Alle inzendingen over onbekende

Deze vrouw, door velen bemind, om haar uiterlijk alleen, niemand vraagt wat zij ervan vindt, haar gevoelens, onbekend bij menigeen.…

wie zijn wij dat we lopen huis en haard verlaten om in elders een nieuwe start te maken eigen licht en lucht pardoes vaarwel te zeggen sleutels weg te leggen dat wat je bindt zomaar los te laten hopen dat de stenen die je vindt passend zijn om thuis te komen in het nieuwe te gaan wonen op onbekend terrein ogen neergeslagen…

Ach Heer, in dit uitbundig leven Heerst reeds een onbekend gevaar. Als zij hun zoetste geuren geven Waaien zij vlokkend uit elkaar. Heer, houd Uw handen opgeheven, Ontvang dit arm verwelken maar.…

Angst is altijd relatief maar ook altijd aanwezig het ontkennen van dit bijzijn is als het ontkennen van leven Oordeel niet over het onbekende maar leer het eerst kennen laat dan je gevoel spreken in plaats van het te ontkennen Revolutie is soms nodig maar vecht met woorden en wijsheid en niet tegen je vijand maar voor je vrijheid…

Ik stuur je daarom nu een groet en wil je dankbaar zeggen dat ik je mooi vind, onbekend, ik kan 't niet uit gaan leggen....…

verbeten trok hij strakke lijnen op papier begrensde openheid ontspande in plezier met rond verloor hij zicht en voor krullige tierelantijnen is hij nooit gezwicht zijn perspectief wist enkel dag en uur want morgen was vol onbekende zorgen hij kende de prijs van chaos door teveel impulsen tegelijk de medicatie voor ontwarren…

Die kan meanderen ook nu nog, langs elke twijg en braam op zoek naar een verloren vader of een onbekende luisteraar, in dit kader. Maar stilaan mag het, even stilstaan, of zelfs een hele poos, wijn wordt er beter van en ook klassieke muziek, voor zover dat kan.…

Je kent het wel, E-mails van een onbekende vriend, die maar al te graag, wat geld aan je verdient. Hij prijst speciale pilletjes aan, wonderen worden beloofd, dat wij het niet willen, ziet hij over ’t hoofd. Die berichten zijn ongewenst, je verwijdert ze keer op keer, maar ze verschijnen helaas telkens weer.…

sporen in het zand de rand reeds afgesleten hier kwam een mens voorbij alweer een hele tijd geleden met welzeker een last vol oude jaren zichtbaar aan de meegesleepte lijn zijn naam is onbekend het kan Horizon zijn geweest of Kim, wie weet zelfs Einder de wind is nu zijn milde helper en ook de tijd, ongrijpbaar en toch nog immer alom aanwezig…

ik donker de dagen in afnemend licht wis langs mijn ogen voel teruglopend zicht door een onbekend schaduwen verloor alles langzaam contrast verdween schoonheid die was heb al jaren het glanzen van kleuren gemist vernisjes verworden tot craquele in wat grijzig wit ik weet het helderen nog uit mijn jeugd een sprankelende zon in…

Mijn hoop is vervlogen is helemaal weg mijn hoop is verdwenen ’t is dat ik zeg er was een hoop te leren alsook te brengen maar nu is mijn hoop vertrokken met onbekende bestemming Ik ga de rook achterna zie het kringelen want de vervlogen hoop moet toch ergens heen?…

Je was mooier dan ik had gedacht Het sloeg toe… Een gevoel dat altijd toeslaat als je het allerminst verwacht Het was een seconde… Een seconde die m’n toekomst zou beïnvloeden, een gevoel waardoor ik me zou gaan laten leiden Jij had dat gevoel ook en wilde die onbekende weg ook berijden Het was ook jouw seconde… Een seconde waarin…

de lichte kamer er spelen mensen een onbekend spel en ze lachen de vraag wie zal winnen wordt eindeloos verschoven in het wit van het licht er kan geen winnaar zijn als ze het bier maar drinken tot ze lachend naar buiten gaan iedereen is zo duidelijk wat hij graag wil wezen dat het scherpe licht geen pijn doet maar afgietsels…

blijdschap geeft die plezier deelt met anderen niet meer de lach die een ander geeft omdat je werkt en leeft zoals generaties geleden het heerlijk zelfbewuste is de kracht die niet afhankelijk is van de macht die een ander over je heeft die nog steeds vertelt hoe jij en je ouders moeten leven om mee te gaan naar een volgend onbekend…

Die lege ogen die me aanstaren Angstig en bedroefd Op zoek naar iets Maar wat Elke beweging volgend Gereed om te vluchten Ik ga dichterbij En de ogen blijven me aankijken Diep in me ziel De ogen begrijpen me Weten hoe ik me voel Ze willen me helpen Maar hoe De ogen kijken me nog steeds aan Wanhopig zoekend naar een antwoord Op een onbekende…

Dichte mist als een wollige deken, beschermende bedekking, maar de onbekende verte verschuilt zich, laat zich niet kennen, verborgen, maar toch aanwezig. Als een dreiging, onbestemd, of een onvervulde belofte...…

uitgesneden liggen naast houtnerven en waar de vloer, vastgeworteld zijn schaduw geeft speels mijn armen rond jou schetst ik weet niet of ik nog iets zeggen wil of dat ik de bloemen verder draag naar buiten de nacht vol weemoed met wind en de onzichtbaarheid van mijn dromen je omhelst me ik dans en laat mijn gedichten waaien onbekend…

de wind waait warme lucht aangedreven door groene stroom het is draaiend chroom dat op stand twee in mijn gezicht zucht dichters kennen dan een trage gang waarin een voor hen onbekend verschijnsel optreedt dat in mensentermen meestal transpireren heet zichtbaar bij een overmatige inspanningsdrang een gevoel van geluk maak ik mij eigen…

Iets onbekends is door toekomst verholen en in aanvaardde herhaling aanbeden, als tijdloze boodschap doorgegeven in schaduwen van een ver verleden.…

zijn bultige stam streng als een ridderburcht torst knoestige takken de stramme kroon vat stijgende druppels die de wereld vorsen overal spreken onbekend blijven.…

Het onbekende land ligt voor mijn voeten Mijn reis leidt verder voorbij de horizon Alles wat ik op mijn pad mag ontmoeten Vertolkt het avontuur waar ik aan begon Het spoor naar voor mij bekende wegen Draag ik steeds al op mijn weg terug Het is mij nu als waar voedsel tot zegen Vormt voor mij als het ware een goede brug Dat gene wat in mij…

. --------------------------------------------------- uit: 'Het wasgoed van een onbekende jongen', 1999.…

treurige blikken van de andere wilgen rondom die nog somberder leken dan hij of het afwachtende roodborstje op de picknicktafel vlakbij die met zijn kraaloogjes verlangend hoopte op wat verdwaalde kruimels de horizon verkruimelde in kleine witte wolkjes met een rode avondrand de dagelijkse onzekerheden verdwenen met de zon in het onbekende…

Onbekenden van elkaar. De jongen kijkt naar hem - zo nu en dan - De man staart niets ontziend in de verte. Op het eiland in dezelfde ruimte onwetend van elkaar: de jongen en de man. Met dichtgeknepen ogen klemt hij zijn handen op de oren. De jongen in het hokje. Aan de andere kant van de deur richt hij op harten, hoofden, handen.…

de zon waar het afschrift mijn laatste saldo zal prijzen, modernistisch gadegeslagen door de wedegeborenen jij hoeft niet ontsteld te wezen de nieuwe tijd stemt af op vreugde, zie het aan de lente die haar intrede doet met laagjes regen en bloeiende urinerende knopjes het buigen van laagdrempelige poëzie de nederigheid van een onbekende…

blote voeten verzonken in de aarde miniem contact het ego voorbij vingertoppen leiden een eigen leven in een dans zonder hoofd groene heuvels tekenen zich af achter gesloten ogen op een onbekende wijs een plotse reis dient zich aan het grote genieten van de steppe mannen en vrouwen in vertrouwde felle kleuren trekken langzaam…

verfstreken meer het leenschilderij is veranderd in een maagdelijk doek droom niet, verzin niets verlang niet meer lijkt het namens de kunstenaar te zeggen we schaduwdansen achter de horizon waar herfstvogels afscheid nemen met nieuwe moed als levensbloed ben jij jezelf en ik een vreemdeling aan de muur van het strandhotel met jouw onbekende…

speelde hij muziek zomers lang prat op zijn vaste plaats bij het raam het overslaand lawaai van de stad lauwe contouren van de avond toomden hem in tot een bron met kleine stem bleef hij melodieus aanzeuren tegen de nacht het steekspel van pieptonen alleen onderbroken door ruisend zoeken op de sluimerend verlichte schaal naar zenders ver weg en onbekend…

Dan wordt de geest zo onrustvol, En haakt naar 't onbekende, Als ik in 's hemels sterrenveld De wakende ogen wende. Dan schijnt de wereld mij zo klein : Mij lokt die hemelverte. 0 kon ik vliegen! doch waarheen, Waarheen, gij kloppend herte?…

jij nam hen allemaal beet niemand heeft je ooit gekend geweten wie je was hun droombeeld heeft er altijd naast gezeten jij huilde in de stilte om je heen sprak met je eigen spiegelbeeld en voelde je verlaten van iedereen jouw leven is een klucht want na het demasqué op zes december ben jij gelukkig voor een jaar weer de grote onbekende…