Alle inzendingen over onderste

niets herinnert nog of vergeet sindsdien handen op huid tot knoop gevouwen vogel, een dwaalgast terug van heen luchten rusten in roerloze wolken de onderste steen verankerd in aarde het land is af niets meer aan doen de knopen geteld de sloten gegraven klaar voor halvering naar eeuwigheid het laatste woord gesproken…

rusteloos wachtend op het oneindige moedig zoekend naar woorden naar het ongerijmde van tegenstrijd bij aflopende tijd van toekomst tot verlaten van gedaante aangesproken op het verleden waar iedereen tegenwoordig was het water, de meerval, een brug de kat uit de boom, bewolking regen die eigenlijk wel meeviel en van de straat de onderste…

Stapel opnieuw met mij die stenen de ondersten bovenal en kijk hoe ik blijf graven, pa zolang er aarde is in mij; draag me als ik val.…

Omhoog kijken naar de ster van Bethlehem die eenzaam en groots aan het hemelse zwartblauw prijkt bij een half gesloten oog rekt haar onderste punt zich uit tot een lange straal die de aarde treft daarbij door hart en brein glijdt vrij maakt van zwaar denken onsterfelijke genade van Heer Jezus laat voelen.…

de eenzaamheid der kristallen, die als een vacht aan de grond vastgroeit de sneeuwschuivers der viervoetigen, de snuiten, de poten, de staarten de aangeslagenheid van het klimaat, haar vallen, de put in haar ogen de angst der binnenblijvers en het glijden der gelukuitbuiters de woede van het oppervlaktewater en de hoop van het onderste…

Spelinzicht is het bepalen waar men met het beste resultaat het onderste uit de 'kan' kan halen. Het met de goede ogen zien waar de voordelen liggen bovendien. Met een juiste hand van kaarten zal het goede resultaat niets aan het toeval overlaten. Spelinzicht bepaalt of de speler in het spel een spelbepaler kan zijn.…

en het paard sterft in het weke ijzererts een opgeworpen barricade herbergt slechts nog stedelijke lijken die in ’t laatste moment nog zwaaiden met de rode stip en banzai schreeuwden tegen de opperste vijand – het wassende water wat is leven wanneer het zich afzet tegen de dodelijkste tiran die zich uit tegen moord en plundering in de onderste…

De onderste tree van de trap een spatiebalk, spring erop en de hall verzuimt zichzelf tot open vlak, dimensieloos wordt glimlach spiertrekking van leegte.…

grillige rotsen overheersen een stukje puur natuur, waar ook duistere spelonken zorgen voor angst en vuur in het donker gedoken, hangend, onderste boven met zijn kop in een zwarte mantel verscholen. rustig slapend, misschien wel dromend van de jacht, wat hij allemaal vangen kan in deze sterrenloze nacht.…

Alles is zwart in mijn hoofd Het laatste lichtje uitgedoofd De moed zakt weg en trekt de energie mee Onvermogen, onmacht en zelfhaat beheersen nu mijn bestaan Ik sta voor de keuze: Verdwijnen in de schaduw of toch nog verdergaan De onderste steen van de muur heb ik in eigen hand Durf ik hem eruit te halen zodat het licht naar binnen…

het werken gewend maar in het minnekozen niet op waarde gekend het is de warmte die afschrikt in het totale overgeven ieder wil nog even een eigen stukje privé leven kom je te dichtbij dan voelt dat niet ontspannen en vrij in zelf de regie bepalen laat je de ander niet het onderste…

ja, 't is maar een fantasie en je loopt ervan over ja, 't is maar een fantasie waarmee ik je zo betover maar dat de realiteit saai is daar spreken we niet van want ook dat is subjectief misschien haalde ik 't onderste - uit de kan…

Ik ben de omega van zichzelf, hooguit de hoogste lat van de onderste plank. Ik zaai wat niet zal groeien, wat ik hark met mijn wimpers. Maar ik sta nog stevig op 1 teen en vertroef liever meer dan 6 miljard kaarten dan de ene aas die me nog steeds in krappe gedachtes laat kruipen.…

advies voor de indeling van uw boekenkast bovenste plank: zet daar de kleine boeken plank daaronder: gelezen boeken afgelopen 2 jaar volgende plank: boeken die zijn uitgeleend plank verder: boeken die we klassiekers noemen nog een plank lager: boeken die daar toevallig staan onderste plank: dikke boeken die op elkaar liggen…

nauwelijks bekeken pas toen ik moest dribbelen stribbelde zij tegen zij was godin in het franse land met mij aan de hand haar zwierige gebaren wezen mij de plek weg uit haar blik niet voor haar voeten op pad naar de vrijheid pas in de nasleep die ik bij de gratie gods mocht dragen oogstte ik nog een kus ik was er helemaal van onderste…

bovenin brandt nog een glashelder licht hoewel overkapt en van slapen bewust verdwalen de woorden en laten geen rust ontsnappen de zinnen doorlopend de deur naar donkere kamers vol zwartwitte kleur de bladzij die gister of ooit is geweest ligt letterlijk open voor ’t oog van mijn geest wil amper geloven in klok en in tijd zo onderste…

hier stroperig in de dorst van de sloot gesijpeld en ijs geworden. zichtbaar. het vuil van vergissingen zinkt weg na de dooi de diepte het onderste water in waar geen vis doorheen glijdt in harmonie met de lente dekt het ontvlambare vocht zich nu toe met eendenkroos ----------------------- uit: schokbos (2020)…

vrienden wat triest, naar behoren, naar huis gaan en kijken naar hun liefste of vrouw en zo graag geloven dat haar beeld jou kan raken terwijl ze best weten dat zij niet de helft zo prachtvol kan zijn als ik jou steeds kan maken want in mijn café ben jij het bijzonderst begin ik warempel te houden van jou terwijl ik mijn glas leeg tot ’t onderste-onderst…

breken aan de buitenkant nog bewoog jij in een dualistische balans maar onbereikbaar emotioneel gestrand jij die altijd voor honderd procent bent gegaan verliest in brekende fundamenten bestaan het was geen controle verlies maar iets dat dieper groef dan hitte en ongerief structureel is het verkeerd gelopen er kwamen geen onderste…

koud en stil van binnen zie de wolken weet hoe wind hun vormen kleurt kan ze volgen maar het lijkt of er niets aan de hemel gebeurt ben gaan lopen langs pleinen en straten er heerste een drukte alom er was geen mens die wilde praten heb het gevoel alsof ik steeds minder besta leven en gevoelens verdwijnen zomaar ergens in een onderste…

met handenvol wind probeerde zij wolkjes te boetseren in hun altijd zo eigenaardige hoge vlucht zij vulde ze met regen en stuff uit de verre sahara toch moesten ze nog speels zeilen in de lucht waar rood in neerslag donkerde wist vocht de onderste randen te kleuren met donkere schrik zij zette de cumulus keurig op een rij…

struiken en bomen hun dromen kleur gaven geaard en reikhalzend naar de hemel met energie en licht je glimlachte naar de prilheid van knoppen en blaadjes ontlaadde hun spanning door ze in warmte te laten ontluiken had oog voor het struikje tussen tegel en muur dat bij iedere bui leek te verzuipen maar al hoger bloeide dan de onderste…

mijn hoofd is niet ovaal, haast vierkant van nature daarin die grote bolle ogen blauw geheten in de volksmond vervlakt grijs als ik het zeggen mag een neus met geringe Joodse inslag zorgt voor een verweesd gebaar de glazen hangen immers onder het vlak mijner blikken terwijl mijn lippen dun de bovenste de onderste dan wat meer…

voor de gevel vernieuwers, ze konden dan geen stellage plaatsen Dat is minstens zo erg als een oude vriend niet meer hebben Van hem had ik meer dan een week niets gehoord De boom heeft groeven, de top altijd door mij bijgepunt Toen de buren een schutting wilden, zijtakken eraf Er gingen meer takken dood, ook die afgezaagd Later alle onderste…

Ik zak een bewustzijnsniveau, Kom in de onderste laag Van mijn gedachten, Van mijn oergevoel terecht, En alles dat ik tegenkom Voel ik tot in mijn synapsspleet Waar neurotransmitters hun werk doen - Beelden vervagen en verschijnen In seconden hooguit, ik val, ik val Tot in de diepste kloof Van deze anderhalve kilo eiwit, Kabels…

ligt het in de rede ons verstandelijk te meten met de orang oetang op de onderste stang uitgerekend meer intelligent uitkomst van het quotiënt reizigers in steppe en savanne gelaat getekend en gespannen zagen na dagen zonder dorst te lessen bavianen bruine reuzendrollen persen zij slurpten van olifanten immense grote druppels met…

Dan zal ik mijn gelijk hebben, al moet de onderste steen boven komen, als jij dan zo graag de macho wil zijn, doe dat dan in je dromen maar kwets mij niet door idiote dingen te willen loop me niet voorbij alsof je me niet ziet. Want dat is de reden dat ik loop te gillen Je bezorgt me zo vreselijk veel verdriet.…

Op de wand projectie van een gezicht weerkaatst in een pupil, teruggebracht in de oogkas en het licht voeden zal, daarvoor moet de onderste steen bloeden voor een diamantmand die met de hand gedolven is..…

van het heden alsof het stof van onze wonden herleeft in de hereniging van het oud in antiek zijn met onze bevende handen in het trillende schrift we schrijven woorden voor jou, voor mij maar er is een afstand die doet denken aan een oceaan en bij nacht als de dromen zijn verdwenen hangt er een kramakkelig en versleten verlangen aan de onderste…

heden, kortom in de loop van de dag heb ik mijzelf weer rechtgezet in het lijstje met mijn zelfportret mijn gezicht was ietwat gaan schuiven; neerwaarts het meest ik raakte reeds de onderste richel en mijn fiere kop hing achterwaarts niet meer in de houding zo ik word gekend met mijn blik; ingetogen en bedeesd borst en buik…