Alle inzendingen over neige

ik neig almaar meer naar 't rustieke in denken, doen en laten ook wel in proeven van 't leven waarbij de kern een lichte schaduw kent zonder voor zuiverheid onder te doen, het oorspronkelijke laat zich niet verlaten het is als een stilte die een kamer vult en al het aanwezige rust in hout, steen of glas alles vertelt zo een eigen verhaal…

kei neig rimpelt het aan de oppervlakte verdwijnt na overgave geruisloos diep (neig: heel hard – Herzeels dialect)…

al neigen voeten anders de weg te gaan is kaarsrecht bomen begeleiden en sluiten de rij…

Samen gaan wij naar de wolken, tot het laatste punt is aangebroken. Om daarna te gaan reizen, en elkander te bewijzen. Samen wachten wij op het water, tot de zon zijn glimlach weer laat zien. Want alleen dan zijn wij tevreden, om het pad te gaan vervolgen, naar beneden.…

letterliefde woordwarmte regels die neigen naar poëzie... het gedicht loopt langzaam warm voor leesgrage ogen…

Het zijn gitzwarte ze glimmen ze glanzen ze dralen zo uit de hoogte zo van wat wil je ze grazen ze talmen het eerst ze buigen ze neigen ze rekken ze strekken zo nobel als steeds…

Je kan de lente bijna ruiken boomknoppen neigen al naar het tere groen alles zal weer ontluiken in bladertaal en lentebloem oogstrelend samengebracht in dat betoverende seizoen…

gebogen zijn je oude takken als verwrongen staal neigen ze naar de grond je versteende stam schiet prille bladeren voor een nieuw seizoen je meester preekt geduld…

nu jij en ik ons buiten wagen weg van gedachten aan wat sterfelijk is nodigt het nieuwe licht ons naar het leven nog aarzelend zoals de crocus kracht ontleent aan afgestorven grond en later pas aan zonnewarmte zo wondert ons het weer vernieuwen begin van waar het donker wijkt tegen het uitgerekend somber een nieuw gewekt geluid…

hand door je haar de mist in je ogen alsof je het wist maar niet kon geloven je hals is zo zacht in haar neigen naar schouders je armen zijn kracht mijn hand langs je kin omhoog naar je lippen het bloeiende rood geloken als wijn om even te nippen je neus is gewelfd in de boog naar je ogen wimpers gekruld uit het zicht ik ga…

Weer is het bijna Kerst, weer is het raak, Weer zijn er mensen in het hart getroffen. Geweervuur en granaten die ontploffen, Ze geven deze maand een wrange smaak. Het is niet nieuw, maar toch moet ik het vragen: Waar blijft de vrede en het welbehagen?…

Twijfel valt, telt, de muziek, het verlies, van geboorte, van spelonken, neigen, een neigen, oorverdovend trekt de stilte, ik verberg, mij, het, zij, Zijn, lichaam, ziel, of ik het ben, is niet de vraag, of ik het ben, is plotseling de vraag, melodie in ontkenning, schrijft het woord, roest wappert, fier, tentoongesteld…

ik hoor het gieren van de wind onrustig in oktobernacht omarm het duister zwijgend in mijmering ik buig net zoals jij we neigen naar elkaar niets wat ons verbond bedreigt ik heb je bladeren verwacht…

Wanneer soldaten neigen tot vervagen Dan denken oude rockers daar niet aan. Die hebben nog plezier in hun bestaan Maar blijven zij het vrouwvolk wel behagen? Massaal klinkt nog gegiechel en gegil. Zij vinden zelf hun groupies iets te pril.…

Nederlandse vrouwen blijven thuis wanneer het tijd is om een kind te krijgen, terwijl hun Europese zusters neigen naar bevallen in het ziekenhuis. Ons land bevalt dus anders dan de rest. En mij bevalt het thuis ook opperbest!…

Fietsen leunen tegen een paal aanklevend zand verbreedt de banden sturen grijpen in elkaar zadels neuzen naar verlaten strand pedalen zwijgen golven neigen de branding landt de mens ontspant.…

Als ik van wolken en nevels niet weet, als ik neig naar wat niet is te vangen, is, wat mijn lichaam is, dood. Nacht, ik kom om van verlangen.…

En neigen die naar groen? Mag ik dat hopen?…

De Maasstad heeft zijn leiders afgekraakt Waar Opstelten geen kauwgom weg kon krijgen Schijnt Aboutaleb soms nogal te neigen Naar dat hij dingen niet altijd afmaakt Hij moet op straat de boel flink aan gaan pakken Dan blijft hij heus nog wel een tijdje plakken…

Ze zullen wel naar kindermisbruik neigen. Conceptie streng verbieden. Dat klinkt fijn. Al vind ik dan de doelgroep wel wat klein.…

hoe verschuivende dromen -vluchtig als zij zijn- neigen naar wankelmoed zonder ooit naam te dragen een levenstocht om te bewonen alles vraagt zonder moeten welke aanvaardt, drijft in armen van water, op wolken van wellicht, druppels in het gezicht, onstervend in het voorbijgaan en daarmee intens geweest…

deinende zwanen halzen neigen synchroon met het golvende water schuin voor de wind oranje met zwart in spierwit verpakt het statig bewegen contrasteert met een woeste felheid van leven die uitersten maken de mensen bang zij horen niet graag hun zwanenzang…

Neig uw hoofd en neig uw wil... En zeg: ‘àl mijne liefde had Niet kunnen veilgen tegen leed; Geen koestrende armen weren 't wreed Waaien van wind; geen balseming Geneest in 't hart ontgoocheling.... Zij was nog blij die henenging....’…

Ze zitten zeker weer eens flink te blowen Of swaffelend elkaar hun pik te showen Maar nee, de spijbelaars zijn in de tram Daar tracht men hen die naar ontsporing neigen Weer braaf en keurig op één lijn te krijgen…

ik werd gevraagd op de dansvloer van de tijd bloeide al te lang tegen eigen muren wist de passen werd geleid door een schoonheid uit de eeuwigheid op hemelse muziek werd mij de maat genomen zag ogen neerwaarts neigen voelde dat ik niet mocht blijven de melodie is met mij meegegaan tot mijn dagen zijn gedaan…

Je kunt er naar neigen; en je kunt ermee dreigen. Gelijk krijgen is het meten met de juiste maat. Wordt dus niet kwaad als je als meter geen gehoor krijgt bij de wereld om je heen. Wees dan van steen; opdat de juiste steen boven komt.…

ik sluit mijn ogen en wacht tot kruimig geruis mij raakt licht gaat sneller dan geluid, ik vertrouw liever op de tast en neig naar een handdruk in luchtledig vlees en bloed straks is het nog te laat en heb je me nooit gezien dan snijdt een witte striem dwars door kalm hemelzoet…

zoveel hoofden oren, ogen zoveel neuzen neigen nu welwillend naar één kant niettemin nog zoveel zinnen zorgen, dromen liedjes van verlangen reizen door afwachtend land een nieuwe koning kan ook niets beloven hij kan slechts hopen op een toekomst met voor iedereen een goede kans…

het mag zoet, het mag zacht het mag alles of niets het mag neigen naar nonsens en stuwen en stotteren het mag lopen naar nergens als een gedicht dat sluit op vederlichte voetjes, zo aldus, zo mag het.…

Zo lang mijn hemel helder lacht, Vergeet ik, dat licht wolken dreigen; Zo lang geen sneeuw mijn kruin bevracht, Wil ik mijn bloeiend hoofd niet neigen. Of denkt de bloem aan haar vergaan, Wanneer zij uit de knop komt breken? Of denkt bij ’t intreên van haar baan De ster, dat zij dra zal verbleken?…