Alle inzendingen over moedeloosheid

Die moedeloosheid, dat verdriet. Soms kan ik me gelukkig voelen. De hele wereld kan ik aan. Het komt me zomaar overspoelen. Die blijheid, ‘k lach en zing spontaan. We kennen ze toch allemaal, die ups en downs in ’t leven? Zo’n up mag van mij héél lang duren Zo’n dipje graag maar even.…

zij wikt en weegt de pro, het contra alles in haar hand wijst recht vooruit door alle bochten heen uit het kluwen van het leven spint zij onvoorwaardelijkheid een bezigheid sinds heugenis die haar nog nooit heeft vermoeid of even moedeloos deed versagen blind als een bovengrondse mol ziet zij alles slechts in klaarte woorden en daden…

Geraakt door moedeloosheid besluiten zij, net als een vorige keer, om maar weer te zwijgen, doen pragmatisch hun ding en gaan, om vijf uur, snel naar huis terwijl het schip dobbert.…

ik lees zoveel in je ogen want ze zijn zo oneindig donker diep achter elk vermoeden zie ik nu iets wat ik niet eerder heb durven bevroeden: onzekerheid ontevredenheid hulpeloosheid moedeloosheid bitterheid genegenheid tederheid vrolijkheid vriendelijkheid al die kleinigheidjes bij elkaar is best wel veel maar ook de levenslust die…

kleurt het behang seizoenenlang met licht uit het verleden je hebt gebeden dat je oud mocht worden, hebt gestreden voor de laatste jaren rust en vrede ogen dromen en je lach is al verleden tijd je handen spelen achteloos met pluizen de asbakken zijn vol je vest van wol is zacht net als je wangen je schouders hangen in een moedeloos…

Aan pijn berust, zie ik geen licht, noch zon of regenboog. Bleke dagen dalen in mijn ziel. Een mooie droom die me bedroog. Nu, wil ik van 't leven scheiden, vertrekken uit dit droevig oord. Geen liefde, vriendschap kan me nog verleiden. 'k Heb teveel geleden, en geloofd.…

Mijn hand strekt zich in smeken uit voor hij vertwijfeld naast me zinkt mijn blik wordt troebel en verdrinkt moedeloos als ik mijn ogen sluit Het is te laat, je drijft de nevel in nog eenmaal kijk je treurig om woorden steken en ik staar stom vanaf mijn einde naar jouw begin dan slaat de duisternis me blind en zoek ik spartelend…

soms kijken we té moedeloos en té passief toe in plaats van hoopvol te handelen. met je handen in de schoot te leggen, met je in de ongeluksrol te plaatsen, met te zuchten:voor mij hoeft het niet meer! brengen we noch aarde aan de dijk noch boter bij de vis.…

Kwaad waar geen kruid Tegen gewassen Door rode schedel kieren Naar binnen gedrongen Om moedeloos van te worden Uitgehongerd tastend zoekt hij zijn weg Door het donkere struikgewas Hij wil verboden vruchten plukken Likt zijn lippen vol welbehagen met zoete tong Voor de speech Niet meer urenlang in stoffige kamers Zoeken naar woorden…

Moedeloos word ik er soms van, vraag me af hoelang ik je nog aan kan. Het is frustratie en verdriet die niemand graag hoort of ziet. Maar het hoort bij jou, maakt wie je bent. Accepteren, rustig blijven, praten en vooral niet vergeten hoeveel ik van je hou. Want ergens daarbinnen in dat eigenwijze meisje zit een hele lieve jonge vrouw.…

Vervolgens verandert zijn pose in een moedeloos staren. Hij zit zijn kansen te plussen en te minnen. Zijn onmacht brengt hem tijdelijk buiten zinnen. Zijn wissel wordt niet begrepen. Pers en publiek hebben de messen reeds geslepen. Het resultaat brengt hem in diskrediet. Vandaag is hij weer de winnaar niet.…

O, wonderbare goedheid van de Heer, Die naar zo moedeloos een ziel nog vraagt, Die alle dingen, en ook mij verdraagt.…

Voor mij ligt een veld bezaaid met koude, scherpe stukken Herinneringen aan toen aan hoe het vroeger was Daar sta je dan op blote voeten En overal gebroken glas Ik laat me vallen moedeloos tussen alle scherven van dat wat ooit geweest is van alles wat ooit was Daar sta je dan op blote voeten En overal gebroken glas Vang jij me…

haren wat aangetopt uiterlijk in een andere kleur gesopt wat langzaam zakkende delen (die mij voorheen nimmer deden vervelen) voor de rest ben je het echt en tot mijn vreugde niet meer in een vlecht gaat het wel met je je kijkt zo onbestemd kan ook zijn dat je mij bent kwijtgeraakt natuurlijk daardoor was je al die tijd moedeloos…

Alleen wij drie kwamen tot elkaar losten elk probleem met een indeling op gelukkig hadden wij het bij het verkeerde eind en is er dientengevolge nog hoop voor de mens We tripten van angst en onzekerheid naar overbezorgdheid voor het welzijn van anderen en daar tussendoor eenzaamheid, moedeloosheid en wanhoop kwamen uit op betweterigheid…

O, wonderbare goedheid van de Heer, die naar zo moedeloos een ziel nog vraagt, die alle dingen, en ook mij verdraagt.…

de stilte is gestorven aan prille woorden zwijgende strakke lippen ontdooiden aangeraakt door de echo van zachte golven die de duwende lucht ontkooiden een nieuwe schepping werd onstuitbaar verworven bevroren in diepe levensaders verstokt in lijfelijk gelid waar een moedeloos verloren gemoed de keel vernauwde door een hart dat bloedt…

Zo moedeloos, zo troosteloos, zo inherent en onweerlegbaar reddeloos was er op aarde nooit een. Met brievenhoofd en boekenlegger naast mijn zorgen in de kast gelegd, ben ik als defecte e-reader en zwijg ik, Zoals er op aarde nooit een zweeg.…

langzaam heft de drenkeling het glas op het ondergaan van de zon, moedeloos maar wel gezondigd is zijn vaarwater zonder religie niet te drinken wie kent zijn juweel wanneer het spreekt en schittert terwijl de haven is gedempt neem mijn hand en streel me langs het leven, het is kort zoals het omgewaaid riet – wel scherp maar zonder bedoeling…

vandaag mij leven doet nog nimmer was de harmonie in voorjaarstonen beter hoorbaar door lente zo gespitst op dat wat leven is waar mussen kwetteren om mijn oudbakken brood en vinkjes snel hun nesten vlechten de meesjes 't hoogste lied inzetten zelfs achtergrondgeluiden vertrouwd het stuk complementeren door lauwe wind verdreven 't moedeloos…

Een uiteengereten maatschappij Waar tolerantie, vrijheden worden aangevallen En geweld zowat elke dag door onze tv komt knallen Het is zo wreed Ik word er moedeloos van Slachtoffer na slachtoffer Door terreur in de ban Niemand pakt ons onze vrijheden af Wat denken ze wel, ze zijn zo laf Dat ze in de hel belanden Als hun verdiende straf…

Wij schreeuwen moedeloos en trachten ons aan een strohalm vast te klampen. Het is net of we verdwalen in het donker, waar het licht niet meer zal opkomen.…

Wij schreeuwen moedeloos en trachten ons aan een strohalm vast te klampen. Het is net of we verdwalen in het donker, waar het licht niet meer zal opkomen.…

Mijn nachten sterven stilletjes in het licht, jouw armen dragen geen enkel gewicht, mijn lichaam legt zich moedeloos neer. Nee, voor mij geen dromen meer.…

stadsmens zo diep kunnen zinken in Moddergat een beerenburg te drinken de fierljep van huis naar woestenij hier trouwt mijn liefste Sjoukje met haar Tjerk waar tjokvol tjotters door de vaarten tjolen geeft zij hem nu het jawoord in de kerk oh wat haat ik tjalk en skûtjesilen dit lege landschap heeft mijn schat gestolen mij rest niet meer dan moedeloos…

Moedeloos buigt het grijze hoofd zich over de gevouwen handen ogen weerkaatsen avondgloed leven drukt zwaar op het gemoed de tijd heeft hem zijn kracht geroofd De mond trekt een droevige lach als gedachten naar zijn Magda gaan die lang geleden al haar ogen sloot hem voorging in een oneindige dood de vreugde meenam uit zijn oude dag De…

Maar van dat lange wachten Wordt je vaak zo moedeloos. En toch zijn er zoveel eenzamen Verspreid over heel deez aard. Maar hoe leg je na zoveel maanden Met een medemens contact? Je leeft teruggetrokken van iedereen Je komt niet uit je schulp, Uit angst voor wat ze denken, Uit angst voor wat ze doen!…

Ragfijne lijntjes en zoveel; moedeloos gooit de waarzegster de hoofddoek in de ring, vergeet haar accent. Je streelt de gebarsten vingers, voelt als je denkt, loslaten is mogelijk het beste - hoe de liftdeuren je aanstoten, het zuchten overgaat in hoesten. --------------------------- uit: 'Huisverraad', 2012.…

Moedeloos moet je het ervaren. Het ergste is, je kunt er zelf zo weinig mee, alleen er voor ze zijn. Als kind probeer je je gevoelens niet te laten zien, want ze hebben het al moeilijk genoeg. In het beginstadium van dementie: eigenlijk weet ik er te weinig vanaf.…

Vandaag een nieuwe bril zodat ik weer scherp zie hoe moedeloos de massa zich vergenoegt in april. Ik zag eerst uitdijend vlees dat vrij van bestemming was naar een beloofd land trok waar vele schapen blaten. Ik zag geen mensen maar brokken onduidelijkheid een evolutionaire biologie voorbij mijn eigen afslag.…