Alle inzendingen over omhullen

de ogen van het kind met de camera laten mij kijken naar een kleurrijke vogel die met gekortwiekte vleugels het luchtruim tot een gesloten boek verklaarde deze breekbare vogel vliegt zich niet bijeen ook de takken zijn te teer ze verschanst zich je weet maar nooit in een vergrendeld nest vol spullen die haar veilig omhullen…

steunpilaar voor hem en haar de gloeidraad van de zenuwen de vlam er in en klaar de rust komt weer en inhaleer en blaas weer uit je ziet het ritme van de opengaande twee de longen die zich vullen en toch is het een vreemd idee te graven aan je eigen graf de peuk, de sigaret blijf er in hemelsnaam vanaf laat je door rook niet langer meer omhullen…

Na de omhulling is het de vulling waardoor de praline in de wereld een traktatie wordt genoemd; een delicatesse waarop de hele Belgische natie zich met trots beroemd.…

sinds jij me zei dat liefde mensen soms als bomen velt die dan als in een heel koud land omhullend met warm rode koppen vuurbezwerend bij elkaar zich leggen en dat zij meer is dan een droom omdat wij bijlloos en met blote handen ons slechts begrijpen en omvatten kunnen als spaanders zijn in wrijvingshitte dat liefde is zich te verlieven…

Schaduwen vallen over de lichte trend van een duikelaar, die het zwart omhullen bij het naken van een nieuw jaar. Niets is moeilijker dan afscheid nemen van een duikelaar in zijn element; die weet dat tijd toekomt als de wisselaar bijna went.…

Omhullen de ijspegels in zachte klanken, de gebeden van de ijsbrekers die voor hun behouden doortocht danken.…

Vliesdunne flinters omhullen en vullen van buiten en binnen onzichtbaar een luchtbel, aldoor transparant. In pastel polychroom draaiend, bewegend onthullen zich flinters, zichzelve gelijkend, aan de laborant.…

Halverwege de weg voel ik mij instorten zijt Gij daar nog ziet Gij mijn wank' len en horten terugkeren kan ik niet verder gaan maakt me bang waarom duurt die lijdenstocht zo schrikwekkend lang de weg lijkt onbetrouwbaar mijn tred zo onzeker wolkenmassa' s omhullen mij zie ik verder het licht weder?…

Halverwege de weg voel ik mij instorten zijt Gij daar nog ziet Gij mijn wank' len en horten terugkeren kan ik niet verder gaan maakt me bang waarom duurt die lijdenstocht zo schrikwekkend lang de weg lijkt onbetrouwbaar mijn tred zo onzeker wolkenmassa' s omhullen mij zie ik verder het licht weder?…

van het kind met de camera laten mij kijken naar een kleurrijke vogel die met gekortwiekte vleugels het luchtruim tot een gesloten boek verklaarde Een breekbare vogel vliegt zich niet bijeen ook de takken buiten zijn te teer ze verschanst zich in haar vergrendelde nest overladen met spullen die want je weet maar nooit haar veilig omhullen…

ik heb stilaan je kleuren zien verdwijnen haren pieken waar ooit de zon zijn licht in blonde krullen heeft laten schijnen sferisch omhullen kleren het vroeger goed getrainde en gespierde lijf dat nu met wankele stappen onzekerheid schrijft je bent een schim van je vroeger extraverte persoonlijkheid die in bedeesd teruggetrokken…

het kleine afscheid dromen iedereen is weer gekomen om te zeggen wat er speelt de zon het strand de zee ik neem hun woorden mee als dadelijk de golven brullen dan kijk ik terug zal me met bruin omhullen ja, ja mijn brede mooie rug weeg woorden die gesproken zijn in het kabbelen van de vloed hun warmte deed me goed in koude onderstromen…

Willen ze weten waarom jij aan het water staat tranen stromen niet vergeten, de takken naar beneden om wat jij aan verstand omhullen wilt de wind de moed niet laten zakken, vertel jij fier bij storm beschut jij menig dier om wat jij aan gevoel te bieden hebt onder regen zie ik je graag daar in jouw avondwade om niet te vergeten wie…

Een sterke belofte na eeuwen bijna in vervulling liefde en goedheid als stralende omhulling de dood niet als einde van het leven bevochten overwinning als gift gegeven eindeloos verlangen houdt nu mijn hart gevangen in sterkmakende zekerheid van een nooit eindigende eeuwigheid.…

Daar zweven vleugels aan, omhullen mij, omhelzen mij - wat liefde slechts kan doen. Daar tillen mij twee armen, hoog en vrij. En vrede waait naar binnen, zachte zoen van goddelijke wind die blaast voorbij gedachten in mijn moe-heet denkplantsoen.…

voor jou, mijn donkere nacht het is niet vreemd of ver ik had je verwacht je schuilt her en der in de gleuven van de oude boom; het is des winters vracht waarachter het licht, onnavolgbaar leeft en de dood, op sterven na stokkende zuchten weeft terwijl jij en ik uitzien naar de ochtenstond waar 't zachte in de warme hand, en de omhullende…

Ze schildert je nog dikwijls als de avondnevel haar verlangen omhullen mag in zoete passie terug naar de gewone dingen van vroeger in vergane glorie oneerlijk is de wereld geworden je maakt wat vogelgeluiden op het verder stille schilderij ik ben nog niet af, fluister je ze pakt haar penseel weer vast onzeker over gevederde contouren…

De zomer hangt nog in het huis en zonder jas ga ik naar buiten de avondkoelte laat ik mij omhullen draden van spinrag houden mij niet tegen het vallend populierenblad ruikt kruidig ik loop de mij bekende weg waarlangs seizoenen zich verdringen en waar geen dag hetzelfde toont: geen crocus staat naast herfsttijloos en uilen zingen niet als…

Het kasteel der spoken mag eng of zot, misschien wijsgerig, jouw denken omhullen met vragen over lang verleden lot.…

als langzaam gestaag de avond zich vallen laat in gedempte tonen het water kleurt tot zeldzaam aquarel de dichter zich dichter waant in een stad steeds dichter bij geluiden de oude gevels omhullen alsof ze eeuwig breekbaar zijn de kade met de schepen zich altijd baadt in heftig neonlicht de lijnen fel en fier tegen de koude luchten…

asfalt wortels van mijn bestaan de verhalen van mijn vader ver maar dichtbij de lokkende polder op sloten al het onbetrouwbare ijs met daarnaast de oprukkende snelweg foto’s met een spiegelreflex stilleven van tomaten in de zon vrienden van vroeger het lange luisteren de wind onder het dak de gedachte aan morgen de dichte gordijnen omhullen…

De kleren van de keizer omhullen niet het menselijk naakt, noch het menselijk verlangen dat zelfs niet door zijn spiegelbeeld ontwaakt. IJdelheid sluit vele ogen. Tot door de waarheid de geest ontwaakt, en duidelijk wordt dat het lichaam naakt is, en geen kleding meer verdraagt.…

‘s nachts ben ik rijk en verzwegen liggen woorden bij mij (mijn eenzaamheid verwarmt ze) nietige lijven die vlijen zich omhullen mij ‘s nachts (dat is maan dat is licht of klank op mijn huid) hun strelende tongen bewandelen mij (zij komen van buiten naar binnen over mijn lippen) dringen onaangekondigd in mij (mijn mond wordt droog) de holtes…

Want hier op dit eiland wil ik leren omhelzen met woorden, die strelen over gevoelige plekken en helen, waarin je je kunt omhullen, als in een deken, zacht liggen, overdenken en dromen, vrij, ver weg of dichtbij, je thuis voelen, gewoon tevreden zijn.…

Wat daalt, zoekt wat daar rijst, en welhaast zullen Zij, samengroeiend tot een eeuw'ge zuil, Elkaar omhelzen, en met schors omhullen. Zó gaat het morgen in het gister schuil; Zó kwam Mathilde mijn gemoed vervullen, En kreeg mijn ganse ziel daarvoor in ruil.…

Maar in mijn geest blijf je het lichtpunt met knalrode jurk Je dansende lange krullen, die me immer omhullen.…

En alles stond recht op beantwoord door 't omhullen van de zachte lucht.…

December is nog maar enkele dagen oud als van overal de hip-hip-hoera's de gelukwensen en wat men al niet zegt op haar toekomen en haar omhullen als dons als engelenhaar wat haar wellicht het ademen enigszins belet nu ze toch op de rand van 2015 zit met vermoed ik het besef één stap en een zoveelste volgend jaar heeft me beet.…

achterhaald Van oorsprong was 't bedoeld als een roman Of om precies te zijn Bildungsroman Nog specifieker: Weltbildungsroman Het wereldvormend wezen is de man Hoho, niet steigeren, 't gaat om 't idee Bij Peter doet de vrouw net zo goed mee De mens als sferenhabiterend wezen Al sferenbouwend in zijn "binnenzee" Als een omhulling…

Wat daalt, zoekt wat daar rijst, en welhaast zullen Zij, samengroeiend tot één eeuw'ge zuil, Elkaar omhelzen, en met schors omhullen. Zó gaat het morgen in het gister schuil; Zó kwam Mathilde mijn gemoed vervullen, En kreeg mijn ganse ziel daarvoor in ruil.…