onzeker zijn handen woelden in ‘t haar Innerlijk werd hij enkel weker…

Maar ergens ver weg en onopgemerkt zit ik, ik denk aan je, zit met je in IK wil niet dat je opgeeft, ik wil niet dat je de moed verliest. Ik wil niet dat je.. sterft. Je moet blijven vechten, doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor mij. En als je dat niet meer wilt, vecht dan voor een ander. Maar alsjeblieft.. VECHT!…

Platgedrukt tegen de muur, ontloop ik het gemompel met een bang hart en helemaal alleen raap ik de moed op die viel. Veleden week op deze plaats is een man verongelukt en de bloedsporen op het wegdek zijn sporen van hij die heenging.…

Iedere keer denk ik weer dat ik er ben, dan zit ik vol goede moed maar er hoeft maar iets negatiefs te gebeuren en dan gaat het weer niet goed. Ik val dan weer in een diepe stilte. De mensen begrijpen me niet meer. Ik voel me dan zo waardeloos en verdrietig en dat wil ik niet ieder keer. Was ik maar zoals ik zo graag wil.…

vaak zie ik de werkvrouw schreien wenend komt zij de kade af ik sta dan voor het venster wend dan dra mijn ogen af zie haar het werkhuis binnen gaan met een droef en rood gezicht zie haar te moede ruste staan in het schemer avondlicht hoe boent zij niet de boenwas poetst zij koper, haalt de kachel leeg slaat met kracht de loper eerdat…

Soms zie ik in de verte het geluk dat op mij wacht Het pad er naartoe is nog lang ik had niet anders verwacht Het leven is niet makkelijk Gevuld met harde lessen Het gaat met vallen en opstaan je kunt de boel niet flessen maar zolang ik in de verte dat lichtpuntje blijf zien kan ik niet verdwalen en houd ik moed bovendien Ik wijk niet…

tekenen van oud zeer hart gebroken doodse stilte herinnering aan weleer de klok die tikt de koffie loopt jouw foto aan de muur een gouden ring een ochtendzoen mijn hart nog vol met vuur moderne kunst en appeltaart we hadden veel gemeen Barcelona Rome, Praag toch liet jij mij alleen opnieuw begonnen tweede kans vol met goede moed…

in beminnen en beginnen de droom tekent het landschap waar heldere illusies ontwaken dolblije dieren lijken jeugdhelden vertrouwen heeft zich verenigd verstikkende donkerte verdwijnt in strakke blauwe hemel luchten droomlente schetst een verhaal in zon bewegen, wolken zwijgen er ligt een passie in het droomlandschap vol aardse moed…

oorlog en vrede daar kon ik nog iets mee vechtend voor liefde kwaad te moede, toch tevree een soort van jaren 60 gevoel experimentele maatschappij de keuze tussen thee en een joint het maakte niet uit, toch wel blij maar nu laveer ik, bewust tussen angst en schuld bang voor wat ik denk en wat ik niet schenk aan arme negertjes aan…

Ik heb je weer ontmoet en in je moede ogen de beelden gezien van een lang vervlogen tijd: de duisternis vol gevaren en bij het haardvuur gefluisterde verhalen, de lange harde dagen van arbeid voor 't schamele brood, de zorgen om de kinderen later.…

echte ware zijn zo ergens tussen grijze cellen worstel ik met mijn en dijn mondig mensje tussen goed en ook een beetje kwaad ik en de ander wroeten mij in een slapeloze slaap mijn ziel weegt goede morgen met welterusten door elkaar gevoel en onrust baren zorgen wij en de anderen hoe naar verenigen zich woelend daar op weg naar een moede…

Voortschrijdend is de strijd, Tegen het vertragende gevecht, In het moment voor het geschrevene, Weerbarstig klimt de schamele moed omhoog langs groeiende veerkracht, En spant de bogen der opwellingen, Onder druk druipt het brein droog het stof tot nadenken, Bruisend borrelt de beroering, Dwalend drapeert mistige muze de pilaren…

nu elf jaar onder de groene plakken onder een tegel midden op de straat zodat de weduwe nog alleen thuis alle kinderen inmiddels uit huis nu met drie zit om over te waken Alleen de pastoor blijkt geinformeerd liet de beste man de moed nu te vroeg zakken toen achtte hij het in de beerput gevallen Naar kerkelijk inzicht was heel niet verkeerd…