Alle inzendingen over offerande

hoe ik je naam prevel, niet kan leven niet kan sterven zonder jou omdat jouw schaduwen mij achtervolgen hoe ik laatst door je straat wandelde, dichtbij je huis stap voor stap, bedachtzaam iedere taal uit mijn passen haalde tot het kruim mijn ledematen omsingelde hoe ik brak toen ik jouw handen in andere handen voelde, mijn rechterarm…

Je weent de liefde los en je verdriet ademt hoop op wedergeboorte. Je tranen tranen tranen een waterval van overgave; je gutsend offer smelt de stenen van mijn wrok. Je bloedend bloeien ontluikt herfstgeuren van vast vertrouwen dat niet wijken zal voor snijdende kou; en koesterend kalm breek je de doornen van mijn verweer. Je neemt…

ritueel van menselijke wanhoop om de hoogste machten te behagen de grootste offerande een ondenkbare gave het wreedste geschenk over het onbevattelijke sluimert een vliesdun laagje…

geen weeklacht toen ze afdaalden naar het diepe water een litanie slechts van monotoon zacht geprevel een offerande aan de zwarte hemel water van de dood geen weeklacht in de wildernis toen bomen braken een ritueel slechts van buigend barsten naar het diepe water toen ze afdaalden naar de krochten van hun ziel…

een fotograaf danst in zwart wit langs het decor met kleur de zon zingt vals zijn melodie van schijn en tegenlicht nog branden onze offeranden op het altaar van verlangen wij zijn intiem geweest het maagdenvlies is ongerept de lakens zullen hangen zo vlagt geluk en voorspoed in tradities de kus en lach blijft ons geheim…

ik zag je ogen zingen met het licht van de zon van binnen een sprankje ondeugd lag als verrassing over je bruingebrande jeugd op het warme strand kleine cirkelwinden speelden met achtergelaten dingen waaiden op in een minitornado bestrooiden ons met zand als offerande van de natuur op een godvergeten uur wij holden…

er lopen kinderen naar de lage zandduin jonge gezichten gekleurd met rood pigment tere hoofden onder de verschroeiende zon volgen in trance de slingerende weg de angst is meester de vloedgolf die liefde ademloos smoort onder diepe lagen zand de ultieme offerande loopt naar de Stille Oceaan kinderharten verstommen de hoofden…

Ik wurm als wormen door jouw tuinen al. Ik wil verbranden in jouw dageraad. Ik wil met jou naar 't einde van 't heelal en jij verdoet mij zonder woord of daad? Alsof je jou dan niet met mij verraadt? Dit lied heb ik geheel voor ons bedacht, ik schonk jou luister, lijfelijke pracht. Er is geen wereld waar jij niet bestaat, omdat jij alles doet…

Mijn lijf is offerande, verkozen word ik straks tot blauwe vlam verhit.…

onder ruisende bomen nabij de grote steen een kleine nimf in afzondering frêle handen maken een mythische reidans met stokjes over onbewogen graniet takjes bedachtzaam gedraaid en verschoven: een bezwerende offerande het zachte prevelen de geheimzinnige tekens van een priesteres in trance daar is plots grote zus die trots…

ik was verward, de wijzers van de klok vertraagden, waren niet vooruit te branden ze stonden stil en ik stond voor het blok toen niemand acht sloeg op mijn offerande ik wilde vuur ontsteken met m'n stok geen vonk sprong over, elke poging strandde tot onverwachts het rookgordijn optrok en ik, uit as herrezen, me vermande je overbrugde afstand…

Indien ik ook tot onderhoud Des armen al mijn goed en goud Had uitgedeeld, zo ik mijn leven Als offerande had gegeven, Indien ik mijn lichaam verbranden liet, Wat nuttigheid zou het mij geven, Had ik de liefde niet.…

ik was verward, de wijzers van de klok vertraagden, waren niet vooruit te branden ze stonden stil en ik stond voor het blok toen niemand acht sloeg op mijn offerande ik wilde vuur ontsteken met mijn stok geen vonk sloeg over, elke poging strandde tot onverwachts het rookgordijn optrok en ik, uit as herrezen, me vermande je overbrugde afstand…

Zijn liefde voor haar leven stierf bij de ontdekking van haar geluk in het samenzijn met haar minnaar op momenten van zijn afwezigheid Als door een dolksteek was hij getroffen bij de ontkenning van haar liefde voor hem, vanaf het begin, en zijn geest vermoordde al zijn gevoel Niets kon hem weerhouden van het wegnemen van hun leven als offerande…

boos in de wind zij blaast me het rood uit de ogen het metaal uit spieren die zich opwinden wordt er met temperende felheid uit geslagen kracht ontglipt me en ik zink onder het gras mijn lichaam is een keten van tegengestelde spanningen de geest een mierenzweethut van inkeer want de aarde zou me niet meer dragen op het slagveld van deze offerande…

Er was rouwe op het huis, Er was rouwe in de kluis, Toen de Heer ons gebed had verworpen; Want zo lang als hij leed, Ging een biddende kreet Als een offerand op uit de dorpen. Toen de doodsmare kwam, Zie, mijn wangen zijn stram, Maar ik schreide als het kind van mijn kindren!…

lawaai Ik herinner mij de laatste blik toen hij nog bij ons woonde Voordat hij daar spierwit en lijkbleek lag Was hij weer kind en speelde net als ik Spelletjes die ik niet meer met hem spelen mag In mijn gedachtenis aan hem past enkel schik De Joden offerden een lam om doden op te doen staan Ik maakte een klein vuurtje en offerde mijn offerande…

Over mijn stille handen gevouwd in offerande glijden lichtschaduwingen... - verre herinneringen suizelen rond mijn ogen volzalig neergeloken...…

Of koper voor de offerande, dat helaas op de vloer belandde. Zo door de week heerste er stilte en ook een akelige kilte. Maar `s zondags ging de kachel aan en kon zij zich weer warmen gaan. De mensen zeiden hun gebeden. Soms werden zonden ook beleden. De dominee preekte vol vuur het hele lieve lange uur Over een komend vrederijk.…

En ook het Amsterdamse rosse millieu Gaf losbollig acte de presence En er was de sjeu van showstelende Alles overstemmende nozemkluwens Die ongeremder blaften dan in München damals Toch hield de valsheid zich beduusd Zolang het Soma welgevallig duurde Van de rellerige Engelsen uit wiens stengels Een bedwelmend residu werd gepuurd Ter offerande…

'Ik kom met lege handen, Ik breng geen offeranden Van myrrhe of wierook of goud. Ik ben een vermoeide, belaste, Dus heb ik op de vaste Beloften uws Konings vertrouwd.' 'Leg af dan uw purperen kleren, Hier geldt geen macht, geen ere, Geen rijkdom, geen aardse schijn.…

En ik: gij gaat voorbij en ziet mij niet, terwijl dat ik mij geef in uwe handen als het gewillig lam der offerande, dat zelf zijn gorgel aan de slachter biedt.…

Stroomde eens van Memphis grond de kunst naar Hellas stranden; Wellicht hereist de Nijl des aardrijks offeranden. Dan kweekt het maangebergt’, wiens kruin door d’ether dringt, Een Humboldt, die het meet, een Halle , die liet zingt. Gewis, de wetenschap blijft onverdelgbaar leven!…

Als je zoon die viel, als mijn broeder die nog in de kiel staat van de loopgraven, als al de zoons en al de broers, als de miljoenen verlossers, - laatste teken van de visfiguur,- die weerom brengen de bloedige offerande op dit uur, volgens de oude wet, als de miljoenen kruisen, die zij niet te dragen hadden, dan enkel houten armpjes en rij aan…

Nog blinder, die met juli kwam, En niets van 't groen portaal vernam, Ter dankbetonende offerand, Door 't Maagdengild daarop geplant! 't Had reden! want, hoe kerks men was, De vlierpot bleef nu in de kas; Kalmink noch sergie liep gevaar; En schoenloos werd geen wandelaar.…