Alle inzendingen over noodlot

Aangaande het noodlot in leven en werk van Jan Kal Wat wil het uiterst wonderlijk geval?…

als de spiegel van mijn evenbeeld in het hart van mijn blinde ogen sta jij. Ik zie hoe jij, mijn leven, speelt met mijn lief en mij, die mee te spelen pogen maar jij zult alle éérste zetten kiezen terwijl het ons, met géén keus dan te spelen of voorgoed, onsterfelijk, te verliezen jou, in alle sterfelijkheid, kan schelen o wrede tegenspeler…

leven binnen zonder een pardon ik realiseerde dat jij mijn toevluchtoord kon zijn waar ik even kon zijn zonder pijn liefde werd me automatisch gegeven ik hoefde er niet voor te bedelen ik kon mezelf zijn ik hoefde niet meer alleen te zijn als ik bij jou was was alles goed geen problemen, geen stress alles verliep vloeiend totdat het noodlot…

Zo zag ik een erwt weifelen aan een stoeprand, de erwtenbloesem onzeker zijn naar welke wind haar dolle rose hoofd te hangen - en de bloesem nikte, er kwam een hand in handschoen haar bedekken, en de erwt viel, er kwam een schoen om op haar te staan. ----------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…

Ach realiteit breng me nu terug met open ogen in verre dromen toen de dreigende zwarte vogel die onontkoombaar als het noodlot almaar dichterbij te komen lijkt nog een klein zangvogeltje was het pijnlijke schorre krassen nog een vrolijk kinderlied het zwaard van Damocles nog rustte in de schede de dood nog onbekend ver weg in plaats van…

noodlot! vorm der straf die over 't wroetelend mensdom giert tot aan het kille graf! Aanbiddelik rijst die Enigste in gulden dageraad, maar 't gaapt een afgrond tussen — of O wee! men komt te laat!…

De molen van mijn leven draait maar door en door het hoofd, de wieken slaan mij steeds tegen de grond wie kent je beter dan de spiegel die dagen slijt met zelfportretten weigert je om op te zetten je kunt zo tactloos zijn royaal met verf en geld je grote mond eigengereid, het noodlot sloeg geliefden dood alleen je werk doorstaat…

Als alle dagen, maandag tot maandag, het credo 'Dag van de Waarheid' dragen, is het beter toeven in een leugen.…

En Brutus had het voorspook vast van 't onverbiddelijk Noodlot.…

Noodlot des mensen, Hoe zijt ge als de wind! Naar Goethe. 1845.…

Eens dooft het vuur eens kan geen olie meer hoge vlammen opwekken omdat het brandhout opgebrand en verpulverd is Eens moet ik weer met beide benen op de grond gaan staan met open vizier mijn leven aangaan de lekke banden van mijn fiets aanvaarden Eens komen er betweters die mij uitgummen die mij als oud vuil weg bezemen die nooit mijn…

Wie kon weten dat de tijd zou komen met handen vol zwarte bloemen en verscholen in zijn mantel het noodlot dat zijn ijskoude adem zou leggen over het gelaat van unieke schepselen maar onaangeroerd bleven de herinneringen standvastig in hun soliditeit als een erfenis van waardevolle schatten op het witte doek van gedachten soms, als in een…

tijd reeds heulde met de duivel mijn hart als immer kabbelde voort terwijl ondertussen het lot een duivels plan smeedde dat mijn toen nog betrekkelijk jonge leven voor eeuwig en al- tijd, immer heeft gelittekend Als bloeddonor betaalde ik terug dat mij levensreddend eerder was gegeven tot op een dag ineens alles duidelijk Bedroevend noodlot…

Ik moet er niet van weten, van die zuidse vrouwenzielen, die, voelend het noodlottig leed hun longeren vernielen, te midden het ontbladeren van de bomen kneuteren gaan dat 't jammer is van hen en van hun lief en van de blaân. Zijt gij het die ik rochelen voel hier rond mijn hert, vernieling? Zijt gij het? God verplette u, worm die mijner jeugd…

Toen de linkerkant van het centraal bestuur door een trombose onooglijk werd geraakt reageerde de rechterkant lijflang verzuurd Neuronen ijlden waar ze niet flitsen konden Het rechterbeen wou zijn eigen gang gaan De rechterhand pakte er al eens naast Ik gooide de eerste bal na overstuur Spreken was kort wazig vreemd avontuur Mijn lijf en…

Maar nu ik wakker ben is om het even wat op die drempel wankelde en wou en heeft het noodlot mij geen stap gegund.…

Schrikbarend sluit het lot de schemering gans dof en lusteloos het nachtvel in en aan het grauw van die ontluistering voegt zij nog wreed naar waarheid toe de zin, dat alles weerloos sterven moet daarin. Er rest ternauwernood herinnering: haar beeld verwrongen door een woekering. Zij wringt zich daarin om en om en vrij en scheukt…

Mijn stralende lach en mijn mooie gedichten mijn tedere woorden mijn onverwoestbaar krachtige wil ik hebt mijn noodlot steeds het hoofd geboden tot het eind geloofde ik mijn idee van geluk ik ga niet weg ik heb nog wat tijd gekregen ik zal altijd maar door gaan tot aan het eind ik heb je voor altijd m'n hart gegeven ik draag…

Want daarginds wacht ook de weerzin van nog meer te moeten geven voor een wens die louter noodlot bleek.…

de zinnen komen lichtvoetig voorbij de stilte hangt aan weerhaakjes de stilte waarin we ooit ontstonden ontsnapte als de geest uit de fles als waterverf vervloeiden de opgeraapte verhalen van toen nu en ooit vlekkeloos met elkaar de broze hechting aan doorzichtige vleugels verstrikt in zijden draden van toeval en noodlot…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten tegen…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten…

Schoonheid weerkaatst magie betovert een traan glinsterend in zonlicht verbloemt verdriet onbereikbaar verlangen voert gedachten naar eindeloze tijd vriendschap kwistig verstrooid draagt ver over vlaktes van eenzaamheid boven de wolken een waas van sterren noodlot stuurloos levert strijd weerbarstig als de ziel…

Laat het toch Laat haar in onschuld Geef niet uw gruwel ervaring Ontzie, zwijg, ze is nog zo jong Zij moet het zelf ondergaan De jeugdige onschuld Het onvermoede bracht het noodlot En zij onderging de ervaring Voorgoed in alle eeuwigheid Balancerend op mijn wankele stoel Voel ik de strop der verwurging Gewraakt de wroeging mijn luisterend…

Droomkleurig als ze waren verwachtingen doordrenkt van rozengeur vol open deuren naar de toekomst met de schone schijn van als en dan maar het was een sprong naast het gat in de lucht recht in de geslepen messen van wat het noodlot leek maar eigenlijk gewoon de realiteit die zich niet weg liet dromen rest de repeterende vraag: hoe desillusie…

wat wij niet zagen waren de stille gronden waarop jij het noodlot trachtte te wissen wat wisten we van chaos strijd onrust en verborgen ontreddering je schreef je met rode inkt uit de wereld het leven was te groot voor jou we houden schelpen tegen onze oren we horen jou veel te laat…

je stem klinkt mateloos bewogen je hart scheurt open je liefdeskreet is zonder hoop je smeken uitzichtloos ach desdemona hij was voor de roem geboren othello door het kwaad totaal verblind raast en doolt de nacht dwaalt door zijn ogen o mensenkind je hebt teveel bemind je liefde was te groot het noodlot ook dit is de dood.…

ik kijk omhoog en omlaag om de leugen te vinden, de ontrouw die de waarheid draagt boven de deur en zo naar je voeten maar de afstand, uitgestrekt in een huis vol gangen, gooit woorden vele malen los elke vlakte wordt vochtig en ruw uitgesproken, de onomkeerbaarheid ik kan falen en uit het raam springen maar het noodlot is…

Ik bracht een bezoek aan de dood een uitzaaiend tumor, een ernstig samenzijn hij sprak als een geleerde tot mij, die leeg was herinneringen verzuimde als een idioot die niets deed met zijn noodlot de woorden terug vormden een zin leken alfabetisch op een antwoord maar braken mij af, in een achterbuurt waar lage letteren brutaal brulden en…

Het leven figureerde terwijl ik toen sliep Noodlot had toegeslagen bijna een begin van het eind De duivel sliep dit althans was mij eerder verteld Het tegendeel bleek echter in alle opzichten waar, daar toen de dood verwoede pogingen actief ondernam Uitgebreid werd gedanst en gefeest toen bleek dat mijn wil tot leven veel sterker was…