Alle inzendingen over onbekende

aanstaande woning broer en zus bespeuren achter het grote raam vage zwevende dievenvingers die blij verleden stelen verlatenheid driftig wenken leegte vergroten de verwilderde tuin blaast beiden honingadem tegemoet waarin verzwakt bijengezoem de stem laat horen van arbeidende vrijheid uitzien naar daagse verrassing 't vertrouwde onbekende…

. ------------------------------------------------ ’t Idee alleen doet mij van schrik verstijven Ik wou dat ik het niet gelezen had Al doe ‘k het nooit op werkplek of in bad En zeker niet met onbekende wijven Ik zal nu elke plek eerst grondig gaan verkennen Zodat m’n jongeheer vast aan de sfeer kan wennen…

De bomen gaan voorbij En toch blijven ze staan Jij niet Jij gaat waar Het bekende onbekend is Waar thuis ligt Is waar de vlinders vliegen Waar de golven hoog zijn En waar jij onderaan staat Kijkend Voelend dat je er een deel van uitmaakt Ook al lijk je nog zo klein Door de ogen van de zon Aan de neerkomende hemel In je dromen Vervuld…

In 't onbekende Zuiën, Waar men onder andere van klokken en pendules niet weet, mitsgaders van 't beieren, kleppen en luien, Weten de horologiemakers natuurlijk met hun lege tijd geen raad, En nemen daarom dienst als wekkers ten nutte van de Staat: En als je dan 's morgens eens heel vroeg klaar wilt zijn, gewassen en geschoren, Dan wekken ze…

het fietspad Tegen, Jumbo-tas onafscheidelijk Aan het stuur, blik op oneindig, Tevreden neuriend in jezelf De wereld koud aan je voeten Ziet je niet staan van de mist Elke dag probeer ik je te groeten Maar ' t lijkt wel of je me niet Hoort of ziet, of je in jezelf Verloren bent en jij jezelf niet kent Toch ben je tevreden, onbekende…

Hij zwerft eenzelvig op de werf kerft diepe krassen met zijn stem het scherpst van elke vlucht en trede breng de huivering in mijn lichaam het zijn de onbekenden op het erf, een zwarte kraai die schipbreuk leed.…

Naar verten wil ik, Eindeloze verten Die daaglijks baden In de vrijheid die ik Hier zo deerlijk mis, Opgesloten als ik ben In de kerker van Mijn ziel waarin De tralies zijn gesmeed Van nooit verwerkt verdriet - Als ik dat maar los Kon laten, het hekwerk Zijn structuur ontnemen, Ik zou verder gaan, Langs onbekende grenzen…

en ik denk aan de lente de zachte nevel die over de ochtend valt 't ongebonden licht dat als een stukje van een melodie dagenlang in je hoofd blijft hangen jij zingt mee, in het midden, nog warmer dan de wijde rivier die gelijk is aan het moment waarin het oude wegstroomt wij aan het onbekende likken zoals bloesems aan de schuierende…

De zee nam mijn gedachten mee naar onbekende landen. De wind waaide de wandeling in een onverwachte richting toen ik je zag. Vanaf je strandlaken keek je me aan met de ogen van een man, de wimpers van een vrouw, en het hart van een kind. Er school meer vrouw in jou dan je gekrulde wimpers prijs gaven.…

De nooit ingehaalde tijd geeft nieuwe tranen door, als voortschrijdend inzicht, omarmt de toekomstige achtergrond in een teken of in een oneindig woord, wel of niet vermomd vervormd zich niet door onbetamelijkheid zonder vooroordeel in een zwijgend of een ongeschreven woord en zin, nog onbekend voor iedereen die het horen wil…

Stappers die haastig hun zolen aan hen slijten; onbekend met het oorlogsleed dat zij in namen symboliseren in steen.…

Ze heeft haar vleugels uitgeslagen en is het onbekende tegemoet gevlogen. Dat daar boeit je blijkbaar oneindig veel meer dan dat er hier lentegroen aan de bomen zit en alles trilt van leven. Je zwijgt in alle talen, je luistert niet eens naar ons, je bent verdampt. Je bent elders druk bezig, je bent onbereikbaar. De vogel zingt niet meer.…

Weggevoerd langs onbekende wegen, waar ik met een kompas niet kon komen. Gesluierd in een zwart gat, begraven onder onbegrip. Het stof verstikte mij, de adem werd mij ontzegt. Ik trok aan de noodrem. Het levensritme begon weer aan zijn normale tred. Het bewoog op de gekende wegen. Het werd weer helder, ik had teveel gezwegen.…

ik leg de weg naar berusting slenterend soms dralend af gaandeweg begon ik aan wat ik nog niet eens zo lang geleden later noemde het is het afscheid van hoge woorden en vervlogen jeugd van het ongrijpbare verwaaide leven van verloren dromen het is de onbekende weg die me in het duister tasten laat naar barsten en scheuren in…

Ze begon zich te herhalen meer en meer te verdwalen in zichzelf en de omgeving af en toe het besef van verlies verdriet vermengd met boosheid over haar hoofd dat niet meer wilde steeds meer overgaand in wat leek een soort berusting in de emigratie naar een voor ons onbekende wereld aangevuld met allerlei fragmenten uit haar verre jeugd…

Liefde is er om te ontdekken en is er dan op onbekende plekken Is er ook om situaties te helen en deze met anderen te delen Liefde kan je niet grijpen maar kan je wel laten rijpen Ook is het er om je in te verbergen zelfs als je je aan iets loopt te ergen Liefde is vergeven en om het weer opnieuw te beleven Ook is het liefde waar…

ik heb je alleen eigenhandig in de tuin begraven ik heb je voor je liefde en trouw op m’n knieën bedankt een zwerfkei vormt jouw grafsteen en ja dat kan want je was mijn hond jij hoort en blijft bij mij maar een mens moet als hij is ontzield terstond worden weggedragen naar een plek waar het voor jou en mij zo koud kil somber is en onbekend…

je kijkt naar mij maar bent mijn horizon al lang voorbij doolt in onbekende verten ik voorgrond niet in een wereld waar de waan het spook verscheurt en vreemde geesten krijsen toch wil ik bij jou blijven als een laatste draad voor je ons voorgoed verlaat ik pak je hand je kijkt verschrikt en voelt ineens je eigen ik en lacht…

De muren hebben gaten die beelden binnen laten een voor een verschijnen ze als dia's voor de geest vanuit de verre jeugd die eens wel eeuwig leek maar langzaam toch verzuurde Dagen langer dan de nachten gevuld met liefde en plezier doden die nog jong waren onbekend met hun verschiet Kleine kwalen worden groter vreugde duurt dan vaak…

Geld dat zich ophoopt verandert in zorgen tot het teveel wordt en in onbekende handen komt die er vandoor gaan met mijn motivatie om door te gaan Bevrijd van de maandagen betreed ik de ruimte en voel ik de tover van mogelijkheden waar ik vroeger van droomde Liefste, pak je koffer Op de rug van de draak vliegen we door de poort…

Snijders, me toen totaal onbekend. Vorig weekend las ik in De Standaard der Letteren, wat gisterochtend zijn laatste zkv bleek te zullen zijn. 'Verdrongen verleden' was de titel. In zijn stukje een opsteltitel van 56 jaar geleden: 'Ontsnapping aan de dood', wat hem gisterochtend niet gelukt is.…

Wat ziet mijn oog toch graag de wolk aan gindse kimme gaan Doorkliefd slechts door de hoge boom en torens die daar staan Gestut door bergen staat het al op hoogtes onbekend En blauw en eindeloos de lucht waartoe de rots zich wendt Wat zie ik graag, wat voel ik graag de berglucht en de regen De oude huizen roodbepand, zo kalm en welgelegen…

behoedzaam puntmutste een eerst geregisseerd verschijnen zijn aanwezigheid voor even de fantasiewereld losgelaten en zich kenbaar gemaakt aan deelgenoot mens van de aarde eerdere contacten bleven steken op de arrogantie van de mens en eindigden in totale bestaansontkenning de mens heeft van het paradijs een onleefbare hel gemaakt onbekende…

Eenzaam hangt hij aan een tak wil zo graag vrij zijn gewoon zijn weg vervolgen Geboren uit een grote wolk en samen met zijn broertjes en zusjes naar beneden het onbekende tegemoet En nu hangend alleen zijn familie in plassen bij elkaar dromen uiteengespat Strijkt een windvlaag langs laatste zetje naar beneden eindigend…

naar het schip dat breuk liep op rotsen van onwetendheid ik zie bruggen soms wankel soms stevig geslagen tussen tijdelijke wij’s als handen hoopvol vasthoudend aan de liefde die grenzen vervagen zal ik zie stormen golven bevelen pijlers verzakken en ons weggeslagen als twijfels knagend aan het hart dat breekt door onbekende…

het voelt nooit alleen er is altijd wel een glimp van een lach de verstolen blik die zonder te spreken zijn warmte komt geven in een samen moment vaak onbekend maar in weten kruisen lijnen van leven elkaar overal is de hand op het hart het tijdloze teken dat alles nog klopt wij delen de velen die naast ons staan ons verschijnen…

Angst is altijd relatief maar ook altijd aanwezig het ontkennen van dit bijzijn is als het ontkennen van leven Oordeel niet over het onbekende maar leer het eerst kennen laat dan je gevoel spreken in plaats van het te ontkennen Revolutie is soms nodig maar vecht met woorden en wijsheid en niet tegen je vijand maar voor je vrijheid…

Ik stuur je daarom nu een groet en wil je dankbaar zeggen dat ik je mooi vind, onbekend, ik kan 't niet uit gaan leggen....…

Ik zie een wolkje hemel in je ogen je bent zo klein waar jij vandaan komt wil iedereen wel zijn Je kijkt naar wat beweegt ziet alles onbekend lippen willen raken weer het bekende smaken en proeven waar je bent Vingers voelen aan elkaar om ook je hand te leren je schrikt van je gehuil een nieuw geluidje uitproberen De wereld is…

boven de starre mandragora in vol naakt ornaat vergeten bungelen gekloofde voeten de laatste der gehangenen eindeloos galgentouw schuurt niet bereid tot knappen blijft het schommelen duren lang nadat leven vervloog naamloos en onbekend trotseert het lijk de weken tot de wind dan moegetergd ook de laatste gans verwaait eenzame…